Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 19 maja 2022 roku w G. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. M. (1) i M. M. (2)

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od M. M. (1) i M. M. (2) na rzecz pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 5417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od powodów M. M. (1) i M. M. (2) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 14 079,97 zł (czternaście tysięcy siedemdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 444/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 marca 2018 roku powodowie M. i M. M. (1) wnieśli o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością solidarnie kwoty 67.384 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 66.400 złotych od 28 października 2017 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 984 złotych od 30 marca 2018 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazali, że są właścicielami nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...), składającej się z działki ewidencyjnej o numerze (...), zabudowanej budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 154,70 m ², w którym powodowie mieszkają, nadto nieruchomości położonej pod tym samym adresem, dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...), składająca się z działki ewidencyjnej o numerze (...), o powierzchni 0,0046 ha. Swoje roszczenie powodowie oparli na tym, że uchwałą Sejmiku Województwa (...) z 29 lutego 2016 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G., oznaczoną numerem 203/XVIII/16, określono obszar ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G.. W uchwale tej określono dwie strefy ograniczonego użytkowania, strefę A oraz strefę B. Nieruchomość powodów miała znajdować się w strefie B i doznać uszczerbku w postaci obowiązku znoszenia działań zakłócających korzystanie z nieruchomości ponad przeciętną miarę. W ocenie powodów, położenie ich nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania spowodowało szkodę w postaci utraty wartości ich nieruchomości w kwocie 66.400 złotych. Swoje roszczenie w tym zakresie oparli o przepis art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 – Prawo ochrony środowiska, zgodnie z którym w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Roszczenie w kwocie 984 złotych wywiedli natomiast z tego, że taką kwotę powodowie mieli ponieść w związku z koniecznością zlecenia rzeczoznawcy majątkowemu przygotowania operatu szacunkowego, na podstawie którego powodowie mieli ustalić wartość szkody. Powodowie wnieśli nadto o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Odpowiedź na pozew wniosła pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., domagając się oddalenia powództwa, nadto zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana Spółka wskazała, że po pierwsze, w związku z wejściem w życie uchwały, która miałaby być podstawą powództwa w niniejszej sprawie, zmianie nie uległy dopuszczalne poziomy hałasu oraz, że dla obszaru na którym położona jest nieruchomość pozwanych, nie doszło do ograniczenia ich w sposobie korzystania z wyżej wymienionego lokalu. Pozwana zwróciła również uwagę, że nieruchomość powodów nie jest nieruchomością o podwyższonych wymaganiach akustycznych. Wszystkie powyższe okoliczności, w ocenie pozwanej, uzasadniały oddalenie powództwa, bowiem nie zaszła w sprawie konieczna przesłanka ograniczenia powodów w sposobie ich korzystania z nieruchomości.

W piśmie przygotowawczym z dnia 10 marca 2022 roku zawierającym ostateczne stanowisko w sprawie, powodowie podtrzymali swoje dotychczasowe twierdzenia. W ich ocenie sama okoliczność własności nieruchomości położonej w strefie ograniczonego użytkowania uzasadnia odpowiedzialność pozwanej, bowiem zalegalizowane zostają w ten sposób potencjalne ingerencje w prawo własności nieruchomości.

W ostatecznym stanowisku w sprawie z dnia 04 marca 2022 roku pozwana podtrzymała dotychczasowe twierdzenia, nadto podniosła po raz kolejny, że nieruchomości powodów nie dotykają jakiekolwiek ograniczenia, bowiem (...) została ustanowiona celem ochrony nieruchomości o podwyższonych wymaganiach akustycznych. (...) mieszkalne natomiast owych podwyższonych wymagań nie posiadają, zatem nie sposób jest mówić o jakiejkolwiek odpowiedzialności pozwanej z tego tytułu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są właścicielami nieruchomości położonych przy ulicy (...) w G., dla których Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadzi księgi wieczyste o numerach (...), na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej. Na powyższe składają się działka niezabudowana o numerze ewidencyjnym (...) ((...) (...)) powierzchni o powierzchni 0,0046 ha, nadto działka zabudowana budynkiem mieszkalnym o numerze ewidencyjnym (...) ((...) (...)) o powierzchni użytkowej 154,70 m2.

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: odpisy z ksiąg wieczystych (...) (k. 21-22v); mapa ewidencji gruntów (k. 98))

(...) powodów znajdują się w(...)obszaru ograniczonego użytkowania, w której przestrzeń powietrzną użytkują samoloty korzystające z (...) im. (...) w G., którym zarządza pozwana spółka. Dla nieruchomości powodów nie zostały określone wzmożone wymagania techniczne związane z zapewnieniem odpowiedniej ochrony akustycznej.

(częściowo okoliczności bezsporne, nadto dowód: uchwała nr 203/XVIII/16 Sejmiku Województwa (...) wraz z załącznikami (k. 130-142)

Wyżej wymieniona uchwała nie wprowadziła takich ograniczeń sposobu użytkowania nieruchomości powodów, które spowodowałyby szkodę w postaci zmiany wartości ich nieruchomości. W przypadku (...) obszaru ograniczonego użytkowania wokół portu lotniczego im. L. W. w G. właściciele nieruchomości o przeznaczeniu mieszkaniowym, nie są narażeni na ponadnormatywne immisje hałasu. Ewentualne wahania wartości nieruchomości nie są spowodowane utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania. Brak było podstaw do przyjmowania za nieruchomości podobne nieruchomości położone w innych lokalizacjach nie objętych czynnikiem w postaci immisji hałasu z portu lotniczego, gdyż takich nieruchomości nie można było uznać za podobne.

(dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie wyceny nieruchomości (k. 699-718); opinia uzupełniająca biegłego sądowego w zakresie wyceny nieruchomości (k. 821-826)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, gdyż taki kierunek postępowania dowodowego zakreśliło żądanie powodów oraz okoliczności ujawnione w toku postępowania. Zasadnicza część okoliczności była w niniejszej sprawie bezsporna. Poza sporem pozostawało, że powodowie są właścicielami nieruchomości położonych przy ulicy (...) w G.. Powyższe znajdowało potwierdzenie w dokumentach urzędowych w postaci wypisów z ksiąg wieczystych, nie było również kwestionowane przez pozwanego. Również bezspornym było, że nieruchomości są położone w (...) obszaru ograniczonego użytkowania określonego uchwała nr 203/XVIII/16 Sejmiku Województwa (...). Równie bezspornym było, że to pozwany prowadzi przedsiębiorstwo obsługujące (...) im. (...) w G., bowiem okoliczność ta została przyznana przez pozwanego. Spornym w niniejszej sprawie było, czy owa uchwała ogranicza sposób korzystania przez powodów z ich nieruchomości oraz, czy w związku z powyższym powodowie doznali szkody, jeśli tak to w jakiej wysokości. W tym zakresie Sąd oparł się po pierwsze na treści samej uchwały, która, choć nie stanowiła przedmiotu oceny z uwagi na to, że sądy powszechne nie są władne do oceniania zgodności z prawem aktów prawa miejscowego, to pozwalała na ustalenie faktów istotnych z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania, nadto na niebudzącej wątpliwości Sądu opinii biegłego. W ocenie Sądu opinia biegłego jawi się jako jasna, logiczna i pełna. Została sporządzona przez biegłego legitymującego się odpowiednim doświadczeniem i kompetencjami. Wobec powyższego brak było podstaw do kwestionowania ustaleń z niej wynikających. Zasadą jest bowiem, że sąd ocenia opinię biegłego w oparciu o to, czy jest ona jasna oraz, czy odpowiada na wszystkie zakreślone biegłemu pytania. Sąd wiadomościami specjalnymi nie dysponuje i nie jest władny do kwestionowania opinii w sytuacji, gdy spełnia ona kryteria wskazane powyżej. Pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie miał, w ocenie Sądu, znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem spór w niniejszej sprawie ma w istocie charakter prawny, nie zaś faktyczny, w szczególności poza przedmiotem sporu de facto pozostawały kwestie rozwoju ruchu lotniczego czy też poziomu immisji hałasu, choć były one podnoszone przez stronę powodową w toku postępowania.

Sąd ustalając stan faktyczny pominął opinię biegłej M. B., gdyż opinia ta została uznana za obarczoną rażącymi błędami przez organizację zawodową rzeczoznawców majątkowych.

Powództwo w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu w całości, z przyczyn szczegółowo wskazanych poniżej.

Po pierwsze należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku – Prawo ochrony środowiska (zwaną dalej „p.o.ś.”), w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Stosownie do art. 135 ust. 1 p.o.ś., jeżeli z przeglądu ekologicznego albo z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaganej przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, albo z analizy porealizacyjnej wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej, obiektów sieci gazowej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania.

Ustosunkowując się do przedmiotu powództwa należy zaznaczyć, że w art. 129-136 p.o.ś. ustawodawca uregulował samodzielne podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej związanej z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości oraz z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania, opierając się na założeniu, że ryzyko szkód związanych z działalnością uciążliwą dla otoczenia powinien ponosić podmiot, który tę działalność podejmuje dla własnej korzyści Przesłankami tej odpowiedzialności są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. Art. 136 ust. 3 ustawy jednoznacznie wskazuje, że szkodą, której naprawy może domagać się poszkodowany na podstawie art. 129 ust. 2 - w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków - są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 16 października 2019 roku, I ACa 1132/18). Strona powodowa w niniejszej sprawie zdaje się wychodzić z błędnego przekonania, że już samo istnienie w obrocie prawnym aktu prawa miejscowego statuującego obszar ograniczonego użytkowania i zakreślenie tego obszaru w taki sposób, że w obszarze tym geograficznie położona jest nieruchomość powodów statuuje odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanej. W tym zakresie należy odwołać się do stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, że za ograniczające sposób korzystania z nieruchomości w rozumieniu art. 129 ust. 2 ww. ustawy mogą być uznane wyłącznie postanowienia aktu ustanawiającego obszar ograniczonego użytkowania określające nakazy, zakazy i zalecenia skierowane do właścicieli nieruchomości (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2022 roku, III CZP 81/22). Jak wynika to z lektury uchwały nr 203/XVIII/16 Sejmiku Województwa (...), bezsprzecznie nieruchomość powodów została ulokowana geograficznie w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania, jednakże, § 5 wyżej wymienionej uchwały wskazuje bezpośrednio na sposoby ograniczenia użytkowania w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z nieruchomości. I tak, w(...)

a) zakazuje się przeznaczenia terenu pod budowę szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, żłobki, domy dziecka itp., jak też tworzenia stref ochronnych A uzdrowiska;

b) zakazuje się lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, domy dziecka itp., z wyłączeniem w szczególności rozbudowy, odbudowy lub nadbudowy istniejących obiektów;

c) zakazuje się zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

d) brak ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenów pod inną zabudowę, w tym mieszkaniową;

e) dopuszcza się lokalizowanie innej zabudowy, w tym zabudowy mieszkaniowej;

Zatem, zabudowa mieszkaniowa, która poprzez swoje położenie geograficzne przynależy do (...) obszaru ograniczonego użytkowania, w istocie nie doznaje żadnych ograniczeń w sposobie korzystania z niej. Nie zachodzi zatem podstawowa przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej, jaką jest ograniczenie powodów w sposobie korzystania z ich nieruchomości. Należy również zaznaczyć, że szkoda o której mowa w art. 129 ust. 2 p.o.ś. musi mieć charakter realny, nie zaś potencjalny. Należy się w tym zakresie odwołać do stanowiska judykatury, zgodnie z którym warunkiem powstania odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 129 ust. 2 p.o.ś. jest nie tylko samo wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania, ale także to, aby normalnym następstwem tego zdarzenia była szkoda w mieniu właściciela nieruchomości. Odszkodowanie służy bowiem za konkretną szkodę, która powstała w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, a nie za samo ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Przyjmuje się przy tym, że szkoda taka może powstać, gdy akt prawa miejscowego wprowadza nowe lub zwiększa dotychczasowe ograniczenia co do sposobu korzystania z nieruchomości lub też przedłuża na kolejny okres ograniczenia, które zostały wprowadzone na określony czas. Szkoda natomiast nie powstaje, gdy kolejny akt prawny utrzymuje zakres ograniczeń na dotychczasowym poziomie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 4 stycznia 2021 roku, V ACa 518/20). Skoro nie doszło do ograniczenia aktem prawnym sposobu korzystania przez pozwanych z ich nieruchomości, to nie może być mowy o szkodzie w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu. Brak jest w takim wypadku związku przyczynowego pomiędzy wprowadzeniem wartości nieruchomości objętej obszarem ograniczonego użytkowania a zmianą wartości nieruchomości, która wskutek wprowadzenia tego obszaru miałaby zaistnieć, bowiem obszar ten w ogóle nie wprowadza ograniczeń dla sposobu użytkowania danych nieruchomości. O ile oczywistym jest, że na nieruchomości powodów występują immisje hałasu, co jest nieodłącznie związane z jej lokalizacją, o tyle immisje te nie mają charakteru ponadnormatywnego w tym sensie, że wobec działania przedsiębiorstwa pozwanego nie są oni zmuszeni znosić immisji w stopniu przekraczającym dopuszczalne normy. Nie są oni zatem ograniczeni w sposobie korzystania ze swojego prawa własności. Oczywistym jest dla Sądu nadto, że na składową w postaci wartości nieruchomości składa się wiele czynników, w tym również położenie w obszarze ograniczonego użytkowania oraz immisję hałasu, w tym lotniczego, na co też wskazywał w swojej opinii biegły. Mając jednakże na uwadze, że nieruchomości powodów nie są ograniczone poprzez ów obszar ograniczonego użytkowania, oraz nie doznają immisji o charakterze ponadnormatywnym, brak jest związku przyczynowego pomiędzy ewentualną zmianą wartości nieruchomości a wejściem w życie uchwały Sejmiku Województwa (...) ustanawiającej obszar ograniczonego użytkowania. Należy bowiem jeszcze raz zaznaczyć, że uchwała nie pociągała za sobą obowiązku dostosowania nieruchomości do żadnych nowych warunków akustycznych. Zgodnie z tabelą numer 2 załącznika do Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, w przypadku hałasów generowanych przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych, normy te w odniesieniu do zabudowy mieszkaniowej wynoszą 60 dB w godzinach dziennych, zaś 50 dB w godzinach nocnych. Z treści uchwały wynika natomiast, że (...)(strefa zewnętrzna) jest ograniczona od zewnątrz granicą obszaru ograniczonego użytkowania (obwiednia izolinii 45 dB w porze nocnej, wymaganej dla terenów o podwyższonych standardach akustycznych) oraz od wewnątrz – obwiednią izolinii 50 dB w porze nocnej (wymaganą dla terenów zabudowy mieszkaniowej). Nie dochodzi zatem w niej do przekroczenia żadnych normatywnych poziomów immisji hałasu. Gdyby nieruchomość powodów była położona w (...) i doznawała istotnych ograniczeń w sposobie korzystania z niej, a każdoczesny właściciel był zmuszony do znoszenia często występujących immisji hałasu o zasadniczym natężeniu, wówczas można byłoby mówić o tym, że okoliczność ta może mieć istotny wpływ na cenę, jaką ewentualny sprzedający mógłby uzyskać za taką nieruchomość od nabywcy, a tym samym o istotnych wahaniach wartości nieruchomości spowodowanych tym czynnikiem. Dodatkowo należy zauważyć, że nabywając nieruchomość w tej lokalizacji, każdoczesny właściciel jest świadomy nie tylko immisji hałasu spowodowanych działaniem lotniska, lecz również tych wynikających ze zlokalizowania nieruchomości w ścisłej miejskiej zabudowie, w tym w szczególności ruchu samochodowego. Uciążliwości te, w ocenie Sądu, są oczywiste dla każdego potencjalnego nabywcy nieruchomości w obrębie miejsca zamieszkania powodów i żadnej mierze nie stanowią jednak szkody, o jakiej mowa w art. 129 ust. 2 p.o.ś. Nie ma podstaw do uznania, że potencjalny sprzedający uzyskałby cenę wyższą przed wprowadzeniem w tym miejscu obszaru ograniczonego użytkowania. Wykładnia art. 129 ust. 2 p.o.ś., wskazuje wszak na to, że szkoda powinna wynikać z wprowadzenia na danym obszarze strefy ograniczonego użytkowania, nie zaś z wpływu na ceny nieruchomości standardowych mechanizmów rynkowych. Brak wpływu objęcia nieruchomości powodów obszarem ograniczonego użytkowania na ewentualny spadek jej wartości potwierdził również dowód z opinii biegłego – nie nastąpiło zjawisko tzw. „stygmatyzacji” nieruchomości na rynku.

Mając na uwadze, że Sąd rozpatrujący sprawę w myśl zasady „ daj mi fakt, a dam ci prawo” nie jest związany przytoczoną przez powoda podstawą prawną powództwa, jedynie na marginesie wskazuje, że odpowiedzialności pozwanego nie można również doszukiwać się na zasadach ogólnych, gdyż brak jest podstawowej przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej w postaci winy po stronie pozwanej. Nawet gdyby uznać pozwanego za przedsiębiorstwo wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody o którym mowa w art. 435 § 1 k.c. i skorzystać z zasady ryzyka wyrażonej w tym przepisie, to w dalszym ciągu brak jest przesłanki adekwatnego związku przyczynowego. Należy po raz kolejny podkreślić, co wynika zarówno z opinii biegłego, jak i zostało przez niego powtórzone w opinii uzupełniającej, że mając na uwadze specyfikę rynku nieruchomości, okoliczność usytuowania nieruchomości w (...) obszaru ograniczonego użytkowania, bez wyraźnego ograniczenia jej właścicieli w sposobie korzystania z niej, nie jest okolicznością tego rodzaju, że miałaby istotny wpływ na wartość nieruchomości, w sposób pozwalający przypisać pozwanemu przedsiębiorstwu odpowiedzialność za spadek tej wartości.

Wobec wszystkich powyższych wskazanych przez Sąd okoliczności, powództwo w niniejszej sprawie musiało zostać oddalone w całości, albowiem oddalenie powództwa co do roszczenia odszkodowawczego wywodzonego z art. 129 ust. 2 p.o.ś. pociągało za sobą oddalenie powództwa co do naprawienia szkody, którą powodowie mieli ponieść z tytułu sporządzenia przez wynajętego przez nich rzeczoznawcę majątkowego ekspertyzy prywatnej.

Skoro powodowie w niniejszej sprawie przegrali proces, pozwanemu należał się zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości, stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c.

Koszty procesu w niniejszej sprawie wyniosły 10.287 złotych, na które złożyły się 3370 złotych tytułem opłaty od pozwu, 5400 złotych tytułem wynagrodzenia jednego pełnomocnika profesjonalnego, 17 złotych tytułem opłaty od pełnomocnictwa, do tego 1500 złotych zaliczki na koszty sporządzenia opinii biegłego. Do powyższego należało doliczyć kwotę 12.543,96 złotych tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa, a nie pokrytych z zaliczki, związanych z przeprowadzeniem dowodów z opinii biegłych, w tym organizacji zawodowej rzeczoznawców majątkowych. Mając na uwadze, że to pozwany wygrał sprawę, należał mu się od powodów zwrot poniesionych przez niego kosztów celowej obrony w wysokości 5417 złotych. Dodatkowo należało obciążyć powodów na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku wyżej wymienioną kwotą 14 079,97 złotych tytułem niepokrytych wydatków.

Sygn. akt I C 444/18

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Sędzia Marek Jasiński