Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Grzegorz Wanat

Protokolant: St. asyst. sędz. A. S.

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2021 r. w Jaśle

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko M. F.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. F. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 5.540,41 zł (pięć tysięcy pięćset czterdzieści jeden złotych 41/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 29 maja 2020 r. do dnia wyroku,

2.  zasądzoną w pkt. 1 wyroku należność rozkłada na 11 miesięcznych rat – pierwsza rata w wysokości 540,41 zł, kolejne 10 rat w wysokości po 500 zł, płatne do 10 dnia każdego następującego po sobie miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie, z zastrzeżeniem, że
nieuiszczenie dwóch kolejnych rat w terminie spowoduje natychmiastową wymagalność pozostałej części należności,

3.  odstępuje od obciążania pozwanej M. F. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 318/21 upr.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 10 grudnia 2021 r.

Powód (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. w pozwie przeciwko M. F. żądał zasądzenia kwoty 5.540,41 zł z odsetkami określonymi szczegółowo w pozwie i kosztami procesu.

Powód wskazał, że firma (...) sp. o. o. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek konsumenckich, które zawierane są na odległość, jak również za pośrednictwem brokera (...) S.A. Pozwana w dniu 28.02.2020 r. zawarła z pożyczkodawcą umowę pożyczki o nr (...) na kwotę 4.200 zł, zobowiązując się do spłaty kwoty 5.598,22 zł w okresie 90 dni.

Wierzytelność z tego tytułu powód nabył na podstawie umowy cesji z dnia
3 grudnia 2018 r. Powód wskazał, że pozwana nie wywiązała się z ww. zobowiązania, w związku z czym powód dochodzi kwoty 4.200 zł tytułem niespłaconego kapitału i kwoty 1.340,41 zł tytułem prowizji.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, a na wypadek uwzględnienia powództwa wniosła o rozłożenie na raty zasądzonej kwoty, z uwagi na trudną sytuację finansową i rodzinną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwana M. F., korzystając z pośrednictwa kredytowego agencji (...) S. A. zawarła w dniu 28 lutego 2020 r. z (...) sp. z o. o. ramową umowę pożyczki o nr (...), na podstawie której otrzymała środki pieniężne w kwocie 4.200 zł. Jednocześnie z zawarciem umowy zobowiązała się do poniesienia kosztów w postaci prowizji – 1.340,96 zł. Całkowity koszt pożyczki określono na 1.413,25 zł. Umowa miała obowiązywać do 28 maja 2020 r. i być spłacona w 3 ratach po 1.879,10 zł. (dowód: kserokopia umowy pożyczki wraz z załącznikami – k. 17 - 29, k. 30 - 41, regulamin świadczenia usług – k. 45 - 46, potwierdzenie zawarcia pożyczki nr (...), potwierdzenie transakcji z 28.02.2020 r. Przelewy (...) – k. 62).

Z uwagi na brak wywiązania się z obowiązku spłaty pożyczki
w umówionym terminie, powód – jako nabywca wierzytelności – wystosował do pozwanej pisemne ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z zawiadomieniem o cesji wierzytelności. Pomimo wezwania, pozwana nie spłaciła zadłużenia (dowód: pismo z dnia 17.07.2020 r. – k. 49).

Powód (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. nabył pakiet wierzytelności od (...) sp. z o. o. na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 3 grudnia 2018 r. Na podstawie aneksu do tej umowy
z dnia 1 czerwca 2020 r. powód nabył m.in. wierzytelność wobec pozwanej M. F., wynikająca z umowy nr (...), na łączną kwotę 5.710,69 zł. (dowód: kserokopia umowy cesji wraz z aneksem i wyciągiem z załącznika w postaci wykazu wierzytelności w zakresie lp. 751 – k. 14 - 16).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, przedłożonych przez powoda, których autentyczność i treść nie nasuwała żadnych wątpliwości Sądu co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Strona pozwana kwestionowała zasadność powództwa, ale nie przytoczyła w tym zakresie żadnych zarzutów, ani dowodów. Dokumenty przedstawione przez powoda potwierdziły natomiast, że pozwana związała się treścią przedłożonej umowy, składając swój własnoręczny podpis na umowie,
a jednocześnie otrzymała na swój rachunek kwotę pożyczki.

Sąd zważył, co następuje.

Roszczenie powoda jest słuszne co do zasady, jak i co do wysokości. Powód wywodził je z wierzytelności powstałej w związku z niewywiązaniem się przez pozwaną z umowy pożyczki z dnia 28.02.2020 r. o nr (...) na kwotę 4.200 zł.

Na potwierdzenie okoliczności zawarcia umowy powód przedłożył zarówno samą umowę pożyczki, potwierdzenie wypłaty środków pieniężnych, jak i dokumenty wskazujące na nabycie ww. wierzytelności w drodze cesji. Pozwana, podejmując obronę przed roszczeniem powoda, nie wykazała, aby wierzytelność wobec niej została spłacona, bądź należała się w innej wysokości.

Zarówno fakt zawarcia umowy pożyczki, jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, w tym zastrzeżone na rzecz powoda koszty w postaci prowizji, nie budziły wątpliwości Sądu co do ich ważności, skuteczności
i zgodności z prawem, w szczególności w kontekście uregulowań art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

W tych warunkach Sąd Rejonowy zważył, że – wobec upływu zastrzeżonego terminu obowiązywania umowy – zaktualizowały się wszelkie przesłanki do żądania przez powoda zwrotu niespłaconego zobowiązania.

Sąd ustalając wysokość należności pozwanej na rzecz powoda uwzględnił wyliczenia wysokości należności przedstawione w pozwie i potwierdzone przedłożonymi przez podwoda dowodami, z których wynika, że na podstawie przedmiotowej umowy pożyczki pozwana otrzymała 4.200 zł. Pozwana była zobowiązana zgodnie z umową do zwrotu na rzecz powoda kapitału pożyczki wraz z prowizją w kwocie 1.340,41 zł. Zgodnie z umową (k. 34) w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkodawca uprawniony był do naliczenia odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Tym samym, roszczenie powoda w łącznej kwocie 5.540,41 zł w pełni zasługiwało na uwzględnienie (pkt 1 wyroku).

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu zasądzonego świadczenia pieniężnego sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 k.c., mając na uwadze również łączące strony regulacje umowne.

Na podstawie art. 320 k.p.c. Sąd postanowił rozłożyć zasądzoną kwotę na raty (pkt 2 wyroku). Zgodnie z tym przepisem, sąd może rozłożyć zasądzone świadczenie na raty w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Szczególnie uzasadnione przypadki to sytuacje, gdy ze względu na stan rodzinny
i majątkowy strony pozwanej jednorazowa zapłata byłaby niemożliwa lub znacznie utrudniona bądź też naraziłaby zobowiązanego na niepowetowane szkody. Jednocześnie zaś sytuacja majątkowa zobowiązanego umożliwia mu spłacenie należności w częściach.

W niniejszej sprawie pozwana zwróciła się ze stosownym wnioskiem
o rozłożenie na raty, wskazując, że popadła w spiralę zadłużenia, która uniemożliwia jej jednorazową spłatę. Nadto, wskazała, że trudna sytuacja finansowa dotyczy nie tylko pozwanej, ale również jej męża. Na obojgu z nich ciążą wymagalne zobowiązania w wysokości ok. 4-5 tysięcy złotych miesięcznie. Pozwana do stycznia 2021 r. pracowała w sklepie. Aby sprostać zaciągniętym długom musiała wyjechać do pracy za granicę.

Zważając na powyższe, celem umożliwienia pozwanej spłaty ciążącego na niej zobowiązania – bez konieczności wdrażania egzekucji komorniczej – Sąd rozłożył spłatę na 11 miesięcznych rat, odraczając przy tym płatność pierwszej raty do miesiąca następującego po miesiącu, w którym wyrok się uprawomocni. Ponadto, mając na względzie interesy wierzyciela, Sąd zastrzegł, iż w przypadku uchybienia w płatności 2 kolejnych rat, cała pozostała niespłacona należność staje się natychmiast wymagalna.

Rozstrzygnięcie to stanowi wyraz dyskrecjonalnej władzy sędziowskiej
w ramach art. 320 k.p.c., które uwzględnia uzasadnione interesy obu stron.
W przypadku pozwanej jest bowiem szansą na spłatę ciążących na niej zobowiązań, przy bezspornym braku możliwości jednorazowego spełnienia świadczenia. Powód uzyskuje natomiast gwarancję, że w przypadku niewywiązywania się przez pozwaną z ustalonego przez Sąd harmonogramu spłaty będzie mógł skierować postępowanie egzekucyjne co do całości niespłaconego zadłużenia bez konieczności oczekiwania na nadejście terminu płatności dalszych rat. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że sytuacja materialna wierzyciela nie jest zagrożona, a interes fiskalny powoda nie doznaje znaczącego uszczerbku na skutek niniejszego rozstrzygnięcia.

Aktualna sytuacja życiowa i materialna pozwanej M. F. przemawiała jednocześnie za rozstrzygnięciem o kosztach postępowania w myśl art. 102 k.p.c. (pkt 3 wyroku).