Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie Wydział VII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Milena Gardocka-Kaczmarczyk

Protokolant : Paulina Wasielewska

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2019 roku w Warszawie

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko M. S. i A. S.

przy udziale interwenient ubocznego po stronie powodowej - (...) W.

o eksmisję

1. nakazuje pozwanym M. S. i A. S. opuścić, opróżnić i wydać powódce D. S. w stanie wolnym od osób i rzeczy budynek mieszkalny położony w W. przy ul. (...) o powierzchni 134 m2 wraz z nieruchomością gruntową, na której jest posadowiony, stanowiącą działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) z obrębu 3-12-34, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...);

2. nie przyznaje pozwanym M. S. i A. S. uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego;

3. zasądza solidarnie od pozwanych M. S. i A. S. na rzecz powódki D. S. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII C 1511/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 lipca 2018 roku powódka D. S. wniosła o nakazanie pozwanemu M. S., aby opuścił i wydał jej w stanie wolnym od osób i rzeczy budynek mieszkalny położony w W. przy ul. (...), o powierzchni 134 m ² wraz z nieruchomością gruntową, na której jest posadowiony, stanowiącą działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) i obrębu 3-12-34, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa prowadzi księgę wieczystą nr (...). Jednocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powódka jest jedyną właścicielką przedmiotowej nieruchomości, a pozwany zamieszkuje tam bez żadnego tytułu prawnego. Stan ten utrzymuje się pomimo kierowania przez powódkę do pozwanego pisemnych wezwań do opuszczenia budynku ( pozew – k. 1-6).

Pismem z dnia 8 października 2018 roku (data stempla pocztowego) (...) W. zgłosiło udział w niniejszym postępowaniu jako interwenient uboczny po stronie powodowej. Jednocześnie wniosło, w razie uwzględnienia powództwa, o orzeczenie o braku uprawnienia pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego. Interwenient uboczny wniósł ponadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych ( pismo – k. 35).

Na rozprawie w dniu 25 października 2018 roku pozwany M. S., reprezentowany przez swoją żonę A. S., oświadczył, że jego zdaniem powództwo jest krzywdzące. Pozwany podniósł, że powódka nigdy się z nim nie kontaktowała i nie mówiła, że jest właścicielką przedmiotowej nieruchomości. M. S. wskazał, że mieszka ul. (...) od sześćdziesięciu lat, nie pracuje i nie jest w stanie znaleźć pracy ze względu na wiek i stan zdrowia. Jego żona natomiast mało zarabia, tak że nie stać ich na wynajęcie mieszkania. Postara się opuścić mieszkanie, ale czeka na rozpoznanie wniosku o przyznanie lokalu socjalnego. Dodał, że żądanie czynszu w kwocie 1.200 zł jest niezasadne. Stan budynku jest bardzo zły, grozi zawaleniem. W konkluzji, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa o eksmisję ( protokół – k. 50).

W odpowiedzi na powyższe strona powodowa rozszerzyła powództwo o eksmisję również co do A. S. i wniosła o zasądzenie kosztów postępowania od obojga pozwanych. Dodała, że w pozwie nie ma żądania zapłaty czynszu ( protokół – k. 50v).

W piśmie z dnia 14 listopada 2019 roku pełnomocnik (...) W. wniósł o nieorzekanie o prawie pozwanych do lokalu socjalnego. Interwenient uboczny wskazał, że jak wynika z oświadczenia M. S. i A. S., zamieszkują oni przy ul. (...) w W. od sześćdziesięciu lat. W przypadku podniesienia przez pozwanych zarzutu zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości oraz w przypadku uznania przez Sąd tego zarzutu za uzasadniony, pozwani będą mieli możliwość zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie, co skutkować będzie orzeczeniem o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego ( pismo – k. 54-55).

W piśmie z dnia 7 listopada 2018 roku strona powodowa wniosła o wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanej A. S.. W pozostałym zakresie powódka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie ( pismo – k. 57-63).

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2018 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej A. S. ( postanowienie – k. 66).

Pozwana A. S. wniosła o oddalenie powództwa.

Do zamknięcia rozprawy, stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. S. jest właścicielką nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, położonej w W. przy ul. (...), o powierzchni 134 m ², stanowiącej działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), z obrębu 3-12-34, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...) ( okoliczność bezsporna; ponadto: akt notarialny z dn. 07.11.2005 r. Rep. A nr 6256/2005 – k. 10-14; opis KW nr (...) – k. 15-17; odpis skrócony aktu małżeństwa – k. 19).

Na przedmiotowej nieruchomości obecnie zamieszkuje M. S. wraz z żoną A. S.. Pozwany jest tam zameldowany od dnia 17 lutego 1958 roku ( okoliczności bezsporne; ponadto: zaświadczenie z dn. 10.10.2018 r. – k. 71; zeznania pozwanych – k. 76).

Pismem z dnia 5 marca 2018 roku pełnomocnik powódki wezwał M. S. do opuszczenia, opróżnienia ze wszystkich osób i rzeczy i wydania przedmiotowej nieruchomości. Pismo to zostało osobiście odebrane przez pozwanego ( okoliczności bezsporne; ponadto: pismo z dn. 05.03.2018 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 20-23).

W odpowiedzi na powyższe M. S. wskazał, że mieszka przy ul. (...) w W. od sześćdziesięciu lat. W tym czasie nikt nie zgłaszał żadnych roszczeń względem przedmiotowej nieruchomości. Nie wiedział, że nie ma żadnego tytułu prawnego do zamieszkiwania. Jednocześnie wskazał na swoją ciężką sytuację życiową i wyraził dobrą wolę opuszczenia i wydania nieruchomości w zamian za pomoc w uzyskaniu lokalu socjalnego ( okoliczność bezsporna; ponadto: pismo z dn. 26.03.2018 r. – k. 24).

M. S. ma 63 lata. Obecnie, od dłuższego czasu, nie pracuje, jednak nie jest zarejestrowany jako bezrobotny. Narzeka na bóle kręgosłupa, jednak nie leczy się. Pozwana A. S. ma 59 lat. Pozwana pracuje, z tytułu czego osiąga dochody w wysokości 1870 zł netto. Nie leczy się z żadnego powodu. Wraz z siostrami jest współwłaścicielką domu po swoich rodzicach, gdzie jest zameldowana ( okoliczności bezsporne; ponadto: zeznania pozwanych – k. 76).

Powyższy stan faktyczny był między stronami w zasadzie bezsporny, a Sąd ustalił go na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, ich odpisów lub kopii, których autentyczności strony nie kwestionowały, a Sąd nie znalazł podstaw do odmowy im wiarygodności. Sąd dał również wiarę zeznaniom pozwanych w zakresie odpowiadającym wyżej opisanemu stanowi faktycznemu oraz ich stanu zdrowia, majątku i dochodów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie bezsporny był fakt, iż powódka jest właścicielką nieruchomości przy ul. (...) w W., a pozwani M. S. i A. S. zajmują nieruchomość bez tytułu prawnego. Dodatkowo, powódka pisemnie wzywała pozwanego do opuszczenia nieruchomości. Pozwany M. S. nie kwestionował zasadności wezwania, wskazywał jedynie na swoją trudną sytuację życiową.

Zgodnie natomiast z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przesłanką udzielenia ochrony przewidzianej w powyższym przepisie prawnym jest zatem kumulatywne spełnienie dwóch przesłanek pozytywnych i jednej negatywnej, tj. 1) właściciel został wyzuty z posiadania, 2) roszczenie swoje skierował przeciwko posiadaczowi jego rzeczy, 3) posiadaczowi nie przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

W świetle tego przepisu żądanie pozwu jest zatem uzasadnione, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 wyroku.

W pkt 2 Sąd ustalił, iż pozwanym nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Kodeks cywilny stanowi ogólną zasadę, w myśl, której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. łac. Ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat). Przepis niniejszego artykułu wyraża dwie reguły: pierwszą wymagającą udowodnienia powołanego faktu, który powoduje powstanie określonych skutków prawnych oraz drugą, która ciężar dowodu nakłada na osobę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i strona wywodzi z niego skutki prawne.

Zgodnie z dyspozycją art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem, przede wszystkim strony powinny wskazać Sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń, a ocena przydatności wskazanego przez strony dowodu należy do Sądu. Również ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) ( vide: wyrok SN z 17 grudnia 1996 r. (...) 45/96, OSNCP).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, uznać należy, że to na stronie pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia, iż spełnia kryteria do przyznania lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie prawa lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U. z dnia 10.07.2001r.) Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1.  kobiety w ciąży,

2.  małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r., nr 64, poz. 414 (…), lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3.  obłożnie chorych,

4.  emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5.  osoby posiadającej status bezrobotnego,

6.  osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Zdaniem Sądu, pozwani A. S. i M. S. nie spełnili żadnej z ww. przesłanek. Pozwani nie chorują przewlekle, pozwana pracuje. Pozwany M. S. nie pracuje, ale nie jest zarejestrowany jako bezrobotny i w ocenie Sądu w warunkach (...) mógłby znaleźć pracę, choćby dorywczą. Pozwana A. S. wraz z dwoma siostrami jest współwłaścicielką domu po rodzicach w miejscowości N., z tym że nie są w stanie dojść do porozumienia co do podziału spadku.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu pozwani A. S. i M. S. są w stanie zapewnić sobie inne mieszkanie. Pozwani mają stałe dochody w postaci zarobków pozwanej, pozwany nie pracuje, ale nie ma, w ocenie Sądu przeszkód, żeby podjął pracę. Ponadto pozwana jest współwłaścicielką nieruchomości, a fakt, że nie może porozumieć się z rodziną co do jej podziału, nie ma istotnego znaczenia dla sprawy i nie może być powodem przyznania jej prawa do lokalu socjalnego. Wobec powyższego, Sąd nie przyznał pozwanym uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, o czym orzekł w pkt 2 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 3 wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, tj. na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Pozwani, jako strona w całości przegrywająca niniejszą sprawę, zobowiązani są zwrócić na rzecz powódki koszty procesu, na które złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości

200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w wysokości 240 zł, określonej na podstawie § 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).