Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Justyna Barczyk-Swalska
Protokolant:	sekretarz sądowy Karolina Skiba

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2022 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnota Mieszkaniowa nr 013 przy ul. (...) w S.

przeciwko P. Ż.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.905,72 zł (sześciu tysięcy dziewięciuset pięciu złotych siedemdziesięciu dwóch groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.763 zł (dwóch tysięcy siedmiuset sześćdziesięciu trzech złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sadu Rejonowego Szczecin-Centrum w S. kwotę 133, 08 zł (stu trzydziestu trzech złotych ośmiu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 521/18

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2017 roku Wspólnota Mieszkaniowa nr 013 przy ul. (...) w S. wniosła o zasądzenie od P. Ż. kwoty 6.905,72 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

W uzasadnieniu pozwu, strona powodowa wskazała, iż pozwany jest właścicielem nieruchomości lokalowej położonej w S. przy ul. (...) oraz garażu. Pozwany był zobowiązany do uiszczania opłat związanych z zarządem nieruchomością wspólną oraz do partycypowania w wydatkach na remonty i bieżącą konserwację. Na opłaty związane z zarządem nieruchomością wspólną wchodzą m.in. zaliczki na utrzymanie nieruchomości wspólnej oraz opłata na fundusz remontowy których wysokość została ustalona przez powódkę w uchwałach. Uchwały zostały doręczone pozwanemu i nie zostały przez niego skutecznie zaskarżone. Pozwany P. Ż. nie wywiązuje się z obowiązku utrzymania nieruchomości wspólnej i nie opłaca zaliczek na fundusz remontowy oraz koszty zarządu nieruchomością wspólną.

W niniejszym postępowaniu powódka domaga się zapłaty: za mieszkanie - kwoty 5.923,87 zł za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku włącznie, w tym kwoty 4.215,46 zł tytułem zaległości w zapłacie za zaliczkę na poczet zarządu nieruchomością wspólną oraz media, a także kwoty 1.413 zł tytułem zapłaty za fundusz remontowy oraz kwoty 295,41 zł tytułem skapitalizowanych na dzień 30 kwietnia 2017 roku odsetek, oraz za garaż – kwoty 981,85 zł za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku włącznie, w tym kwoty 495,96 zł tytułem zaległości w zapłacie za zaliczkę na poczet zarządu nieruchomością wspólną oraz media, a także kwoty 438 zł tytułem zaległości w zapłacie za fundusz remontowy , a także kwoty 47,89 zł skapitalizowanych na dzień 30 kwietnia 2017 roku odsetek (pismo z dnia 23.10.2019 r. k. 237).

W dniu 17 października 2017 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w III Wydziale Cywilnym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powódki.

Pozwany P. Ż. skutecznie złożył sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany podniósł, iż powództwo w niniejszej sprawie jest bezzasadne, albowiem nie zalega z opłatami na koszty zarządu nieruchomości, a także za lokal i garaż. Jego zdaniem powódka nie wykazała również, aby pozwany posiadał legitymację bierną, ani też że powódka ma legitymację czynną do udziału w niniejszej sprawie. Nadto zakwestionował ważność uchwał podjętych przez powódkę oraz należyte umocowanie pełnomocnika reprezentującego ją w niniejszej sprawie. Wreszcie wskazał, że powódka nieprawidłowo naliczyła opłaty za fundusz remontowy, a także za centralne ogrzewanie.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie .

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. Ż. jest właścicielem nieruchomości lokalowej - lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul (...) o pow. 47,10 m ² oraz garażu przy ul (...) w S. o pow. 14,60 m ². Lokal należący do pozwanego znajduje się na IV piętrze budynku i wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, której właściciele stanowią powodową wspólnotę mieszkaniową.

Bezsporne, a nadto dowód:

- odpis KW – k. 10 – 25 v. oraz k. 240 – 243;

- pismo z UM – k. 244;

- pismo – k. 245;

- zeznania świadka A. W., k. 234 v. – 236 oraz k. 334 – 338;

- zeznania pozwanego P. Ż., k. 451 – 452.

Pozwany wymeldował się z przedmiotowego lokalu w 1997 r. i wyprowadził się z niego, o czym zawiadomił powodową Wspólnotę Mieszkaniową. Od tego czasu lokal pozostaje niezamieszkały. Pozwany przed wyprowadzką zakręcił wszystkie grzejniki.

Lokal pozwanego traktowany jest jako niezamieszkały, w związku z czym nie są naliczane opłaty za wodę i wywóz nieczystości. Z uwagi na fakt, iż przez lokal pozwanego przebiega instalacja centralnego ogrzewania, obciążany jest on opłatami z tego tytułu stosownie do przyjętych we Wspólnocie zasad.

Dowód:

- zeznania świadka A. W., k. 234 v. – 236 oraz k. 334 – 338;

- zeznania pozwanego P. Ż., k. 451 – 452.

W dniu 10 marca 2001 roku właściciele lokali Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. podjęli uchwałę Nr 3a/2001 w sprawie powierzenia zarządu (...) zaś (...) sp. z o.o.

W dniu 2 kwietnia 2001 roku Wspólnota Mieszkaniowa nr 013 przy ul. (...) w S., reprezentowana przez zarząd w osobie K. L., zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę o zarządzanie nieruchomością wspólną. Na podstawie umowy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. uprawniona była między innymi do rozliczania z właścicielami lokali opłat z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną.

W dniu 5 marca 2009 roku właściciele lokali Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. podjęli uchwałę Nr 1A/09 w sprawie odwołania dotychczasowego zarządu wspólnoty mieszkaniowej oraz zmiany sposobu zarządu nieruchomością wspólną w ten sposób, że zarząd będzie wybierany przez wspólnotę mieszkaniową spośród osób fizycznych, zgodnie z art. 18 ust. 2 a ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku.

W dniu 5 marca 2009 roku właściciele lokali Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. podjęli uchwałę Nr 1B/09 w sprawie wyboru zarządu wspólnoty mieszkaniowej w osobach K. L. i T. J..

Pismem z dnia 18 marca 2009 roku zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. poinformował właścicieli lokali o podjęciu na zebraniu w dniu 5 marca 2009 roku uchwał Nr 1A/09 i Nr 1B/09 i pouczył o prawie i sposobie ich zaskarżenia. P. Ż. pokwitował odbiór pisma w dniu 1 kwietnia 2009 roku.

Dnia 23 lutego 2013 roku powódka podjęła uchwałę nr 5/2013 w przedmiocie poszerzenia składu zarządu o F. S. oraz A. H. .

Dowód:

- Uchwała nr 3a/2001 z dnia 10 marca 2001 roku – k. 26 – 27;

- umowa o zarządzenie nieruchomością wspólną k. 27 v. – 29 v.;

- uchwała Nr 1A/09 z dnia 05.03.2009 r. k. 30 – 31;

- uchwała Nr 1B/09 wraz z kartami do głosowania- k. 31v. – 35;

- pismo z dnia 18.03.2009 r. k. 33- 23;

- pokwitowanie odbioru korespondencji k. 34 v. – 35;

- uchwała nr 5/2013 z dnia 23 lutego 2013 roku – k. 35 v. – 37.

Lokal mieszkalny przy ul. (...) w S. wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, której właściciele stanowią wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota przyjęła obowiązek uiszczania przez mieszkańców opłat związanych z zarządem nieruchomością wspólną oraz zasadę partycypacji w wydatkach na remonty i bieżącą konserwację. Pozwany oraz pozostali właściciele lokali w nieruchomości, zobowiązany był do uiszczania opłat związanych z zarządem nieruchomością wspólną oraz zobowiązany był do partycypowania w wydatkach z tytułu funduszu remontowego. Na opłaty związane z zarządem nieruchomością wspólną wchodziły m.in. zaliczki na utrzymanie nieruchomości wspólnej oraz opłata na fundusz remontowy w wysokości ustalonej uchwałami powódki, płatna w okresach comiesięcznych do 10 dnia każdego miesiąca. Członkowie Wspólnoty powołali fundusz remontowy, a w kolejnych latach podejmowali uchwały w zakresie zwiększenia stawki na fundusz remontowy w celu modernizacji nieruchomości.

W dniu 21 lutego 2015 roku na zebraniu powódka głosowała uchwałę nr 2/2015 w przedmiocie ustalenia wysokości zaliczek na utrzymanie nieruchomości w 2015 roku. Powódka ustaliła wysokość zaliczek na kwotę 1,83 zł/m2 powierzchni użytkowej, w tym 0,58 zł/m2 wynagrodzenia zarządcy.

W dniu 27 lutego 2016 roku na zebraniu powódka głosowała uchwałę nr 2/2016 w przedmiocie ustalenia wysokości zaliczek na utrzymanie nieruchomości w 2016 roku. Powódka ustaliła wysokość zaliczek na kwotę 1,83 zł/m2 powierzchni użytkowej, w tym 0,58 zł/m2 wynagrodzenia zarządcy.

Dnia 25.02.2017 r. na zebraniu głosowano uchwalę nr (...) w przedmiocie ustalenia wysokości zaliczek na utrzymanie nieruchomości w 2017 r. Ustalono wysokość zaliczek na kwotę 1,87 zł / m2 powierzchni użytkowej w tym 0,58 zł / m2 wynagrodzenia zarządcy.

Dnia 05.03.2004 r. podjęto uchwalę nr 4/04 w przedmiocie utworzenia funduszu remontowego i ustalenia stawki na rzecz funduszu remontowego w wysokości 1,00 zł / m2 powierzchni użytkowej lokalu na czas nieokreślony. Stawka na rzecz funduszu remontowego uległa zmianie dnia 27.02.2016 r. wówczas to Wspólnota Mieszkaniowa podjęła uchwalę nr (...) w sprawie wyrażenia zgody na podwyższenie stawki na fundusz remontowy z kwoty 1,00 zł / m2 do kwoty 2,00 zł / m2 na czas nieokreślony od dnia 01.04.2016 r.

Dnia 23 stycznia 2008 r. podjęto uchwalę nr 8/07 w przedmiocie zgody na wprowadzenie do stosowania regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania. Na mocy uchwały Wspólnoty nr 8/07 wyrażono zgodę na wprowadzenie do stosowania z dniem 1 grudnia 2007r. zapisów regulaminów: „Regulamin montażu wodomierzy i indywidulanego rozliczania wody” oraz „Regulamin rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania”.

Na podstawie postanowień powyższego regulaminu oraz faktur wystawianych Wspólnocie przez dostawcę ciepła – (...) Sp. z o.o. w S. oraz proporcjonalnie do powierzchni użytkowych lokali, właściciele obciążani byli opłatami za centralne ogrzewanie.

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I C 1374/13, oddalił powództwo P. Ż. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. o ustalenie nieistnienia uchwały pozwanej wspólnoty mieszkaniowej nr (...) oraz o stwierdzenie nieważności uchwał nr 3a/2001 i nr 8/07.

Wyrokiem z 9 maja 2018 r. w sprawie I ACa 133/18 Sąd Apelacyjny w Szczecinie zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że stwierdził, że uchwała numer (...) Wspólnoty Mieszkaniowej nr 013 przy ul. (...) w S. nie istnieje i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Dowód:

- zaproszenie – k. 37 v. – 38;

- uchwała nr 2/2015 i protokoły głosowania – k. 38 v. – 49 ;

- uchwała nr 2/2016 i protokoły głosowania – k. 49 v. – 52;

- uchwała nr 5/2016 i protokół głosowania – k. 52 v. – 57 v.;

- uchwała nr 4/04 z dnia 5 marca 2004 roku i protokół głosowania – k. 58 – 61;

- uchwała nr 8/07 z dnia 23 stycznia 2008 roku – k. 61 v. – 63;

- regulamin i uchwała – k. 63 v. – 65 v.;

- wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w sprawie I ACa 133/18 wraz z uzasadnieniem – k. 196 – 208;

- zeznania świadka A. W., k. 234 v. – 236 oraz k. 334 – 338.

P. Ż. zalega z zapłatą na rzecz Wspólnoty kwoty 4.185,46 złotych tytułem zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz media za lokal mieszkalny za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku włącznie wyliczanych w oparciu w/w uchwały.

Na wspomnianą kwotę składają się zaległości za poniższe miesiące:

1.  236,91 zł za październik 2015 roku;

2.  236,91 zł za listopad 2015 roku;

3.  125,49 zł za grudzień 2015 roku;

4.  236,91 zł za styczeń 2016 roku;

5.  236,91 zł za luty 2016 roku;

6.  236,91 zł za marzec 2016 roku;

7.  236,91 zł za kwiecień 2016 roku;

8.  236,91 zł za maj 2016 roku;

9.  236,91 zł za czerwiec 2016 roku;

10.  236,91 zł za lipiec 2016 roku;

11.  236,91 zł za sierpień 2016 roku;

12.  236,91 zł za wrzesień 2016 roku.

13.  236,91 zł za październik 2016 roku.

14.  236,91 zł za listopad 2016 roku.

15.  269,41 zł za grudzień 2016 roku.

16.  236,91 zł za styczeń 2017 roku.

17.  236,91 zł za luty 2017 roku.

18.  236,91 zł za marzec 2017 roku.

P. Ż. zalega również z zapłatą kwoty 1.413 złotych tytułem zaliczki na fundusz remontowy za lokal mieszkalny za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku włącznie

Na wspomnianą kwotę składają się zaległości za poniższe miesiące:

1.  47,10 zł za październik 2015 roku;

2.  47,10 zł za listopad 2015 roku;

3.  47,10 zł za grudzień 2015 roku;

4.  47,10 zł za styczeń 2016 roku;

5.  47,10 zł za luty 2016 roku;

6.  47,10 zł za marzec 2016 roku;

7.  94,20 zł za kwiecień 2016 roku;

8.  94,20 zł za maj 2016 roku;

9.  94,20 zł za czerwiec 2016 roku;

10.  94,20 zł za lipiec 2016 roku;

11.  94,20 zł za sierpień 2016 roku;

12.  94,20 zł za wrzesień 2016 roku;

13.  94,20 zł za październik 2016 roku;

14.  94,20 zł za listopada 2016 roku;

15.  94,20 zł za grudzień 2016 roku;

16.  94,20 zł za styczeń 2017 roku;

17.  94,20 zł za luty 2017 roku;

18.  94,20 zł za marzec 2017 roku

Pozwany nie płacił również zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz za garaż za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku włącznie. W tym zakresie wykazuje zadłużenie na poziomie 480,96 złotych.

Na wspomnianą kwotę składają się zaległości za poniższe miesiące:

1.  26,72 zł za październik 2015 roku;

2.  26,72 zł za listopad 2015 roku;

3.  26,72 zł za grudzień 2015 roku;

4.  26,72 zł za styczeń 2016 roku;

5.  26,72 zł za luty 2016 roku;

6.  26,72 zł za marzec 2016 roku;

7.  26,72 zł za kwiecień 2016 roku;

8.  26,72 zł za maj 2016 roku;

9.  26,72 zł za czerwiec 2016 roku;

10.  26,72 zł za lipiec 2016 roku;

11.  26,72 zł za sierpień 2016 roku;

12.  26,72 zł za wrzesień 2016 roku;

13.  26,72 zł za październik 2016 roku;

14.  26,72 zł za listopad 2016 roku;

15.  26,72 zł za grudzień 2016 roku;

16.  26,72 zł za styczeń 2017 roku;

17.  26,72 zł za luty 2017 roku;

18.  26,72 zł za marzec 2017 roku

P. Ż. zalega również z zapłatą kwoty 438 złotych tytułem zaliczki na fundusz remontowy za garaż za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku.

Na wspomnianą kwotę składają się zaległości za poniższe miesiące:

1.  14,60 zł za październik 2015 roku;

2.  14,60 zł za listopad 2015 roku;

3.  14,60 zł za grudzień 2015 roku;

4.  14,60 zł za styczeń 2016 roku;

5.  14,60 zł za luty 2016 roku;

6.  14,60 zł za marzec 2016 roku;

7.  29,20 zł za kwiecień 2016 roku;

8.  29,20 zł za maj 2016 roku;

9.  29,20 zł za czerwiec 2016 roku;

10.  29,20 zł za lipiec 2016 roku;

11.  29,20 zł za sierpień 2016 roku;

12.  29,20 zł za wrzesień 2016 roku;

13.  29,20 zł za październik 2016 roku;

14.  29,20 zł za grudzień 2016 roku;

15.  29,20 zł za styczeń 2017 roku;

16.  29,20 zł za luty 2017 roku;

17.  29,20 zł za marzec 2017 roku

Łącznie w powyższym zakresie zadłużenie wynosi kwotę 6.517,42 zł

Odsetki naliczane od ww. wymagalnych zaliczek i skapitalizowane na dzień 30 kwietnia 2017 roku wyniosły 295,41 złotych tytułem zaległości w opłatach za mieszkanie i 47,89 złotych tytułem zaległości za garaż.

Ponadto Wspólnota trzykrotnie obciążyła pozwanego kosztami wezwań do zapłaty. Łącznie z tego tytułu naliczono pozwanemu kwotę 45 zł.

Powódka na bieżąco księgowała wszelkie wpłaty dokonywane przez pozwanego, zaliczając zgodnie z opisem wpłaty, a w przypadku braku na należności wymagalne w miesiącu wpłaty; powstałe w tym zakresie nadpłaty zaliczała na poczet wierzytelności najdalej wymagalnych.

Dowód:

- zestawienie należności – k. 66 – 66 v.;

- dokumenty księgowe – k. 67 – 108 oraz k. 177 – 188 oraz k. 246 – 321;

- zeznania świadka A. W., k. 234 v. – 236 oraz k. 334 – 338;

Koszty centralnego ogrzewania przypadające na lokal pozwanego położony w S. przy ul. (...) w okresie od października 2015 roku do marca 2017 roku włącznie , przy uwzględnieniu okoliczności, że uchwała nr 8/2007 WM nr 013 przy ul. (...) w S. nie istnieje wynoszą 3.260,26 zł.

Dowód:

- opinia biegłego z dnia 27 kwietnia 2021 roku – k. 479 – 488.

Pozwany wezwany do dobrowolnego spełnienia świadczenia nie uiścił całości należności.

Niesporne, a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 7 grudnia 2016 roku wraz z dowodem nadania

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Powodowa Wspólnota Mieszkaniowa domagała się w niniejszym procesie zaspokojenia przysługującego jej względem właściciela lokalu usytuowanego w budynku stanowiącym nieruchomość wspólną roszczenia o zapłatę zaległych zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej. Jako podstawę prawną tak skonstruowanego roszczenia powódka wskazała art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903, ze zm.).

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy, do obowiązków właścicieli lokali – członków wspólnoty mieszkaniowej – należy ponoszenie wszelkich wydatków i ciężarów związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jak wyraźnie postanowił ustawodawca właściciele odpowiadają za owe ciężary i wydatki w stosunku odpowiadającym wartości ich udziałów w nieruchomości wspólnej. Zgodnie z dyspozycją art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciel oprócz tego, że ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest również obowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. W myśl postanowień art. 15 ust. 1 ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Określenie sposobu ustalania i wysokości zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną pozostaje w gestii właścicieli. Zgodnie przy tym z dyspozycją art. 22 ust. 3 ustawy ustalenie wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu, jak również i ustalenie wynagrodzenia zarządcy, stanowi czynność przekraczającą zwykły zarząd, a zatem wymaga podjęcia przez właścicieli lokali uchwały w przepisanym ustawą trybie (art. 22 ust. 2 ustawy).

W rozważanej sprawie bezspornym było, że pozwany jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) oraz garażu przy ul (...) w S.. Nie kwestionowana była również powierzchnia w/w lokali. Lokal należący do pozwanego wchodzi w skład nieruchomości wspólnej, której właściciele stanowią powodową wspólnotę mieszkaniową. Pozwany był zatem zobowiązany co do zasady do ponoszenia obciążających jego jako właściciela opłat w postaci wydatków związanych z utrzymaniem lokali i zaliczek na fundusz remontowy i koszty zarządu nieruchomością wspólną.

Strona powodowa podnosiła, iż pozwany nie wywiązuje się z obowiązku utrzymania nieruchomości wspólnej i nie opłaca zaliczek na fundusz remontowy oraz na koszty zarządu nieruchomością wspólną i media w ustalonej przez powódkę wysokości i terminach, stosownie do wielkości przypadającego udziału w
nieruchomości wspólnej. Pozwany kwestionował natomiast zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia, ważność uchwał podjętych przez powódkę, sposób reprezentacji, wreszcie legitymacje obu stron niniejszego postępowania.

Wysokość opłat jest ustalana w formie uchwały ogółu właścicieli lokali w danej wspólnocie. Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali, uchwały zapadają większością głosów właścicieli lokali, liczoną według wielkości udziałów, chyba że w umowie lub w uchwale podjętej w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie na każdego właściciela przypada jeden głos. Okoliczność, że właściciel lokalu nie brał udziału w głosowaniu albo głosował przeciwko uchwale nie ma znaczenia dla istnienia jego obowiązku uiszczania opłat określonych uchwałą, za którą głosowała większość właścicieli.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt. 1 ww. ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się m.in. wydatki na remonty i bieżącą konserwację. Zdaniem Sądu orzekającego do majątku wspólnoty będą więc analogicznie wchodzić środki zgromadzone na fakultatywnie wyodrębnionym funduszu remontowym. Wspólnota Mieszkaniowa ma więc jak najbardziej prawo dochodzenia tych środków.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy, do obowiązków właścicieli lokali – członków wspólnoty mieszkaniowej – należy ponoszenie wszelkich wydatków i ciężarów związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jak wyraźnie postanowił ustawodawca właściciele odpowiadają za owe ciężary i wydatki w stosunku odpowiadającym wartości ich udziałów w nieruchomości wspólnej. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ww. ustawy właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Stosownie do treści art. 14 ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Utworzenie funduszu remontowego nie jest obowiązkowe, ale element dobrowolności członków wspólnoty ogranicza się do jego utworzenia, rozwiązania i wysokości zaliczki. Natomiast nie można wywodzić z braku obowiązku ustawowego w tworzeniu funduszu remontowego dobrowolności poszczególnych członków wspólnoty w uiszczaniu zaliczek już po podjęciu uchwały w przedmiocie utworzenia funduszu.

Uchwała jest formą podejmowania decyzji przez ogół członków wspólnoty mieszkaniowej. Członek wspólnoty mieszkaniowej nie ma w związku z tym uprawnienia, aby dokonywać uznając, że wpłacone przez niego środki nie zostały wykorzystane na pokrycie kosztów remontu, zaprzestać opłacania funduszu remontowego. Z dniem płatności kolejnej zaliczki świadczenie Wspólnoty staje się wymagalne, dlatego też nie może odmówić jego spełnienia. Wymagalność zaliczki na fundusz remontowy nie jest związana z zaawansowaniem konkretnych prac remontowych. Uzależnienie płacenia zaliczek na fundusz remontowy Wspólnoty od tego, czy Wspólnota wydatkowała te środki jest sprzeczne z samym celem funduszu remontowego, który ma służyć długoterminowemu oszczędzaniu kwoty niezbędnej na przeprowadzenie remontu większego niż bieżące konserwacje, którego koszt może przerastać możliwości finansowe członków wspólnoty.

Brak jest również podstawy prawnej dla przyjęcia obowiązku wspólnoty corocznego podejmowania uchwał w przedmiocie funduszu remontowego. Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali nie posługuje się zwrotem uchwał zawieranych bezterminowo, lub na czas nieokreślony. Nie wprowadza też jednak daty utraty mocy obowiązującej przez uchwałę, ani zasady obowiązkowego podejmowania ich co roku.

Zarzut pozwanego odnośnie nienależytego umocowania pełnomocnika powoda do wniesienia powództwa w niniejszym postępowaniu okazał się nieuzasadniony. Strona powodowa przedłożyła uchwałę nr 1A/09 z dnia 5 marca 2009 roku, z której wynika zmiana sposobu zarządu poprzez ustalenie wyboru członków zarządu spośród osób fizycznych, co odpowiada art. 18 ust. 2a w/w ustawy. Ponadto powódka przedłożyła uchwałę nr 1B/09 z dnia 5 marca 2009 roku o wyborze dwóch członków zarządu K. L. oraz T. J.. Następnie w dniu 23 lutego 2013 roku powódka podjęła uchwałę nr 5/2013 w przedmiocie poszerzenia składu zarządu o F. S. oraz A. H.. Wszyscy wyżej wymieni są upoważnieni do działania w imieniu i na rzecz powódki . Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy członkiem zarządu może być wyłącznie osoba fizyczna wybrana spośród właścicieli lokali lub spoza ich grona, a stosownie do treści art. 21 ust. 2 ustawy oświadczenia woli za wspólnotę mieszkaniową składają przynajmniej dwaj członkowie zarządu, gdy jest on kilkuosobowy. Biorąc powyższe pod uwagę oraz uchwały przedłożone przez powódkę Sąd stwierdza, że powódka posiada organ właściwy do jej reprezentacji w postaci zarządu, który w sposób prawidłowy udzielił pełnomocnictwa procesowego do reprezentowania powódki w niniejszym postępowaniu przez pełnomocnika procesowego w osobie adwokata. W tym stanie rzeczy zarzut pozwanego odnośnie nieprawidłowej reprezentacji powódki, nienależytego umocowania pełnomocnika procesowego okazał się nieuzasadniony.

Powódka powołała jako podstawę faktyczną żądania zapłaty niewywiązywanie się przez pozwanego z obowiązku utrzymania nieruchomości wspólnej i nieopłacanie zaliczek na fundusz remontowy oraz na koszty zarządu nieruchomością wspólną i media w ustalonej przez powódkę wysokości i terminach, stosownie do wielkości przypadającego udziału w nieruchomości wspólnej. Wskazała przy tym, że domaga się od pozwanego zapłaty z powyższych tytułów za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku.

Z treści uzasadnienia pozwu oraz z dokumentów w postaci zestawienia należności za lokal (indeks (...)) i zestawienia należności za garaż (indeks (...)) wynika, że powódka za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku domaga się od pozwanego zapłaty należności za lokal i garaż w łącznej kwocie 6.517,42 zł i odsetek skapitalizowanych na dzień 30 kwietnia 2017 roku w kwocie 343,30 zł.

W ocenie Sądu powódka wykazała (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), mając na względzie kwestionowanie roszczenia przez pozwanego co do zasady i wysokości, należności obciążające pozwanego z tytułu zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, które to stawki zaliczek wynikają z przedłożonych przez powódkę uchwał nr 2/2015 z dnia 21 lutego 2015 roku, (...) z dnia 27 lutego 2016 roku oraz nr (...) z dnia 25 lutego 2017 roku i na fundusz remontowy, który został utworzony uchwałą nr 4/04 z dnia 5 marca 2004 roku, w której ustalono wysokość stawki na fundusz remontowy. W dniu 27.02.2016 r. Wspólnota Mieszkaniowa podjęła uchwalę nr (...) w sprawie wyrażenia zgody na podwyższenie stawki na fundusz remontowy z kwoty 1,00 zł / m2 do kwoty 2,00 zł / m2 na czas nieokreślony od dnia 01.04.2016 r.

Zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną i fundusz remontowy zostały wyliczone przy uwzględnieniu wynikającej z ksiąg wieczystych powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego (47,10 m ²) i powierzchni lokalu niemieszkalnego – boksu garażowego (14,60 m ²) i stawek wynikających z w.w. uchwał (1,83zł/m ² powierzchni użytkowej lokalu w przypadku zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną w okresie od 2015 do 2016 roku oraz 1,87 zł/m2 w 2017 roku i 1 zł/m ² lokalu w przypadku funduszu remontowego w okresie do dnia 31 marca 2016 roku oraz 2 zł/m2 od dnia 1 kwietnia 2016 roku do końca spornego okresu) na kwoty 86,19 zł i 88,07 zł i 47,10 oraz 94,20 zł za lokal mieszkalny oraz 26,72 zł i 27,30 oraz 14,60 zł oraz 29,20 zł za lokal niemieszkalny. Kwoty te wynikają z przedłożonych przez powódkę wymiarów opłat za lokal mieszkalny i za lokal niemieszkalny. Z postanowień zawartych w par. 1 ust. 8 w.w. uchwał 2/2015, 2/2016, 2/2017 wynika, że rozliczenie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej dokonuje się według udziałów przeliczeniowych na m ² powierzchni użytkowej. W ten sam sposób ustalono wysokość stawki na fundusz remontowy w uchwale nr 4/04 oraz nr (...).

Pozwany jest właścicielem zarówno lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...), co wynika wprost z przedłożonego przez powódkę odpisu księgi wieczystej (...), jak i lokalu niemieszkalnego w postaci boksu garażowego nr II położonego w budynku przy ul. (...) w S., co z kolei wynika wprost z przedłożonego przez powódkę odpisu księgi wieczystej (...). Z odpisów w/w. ksiąg wieczystych wynika również w/w. powierzchnia użytkowa tych lokali, od której zgodnie z uchwałami naliczane są zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną.

W związku z tym zarzuty pozwanego co do tego, że powódka nie wykazała, że nie jest on właścicielem garażu, ale boksu garażowego oraz co do wysokości ścian w boksie garażowym są pozbawione znaczenia, albowiem boks garażowy jest lokalem niemieszkalnym, a jego powierzchnia użytkowa wynika z odpisu księgi wieczystej.

Z dokumentów w postaci zestawienia należności i wpłat (k. 66 – 66 v.) wynika, że w okresie od października 2015 roku do marca 2017 roku pozwany nie dokonał żadnych wpłat. Z dokumentów w postaci wymiaru opłat miesięcznych i zeznań świadka A. W. wynika, że pozwana naliczała miesięczny wymiar zaliczek w stosunku do lokalu pozwanego uwzględniając zaliczkę z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną (w wysokości wynikającej z przedłożonych przez powódkę uchwał 2/2015, 2/2016, 2/2017), zaliczkę na poczet funduszu remontowego (w wysokości wynikającej z przedłożonej przez powódkę uchwały nr 4/04 oraz 5/2016) oraz zaliczkę na centralne ogrzewanie, a ponadto – jak wynika z dokumentów w postaci zestawienia należności i wpłat powódka doliczyła do zadłużenia dochodzonego pozwem koszty windykacji (dwukrotnie w przypadku lokalu mieszkalnego i raz w przypadku lokalu niemieszkalnego łącznie kwotę 45 zł) oraz dokonała korekty z tytułu rozliczenia centralnego ogrzewania.

W ocenie Sądu powódka wykazała wysokość zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną i fundusz remontowy za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku przedkładając stosowne uchwały i odpowiednio je wyliczając, a także wykazała pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie podstawę obciążenia pozwanego zaliczkami na poczet centralnego ogrzewania w tym okresie w żądanej wysokości.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że powódka ustalała wysokość zaliczek na podstawie „Regulaminu rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania” wprowadzonych uchwałą nr 8/07 z dnia 23 stycznia 2008 roku. W Regulaminie tym w pkt III ust. 5 wskazano, że podstawą do ustalenia zaliczek na 1 m ² w złotych jest wielość mocy zamówionej i średnie zużycie energii cieplnej według wskazań licznika ciepła zamontowanego w węźle cieplnym z ostatnich 3 lat za wyjątkiem budynków docieplanych, dla których uwzględnia się średnie zużycie energii z budynków podobnych z uwzględnieniem aktualnej taryfy dostawcy energii cieplnej. Nadto postanowiono, że opłaty zaliczkowe ustala (...) Sp. z o.o. (zarządca). Powołana wyżej uchwała stanowiąca podstawę obciążenia pozwanego zaliczkami na koszty centralnego ogrzewania i sposobu ustalenia ich wysokości została wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 9 maja 2018 roku w sprawie I ACa 133/18 uznana za nieistniejącą, co oznacza, że uchwała ta nie istnieje ze skutkiem ex tunc, czyli od początku. Tym samym dokonane na jej podstawie rozliczenie kosztów c.o. za sporny okres należy uznać za pozbawione podstaw. Z powyższego nie wynika jednak, że powódka nie miała możliwości ustalenia kosztów C.O. w inny sposób, a to poprzez bezpośrednie zastosowanie ustawy – Prawo Energetyczne. Wysokość tych kosztów Sąd ustalił w oparciu o wiedzę specjalistyczną biegłego Sądowego.

Na wniosek powódki Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu rozliczania energii ciepła J. M. na okoliczność ustalenia wysokości kosztów centralnego ogrzewania przypadających na lokal pozwanego położony w S. przy ul. (...) w okresie od października 2015 roku do marca 2017 roku, tego jaki był udział lokalu pozwanego w kosztach ogrzewania części wspólnych nieruchomości oraz w kosztach ogrzewania części wspólnych nieruchomości oraz w kosztach ciepła utraconego w w/w okresie oraz prawidłowego sposobu rozliczenia lokalu pozwanego w sytuacji braku podzielników ciepła w w/w okresie , przy uwzględnieniu okoliczności, że Uchwała nr 8/2007 WM nr 013 przy ul. (...) w S. nie istnieje.

Biegła sądowa J. M. w opinii z dnia 27 kwietnia 2021 roku wyliczyła te koszty przypadające na lokal pozwanego na kwotę 3.260,26 zł.

Należy ponownie wskazać, że wobec nieistnienia uchwały nr 8/07 rozliczenie kosztów c.o. może nastąpić bezpośrednio na podstawie przepisów ustawy – Prawo energetyczne. Z powyższego wynika, że powódka mogła domagać się od pozwanego zapłaty kosztów centralnego ogrzewania za okres od października 2015 roku do marca 2017 roku bezpośrednio w oparciu o przepisy ustawy z pominięciem nieistniejącej uchwały. Wyliczeń tych dokonał biegły sądowy z pominięciem uchwały nr 8/07, bezpośrednio na podstawie ustawy – Prawo energetyczne.

Przepis art. 45a ust. 4 ustawy – Prawo energetyczne stanowi, że koszty zakupu, o których mowa w ust. 2, są rozliczane w opłatach pobieranych od osób, o których mowa w ust. 2. Wysokość opłat powinna być ustalana w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę kosztów zakupu paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła, natomiast zgodnie z ust. 8 pkt 1 i 3 lit. a koszty zakupu ciepła rozlicza się w części dotyczącej ogrzewania, stosując metody wykorzystujące:

a) dla lokali mieszkalnych i użytkowych:

- wskazania ciepłomierzy,

- wskazania podzielników kosztów ogrzewania,

- kubaturę lub powierzchnię lokali - wyłącznie w przypadkach gdy zastosowanie ciepłomierzy lub podzielników kosztów ogrzewania jest technicznie niewykonalne lub nieopłacalne,

b) dla wspólnych części budynku wielolokalowego użytkowanych przez osoby, o których mowa w ust. 2, powierzchnię lub kubaturę tych części proporcjonalnie do powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali,

a w części co do kosztów stałych dostawy ciepła na centralne ogrzewanie wraz z kosztami, o których mowa w pkt 1 lit. b, wykorzystując proporcjonalny udział w powierzchni lub kubaturze lokali.

Przepis ust. 9 stanowi, że właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w tym budynku, a przepis ust. 10, że właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego wprowadza wybraną metodę, o której mowa w ust. 9, w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła przeznaczonego na ogrzewanie tego budynku i przygotowanie ciepłej wody użytkowej dostarczanej centralnie poprzez instalację w budynku, zwanego dalej "regulaminem rozliczeń"; regulamin rozliczeń podaje się do wiadomości osobom, o których mowa w ust. 2, w terminie 14 dni od dnia jego wprowadzenia do stosowania.

W związku z tym, że lokal pozwanego jest nieopomiarowany rozliczenie kosztów zakupu ciepła mogło nastąpić wyłącznie w oparciu o kubaturę lub powierzchnię lokalu, przy czym dla części wspólnych budynku proporcjonalnie do powierzchni lub kubatury zajmowanych lokali. Biegła dokonała rozliczenia według powierzchni lokalu podając, że ta metoda została wybrana w Regulaminie rozliczania kosztów energii cieplnej do celów centralnego ogrzewania i wynika z umowy o zarządzanie wspólnotą mieszkaniową z dnia 2 kwietnia 2001 roku, w której postanowiono, że zarządca ma obowiązek wykonać rozliczenie opłat z właścicielami lokali w stosunku do 1 m ², a nadto że w przypadku lokali nieopomiarowanych nie ma w świetle ustawy – Prawo energetyczne, możliwości wyboru innej metody rozliczenia ciepła, na przykład proporcjonalnie do ilości osób zamieszkałych w lokalu. Właściciel lub zarządca budynku dokonuje co prawda wyboru metody rozliczania kosztów zakupu ciepła, jednak wybraną metodę wprowadza w formie wewnętrznego regulaminu rozliczeń ciepła (przyjmowanego w formie uchwały wspólnoty). W okolicznościach niniejszej sprawy regulamin taki nie istnieje, zaś umowa o zarządzanie nie może stanowi podstawy do ustalenia obowiązującej metody rozliczeń. W związku z tym biegła rozliczyła koszty ciepła na podstawie ustawy – Prawo energetyczne, w oparciu o powierzchnię lokalu. Koszty przypadające na lokal pozwanego na kwotę 3.260,26 zł.

Mając na uwadze powyższe należało dojść do przekonania, iż powódka w sposób zasadny – w oparciu o podjęte uchwały (które nie zostały skutecznie zakwestionowane przez pozwanego) oraz posiłkując się opinią biegłego sądowego – naliczała pozwanemu opłaty związane posiadanym lokalem, również garażem.

Przy czym jak wynika to ze spójnych zeznań świadka A. W., pozwanemu nie naliczano zaliczek związanych ze zużyciem wody, czy z wywozem nieczystości. Wynikało to faktu zgłoszenia przez pozwanego, że lokal jest niezamieszkały.

Podkreślić trzeba też, że w związku z posiadanym przez pozwanego garażem prawidłowo naliczono pozwanemu zaliczki związane z korzystaniem z nieruchomości wspólnej czy funduszem remontowym. Za garaż ten nie były naliczane żadne opłaty związane z mediami – bo jak wynikało to z zeznań pozwanego – do garażu żadne media nie były dostarczane. W żaden sposób przedmiotowego garażu nie można traktować jako pomieszczenia przynależnego do lokalu mieszkalnego, jak imputował to pozwany. Odnośnie opłat związanych z centralnym ogrzewaniem dostarczanym do lokalu, to wyliczane one były w oparciu o wspomnianą już opinię biegłej sądowej i jako takie obciążenia te uznać należało za prawidłowe. W tej mierze istotne były dwie wartości. Pierwsza to opłaty za ciepło dostarczane do Wspólnoty, które zostały wykazane przez powódkę stosownymi fakturami wystawianymi przez (...) Sp. z o.o. w S.. Druga to powierzchnia użytkowa lokalu danego członka wspólnoty mieszkaniowej. Rację ma w tej mierze powódka, że bez znaczenia w kontekście powyższego jest, czy i w jakim zakresie dany właściciel korzysta z dostarczanego ciepła. Brak indywidualnych pomierników ciepła, wymusił niejako – choć wolą wspólnoty – ryczałtowy sposób rozliczania powstałych w tym zakresie kosztów. Co istotne też, przez lokal pozwanego przebiega instalacja centralnego ogrzewania, przez co lokal ten jest – choć w niewielkim zakresie – ogrzewany. Błędne w tym miejscu należy uznać stanowisko pozwanego, że z racji zakręcenia grzejników nie korzystał z dostarczanego mu ciepła. Wbrew tym twierdzeniom należy bowiem wskazać, że pozwany świadomie rezygnując z ogrzewania swojego mieszkania poprzez zakręcenie grzejników faktycznie korzystał z ciepła dostarczanego mu przez nieopomiarowaną część instalacji przez sąsiednie , ogrzewane pomieszczenia. Ciepło dostarczane do lokalu w taki sposób nie jest zwolnione od opłaty, powódka miała więc pełne prawo oczekiwać od pozwanego partycypacji w kosztach tego ciepła. (tak. M.in. Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 28 września 2020 roku I NsNc 51/19). Podkreślić należy za Sądem Najwyższym, że grzejnik nie jest jedynym źródłem ciepła w lokalu mieszkalnym. Cechą charakterystyczną bowiem instalacji centralnego ogrzewania w blokach jest to, że część instalacji jest wspólna dla wszystkich mieszkań i nawet gdy lokator zakręca zawory termostatyczne w swoim lokalu, jest on nadal ogrzewany ciepłem z lokali sąsiednich. To powoduje m.in., że nieogrzewane mieszkanie, otoczone innymi lokalami, nie niszczeje, tak jakby to miało miejsce w przypadku nieogrzewanego domu wolnostojącego.

Dla rozstrzygnięcia sprawy istotne okazały się zeznania świadka A. W., które korespondowały z dokumentacją księgową przedstawioną przez powódkę. Analiza wspomnianych dowodów dowodzi, iż pozwany w okresie objętym sporem zalegał z opłatami tam wskazanymi.

Podsumowując, przeprowadzone w sprawie dowody pozwoliły stwierdzić, że pozwany w okresie od października 2015 roku do marca 2017 roku zalegał w płatnościach na rzecz powódki z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz zaliczek na poczet funduszu remontowego w łącznej kwocie 6.517,42 złotych. Natomiast odsetki naliczane od wymagalnych zaliczek i skapitalizowane w dniu 30 kwietnia 2017 roku wyniosły łącznie 343,30 złotych w zakresie dotyczącym lokalu mieszkalnego oraz garażu.

Zasadne było również roszczenie w zakresie zwrotu kosztów windykacji – 3 wezwań do zapłaty na łączną kwotę 45 zł, są to bowiem koszty poniesione przez Wspólnotę celem pełnego zaspokojenia jej potrzeb, w tym przypadku wyegzekwowania od jednego z lokatorów należności koniecznych do utrzymania nieruchomości w zakresie części wspólnych.

Łącznie dług pozwanego względem powódki wynosi zatem 6.905,72 zł i taką też kwotę zasądzono od pozwanego na rzecz powódki.

Biorąc zatem powyższe, w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.905,72 złotych. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym od dnia 7 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c. i art. 482 § 1 k.c., które stanowią, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. ( II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Nadto od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Data początkowa naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności została określona zgodnie z żądaniem pozwu i przypada na datę wniesienia pozwu do tut. Sądu Rejonowego.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności z wynik postępowania, przy uwzględnieniu faktu, że powódka wygrała proces w całości, zasądzono od pozwanego na rzecz powódki całość poniesionych kosztów procesu. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Na powyższe koszty złożyły się opłata od pozwu w kwocie 346 złotych, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata, ustalone w stawce minimalnej na podstawie §2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. (Dz. U. z 2015 r. , poz. 1800) w kwocie 1.800 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wykorzystana zaliczka na poczet biegłego sądowego w wysokości 600 zł. Łączna wysokość kosztów, jakich powódka mogła się domagać od pozwanego wyniosła 2.763 złote i taką też kwotę zasądzono od pozwanego na rzecz powódki w pkt II wyroku.

Pozwany jako przegrywający spór winien jest ponieść koszty sądowe wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa. Stanowią one wydatek na wynagrodzenie biegłego sporządzającego opinię w sprawie i zostały określone wydanym wcześniej prawomocnym obecnie postanowieniem. Koszty sporządzenia opinii w niniejszej sprawie wyniosły łącznie 733,08 zł, przy czym zaliczka wniesiona przez powódkę została spożytkowana do kwoty 600 zł. W pozostałym zaś zakresie tj. do kwoty 133,08 zł koszty te zostały tymczasowo pokryte z sum budżetowych SP i należało nimi obciążyć pozwanego w orzeczeniu kończącym. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie III wyroku.

SSR Justyna Barczyk – Swalska