Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 183/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie sygn. II K 514/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1 . zarzut podniesiony przez prokuratora -

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, że stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu nie jest znaczny, co w konsekwencji spowodowało niezasadne warunkowe umorzenie postępowania karnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom apelującego, ocena kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości i winy T. K. (1) na kanwie niniejszej sprawy (okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru, motywacja sprawcy, inne) uzasadniają zastosowanie przez sąd I instancji, wobec oskarżonego, instytucji warunkowego umorzenia postępowania, o jakiej mowa w art. 66 k.k. Do merytorycznych podstaw zastosowania wyżej wymienionej instytucji należy wykazanie, że wina sprawcy i stopień społecznej szkodliwości czynu nie były znaczne, okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, a w stosunku do sprawcy istnieje pozytywna prognoza kryminalistyczna.

Oskarżyciel podnosi w apelacji, że stopień społecznej szkodliwości czynu T. K. (1) należy uznać za znaczny, a takie założenie uniemożliwiałoby orzeczenie wobec oskarżonego instytucji przewidzianej w art. 66 kk. Za podstawę swojego twierdzenia skarżący wskazuje przede wszystkim rażące naruszenie przepisów z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, czego skutkiem było spowodowanie wypadku przy pracy, w konsekwencji którego pokrzywdzony G. B. (1) doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci "innego ciężkiego kalectwa", które realnie zagrażało jego życiu. Wbrew temu Sąd Okręgowy, podzielając zdanie sądu I instancji, stoi na stanowisku, że stopień społecznej szkodliwości czynu T. K. (1) należy oceniać jako nieznaczny, bowiem do zaistnienia przedmiotowego wypadku w dużej mierze przyczyniło się niewłaściwe zachowanie samego pokrzywdzonego polegające na pojawieniu się i kontynuacji pracy w strefie niebezpiecznej na działce „roboczej”, nie swojej własnej, lecz oskarżonego. Ponadto tak z protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przez pracodawcę, jak i PIP, jak i opinii biegłych powołanych w sprawie wynika bezprzecznie, że przyczyną wypadku było nieprzestrzeganie przez obu pracowników, tj. pokrzywdzonego oraz oskarżonego przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy związanych z wykonywaniem podstawowych prac z zakresu gospodarki leśnej, które polegały na błędnym zaplanowaniu kierunku prowadzenia prac i wytyczenia granic działek na powierzchni trzebieży, związanych ze ścinką drzew przy użyciu pilarek spalinowych, wykonywaniu ścinki bez pozostawania w kontakcie wzrokowym lub głosowym, wejściu przez poszkodowanego w strefę niebezpieczną tj. przedpole obalanej sztuki, obalaniu drzewa przez oskarżonego bez lustracji przedpola.

Większość z wyżej wymienionych okoliczności, których kumulacja spowodowała zaistnienie przedmiotowego wypadku, leżała po stronie obu pracowników, a przy tym w/w „wejście” po stronie samego G. B.. Stopień zawinienia samego pokrzywdzonego był znaczny. Nie można zatem zgodzić się z zarzutem prokuratury, że sąd I instancji podczas wyrokowania w przedmiotowej sprawie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych prowadzących do przyjęcia, że to oskarżony dopuścił się naruszenia przepisów z zakresu BHP, w charakterze rażącym, którego skutkiem był wypadek przy pracy pilarzy. Sąd Odwoławczy podkreśla, że to obaj pracownicy naruszyli obowiązujące ich zasady, a przy tym to zachowanie pokrzywdzonego G. B. polegające na wejściu w pole pracy innego drwala, było w istocie zaczynkiem całego nieszczęścia.

Jak wskazuje się w literaturze przedmiotu na stopień społecznej szkodliwości czynu - w kontekście warunkowego umorzenia postępowania - wpływa również przyczynienie się pokrzywdzonego do dokonania przestępstwa. Jest to okoliczność związana z czynem sprawcy, a ten faktor oceny uwzględniony został wprost w art. 115 par 2 kk.

Wobec oskarżonego, zdaniem Sądu II instancji, istnieje także uzasadnione przypuszczenie, że sprawca pomimo orzeczenia względem niego warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, tym bardziej, że zarzucane mu w akcie oskarżenia popełnione przestępstwo oskarżony popełnił nieumyślnie. W przedmiotowej sprawie T. K. (1) można przypisać jedną z dwóch postaci winy nieumyślnej - niedbalstwo - bowiem oskarżony, jako doświadczony pilarz, mógł i powinien przewidzieć konsekwencje nieprzestrzegania przepisów BHP w trakcie wyrębu drzewa w zespole dwuosobowym, do których respektowania jest obowiązany również na mocy Kodeksu Pracy i innych wymienionych w opisie czynu przepisów. Być może u pracowników, którzy od lat bezproblemowo ze sobą pracowali w parze, znali się bardzo dobrze na tym polu, a zapewne łączyła ich także stopa koleżeńska, pojawiła się swoista rutyna, która uśpiła należytą i wymaganą w danych okolicznościach czujność. Do czasu zdarzenia z 17 września 2019 roku brak było jakiegokolwiek podobnego incydentu z ich udziałem, co zapewne spowodowało mylne przeświadczenie u oskarżonego, że on i kolega są jest na tyle doświadczeni, iż nie zdarzy im się narazić siebie i innych na popełnienie przedmiotowych naruszeń. To ta postać winy nieumyślnej spowodowała mylne przekonanie oskarżonego, że podczas ścinania kolejnej sosny oraz założeniu rzaza ścinającego drzewo, przedpole, na które miało upaść drzewo, będzie (jak zapewne niemal zawsze wcześniej było) puste.

Stopień społecznej szkodliwości czynu został trafnie oceniony przez sąd I instancji jako nieznaczny. Oskarżony orientując się, że na przedpolu już upadającego drzewa może znajdować się człowiek, próbował go ostrzec – jednak uczynił powyższe za późno. Prawdopodobne także pokrzywdzony przez włączoną własna piłę, mógł już tego głosu nie usłyszeć. Gdy doszło do tragicznego zdarzenia oskarżony udzielił pomocy pokrzywdzonemu prawidłowo: poprzez podcięcie wierzchołka sosny i wydostanie pokrzywdzonego, wezwanie pomocy, a później poprzez opiekę nad pokrzywdzonym do momentu przyjechania służb.

Mając to wszystko na uwadze, ocena właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia oskarżonego, słusznie doprowadziła sąd meriti do ustaleń w zakresie nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Przedmiotowe zdarzenie miało charakter incydentalny w życiu T. K.. Wobec oskarżonego niewątpliwie występuje pozytywna prognoza kryminalistyczna, co w konsekwencji upoważniało sąd I instancji do orzeczenia warunkowego umorzenia postępowania.

Odnosząc się w tym miejscu do apelacji obrońcy i jego alternatywnego wniosku o zmianę okresu próby, na jaki warunkowo umorzono postepowanie karne - na minimalny, sąd odwoławczy nie dopatrzył się takich okoliczności sprawy, by określony na 2 lata w/w okres próby uznać za rażąco niesprawiedliwy. Zastosowana wobec oskarżonego represja karna taką niesprawiedliwością w żadnym wypadku „nie razi”. Nie ustalono także, ani nie podnoszono w apelacji obrońcy, żadnych szczególnych, dodatkowych okoliczności, które uzasadniałyby zasadność zmniejszenia okresu próby do minimum. W szczególności brak jest powiązania przyjętego okresu próby z zatrudnieniem oskarżonego, czy wykazania innych dodatkowych konsekwencji prawnych związanych z długością tego okresu, dla niego bądź jego rodziny, poza argumentem „niskich dochodów i posiadania na utrzymaniu rodziny”.

Wniosek

- prokuratora - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 2, grzywny w wysokości 50 ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł, obowiązku informowania sądu o przebiegu okresu próby co sześć miesięcy w formie pisemnej oraz zasądzenie kosztów i opłat sądowych,

- obrońcy - o zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres 1 roku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja w zakresie podniesionego zarzutu okazała się niezasadna, brak podstaw do zmiany orzeczenia w zakresie zastosowanej represji karnej.

3.2.

2. zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego

a) błędu w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art 156 § 2 kk podczas, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż oskarżony działał nieumyślnie, stąd nie można przypisać mu sprawstwa zarzucanego czynu;

b) obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, tj.:

- art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, protokołu oględzin miejsca wypadku i opinii załączonych do akt,

- art. 170 § 1 pkt 1 kpk poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych, w szczególności dotyczących uzupełnienia opinii biegłej D. D.,

c) obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 § 2 kk poprzez przyjęcie, że stopień zawinienia i społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego nie jest znikomy, gdy to sam pokrzywdzony swoim zachowaniem tj. przez wtargnięcie na obszar pracy oskarżonego, jak też odmawianie złożenia zeznań w tej sprawie, dodatkowo potwierdzonych przez świadków, doprowadził do zagrożenia swojego życia i zdrowia, a oskarżony krzycząc dodatkowo na ścieżce oddalania "uwaga" próbował zapobiec uszkodzeniu ciała G. B. (1), jednakże był on za daleko;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. a.

Nie ma racji obrońca, gdy podnosi, iż „ ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż oskarżony działał nieumyślnie, stąd nie można przypisać mu sprawstwa zarzuconego czynu” (punkt II.1. apelacji).

Oskarżonemu w akcie oskarżenia zarzucono nieumyślne spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i takie samo działanie tj. nieumyślne, przypisano ostatecznie w wyroku. Ustawodawca od strony podmiotowej wprowadził przestępstwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu polegające na zarówno umyślnym działaniu sprawcy, jak i działaniu nieumyślnym. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona z art 156 § 2 kk – a więc działał nieumyślnie. Na winę nieumyślną oskarżonego wskazują okoliczności sprawy, a przy tym brak motywu do umyślnego działania i zachowanie się go po spostrzeżeniu grożącego niebezpieczeństwa (próba ostrzeżenia pokrzywdzonego wyrażona krzykiem "uwaga"). Nie można podzielić stwierdzenia apelanta, że swoim zachowaniem oskarżony nie wyczerpał znamion wskazanego przepisu, bowiem jego niedopilnowanie oraz naruszenia z zakresu przepisów BHP, szczegółowo wymienionych w opisie przypisanego czynu, „w pełni wyczerpuje znamiona przypisania winy nieumyślnej”. Z materiału dowodowego załączonego do akt sprawy wynika, że na skutek w/w zachowania oskarżonego , pokrzywdzony doznał szeregu poważnych urazów skutkujących powstaniem choroby realnie zagrażającej jego życiu oraz będącej ciężką chorobą długotrwałą.

Ad. b.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił protokoły oględzin miejsca wypadku, protokół nr (...) z ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy oraz protokół kontroli pracodawcy przez Państwową Inspekcję Pracy, a także opinie lekarskie oraz biegłych z zakresu BHP, przyznając walor wiarygodności określonym dowodom ( w istocie wszystkim w/w, jako że co do zasady ze sobą korelowały).

Co najbardziej także istotne: opinie dwóch biegłych analizujących i oceniających zachowanie oskarżonego oraz pokrzywdzonego pod kątem zachowania przepisów bezpieczeństwa obowiązujących w pracy pilarzy, w istocie wzajemnie się pokrywają, a przede wszystkim prowadzą do tych samych i jednoznacznych wniosków końcowych: obaj pilarze tj. i oskarżony i pokrzywdzony, naruszyli przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy obowiązujące ich w miejscu pracy, a na skutek tych naruszeń doszło do obrażeń ciała G. B.. Takie same wnioski w zakresie ostatecznej oceny zachowania pilarzy wyciągnęli pierwotnie przedstawiciele PIP.

Pokrzywdzony wszedł na działkę roboczą oskarżonego i znajdował się w strefie niebezpiecznej, a oskarżony - bez wyznaczenia wyraźnego działek roboczych, spuścił ścięte już drzewo, gdzie nie upewnił się wcześniej czy w strefie zagrożenia nie znajdują się inne osoby, w tym nie zachował kontaktu wzrokowego bądź głosowego z pokrzywdzonym. Sąd odwoławczy zważył, że obie opinie biegłych z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, w sposób tożsamy w skutkach dla losów sprawy karnej, oceniają zachowanie pilarzy, gdzie opinia D. D. w istocie uzupełnia wcześniejszą o dodatkowe kwestie związane stricte ze ścinką i obalaniem drzew. Sąd odwoławczy zważył także, że uwzględnienie wniosku obrońcy o powołanie kolejnego, innego biegłego w sprawie wynikało stąd, iż biegły opiniujący na etapie śledztwa tj. B. K. nie posiadał specjalności związanej z gospodarką leśną, a jest biegłym z zakresu BHP oraz urządzeń i instalacji elektroenergetycznych (na powyższe wskazuje uzasadnienie postanowienia o powołaniu kolejnego biegłego k.167v). To właśnie specyfika wykonywania prac leśnych i liczne zapytania, jakie po opinii biegłego B. K. postawił obrońca, zdecydowały o dopuszczeniu w sprawie kolejnej opinii innego biegłego specjalizującego się w leśnictwie. Wnioski biegłej D. D. słusznie przekonały sąd meriti. Zastrzeżenia, jakie do tej opinii postawił obrońca, w istocie sprowadzały się jedynie do pytań negujących istniejące (a niewątpliwe) fakty i wynikających z odmiennej oceny zgromadzonych w sprawie osobowych źródeł dowodowych. To osobowy materiał dowodowy potwierdzał, iż oskarżony i pokrzywdzony umówili się, co do granic roboczych swoich działek, ale to właśnie ocena dokonania powyższego, ze skutkiem z postaci wejścia pokrzywdzonego na działkę oskarżonego (pokrzywdzony bądź to źle zrozumiał tak „uzgodnione” granice, bądź w ferworze pracy, przez nieuwagę, zaczął wykonywać robotę należącą do kolegi), powodowała wniosek, iż należyte wydzielenie działek nie miało jednak miejsca w sprawie, a powinno zgodnie z przepisami poprzedzać przystąpienie do ścinki. Zupełnie oderwanym od zasad logiki i życiowego doświadczenia był wniosek obrońcy, jakoby w chwili uderzenia drzewem, pokrzywdzony wcale nie pracował, a gdzieś jedynie się przemieszczał (i to bez kamizelki !), bo pilarka znajdowała się „w odległości metra i więcej” od jego leżącego ciała. Pokrzywdzony dostatecznie jednoznacznie wypowiedział się w temacie tego, co dokładnie robił czując uderzenie, a opisywany w dokumentach odrzut pilarki, w sytuacji z jednej strony uderzenia w plecy pracującego pilarza, a z drugiej dynamicznej akcji ratowniczej oskarżonego (ucinanie wierzchołka drzewa, podnoszenie pokrzywdzonego), jawi się jako oczywisty. Zupełnie bezpodstawnie jawią się także wnioski obrońcy, jakoby pokrzywdzony nie wykonywał żadnych prac, a jedynie przechodząc po lesie, założył kamizelkę odblaskową i wtargnął na przedpole pracy oskarżonego (domniemując w chwili obalania się drzewa). Biegła D. D. wyczerpująco i przekonująco odniosła się do wymaganej drogi opuszczania drzewa i ścieżki oddalania pilarza. Nie sposób jest także, w ślad za twierdzeniem obrońcy uznać, iż opinia D. D. jest „jednoznacznie tendencyjna”, bo przyjęła za wiarogodne to, co o wykonanym przez oskarżonego okrzyku, podał on sam. Żaden inny materiał dowodowy temu przecież nie przeczył, a co więcej skutek, jaki ostatecznie spowodowało upadające drzewo, ustalenie takie jednoznacznie pieczętuje (jego okrzyk nastąpił post factum). Biegła wykazała także uchybienia po stronie innych osób – pracodawcy, który do wypadku przyczynił się pośrednio. Właśnie dlatego uzasadnionym jawi się wniosek sądu meriti o braku wykazania przez obrońcę przesłanek, o jakich mowa w art. 201 kpk, uzasadniających dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii. Z pewnością także, w ocenie sądu odwoławczego, w sprawie nie doszło do obrazy tego przepisu w takim znaczeniu, o jakim mowa w art. 438 pkt 2 kpk.

Zgromadzone w sprawie dowody zostały ocenione zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 kpk, z uwzględnieniem całości zgromadzonego w sprawie materiału, bez pominięcia okoliczności przemawiających na korzyść sprawcy (uzasadnienie sporządzone przez sąd i instancji potwierdza, iż ustalono także przyczynienie się do wypadku w sposób pośredni po stronie pracodawcy). Taka natomiast ocena dowodów doprowadziła do dokonania ustaleń faktycznych potwierdzających sprawstwo T. K. (1).

Ad.c.

Prawidłowo sąd I instancji orzekł, przyjmując, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy uznać za nieznaczny, ale nie znikomy. Przyczyną wypadku przy pracy był czynnik ludzki. T. K. (1) powinien zachować większą uwagę i przed obaleniem drzewa, w tym należycie sprawdzić czy w strefie niebezpiecznej nie przebywa jakaś osoba, stosownie zaalarmować czynność - zachowując wymagany kontakt z partnerem. Swym zachowaniem, szczegółowo i prawidłowo pisanym w przypisanym czynie, naruszył wymienione przepisy Instrukcji bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu podstawowych prac z zakresu gospodarki leśnej wprowadzonej zarządzeniem nr 36 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z 20 kwietnia 2012 r., a także Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 sierpnia 2006 roku w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu niektórych prac z zakresu gospodarki leśnej. Na skutek nieumyślnego, ale zawinionego zachowania oskarżonego, doszło do tragicznego w skutkach wypadku. Przypisane zachowanie winno spotkać się z represją wobec sprawcy, gdzie z powodów, o jakich mowa w art. 66 kk, uzasadnionym było jedynie warunkowe umorzenie wobec niego prowadzonego postępowania karnego.

Posiadane wykształcenie oraz zatrudnienie powodowało brak możliwości uznania, iż w sprawie zachodzą okoliczności, o jakich mowa w art. 624 § 1 kpk.

Wniosek

- o zmianę wyroku sądu I instancji poprzez uznanie, iż oskarżony swoim zachowaniem częściowo wyczerpał znamiona czynu z art.156 § 2 kk, gdyż to jego drzewo uderzyło w dniu 17 września 2019 roku pokrzywdzonego i spowodowało uszczerbek na zdrowiu powyżej 7 dni, jednakże z uwagi na znikomą szkodliwość czynu winno skutkować zastosowaniem art.1§2 kk;

- alternatywnie o zmianę wyroku w zakresie okresu próby 2 lat na okres 1 roku, a także zwolnienia z kosztów sądowych oskarżonego z uwagi na jego niskie dochody, jak też posiadanie rodziny na utrzymaniu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja w zakresie podniesionych przez obrońcę zarzutów okazała się niezasadna, brak podstaw do wnioskowanej zmiany orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

kwestia winy i sprawstwa oskarżonego, zasadność orzeczonej represji w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesione apelacje okazały się niezasadne, brak podstaw do zmiany czy uchylenia wyroku, szerzej w rubrykach 3.1. i 3.2.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 633kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk. Tym samym Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł tytułem opłaty za drugą instancję stosownie do art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) oraz kwotę 10 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tekst jedn.: Dz.U.2013.663). Druga połowę wydatków tj. 10 zł. przejęto na rachunek Skarbu Państwa, albowiem apelacja prokuratorska okazała się niezasadna.

Ustalone wykształcenie i zatrudnienie oskarżonego sprzeciwiało się uznaniu, iż nie jest on w stanie ponieść kosztów procesu bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Pomimo bowiem posiadania na utrzymaniu dwojga dzieci (aktualnie 5-letnich bliźniąt), z akt wynika, że matka dzieci posiada zatrudnienie (nauczyciel) i również przyczynia się do zaspokajania finansowych potrzeb rodziny, a rodzina posiada dodatkowo mienie w postaci mieszkania i samochodu.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

II K 514/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

II K 514/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana