Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. wniosła przeciwko pozwanemu M. S. o zapłatę kwoty 2000 EUR wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od wskazanych kwot, tytułem zapłaty wynagrodzenie wynagrodzenia pierwotnemu wierzycielowi, od którego powód nabył wierzytelności.

Nakazem zapłaty orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa, podnosząc wykonanie należności co do kwoty 1000 euro i brak wymagalności pozostałej wierzytelności.

Pismem z dnia 4 maja 2022 r. pozwany oświadczył o uznaniu roszczenia, wnosząc o rozłożenie należności na 4 raty po 500 EUR każda i zawarcie ugody ze strona powodową.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. P. (1) zawarł z pozwanym M. S. umowę przedmiotem której było świadczenie usług spawalniczych na terenie Niemiec. P. P. (1) prawidłowo wykonał zlecenie i wystawił na rzecz pozwanego 3 faktury VAT:

- nr 01/09/2020 na kwotę 1000 EUR, tytułem spawania rur, z terminem płatności wynoszącym 7 dni, tj. do dnia 14 września 2020 r.;

- nr 02/09/2020 na kwotę 1000 EUR, tytułem spawania rur, z terminem płatności wynoszącym 7 dni, tj. do dnia 21 września 2020 r.;

- nr 03/09/2020 na kwotę 1000 EUR, tytułem spawania rur, z terminem płatności wynoszącym 7 dni, tj. do dnia 25 września 2020 r.

Dowód:

- faktury VAT k. 8-9, 68.

Faktury VAT zostały dostarczone pozwanemu za pośrednictwem komunikatora W. oraz monitów.

Dowód:

- korespondencja W. k. 69-85;

Przelewem z dnia 14 września 2020 r. pozwany uiścił na rzecz P. P. (1) kwotę 1000 EUR, która została zaliczona na poczet faktury (...) na kwotę 1000 EUR. Pozostałych należności pozwany nie uiścił.

Dowód:

- wyciąć rachunku k. 52.

Dnia 19 listopada 2020 r. P. P. (1) zawarł z powodem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością we W. umowę cesji wierzytelności, przedmiotem której była wierzytelność cedenta wynikająca z faktury VAT nr (...) w stosunku do M. S..

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 19 listopada 2020 r. k. 7.

Pismem z dnia 10 grudnia 2020 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 2000 EUR w terminie do dnia 17 grudnia 2020 r.

Dowód:

- pismo z dnia 10 grudnia 2020 r. k. 10-11.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę roszczenia powód wywodził z umowy o świadczenie usług, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, zgodnie z art. 750 kc, art. 734 § 1 k.c. oraz przepis art. 735 k.c. Do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Ostatecznie w sprawie nie było kwestii spornych. Pierwotnie pozwany podnosił, że zapłacił kwotę 1000 euro na poczet jednej z dochodzonych faktur, lecz ostatecznie pismem z dnia 4.05.2022r. i na rozprawie uznał roszczenie.

Legitymacja powódki nie była kwestionowana, a nadto sąd działając z urzędu uznał, że powód ją wykazał za pomocą dokumentu w postaci umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Stosownie do treści art. 231 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Nie ulegało żadnym wątpliwościom, że pozwany pismem z 4 maja 2022r., gdzie wskazał, że przeanalizował posiadane dokumenty, deklaruje spłatę wobec powoda i wnosił o rozłożenie świadczenia na raty, uznał roszczenie pozwu. Nadto na rozprawie w dniu 6 maja 2022r. stwierdził, że zapłaci należność powodowi, istotnie nie zapłacił P. P. (1), a wynagrodzenie mu się należy.

Już więc z tej przyczyny roszczenie należało uwzględnić w całości, bez przeprowadzania dowodu z zeznań świadka P. P. i dowód ten pominięto, na podstawie art. 235 ² § 2 pkt 5 i 2 kpc.

Strony na rozprawie 6 maja 2022r. wnosiły zgodnie o umożliwienie im negocjacji ugodowych w zakresie spłaty i skonsultowania jej treści ugody. Ostatecznie pozwany nie stawił się na kolejnym termie rozpraw przed jej zamknięciem, a dopiero w trakcie narady. Strony jednak nie wnosiły o otwarcie rozprawy na nowe, gdyż wskazały, że ostatecznie poza rozprawa nie doszło do ustalenia treści ugody.

Jedynie więc na marginesie należy wskazać, że powód zdołał również wykazać swoje roszczenie w całości. Powódka przedłożyła faktury VAT objęte umową cesji, z których wynika wysokość jak i wymagalność roszczenia. Co istotne termin płatności faktury VAT nr (...) na pierwszą kwotę 1000 euro upływał 14 września 2020 r. i tego dnia pozwany dokonał przelewu. Nadto powód przedłożył wydruki korespondencji wykazujące doręczenie faktur, jak i dowód przelewu wykonany przez pozwanego na poczet jednej z należności powoda. Skoro więc pozwany istotnie uiścił na rzecz wierzyciela pierwotnego część wynagrodzenia, to z pewnością posiadał legitymację bierną, a strony łączyła umowa.

Wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonej należności na raty nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c., który stanowi, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. W judykaturze wyrażono pogląd, że takie szczególne wypadki zachodzą jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny, niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla zobowiązanego niemożliwe lub bardzo utrudnione bądź narażałoby dłużnika lub jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Ochrona natomiast jaką zapewnia pozwanemu instytucja rozłożenia świadczenia na raty nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że pozwany nie wykazał aby pozostawał w trudnej sytuacji majątkowej lub osobistej. Co więcej na pytanie sądu odnośnie sytuacji majątkowej oświadczył, że posiada dochody z rolnictwa, jak i nie wykazał okoliczności, które uniemożliwiałaby mu uiszczenie świadczenia w całości. Podobnie nie udowodnił, aby możliwe było spełnienie przez niego świadczenia rozłożonego na raty, mimo, że sąd pytał o jego sytuację, pozwany jedynie zdawkowo wskazał, że jest rolnikiem, a zapłata pierwszej raty nie będzie dla innego problemem. Dodatkowo wniosku nie uwzględniono mając na uwadze, że od czasu powstania zobowiązania minęło ponad 1,5 roku. Pozwany miał czas aby zweryfikować żądanie powoda i wierzyciela pierwotnego oraz zgromadzić potrzebne środki. Finalnie wreszcie należy wskazać, że rozłożenie na raty nie może stanowić nadmiernej uciążliwości dla wierzyciela. Tymczasem mimo spełnienia świadczenia wzajemnego przez 1,5 roku pozostawał on bez wynagrodzenia, w sytuacji zaś rozłożenia na raty okres ten wydłużyłby się dodatkowo. Nadto mimo chęci zawarcia z powodem ugody, pozwany nie podjął rozmów poza rozprawą, a na wyznaczony termin kolejnej rozprawy nie stawił się o czasie, co spowodowało brak możliwości zawarcia ugody.

Z powyższych względów, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Podstawę prawną orzeczenia o odsetkach stanowi norma zawarta w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 4 a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie, 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Z kolei zgodnie z art. 4a ustawy nie stosuje się przepisu art. 481 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 i 585). Sąd przyjął, że termin płatności jest określony na fakturach i odsetki mogą być naliczane od dnia następnego – o co strona powodowa wnosiła.

Powódka wygrała powództwo w całości, więc pozwany powinien zwrócić powódce wszystkie poniesione przez nią koszty procesu. Strona powodowa poniosła następujące koszty: opłatę sądową od pozwu w kwocie 500 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 1817 złotych, których wysokość ustalono w oparciu zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) i taką kwotę zasądzono w punkcie II.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)