Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 grudnia 2008 r. M. K. (1), w ramach ubezpieczenia autocasco, zgłosił w (...) S.A. szkodę komunikacyjna w pojeździe marki D. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność W. W.. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). M. K. (1) wskazał siebie jako sprawcę kolizji, drugim uczestnikiem kolizji miała być R. D., prowadząca pojazd marki K. S. o nr rej. (...), która również zgłosiła szkodę nr (...) do (...) S.A. Do zdarzenia miało dojść w dniu 08.12.2008 r. na skrzyżowaniu ulic (...) w G., gdzie kierowany przez oskarżonego D. miał wpaść w poślizg i uderzyć przodem w lewy bok poruszającego się pojazdu marki K.. M. K. (1) przedłożył oświadczenie o spowodowaniu zdarzenia drogowego. (...) S.A. wypłaciła W. W., w ramach ubezpieczenia AC, na mocy decyzji o wysokości szkody z dnia 13.01.2009 r., kwotę 10.508,71 zł tytułem odszkodowania, natomiast w ramach ubezpieczenia OC sprawcy kolizji wypłacono na rzecz R. D. kwotę 27.952,42 zł, co łącznie spowodowało szkodę po stronie pokrzywdzonego ubezpieczyciela w kwocie 38.461,13 zł.

Działając w podobny sposób, M. K. (1) jako rzekomy kierowca samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), w dniu 21.12.2009 r. oraz 13.01.2010 r. złożył oświadczenia o spowodowaniu w dniu 21.12.2009 r. na skrzyżowaniu ulic (...) w G. kolizji drogowej z pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...), którego kierowcą miał być C. T.. Szkoda została zgłoszona i zarejestrowana (...) S.A. (obecnie (...) S.A.) pod numerem (...). Powyższego zgłoszenia dokonał M. K. (1). W związku ze zgłoszeniem szkody, właścicielce pojazdu – M. S., teściowej C. T. – na mocy decyzji ubezpieczyciela z dnia 27.01.2009 r. wypłacono odszkodowanie w wysokości 19.866,48 zł.

Nadto w dniu 12.04.2010 r. M. K. (1) podpisał oświadczenie, iż w ww. dniu o godz. 18:15, kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) uderzył w pojazd marki C. (...) o nr rej. (...), kierowany przez A. T.. Do wskazanego zdarzenia w rzeczywistości nie doszło. Rzekomo powstała w wyniku opisanego zdarzenia szkoda została zgłoszona do (...) S.A. i otrzymała nr (...), gdzie w toku postępowania likwidacyjnego, oświadczeniem z dnia 05.05.2010 r. M. K. (1) potwierdził ubezpieczycielowi fakt jej zaistnienia, jak i swojego sprawstwa. Z tytułu zgłoszonej szkody podmiot ubezpieczeniowy na mocy decyzji z dnia 16.06.2010 r. wypłacił właścicielce pojazdu – M. S. - odszkodowanie w wysokości 13.847,90 zł.

Dowody: zeznania świadka P. L. k. 1053-1055, wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k.426-427, 470-471, 1121-1122, 1629; akta szkodowe załącznik nr 2 k. 103-141, 142-157, 177-223, 224-275

W dniu 24 listopada 2008 r. w (...) S.A. B. D. zgłosiła szkodę komunikacyjną do jakiej miało dojść w dniu 20 listopada 2008 r. w miejscowości S.. Jako sprawcę zdarzenia drogowego wskazała siebie, nadmieniając, iż wymusiła pierwszeństwo przejazdu, kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiącym własność M. M.. Drugim uczestnikiem zdarzenia, będącym osobą poszkodowaną, miał być M. K. (2), który miał prowadzić pojazd marki S. (...) o nr rej. (...). W wyniku powyższych zgłoszeń zarejestrowano szkody komunikacyjne ww. pojazdów mechanicznych, które miały uczestniczyć w zdarzeniu – szkoda z tytułu polisy OC w samochodzie marki S. została zarejestrowana pod numerem (...), natomiast szkodę w pojeździe marki A., na podstawie posiadanej przez właściciela pojazdu polisy Auto Casco, odnotowano pod numerem (...).

Do opisanego wyżej zdarzenia komunikacyjnego w rzeczywistości nie doszło. B. D. wraz z innymi ustalonymi osobami udała się na miejsce rzekomej kolizji uszkodzonymi już uprzednio samochodami marki A. oraz S.. Na miejscu B. D. zajęła miejsce za kierownicą pojazdu marki A.. Następnie wezwano patrol Policji, a po jego przybyciu B. D., w rezultacie dokonanych wcześniej z tymi samymi osobami ustaleń, potwierdziła okoliczności zdarzenia drogowego oraz wskazała, iż to ona ponosi winę za spowodowanie tejże kolizji, za co został na nią nałożony mandat karny w wysokości 500 zł. Nadto B. D. zgłosiła szkodę w pojeździe A. w ramach ubezpieczenia Auto Casco w (...) S.A. oraz podpisała związane z tym zgłoszeniem dokumenty szkodowe. Powyższego B. D. dokonała otrzymując wcześniej obietnicę przekazania jej za wskazanie siebie jako sprawcy kolizji kwoty 500 zł, którą to kwotę otrzymała po dokonanym zgłoszeniu. W związku ze zgłoszonym roszczeniem (...) S.A. w dniu 16.12.2008 r. wypłacił właścicielowi pojazdu marki A. o nr rej. (...), M. M. odszkodowanie w ramach szkody zarejestrowanej pod nr (...) w kwocie 24.111.49 zł.

Dowody: akta szkodowe - załącznik nr 2 k. 2-32, 33-102; wyjaśnienia oskarżonej B. D. k. 815-818, 1069-1070, 1128-1129

Oskarżony M. K. (1) posiada wykształcenie średnie, studiuje i pracuje jako kierownik magazynu. Oskarżony jest żonaty, posiada czwórkę dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. M. K. (1) nie był uprzednio karany sądownie.

Dowody: dane osobowe k. 1628, dane o karalności k. 1606.

Oskarżony M. K. (1) przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że to nie on był inicjatorem procederu związanego z poświadczaniem nieprawdy w celu wyłudzenia odszkodowań od ubezpieczycieli za niemające miejsca zdarzenia drogowe. Oskarżony wskazał nadto, iż nie prowadził żadnego z pojazdów wskazanych w aktach szkodowych w trakcie rzekomych kolizji, zaś oświadczenia o sprawstwie zdarzeń drogowych traktował jako „przysługę”, jednocześnie nadmieniając, iż obiecano mu, że po podpisaniu oświadczeń otrzyma stosowne wynagrodzenie, a posiadane uprzednio zadłużenie zostanie mu anulowane.

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) – k.426-427, 470-471, 1121-1122, 1629

B. D. posiada wykształcenie zawodowe - z zawodu jest sprzedawcą. Posiada czworo dzieci, jedno pozostaje nadal na jej utrzymaniu. B. D. była wielokrotnie karana za przestępstwa karno-skarbowe.

Dowody: dane osobowe k. 817, 1128-1129; dane o karalności k. 1608-1612

Oskarżona B. D. w toku postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że to nie ona był inicjatorką procederu związanego z poświadczaniem nieprawdy w celu wyłudzenia odszkodowania od ubezpieczyciela za niemające miejsca zdarzenie drogowe. Oskarżona wskazała nadto, iż w rzeczywistości nie prowadziła żadnego ze pojazdów wskazanych w aktach szkodowych w trakcie rzekomej kolizji. B. D. podała, że otrzymała propozycję przyznania się do spowodowania kolizji drogowej, za co miała otrzymać 500 zł. W trakcie prowadzanych czynności z Policją, jak i przedstawicielem ubezpieczyciela postępowała według odebranych od tego mężczyzny wskazówek, a otrzymana kwota 500 zł stanowi całość środków, jakie otrzymała za poświadczenie nieprawdziwych informacji o zdarzeniu z dnia 20.11.2008 r.

Dowody: wyjaśnienia oskarżonej B. D. – k. 817, 1069-1070, 1128-1129

Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonym czynów i ich wina nie budzą wątpliwości Sądu.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd oparł się na całokształcie materiału dowodowego, w szczególności na źródłach osobowych w postaci wyjaśnień oskarżonych M. K. (1) oraz B. D., a także na ujawnionych na rozprawie dowodach dokumentowych.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i ujawnione w toku rozprawy, bowiem nie budzą one żadnych wątpliwości, a nadto zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione. Wiarygodność omawianych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, a ponadto znajdują one potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego. Szczególne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy miały dokumenty szkodowe, które w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości potwierdzają, iż oskarżeni M. K. (1) oraz B. D. składali oświadczenia o sprawstwie szkód, które w rzeczywistości nie miały miejsca, w efekcie doszło do niesłusznego, będącego rezultatem bezprawnych działań oskarżonych i innych osób, wypłacenia odszkodowań z tytułu szkód komunikacyjnych.

Z wyjaśnień oskarżonych M. K. (1) i B. D. w jednoznaczny sposób wynika, że faktycznie nie doszło do żadnej z kolizji, opisanych w stawianych im zarzutach, natomiast całe bezprawne „przedsięwzięcie” miało na celu wyłącznie nieuprawnione, bezpodstawne pozyskanie od podmiotów ubezpieczeniowych środków pieniężnych. Nie ulega zatem wątpliwości, że M. K. (1) podpisując oświadczenia o uczestnictwie i sprawstwie zdarzeń drogowych z dnia 08.12.2008 r., 21.12.2009 r. oraz 12.04.2010 r. poświadczył nieprawdę, mając świadomość tego, że do wymienionych zdarzeń w rzeczywistości nie doszło, a osoba zwracająca się do niego z prośbą o tego rodzaju „przysługę” ma na celu wykorzystanie tego rodzaju oświadczeń w bezprawnym celu, ułatwiając jej tym samym dokonanie czynu zabronionego. Zauważyć także należy, że oskarżony dopuścił się popełnienia tych czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż jak sam wskazywał, w zamian za złożenie oświadczeń wskazanej treści obiecano mu udzielenie korzyści majątkowej w postaci anulowania długów lub dokonania innego przysporzenia majątkowego. Niewątpliwie bowiem oświadczenia o sprawstwie niemających miejsca kolizji zostały przedłożone (...) S.A. oraz (...) S.A. – obecnie (...) S.A., w rezultacie czego podmioty te dokonały niesłusznych wypłat odszkodowań, ponosząc tym samym szkody materialne.

Nie ulega również wątpliwości, że B. D. podpisując oświadczenie o sprawstwie kolizji poświadczyła nieprawdę, mając świadomość tego, że do wymienionego zdarzenia nie doszło, a osoba zwracająca się do niej z prośbą tego rodzaju ma na celu wykorzystanie tego rodzaju oświadczenia w bezprawnym celu, ułatwiając jej tym samym dokonanie czynu zabronionego. W efekcie działań oskarżonej pokrzywdzony (...) S.A. poniósł szkodę materialną.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż oskarżonym M. K. (1) oraz B. D. należy przypisać winę odnośnie popełnionych przez nich czynów. W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości odnośnie stanu psychicznego i poczytalności oskarżonych. W konsekwencji należy uznać, że oskarżeni jako osoby dorosłe i w pełni poczytalne z pewnością zdawali sobie sprawę z charakteru popełnionych przez siebie czynów i mieli możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Powszechny charakter przestępstwa oszustwa, który stanowi nagminnie popełniane przestępstwa przeciwko mieniu i obrotowi gospodarczemu wskazuje na to, iż oskarżeni bez wątpienia zdawali sobie także sprawę z jego karalności. M. K. (1) i B. D. byli świadomi tego, że podpisali nieprawdziwe oświadczenia oraz że oświadczenia te miały posłużyć do otrzymania odszkodowań przez inne osoby. Zdaniem Sądu oskarżeni w zakresie zarzucanych im czynów działali umyślnie, w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.

Sąd podzielił stanowisko Prokuratora odnośnie kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych obojgu oskarżonym. Oskarżeni umyślnie podpisali oświadczenia sprawców kolizji, w których poświadczyli, iż brali udział w kolizjach drogowych oraz, iż to oni są ich sprawcami. Mieli świadomość, iż jest to nieprawda, a co więcej wiedzieli, a co najmniej godzili się z tym, że oświadczenia te mają ułatwić wyłudzenie odszkodowań. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni mieli świadomość, iż podpisane przez nich dokumenty zostaną wykorzystane jako autentyczne, aby wprowadzić w błąd ubezpieczycieli co do okoliczności powstania szkód komunikacyjnych i w ten sposób doprowadzą (...) S.A. oraz (...) S.A. – obecnie (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem.

Uznając oskarżonego M. K. (1) za winnego popełnienia opisanych powyżej czynów, Sąd wymierzył mu karę 40 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 złotych za czyn zarzucany mu w pkt I części wstępnej wyroku, karę 20 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 złotych za czyn zarzucany mu w pkt II części wstępnej wyroku oraz na karę 20 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 złotych za czyn zarzucany mu w pkt III części wstępnej wyroku. Wymierzając oskarżonemu takie kary Sąd zastosował art. 37a kk zgodnie z którym jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności. W ocenie Sądu kary w wymierzonej wysokości są odpowiednie i stosownie do treści art. 53 § 1 kk ich rozmiar nie przekracza stopnia winy oskarżonego oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynów, jak również pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 i 2 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego M. K. (1) jednostkowe kary grzywny i wymierzył w ich miejsce karę łączną grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych. Ustalając wysokość stawki Sąd kierował się przesłankami określonymi w art. 33 § 3 k.k., bacząc na warunki osobiste, rodzinne oraz możliwości zarobkowe M. K. (1). Oskarżony popełnił trzy tożsame rodzajowo przestępstwa za które wymierzona została mu kara jednego rodzaju, zatem aktualizacji uległa przesłanka wskazana w treści art. 85 § 1 k.k., nakładająca na Sąd obowiązek połączenia kar jednorodzajowych lub podlegających łączeniu. Normując wymiar kary łącznej Sąd uznał, iż mając na uwadze popełnienie przez oskarżonego kilku podobnych przestępstw przy zastosowaniu tego samego sposobu działania, lekceważąc po wielokroć obowiązujący ład prawny, zważając także na rozmiar wyrządzonej przestępstwami szkody oraz cele prewencji zarówno szczególnej, jak i ogólnej, wymierzone kary jednostkowe winny ulec kumulacji, stanowiąc dla oskarżonego naukę na przyszłość, ale również dając wyraz braku akceptacji dla tego rodzaju aspołecznych zachowań w kontekście konieczności realizacji przez wymierzoną karę zadań z zakresu prewencji ogólnej.

Jako okoliczność wpływającą na zaostrzenie sądowego wymiaru kary Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, który przejawia się w rodzaju i charakterze naruszonego tym przestępstwem dobra, jakim jest jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem w postaci mienia innego podmiotu, jak również pobudki jakimi kierował się oskarżony, a także wielość następujących po sobie w krótkich odstępach czasu zachowań, wskazującą na lekceważący stosunek do porządku prawnego.

Sąd zwrócił szczególną uwagę na postawę oskarżonego, który od samego początku przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz współpracował z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony ujawnił także wszystkie znane mu okoliczności popełnienia przestępstwa. Jako okoliczność łagodzącą Sąd zaliczył również fakt niewielkiej roli, jaka odegrał M. K. (1) w całym przestępczym procederze, bowiem, jak wynika z okoliczności sprawy, cały modus operandi został zaplanowany i realizowany przez inne osoby, oskarżony zaś brał na siebie wyłącznie odpowiedzialność za sprawstwo kolizji drogowych, które w istocie nie miały miejsca. Należy zwrócić uwagę, iż oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, założył rodzinę, którą się opiekuje, pracuje zawodowo, jak również podejmuje kroki w kierunku rozwoju edukacyjnego. Oskarżony M. K. (1) wykazał się pozytywną postawą i ujawnił okoliczności popełnienia przestępstwa będącego przedmiotowej niniejszej sprawy.

Jednocześnie, mając na uwadze, iż wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia podmioty ubezpieczeniowe poniosły konkretne i realne uszczuplenia majątkowe w następstwie przestępczej działalności m.in. oskarżonego, realizując dyspozycję art. 46 § 1 k.k., stanowiącego, iż sąd może orzec obowiązek naprawienia w całości lub w części wyrządzonej przestępstwem szkody, Sąd na podstawie ww. przepisu, stosując art. 415 k.c., mając na uwadze ułamkową partycypację oskarżonego w popełnieniu przestępstwa i wyrządzonej szkodzie, orzekł wobec oskarżonego M. K. (1) obowiązek naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt I części wstępnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. w W. kwoty 12.820,37 zł, obowiązek naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt II części wstępnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. (obecnie (...) S.A.) kwoty 6.622,16 zł oraz obowiązek naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt III części wstępnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. w W. kwoty 4.615,96 zł.

Sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody w części albowiem M. K. (1) zarzucanych mu czynów dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co do których Prokurator prowadził odrębne postępowanie. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że rola M. K. (1) w procederze była drugorzędna.

Uznając oskarżoną B. D. za winną popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu Sąd wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara w wymierzonej wysokości jest odpowiednia i stosownie do treści art. 53 § 1 kk jej rozmiar nie przekracza stopnia winy oskarżonej oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu, jak również pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec oskarżonej oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu, który przejawia się w rodzaju i charakterze naruszonego tym przestępstwem dobra, jakim jest jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem w postaci mienia innego podmiotu, jak również pobudki finansowe jakimi kierowała się oskarżona, co wskazuje na lekceważący stosunek do porządku prawnego. Nadto jako okoliczność obciążającą Sąd uznał sposób życia oskarżonej po popełnieniu przestępstwa – B. D. była karana za przestępstwa karno - skarbowe. W takich okolicznościach, mając na względzie dyspozycję art. 58 kk należało uznać, iż tylko kara pozbawienia wolności jest w stanie wywrzeć wpływ na postawę B. D. wobec obowiązku przestrzegania ładu prawnego.

Sąd zwrócił także szczególną uwagę na postawę oskarżonej, która od samego początku przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz współpracowała z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Oskarżona ujawniła także wszystkie znane jej okoliczności popełnienia przestępstwa. Jako okoliczność łagodzącą Sąd zaliczył również fakt niewielkiej roli, jaką odegrała B. D. w całym przestępczym procederze, bowiem, przebieg zdarzenia i sposób działania został zaplanowany i realizowany przez inne osoby, oskarżona zaś wzięła na siebie wyłącznie odpowiedzialność za sprawstwo rzekomej kolizji drogowej. Należy zwrócić uwagę, iż oskarżona prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada małoletniego syna, którym się opiekuje, pracuje zawodowo. B. D. wykazała się pozytywną postawą i ujawniła okoliczności popełnienia przestępstwa będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

Analizując przesłanki określone w art. 69 § 1 i 2 kk Sąd doszedł do wniosku, iż z uwagi na wymienione powyżej okoliczności, nawet pomimo niewykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżona będzie przestrzegała porządku prawnego i nie powróci na drogę przestępstwa. Sąd doszedł do przekonania, iż skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności jest w przedmiotowej sprawie uzasadnione i warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec B. D. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. W ocenie Sądu prognoza kryminologiczna względem oskarżonej jest pozytywna i są podstawy do twierdzenia, kara taka spełni swoje cele i zapobiegnie powrotowi oskarżonej do przestępstwa.

Na podstawie art. 46 kk Sąd orzekł wobec B. D. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. w W. kwoty 8.037,16 zł. Podmiot ubezpieczeniowy poniósł konkretne i realne uszczuplenie majątkowe w następstwie przestępczej działalności m.in. oskarżonej. Mając na uwadze działanie oskarżonej wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami i jej drugorzędną rolę - Sąd orzekł obowiązek naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem.

Nadto, biorąc pod uwagę, iż oskarżona B. D. osiągnęła z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku korzyść majątkową w wysokości 500 zł, Sąd na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej przepadek tejże korzyści we wskazanej wyżej kwocie.

Sąd zasądził od M. K. (1) i B. D. koszty sądowe w całości uznając, iż obecna sytuacja finansowa oskarżonych oraz ich możliwości zarobkowe pozwalają na uiszczenie powyższych kosztów bez ponoszenia uszczerbku przez ich rodziny.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

G., (...).