Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 października 2021r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej K. Ł. na rzecz strony powodowej (...) S.A. w B. kwotę 9 089,23 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, oddalił dalej idące powództwo oraz orzekł o kosztach procesu.

W apelacji od powyższego wyroku, zaskarżając go w pkt I i III, pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 kpc,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 353 ¹ w zw. z art. 359 § 2 ¹ w zw. z art. 58 § 1 i 2 kc

- art. 385 ¹ § 1 kc,

- art. 385 ¹ § 1 kc w zw. z art. 720 § 1 kc.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa także w zaskarżonej części oraz zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja strony pozwanej nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, a Sąd Okręgowy, podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, uwzględniające żądnie pozwu w przeważającej części, ocenę dowodów jak i większość argumentacji prawnej, których apelacja skutecznie w żaden sposób nie podważa, stanowiąc z nim jedynie pozbawioną podstaw polemikę.

Nie ma zatem przede wszystkim uzasadnionych podstaw zarzut apelującej naruszenia prawa procesowego, tj. przepisu art. 233 § 1 kpc, gdyż przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest w zupełności poprawna i dokonana bez naruszenia wymogów przewidzianych w tymże przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00 oraz Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś postawić i nie czyni tego skutecznie, w świetle wyżej wskazanych kryteriów skarżąca, dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie zebranych dowodów, w tym przede wszystkim dowodów w wyniku przeprowadzenia których strona powodowa jednak wykazała skuteczne wypowiedzenie pozwanej umowy pożyczki. W procesie kontradyktoryjnym, w którym strony przytaczają twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie, Sąd dokonuje oceny twierdzeń powoda i przedstawionego przez niego materiału dowodowego również przez pryzmat rodzaju i treści zarzutów podniesionych przez stronę przeciwną, w tym wskazanego wyżej stopnia ich rzeczowości i skonkretyzowania. W rozpoznawanej sprawie, zarzuty pozwanej, mając na względzie powyższe kryteria, nie podważyły skutecznie twierdzeń i dowodów przestawionych na ich poparcie przez powódkę. Nie było takim w szczególności jedynie ogólne zaprzeczenie przez pozwaną, że nie otrzymała przesyłki zawierającej powyższe wypowiedzenie, bez przytoczenia jakichkolwiek bardziej szczegółowych okoliczności, co do jej pobytu bądź jego braku w danym okresie w miejscu zamieszkania, bądź czy próbowała i w jaki sposób wyjaśnić powyższą kwestię poprzez złożenie chociażby jakichkolwiek zapytań do doręczyciela. Z tych też przyczyn skarżąca nie podważyła skutecznie, poprzez powyższy brak przedstawienia skonkretyzowanych i rzeczowych zarzutów co do dowodów, z których, także w ocenie Sądu Okręgowego, wynika jednak skuteczne doręczenie jej i ostatecznego wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy (k. (...)), a tym samym pozwana nie obaliła domniemania skutecznego złożenia oświadczenia woli wynikającego z przepisu art. 61 § 1 kc. Z tych zatem przyczyn zarzut apelacji naruszenia przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kc, nie miał żadnych uzasadnionych podstaw.

Nie miały również żadnych podstaw podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia prawa materialnego. Skarżąca o tyle jedynie ma rację, że wynagrodzenie prowizyjne (prowizja), stanowiące wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, przewidziane w umowie pożyczki, do której mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1083 z późn. zm.), nie jest świadczeniem głównym w rozumieniu art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2021r., III CZP 43/20). Kwestia ta jest jednak w okolicznościach sprawy zupełnie pozbawiona znaczenia. Zgodnie bowiem z art. 385 ^{( 1)} § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Przyjmując zatem, że powyższa prowizja stanowiła świadczenie uboczne, to brak jest podstaw do przyjęcia, że kształtowała ona prawa i obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy. Za Sądem Rejonowym należy zaś wskazać, że przede wszystkim pozaodsetkowe koszty kredytu mieściły się w pułapie określonym w art. 36 a ust. 1 i 2 ustawy z 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 993 ze zm.), a okoliczności sprawy nie dawały żadnych podstaw do przyjęcia, że tak ustalona ich wysokość była zawyżona, nawet w świetle obecnego orzecznictwa Sądu Najwyższego (uchwała sądu Najwyższego z 26 października 2021r., III CZP 42/20). Pomijając już nawet okoliczność, że pozwana zawierając umowę godziła się na takie koszty pożyczki, które w sposób jednoznaczny - nie budzący żadnych wątpliwości zostały w treści umowy określone (k. (...) odwr.), to przede wszystkim wskazać należy, że nie bez przyczyny skarżąca zawarła umowę z podmiotem innym niż bank, w którym poziom weryfikacji zdolności pożyczkobiorcy do realnej możliwości spłaty zobowiązania, byłby dużo wyższy, a w wyniku tej weryfikacji pozwana takiej pożyczki od banku mogłaby nie uzyskać i istnieje duże prawdopodobieństwo, że faktycznie by jej nie uzyskała. Zatem naturalną konsekwencją tego, że z jednej strony pożyczkobiorca może uzyskać w szybki i prosty sposób środki pieniężne, bez pogłębionej weryfikacji możliwości spłaty, od podmiotu innego niż bank, to z drugiej strony taki pożyczkodawca ponosi dużo większe ryzyko braku wywiązania się przez otrzymującego pożyczkę z jego zobowiązania i które to ryzyko, już z tej przyczyny, musi być kompensowane wyższymi kosztami udzielanej w powyższych warunkach pożyczki. Powyższe zaś ryzyko pożyczkodawcy okazało się realne w okolicznościach niniejszej sprawy, bo pozwana właśnie otrzymując pożyczone środki nie wywiązała się przecież z umowy i nie zwróciła ich zgodnie z treścią zobowiązania. Resumując zatem, zważywszy (a co podniosła również strona powodowa w odpowiedzi na apelację) na ryzyko pożyczkodawcy związane z udzieleniem pożyczki, kwotę należną pożyczkodawcy do zwrotu jak i okres zwrotu, który wynosił 3 lata, to brak było podstaw do uznania, w myśl powołanego art. 385 ^{( 1)} § 1 kc, że postanowienia umowy jakkolwiek kształtowały prawa i obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jej interesy, bądź też, aby postanowienia umowy określające świadczenia główne stron, nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Tym samym brak było również podstaw, wbrew stanowisku skarżącej, do uznania umowy za nieważną. Z tych zatem, wyżej wskazanych względów, również zarzuty skarżącej, dotyczące naruszenia prawa materialnego, uznać należało za bezzasadne.

Z powyższych zatem przyczyn, gdy zarzuty apelacji tak naruszenia prawa materialnego jak i procesowego oraz wywody ich uzasadnienia w żaden sposób nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, apelacja, ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z wyżej wskazanych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację (pkt I), a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł w myśl art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 kpc.

Uzasadnienie wyroku sporządzono w myśl dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sygn. akt II Ca 1205/21 Ś., dnia (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)