Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2022 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko R. W. oraz H. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 2 czerwca 2021 r. sygn. akt XV C 1945/20

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuję do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postepowania apelacyjnego.

SSA Teresa Karczyńska - Szumilas

Sygn. akt V ACa 467/21

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanych R. W. i H. kwotę 91.909,21 zł z odsetkami od kwoty 84.696,46 zł w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 11 maja 2020 r. do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi od kwoty odsetek umownych 4.021,85 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi od kwoty odsetek karnych 3.190,90 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania z tytułu wypowiedzianej umowy kredytu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 7 września 2020 r. w sprawie sygn. akt XV Nc 121/30 pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, podnosząc, że powód nie dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, albowiem miało ono charakter warunkowy, zaś jego sformułowanie nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie tego, kiedy nastąpią jego skutki. Przedłożone przy pozwie kopie pełnomocnictwa załączone do pozwu nie zawierają zaś czytelnych podpisów osób udzielających pełnomocnictw w imieniu powodowego banku.

Pozwani zarzucili także, że pełnomocnik powoda nie wykazał umocowania do jego reprezentowania, przedkładając jedynie kopię pełnomocnictwa nieuwierzytelnioną za zgodność z oryginałem.

Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 2 czerwca 2021 r. oddalił powództwo oraz obciążył powoda kosztami postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 29 marca 2017 r. pomiędzy (...) Bank S.A., a R. W. i H. W. doszło do zawarcia umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego; całkowita kwota kredytu wynosiła 70.000 zł, natomiast całkowita kwota do zapłaty ⁷ ustalona w dniu zawarcia umowy 135.072,85 zł.

Raty kredytu ustalono jako równe i płatne w okresach miesięcznych. Wysokość raty wnosiła 1.126,52 zł z zastrzeżeniem, że wysokość pierwszej raty kredytu, która jest ratą wyrównawczą nie będzie wyższa niż 1.016,97 zł.

W związku z zawarciem umowy kredytu kredytobiorcy ponosili koszty prowizji bankowej za udzielenie kredytu i składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji w wyniku NW - (...),

Kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 8,79% w stosunku rocznym; rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień zawarcia umowy wynosiła 16 %.

W umowie wskazano, że bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia między innymi w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat, za co najmniej jeden okres pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie,

Aneksem nr (...) z dnia 2 listopada 2018 r. strony potwierdziły wysokość zaległości w spłacie zobowiązania wynoszącej 1.848,90 zł (w tym kapitał 1.066,33 zł, odsetki umowne wymagalne 625,91 zł i odsetki niewymagalne 156,66 zł), wydłużyły okres kredytowania o 6 miesięcy, dokonały kapitalizacji odsetek umownych wymagalnych i niewymagalnych poprzez ich doliczenie do kapitału kredytu oraz wprowadziły karencję w spłacie całości rat kapitałowo - odsetkowych na okres 3 miesięcy (tj. do dnia 25 lutego 2019 r.).

Z dalszych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że powód sformułował i przedstawił wezwanie do zapłaty, ostateczne wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy kredytowej a ponadto przedłożył dowody nadania ich za pośrednictwem Poczty Polskiej, bez wykazania faktu ich doręczenia - w przypadku obu wezwań oraz dowód doręczenia pism w dacie 15 lipca 2019 r„ który miał stanowić dowód doręczenia wypowiedzenia umowy z dnia 17 grudnia 2019r.

Stan faktyczny w sprawie Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku dokumentów prywatnych; Sąd I instancji uznał za nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pism zatytułowanych „wezwanie do zapłaty”, „oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy” i „ostateczne wezwanie do zapłaty”, albowiem powód nie przedstawił dowodu wskazującego na doręczenie ich pozwanym.

Na mocy art. 235 ² § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.c. Sąd Okręgowy pominął dowód z przesłuchania stron.

Wskazując na treść art. 69 ust. 1 i 2 i 3 ustawy Sąd Okręgowy stwierdził, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego niezawierających klauzul niedozwolonych lub abuzywnych.

Przytaczając treść art. 75c ust. 1, i 3 ustawy Prawa bankowe Sąd I instancji stwierdził, że powód przedstawił pismo datowane na 5 listopada 2019 r. zatytułowane „wezwanie do zapłaty, jednakże nie załączył do pozwu dowodu doręczenia go pozwanym.

Mając na uwadze powyższą okoliczność, mimo że wezwanie spełnia wymogi określone w art. 75c ustawy prawo bankowe, Sąd Okręgowy stwierdził, że nie mógł ustalić, czy wezwanie do zapłaty było skuteczne.

Przytaczając treść art. 75 ust. 1, 2, 3 i 4 ustawy Prawo bankowe Sąd Okręgowy stwierdził, że powód przedstawił kserokopię pisma datowanego na dzień 17 grudnia 2019 r., zatytułowanego „Oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy”, w którym powód wypowiedział umowę kredytu łączącą go z pozwanymi.

W piśmie wskazano, że bank rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości zaległości, które zostały wymienione w przedmiotowym piśmie, jednak w ocenie Sądu Okręgowego wskazanie to nie stanowiło wypowiedzenia umowy z zastrzeżeniem warunku. Powód złożył odrębne oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy a następnie odrębne oświadczenie, ze wskazaniem w jakich okolicznościach rozważy możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy i niesłusznym byłoby ujednolicanie tych dwóch niezależnych oświadczeń.

Sąd I instancji nie uznał, aby umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana przez powoda, albowiem powód nie wykazał, aby skutecznie wezwał pozwanych do zapłaty. Powód nie przedstawił także dowodu potwierdzenia odbioru przez pozwanych pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, a przedstawione dowody odbioru pism nie korespondują z datą oświadczeń o rozwiązaniu umowy (różnica 5 miesięcy i to w odwrotnej chronologii); tym samym nie jest możliwe ustalenie, czy wypowiedzenie umowy zostało doręczone pozwanym, co implikuje konstatację, że było ono nieskuteczne.

Sąd Okręgowy stwierdził, że badając przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie mógł samodzielnie ustalić, w jakiej części zaistniało zadłużenie z tytułu spłat kredytu oraz kiedy stało się należne i wymagalne. Okoliczności te, istotne wobec nieskuteczności wypowiedzenia umowy i bezskuteczności postawienia w stan wymagalności całej sumy należności umownych, nie wynikały w sposób przejrzysty z dokumentów przedstawionych przez powoda. Bankowy wyciąg ma charakter dokumentu prywatnego, który nie korespondując z treścią innych dowodów, w tym głównie dokumentów, nie może stanowić samodzielnej podstawy' do dokonywania takich ustaleń. Harmonogram spłat i wezwania do zapłaty oraz oświadczenie o wypowiedzeniu nie uwzględniały faktu bezskuteczności wypowiedzenia umowy oraz nie przedstawiały szczegółowej analizy w zakresie wysokości zadłużenia i daty jego i wymagalności.

Skoro pozwany, będąc profesjonalnym podmiotem finansowym nie odpowiedział na zobowiązanie sądu w związku z doręczeniem mu sprzeciwu i tym samym nie przedstawił w sposób szczegółowy, przejrzysty i transparentny swoich żądań - sąd nie mogący tych faktów ustalić samodzielnie zmuszony został do oddalenia powództwa; fakty potwierdzające stanowisko strony powodowej wymagały dowodzenia zgodnie z treścią art. 6 k.c., czemu powód nie sprostał.

Sąd I instancji nie podzielił stanowiska pozwanych, że podpisy znajdujące się na pełnomocnictwach przedstawionych przez powoda są nieczytelne, a zatem nie stanowią podpisów osób uprawnionych do reprezentowania powoda, co w efekcie prowadzi do wniosku, że pełnomocnictwo nie zostało udzielone.

Pełnomocnictwo z dnia 9 lutego 2017 r. udzielone P. W. a także pełnomocnictwo z dnia 2 października 2017 r. udzielone J. G. zostały udzielone w sposób prawidłowy; podpisy znajdujące się na pełnomocnictwie z dnia 2 października 2017 r. nie były nieczytelne i zostały notarialne poświadczone.

Pełnomocnictwo z dnia 9 lutego 2017 r. zostało udzielone pracownikowi banku, dlatego też możliwe jest zastosowanie w drodze analogii przepisu art. 97 k.c., który przewiduje domniemanie działania w imieniu przedsiębiorstwa. Czynności takie jak wezwanie do zapłaty czy złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy należą do zwykłych czynności banku, a zatem nie budziło wątpliwości sądu, że pracownik banku może być umocowany do ich dokonania.

O kosztach Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł powód zaskarżając go w całości, zarzucając naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i przyjęcie, że powód nie wykazał roszczenia co do zasady i wysokości, podczas gdy powód przedłożył dowody m.in. w postaci wyciągu z ksiąg banku oraz zestawienia należności i spłat, które udowadniają zasadność dochodzonego roszczenia;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 231 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. przez uznanie, że ze zgromadzonego materiału nie wynika fakt doręczenia pozwanym wezwania do zapłaty z pouczeniem o możliwości restrukturyzacji zadłużenia, pomimo że powód przedłożył potwierdzenie nadania przesyłek rejestrowanych, stanowiące dowód prima facie, a pozwani nie obalili domniemania w przedmiocie skutecznego doręczenia;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c. przez uznanie, że powód nie wdrożył skutecznie działań upominawczych w sposób określony w przepisie art. 75c ustawy Prawo bankowe, podczas gdy pozwani nie zakwestionowali faktu skutecznego doręczenia im wezwania do zapłaty wraz z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, zaś mając na uwadze wyniki całej rozprawy, fakt ten winien być uznany za przyznany;

4.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. w zw. z art. 231 k.p.c. przez uznanie, że oświadczenia o wypowiedzeniu umowy nie zostały skutecznie doręczone pozwanym, podczas gdy nie zaprzeczali oni takiemu faktowi, wprost powołując się na treść tychże oświadczeń w toku postępowania przez Sądem I instancji;

5.  art. 75c § 1 i 2 ustawy Prawo bankowe przez uznanie, że wezwanie kredytobiorcy do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy kredytu jest warunkiem skuteczności tego wypowiedzenia.

Skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie w całości żądania pozwu oraz zasądzenia od pozwanych kosztów postępowania za obie instancje.

Skarżący wniósł ponadto o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dwóch wydruku (...) w celu wykazania wdrożenia działań upominawczych przez powoda, skutecznego doręczenia pozwanym wezwań do zapłaty wraz z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, dwóch zwrotnych potwierdzeń odbioru z dnia 27 grudnia 2019 r. w celu wykazania skutecznego doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, wymagalności oraz wysokości roszczenia, aneksu nr (...) do umowy kredytu z dnia 23 lipca 2019 r. wraz z załącznikami i szczegółowego rozliczenia kredytu, w celu wykazania uznania długu przez pozwanych, wysokości i wymagalności roszczenia.

Skarżący podkreślił, że istnieje konieczność powołania tych dowodów z uwagi na ewidentną wymagalność roszczenia, treść zaskarżonego wyroku oraz okoliczność, że fakty wdrożenia przez powoda działań upominawczych oraz skutecznego doręczenia oświadczeń o wypowiedzeniu umowy kredytu były między stronami bezsporne, co nie wymagało reakcji ze strony powoda.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podkreślił, że wraz z pozwem złożył m.in. wyciąg z ksiąg banku oraz zestawienie spłat i należności, które uwzględniało wszystkie wpłaty dokonane przez pozwanych na poczet kredytu; przy czym wysokość dochodzonego zadłużenia w istocie nie była przez pozwanych kwestionowana, zaś w aneksie do urnowy z dnia 23 lipca 2019 pozwani uznali dług.

Brak mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym nie pozbawia wyciągu z ksiąg banku mocy dowodowej i wiarygodności jako dokumentu prywatnego.

Skarżący wskazał, że pozwani nie kwestionowali faktu skutecznego doręczenia im oświadczeń o wypowiedzeniu umowy, powołując się na ich treść w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Rozbieżność w dacie odbioru korespondencji wynikała z oczywistej omyłki,; oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu zostały pozwanym doręczone w dniu 27 grudnia 2019 r.

Brak jest także podstaw do uznania, iż wypowiedzenie umowy kredytu nie poprzedzone wezwaniem, o którym mowa w art. 75c ustawy Prawo bankowe jest dotknięte jakąkolwiek sankcją, czy to nieważności czy bezskuteczności czy braku wymagalności kredytu, jednak i fakt wdrożenia przez powoda działań upominawczych również pozostawał poza sporem stron. Powód przedłożył wraz z pozwem wezwanie do zapłaty oraz wyciąg z książki nadawczej, a przesyłki zostały nadane niewątpliwie na adres zamieszkania pozwanych tożsamy z adresem wskazywanym przez nich zarówno w umowie kredytu, jak i w toku niniejszego postępowania, co umożliwiało pozwanym zapoznanie się z oświadczeniem woli złożonym przez powoda.

Potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowej, które na mocy art. 17 ustawy Prawo pocztowe ma moc dokumentu urzędowego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja skutkowała koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku, albowiem nie dokonano rozpoznania jej istoty.

Pojęcie nierozpoznania istoty sprawy interpretowane jest jako wadliwość rozstrzygnięcia, polegająca na wydaniu przez sąd pierwszej instancji orzeczenia, które nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, bądź na zaniechaniu zbadania przez ten sąd materialnej podstawy żądania albo oceny merytorycznych zarzutów strony przy bezpodstawnym przyjęciu, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie. Nierozpoznanie istoty sprawy ma miejsce także w razie dokonania przez sąd pierwszej instancji oceny prawnej żądania bez ustalenia podstawy faktycznej, co wymagałoby czynienia kluczowych ustaleń po raz pierwszy w instancji odwoławczej; respektowanie uprawnień stron wynikających z zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego uzasadnia w takich wypadkach uchylenie orzeczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2021 r. w sprawie sygn. akt I CZ 8/21).

W przedmiotowej sprawie, oprócz kopii umowy kredytu łączącej strony, aneksu do niej, harmonogramu spłaty kredytu oraz raportu dotyczącego należności i spłat kredytu, powód wraz z pozwem złożył kopie wezwań do zapłaty z 5 listopada 2019 r. kierowanych do pozwanych z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzacje oraz oświadczeń o wypowiedzeniu umowy z 17 grudnia 2019 r. Z treści tych dokumentów wynika, że pisma te były kierowane do pozwanych na adresy wskazane przez nich zarówno w umowie, jak i w toku postępowania; wraz z wezwaniami do zapłaty pozwany złożył także kopię zapisu w książce nadawczej potwierdzającego nadanie tej korespondencji.

Zasadniczą przesłanką oddalenia powództwa przez Sąd I instancji pozostawało wskazanie, że powód nie wykazał, że wezwał skutecznie pozwanych do zapłaty wymagalnej części rat kredytu, a następnie skutecznie doręczył im wypowiedzenie umowy kredytu.

O ile słusznie Sąd I instancji nałożył ogólny ciężar dowodzenia okoliczności, na których powód opiera żądanie pozwu na powoda, o tyle nie mogą ostać się twierdzenia stanowiące przyjętą przez Sąd Okręgowy podstawę oddalenia powództwa.

O zakresie okoliczności podlegających dowodzeniu przez powoda przesądza w pierwszej kolejności charakter sporu; już w pozwie powód winien wskazać okoliczności, które, o ile zostałyby uznane za wykazane, pozwalałyby na uznanie zasadności powództwa wraz z wnioskami dowodowymi dotyczącymi tych okoliczności; w przedmiotowej sprawie zakres ten dotyczyć będzie, co oczywiste, wypowiedzenia przez powoda umowy o kredyt łączącej strony.

Dalsza inicjatywa dowodowa powoda zależna pozostaje z reguły od stanowiska strony pozwanej; to pozwany wskazując na okoliczności, które kwestionuje zakreśla kwestie sporne w sprawie i to one winny podlegać dalszemu dowodzeniu przez powoda, o ile, stosownie do art. 6 k.c., obciąża go w tym zakresie ciężar dowodzenia. Oczywistym pozostaje również, że okoliczności te pozostają związane z twierdzeniami powoda przytoczonymi już w pozwie, a w przedmiotowej sprawie mogły dotyczyć również skuteczności dokonania przez powoda wypowiedzenia umowy o kredyt.

W pozwie powód okoliczności związane z wypowiedzeniem umowy o kredyt łączącej strony przywołał, wskazał także na środki dowodowe je wykazujące, zaś pozwani w sprzeciwie od nakazu zapłaty, potwierdzając fakt dokonania przez pozwanego wypowiedzenia umowy o kredyt, zakwestionowali jego skuteczność jedynie w odniesieniu do warunkowego charakteru tego oświadczenia. Pozwani wskazali także na fakt, że wszystkie dokumenty załączone przez powoda do pozwu stanowią niepoświadczone za zgodność z oryginałem kopie, a pełnomocnictwa nie są należycie podpisane, jednakże nie zakwestionowali wskazywanej przez powoda w uzasadnieniu pozwu okoliczności, że zostali przed wypowiedzeniem umowy o kredyt wezwani do zapłaty wymagalnej należności oraz pouczeni o możliwości restrukturyzacji zadłużenia.

Skoro pozwani ani w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty, ani też w dalszym toku postępowania przed Sądem Okręgowym, nie wypowiedzieli się w zakresie wskazanej przez powoda okoliczności, że zostali oni przed wypowiedzeniem umowy o kredyt wezwani do zapłaty wymagalnej należności oraz pouczeni o możliwości restrukturyzacji zadłużenia, powód załączył kopie tych wezwań oraz kopię zapisu w książce nadawczej potwierdzającego nadanie tej korespondencji, to stosownie do art. 230 k.p.c., fakty te winny zostać uznane za przyznane przez pozwanych.

Treść sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazująca na wypowiedzenie umowy, a

jednocześnie ograniczająca kwestionowanie jego skuteczności do warunkowego charakteru oświadczenia, pozwala także na stwierdzenie, że pozwani przyznali okoliczność doręczenia im wypowiedzenia umowy, przyznanie to nie budzi wątpliwości, zatem stosownie do art. 229 k.p.c. fakt ten nie podlegał dowodzeniu. Jednocześnie nawet gdyby stwierdzić, że na takie wnioskowanie nie zezwala fakt, że w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwani nie wskazali wprost, że otrzymali wypowiedzenie umowy, to okoliczność ta winna zostać uznana za przyznaną przez pozwanych w trybie art. 230 k.p.c.

Uszło również uwadze Sądu Okręgowego, że potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowej, na mocy art. 17 ustawy Prawo pocztowe, ma moc dokumentu urzędowego, co słusznie podkreślił skarżący, a takie potwierdzenie, choć w kopii, powód złożył w odniesieniu do wezwań do zapłaty kierowanych do powodów już w postępowaniu przed Sądem I instancji.

Negatywnych dla powoda konsekwencji nie sposób wyciągać również z faktu, że nie wykonał on nałożonego na niego zarządzeniem z 28 października 2020 r., skoro dotyczyło ono jedynie zobowiązania powoda do ustosunkowania się do sprzeciwu pozwanych od nakazu zapłaty.

Stwierdzenie we wskazanych okolicznościach, że powództwo podlegało oddaleniu, albowiem powód nie wykazał, że wezwał skutecznie pozwanych do zapłaty wymagalnej części rat kredytu, a następnie skutecznie doręczył im wypowiedzenie umowy o kredyt, z zaniechaniem merytorycznego zbadania zasadności roszczenia (do czego nie jest wystarczające jedynie dokonanie oceny warunkowego charakteru pisma zawierającego wypowiedzenie umowy oraz odniesienie się do zarzutów pozwanych dotyczących pełnomocnictw), skutkowało zaniechaniem rozpoznania istoty sprawy.

Ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów sformułowanych w apelacji wymaga uprzedniego rozpoznania istoty sprawy.

Wobec powyższych okoliczności zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania na podstawie art. 386 § 4 k.p.c., zaś o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł stosownie do art. 108 § 2 k.p.c.