Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2022 r.

Sąd Apelacyjny w P.I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Kaźmierczak

Protokolant: st.sekr.sąd. Kinga Kwiatkowska

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2022 r. w P.

na rozprawie

sprawę z powództwa K. K.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w G.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w P.

z dnia 29 stycznia 2021 r. sygn. akt (...)

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Małgorzata Kaźmierczak

Sygn. akt I ACa 376/21

UZASADNIENIE

Powód K. K. wniósł o uchylenie uchwały nr (...) Wspólnoty Mieszkaniowej (...) ul. (...) w G., z dnia 6 lutego 2020 r., w zakresie § 2 oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia do dnia zapłaty oraz zwrotem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na pozew pozwana Wspólnota Mieszkaniowa ul. (...) w G. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2021 r. Sąd Okręgowy w P. powództwo oddalił (pkt 1) oraz kosztami procesu obciążył powoda i z tego tytułu zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 377 zł (pkt 2).

Wydając powyższy wyrok Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód K. K. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...).

Drugi z lokali mieszkalnych znajdujących się na terenie nieruchomości należy do Państwa O. na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej.

Pan K. K. i Pani J. O. (1) są rodzeństwem, mieszkają na terenie kamienicy od urodzenia, z tą jedynie zmianą, że Pani O. przez okres 10 lat do 1998 r., nie zamieszkała tam. Od 2004 r. strony prowadziły sprawę sądową o zniesienie współwłasności, która zakończyła się w 2015 r. Od tego czasu została powołana wspólnota mieszkaniowa, w której: J.
i J. O. (2) posiadają 59,07% udziałów, zaś powód posiada 40,93% udziałów.

W skład Zarządu wchodzi J. O. (1) i J. O. (2). Od 2010 r. stanowisko zarządcy nieruchomości pełni M. H..

Budynek Wspólnoty liczy ponad 150 lat. Jest objęty nadzorem konserwatora zabytków, nie stwarza zagrożenia, ale wymaga remontów. Znajduje się w nim 14 lokali: 4 lokale mieszkalne i 10 lokali użytkowych. Ogólna powierzchnia nieruchomości to ok. 980 m ², powód zajmuje 410 m ².

Pomiędzy stronami toczyła się spraw z powództwa K. K., pod sygn. akt:
(...) o uchylenie uchwał pozwanej Wspólnoty:



nr (...) z 22 marca 2018 r. w sprawie remontu klatki schodowej stanowiącej część wspólną nieruchomości z wejściem od podwórza;



nr (...) z 22 marca 2018 r. w sprawie remontu elewacji nieruchomości;



nr (...) z 22 marca 2018 r. w sprawie remontu pokrycia dachu nad lokalem użytkowym nr (...).

Na skutek zawarcia w dniu porozumienia 12 czerwca 2019 r., w którym strony ustaliły warunek uznania przez pozwaną powództwa w zakresie żądania uchylenia uchwał nr (...) oraz (...), powód cofnął pozew w pozostałym zakresie. Pozwana uznała powództwo w kwestii uchylenia uchwał oraz wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu. W wyroku z 18 października 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniami stron.

Dnia 6 lutego 2020 r. w Biurze Stowarzyszenia (...), przy ul. (...) w G., odbyło się zebranie Wspólnoty Mieszkaniowej (...) ul. (...) w G..

Powód nie był obecny na spotkaniu wspólnoty i dowiedział się o nim zaraz kolejnego dnia podczas rozmowy telefonicznej z zarządcą nieruchomości. Powód wielokrotnie nie otrzymywał adresowanej w jego kierunku korespondencji, pomimo prawidłowego jej nadawania przez pozwaną.
W związku z powyższym powód zgłosił zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

Skrzynka pocztowa znajduje się na klatce schodowej przedmiotowego budynku, bezpośrednio obok drzwi powoda. Zawiadomienie o zebraniu wspólnoty mieszkaniowej z dnia 13 stycznia 2020 r. zostało wysłane na adres powoda (wskazany również w pozwie): (...) (...)-(...) G. i było dwukrotnie awizowane, nie zostało podjęte w terminie.

W dniu 21 lutego 2020 r. powód odebrał kopię protokołu z zebrania oraz wyciągi z uchwał. Dokumenty były niekompletne – nie zawierały załączników uchwalonych uchwał. Komplet dokumentów powód otrzymał dnia 28 lutego 2020 r.

Podczas zebrania podjęto uchwały m.in. w sprawie przyjęcia sprawozdania finansowego za rok 2018, pokrycia straty finansowej za rok 2019, przyjęcia planu gospodarczego na rok 2020 i ustalenia zaliczki na pokrycie kosztów eksploatacji części wspólnych, udzielenia zarządowi absolutorium, ustalenia zaliczki na fundusz remontowy i przyjęcia planu remontów.

Zgodnie z § 1 Uchwały nr (...) Wspólnota Mieszkaniowa przyjęła zaliczkę na pokrycie kosztów remontów nieruchomości wspólnej (fundusz remontowy) w roku 2020 w wysokości 3,00 zł/m ².

W § 2 Uchwały wskazano, że podstawą do przyjęcia zaliczki na koszty remontu jest dziesięcioletni plan remontów stanowiący załącznik nr 1 do ww. Uchwały.

W protokole zebrania wskazano, że współwłaściciele wspólnoty – Państwo O., zadeklarowali, że wyłożą własne środki finansowe w celu wykonania zaplanowanych remontów na 2020 rok i nie będą domagać się od Wspólnoty odsetek z tytułu „wyłożenia własnych środków finansowych”.

Plan remontów zakładał następujące pozycje:

1.  wymianę okien w częściach wspólnych na klatce schodowej oraz strychu – 17.000 zł –
2020 r.,

2.  remont ściany lokalu użytkowego nr (...) graniczącej z garażem (...)- naprawa pęknięcia i elewacji tej ściany oraz wymiana drzwiczek wejściowych na poddasze lokalu nr (...) – 7.000 zł – 2020 r.,

3.  remont konstrukcji nośnej dachu – słupa drewnianej więźby dachowej na strach w części wspólnej nieużytkowanej - łącznie z punktem 2,

4.  remont klatki schodowej od strony ulicy – 40.000 zł – 2020 r. ,

5.  remont klatki schodowej z wejściem od podwórza oraz korytarza piwnic – 40.000 zł – 2020 r.

6.  remont elewacji północnej 17.000 zł – 2020 r.,

7.  uporządkowanie skrzynek rozdzielczych prądu – 4.000 zł,

8.  remont elewacji nieruchomości – 150.000 zł,

9.  remont pokrycia dachu garażu (...)- 2.000 zł,

10.  remont pokrycia dachu garażu (...) – 3.000 zł,

11.  remont pokrycia dachu lokali użytkowych 3 i 4 oraz dachu nad wjazdem do podwórza –
5.000 zł

Łącznie projektowane koszty wynosiły 285.000 zł.

Na dzień zamknięcia przewodu sądowego wspólnota zrealizowała 8 z zaplanowanych 12 pozycji remontowych.

Zeznania świadka M. H. – zarządcy nieruchomości Sąd pierwszej instancji uznał za w pełni wiarygodne, albowiem były one zgodne ze sobą oraz wzajemnie niesprzeczne. W ocenie Sądu Okręgowego świadek zeznawała w sposób logiczny, spontaniczny oraz spójny, a jej zeznania korespondowały w całości ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek szczerze wskazywała, że od początku istnienia wspólnoty były problemy z dostarczaniem poczty dla powoda, a nawet komunikacja osobista z powodem jest utrudniona, ponieważ ten wszystko kwestionuje i zaskarża. Wiarygodne były zeznania świadka w kwestii prób doręczenia powodowi korespondencji.

Zeznania powoda Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne w części. Sąd odmówił wiarygodności w zakresie, w jakim wskazywał on na kradzież jego korespondencji. Powód chciał i był bardzo dobrze zorientowany, w tym co aktualnie się dzieje we Wspólnocie. Gdy wykazywał taką chęć miał bardzo dobry kontakt z zarządcą. Jego mieszkanie znajduje się nieopodal skrzynek. W ocenie Sądu pierwszej instancji osoba, która jest zainteresowana w sprawie i wie, że jego korespondencja ginie, robi wszystko co możliwe by temu zapobiec. I tak też zrobili pozwani, wymieniając skrzynki pocztowe dotyczące ich lokali, to samo powinien uczynić powód. Nadto, zdaniem Sądu Okręgowego na uwagę nie zasługiwały zeznania powoda co do niezastosowania się do jego wniosków remontowych, np. dotyczących domofonu, czy remontu dachu. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, iż ów domofon został już naprawiony, tak samo jak dach.

Zeznania pozwanych J. O. (1) i J. O. (3) Sąd Okręgowy również uznał za wiarygodne w pełni. Pozwani zeznawali w sposób logiczny, spójny i szczery oraz zgodny z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wiarygodne okazały się zeznania pozwanej J. O. (1) – przede wszystkim w części w jakiej podkreślała ona zasadność przeprowadzonych remontów, które miały za zadanie przede wszystkim ulepszyć komfort
i bezpieczeństwo, a nie narazić członków wspólnoty na dodatkowy koszt. Z kolei pozwany J. O. (2) podkreślał, iż uchwała zawierająca pozycje remontowe zawiera również wnioski powoda, jednak w pierwszej kolejności przystąpiono do większych potrzeb remontowych kamienicy, a kwestia estetyki miała być zrealizowana na późniejszym etapie.

W tak ustalonym stanie faktycznym i po przeprowadzonej ocenie dowodów Sąd Okręgowy stwierdził, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał art. 25 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Sąd Okręgowy zważył, iż wbrew twierdzeniom powoda – sama okoliczność, że powód nie dysponował wiedzą o terminie zebrania wspólnoty, a priori nie mogła przesądzić o nieważności podjętych w trakcie zebrania 06 lutego 2020 r. uchwał. Jak wynika z dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew do pozwanego zostało skierowane zawiadomienie listem poleconym, przesyłka była dwukrotnie awizowana i jako nieodebrana powróciła do adresata. W tych okolicznościach to na powodzie ciążył obowiązek procesowy dowodzenia, że zaistniały takie nadzwyczajne przesłanki, które nie pozwalały uznać skierowanego przez Wspólnotę oświadczenia jako skutecznie doręczonego
w trybie domniemania prawnego. Przedstawione przez powoda argumenty nie przekonały Sądu Okręgowego, powód nie potrafił w żaden logiczny sposób wyjaśnić powodów, dla których awiza nie zostały przezeń odebrane – mimo iż były przez operatora skierowane do powoda i pozostawione
w skrzynce pocztowej.

W tych okolicznościach Sąd pierwszej instancji uznał, iż uchwała została podjęta w warunkach skutkujących jej ważnością.

Sąd Okręgowy wskazał, że zakres zaskarżenia uchwały został określony przez powoda bardzo precyzyjnie – uchwała nr (...) w części obejmującej paragraf (...). Strona powodowa nie kwestionowała zatem ustalonej w paragrafie (...) zaliczki na pokrycie kosztów remontów nieruchomości wspólnej na poziomie 3zł/m2.

Językowa wykładania oświadczenia zawartego w § 2 skłoniła Sąd orzekający w sprawie do konstatacji, iż w istocie stanowiła ona uzasadnienie dla decyzji podjętych w § 1 rzeczonej uchwały. Otóż - § 2 wyjaśniał powody, dla których zaliczka została ukształtowana na poziomie stawki 3zł/m2. mówiąc wprost, że wynikało to z ustaleń 10-letniego planu remontów. Bez skutecznego zaskarżenia
§ 1 uchwały niemożliwe było zatem kwestionowanie stawki remontowej – a tego strona powodowa
w żaden sposób nie uczyniła.

Dalsze wątpliwości w zakresie przeprowadzonej analizy zgłoszonego przez powoda roszczenia dotyczyły kwestii fundamentalnej, a mianowicie tego czy zapis zawarty w zaskarżonej części § 2 uchwały z 6 lutego 2020 r., zgodnie z którym „dziesięcioletni plan remontów stanowiący załącznik nr (...)do niniejszej uchwały, był podstawą do przyjęcia zaliczki na koszty remontu”, w istocie rzeczy oznaczał, że podjęta została skutecznie uchwała o realizacji dziesięcioletniego planu remontowego. Przebieg postępowania dowodowego potwierdził, że większość prac remontowych została już przez Wspólnotę zrealizowana. O ile zatem przyjąć należy - w oparciu o wolę samych zainteresowanych - że przedmiotem uchwały nr (...) był również 10 – letni plan remontowy i był on przedmiotem najważniejszym dla całej uchwały nr (...) – to był on wyrażony nie w § 2 uchwały, ale w § 1 - a więc w części niezaskarżonej przez powoda.

Jedynie na marginesie Sąd pierwszej instancji stwierdził, że wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego potwierdził potrzebę przeprowadzenia wszystkich prac remontowych wymienionych w załączniku. Argumenty przywołane przez powoda stanowiły tylko polemikę prowadzoną pomiędzy stronami od lat, spór ogniskujący się wokół spraw kamienicy przekłada się na brak jakiejkolwiek współpracy i brak woli poszukiwania kompromisów. Sąd Okręgowy uznał, że oparcie się wyłącznie na subiektywnej narracji jednej lub drugiej strony jest niewystarczające. To zeznania świadka oraz przede wszystkim przedstawione dokumenty przekonały Sąd Okręgowy
– w oparciu o obiektywne przesłanki uzasadniające logikę wydatków i gospodarcze uzasadnienia projektowanych remontów - projektowany zakres remontu leży we wspólnym interesie wszystkich członków wspólnoty, nie ma charakteru wydatków zbytkowych i przełoży się na poprawę stanu budynku.

Reasumując, Sąd Okręgowy stwierdził, że brak było podstaw do uchylenia uchwały nr (...) w zakresie § 2 albowiem nie jest ona sprzeczna z prawem, umową właścicieli, nie narusza zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną oraz w inny sposób nie narusza interesów powoda. Uchwała ta jest zgodna z ustawą o własności lokali. Powód nie przedstawił żadnych uchybień formalnych, czy materialnoprawnych, które mogłyby skutecznie podważyć ważność uchwały. Nie ma podstaw do twierdzenia, że uchwała jest sprzeczna z umową właścicieli, nie naruszała też zasady prawidłowego zarządu nieruchomością wspólną.

Mając na uwadze całość przedstawionych rozważań Sąd Okręgowy w punkcie 1 wyroku oddalił powództwo w całości.

W punkcie 2 wyroku Sąd pierwszej instancji. zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę
377 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Podstawą orzeczenia o kosztach procesu był
art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a.  dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego
i regułami logicznego rozumowania oceny materiału dowodowego i błędnie uznanie za w pełni wiarygodnych zeznań świadka M. H.;

b.  dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego
i regułami logicznego rozumowania oceny materiału dowodowego i błędne uznanie za w pełni wiarygodnych zeznań pozwanych;

c.  poprzez dowolną, a nie swobodną oraz sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego
i regułami logicznego rozumowania ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i uznanie zeznań powoda za wiarygodne jedynie w części.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie zaskarżonej uchwały lub ewentualnie w przypadku braku uznania, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictw

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz trafnie określił ich prawne konsekwencje. Ustalenia te oraz ich prawną ocenę. Sąd Apelacyjny podziela, przyjmując je jako własne.

Główne zarzuty apelacji sprowadzają się do dokonania przez Sąd pierwszej instancji błędnej oceny materiału dowodowego oraz błędnych ustaleń stanu faktycznego. Utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego stanowi, że postanowienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego przyjętego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (vide: wyroki Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2000 r.
w sprawie (...), z 10 kwietnia 2000 r. w sprawie (...)). W ocenie Sądu Apelacyjnego, powód nie uzasadnił na czym polegać ma błędna ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji, wykazując w tym zakresie jedynie niezadowolenie z poczynionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustaleń stanu faktycznego. Wskazać przy tym należy, że strona powodowa nie wskazała na czym miałby polegać wpływ tego uchybienia na zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie. Prawidłowo postawione zarzuty odwoławcze wymagają wskazania przez skarżącego wpływu ich naruszenia na wynik sprawy, czego powód nie uczynił.

Sąd pierwszej instancji słusznie przyznał przymiot wiarygodności zeznaniom świadka M. H.. Świadkowi nie można bowiem zarzucić celowego zniekształcania rzeczywistości na korzyść strony pozwanej. Sam fakt, że pozwana jest zleceniodawcą dla świadka nie przesądza o jej niewiarygodności, tym bardziej, że nie jest ona skonfliktowana z żadną ze stron. Nie można także zgodzić się ze skarżącym, że zeznania świadka zastąpiły dowód z opinii biegłych z dziedziny budownictwa. Po pierwsze wskazać należy, że z zasad doświadczenia życiowego wynika, że budynek liczący 150 lat wymaga stałych remontów. Po drugie, powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, na którym spoczywa ciężar wykazania faktów, z których wywodził skutki prawne mógł wnioskować o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych, czego nie uczynił. Nadto, świadek wskazywała w sposób konkretny i jasny jakie remonty są konieczne oraz że wynikają one ze zgłoszeń składanych przez mieszkańców oraz że wiele z nich było również uzgadnianych z powodem.

Trudno także dopatrzyć się błędów ze strony Sądu pierwszej instancji w ocenie dowodu z zeznań stron. Sam fakt konfliktu stron, przy czym głównie powstałego z uwagi na postawę powoda, nie może decydować o niewiarygodności z zeznań pozwanych. Godzi przy tym zauważyć, że Sąd pierwszej instancji ustalając stan faktyczny głównie opierał się na zgromadzonej w sprawie dokumentacji, której powód nie kwestionował oraz zeznaniach świadka M. H.. To właśnie te dowody słusznie przekonały Sąd pierwszej instancji o logice wydatków i gospodarczym uzasadnieniu remontów, będących we wspólnym interesie wszystkich członków wspólnoty.

Wobec powyższego, słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, kierując się dyrektywami
z art. 25 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 4 czerwca 1994 r. o własności lokali, że nie było podstaw do uchylenia zaskarżonej uchwały.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., apelację oddalił jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając nimi apelującą jako stronę przegrywająca sprawę. Zasądzone koszty obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego obliczone stosownie do § 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015.1800 ze zm.).

sędzia Małgorzata Kaźmierczak

Niniejsze pismo nie wymaga podpisu własnoręcznego na podstawie § 21 ust. 4 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej jako właściwie zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym.

W Portalu Informacyjnym umieściła:

sekr. sąd. Patrycja Amiławska