Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 marca 2022 r. w P.

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria)

przeciwko W. H.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego W. H. na rzecz powoda (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria) kwotę 3 602,85 zł (trzy tysiące sześćset dwa złote 85/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2 949,98 zł od dnia 10.10.2019r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego W. H. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) kwotę 1 117,00 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas po upływie tygodnia od doręczenia wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 468/21

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą w (...) w Szwajcarii wytoczył powództwo przeciwko W. H. o zapłatę kwoty 2 949,98 złotych wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 10 października 2019 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 652,87 złotych bez dalszych odsetek.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strona pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki numer (...) w dniu 9 września 2019 roku na okres 30 dni. Na podstawie umowy pierwotny wierzyciel dokonał wypłaty kwoty pożyczki w wysokości 3 000 złotych na rachunek bankowy pozwanego. Prowizja za udzielenie pożyczki została określona w wysokości 810,15 złotych, a odsetki umowne w wysokości 24,25 złotych. Łącznie pozwany zobowiązany był zwrócić pierwotnemu wierzycielowi kwotę 3 834,40 złotych. Strona pozwana nie skorzystała z prawa do odstąpienia od umowy pożyczki, ani nie dokonała całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu kwoty pożyczki upłynął bezskutecznie 9 października 2019 roku i z tym dniem roszczenie stało się wymagalne.

Na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z 1 października 2019 roku oraz aktu cesji z 12 grudnia 2019 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością dokonała przelewu wierzytelności przysługującej jej od strony pozwanej na rzecz powoda. Pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności pismem z 16 stycznia 2020 roku.

Na dzień złożenia pozwu powód ma wobec pozwanego roszczenie o zapłatę kwoty 3 602,85 złotych na którą składa się 2 949,98 złotych z tytułu niespłaconego kapitału oraz 652,87 złotych z tytułu prowizji. Mając na względzie fakt, iż powód nabył wierzytelność z prawem naliczania dalszych odsetek żąda zasądzenia odsetek od kwoty należności głównej w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od dnia następnego po dacie wymagalności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanym w sprawie I Nc 420/21 20 listopada 2021 roku, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania (k. 37).

W przepisanym terminie sprzeciw od wskazanego wyżej nakazu zapłaty wniósł pozwany W. H., zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Ponadto, wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut: nieudowodnienia legitymacji czynnej po stronie powódki, nieistnienia roszczenia, nieudowodnienia roszczenia, stosowania przez powoda niedozwolonych postanowień umownych. Dodatkowo, zdaniem pozwanego, umowa pożyczki nie została skutecznie wypowiedziana.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 września 2019 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a W. H. została zawarta umowa pożyczki nr (...), w ramach której W. H. została przyznana kwota 3 000 złotych.

W przypadku spełnienia warunku promocji, polegającego na spłacie pożyczki w terminie, W. H. miał zwrócić kwotę 3 000 złotych, natomiast, w przypadku niespełnienia warunku promocji, całkowita kwota do zapłaty miała wynosić 3 841,20 złotych.

Umowa została zawarta na okres 30 dni. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 3 000 złotych, całkowita kwota do spłaty 3 841,20 złotych, oprocentowanie stałe w skali roku 10 %, całkowity koszt pożyczki wynosił 841,20 złotych. Spłata pożyczki miała być jednorazowa.

W dniu 9 września 2019 roku kwota 3 000 została przelana na rachunek W. H..

W. H. nie wywiązał się z postanowień umowy i nie zwrócił kwoty pożyczki w wymaganym terminie.

Warunkiem zawarcia Umowy Pożyczki było, miedzy innymi, uprzednie utworzenie przez Pożyczkobiorcę Profilu Klienta na Stronie Internetowej i posiadanie przez Pożyczkobiorcę aktywnego Profilu Klienta. Profil Klienta zakładany jest jednorazowo na Stronie Internetowej podczas wnioskowania o pierwszą Pożyczkę. Pożyczkobiorca po podaniu danych osobowych wymaganych w procesie rejestracji otrzymuje wiadomość SMS na podany przez niego numer telefonu komórkowego z kodem weryfikacyjnym. W celu zakończenia procesu rejestracji Pożyczkobiorca dokonuje jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 PLN z Rachunku Bankowego Pożyczkobiorcy na Rachunek Bankowy Pożyczkodawcy albo korzysta z dobrowolnej usługi automatycznej weryfikacji rachunku bankowego.

(dowód: umowa pożyczki nr (...) wraz z załącznikami i formularzem informacyjnym k. 7-12v, potwierdzenie przelewu k. 13)

W dniu 1 października 2019 roku pomiędzy (...), a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością została zawarta ramowa umowa przelewu wierzytelności.

Na mocy aktu cesji nr 01/12/19 do Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z dnia 1 października 2019 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przeniosła przysługującą jej wierzytelność względem W. H. na rzecz (...).

Pismem z 16 stycznia 2020 roku (...) poinformowała W. H. o przelewie wierzytelności i jednocześnie wezwała go do zapłaty kwoty 3 824,96 złotych.

(dowód: zawiadomienie cesji k. 14, akt cesji wraz z załącznikiem k. 15-16, ramowa umowa przelewu wierzytelności z załącznikami k. 18-27)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Wszystkie podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, w świetle przedłożonych przez powódkę dokumentów, uznać należy za chybione.

Zgodnie z umową pożyczki, warunkiem udzielenia pożyczki jest, między innymi, rejestracja i posiadanie aktywnego Profilu Klienta na Stronie Internetowej. Rejestracja wymagała podania swoich danych, a także dokonania przelewu kwoty 0,01 złotych.

Przedłożone przez powódkę potwierdzenie przelewu kwoty 0,01 złotych (k. 13) wskazują jednoznacznie, że w dniu 8 września 2019 roku pozwany dokonał rejestracji na stronie internetowej F..pl. W tym celu podał swoje dane osobowe oraz dokonał wymaganego przelewu, w tytule wpisując swoje imię i nazwisko, w wyniku których to czynności stworzył w systemie pożyczkodawcy Profil Klienta.

W dniu 9 września 2019 roku pomiędzy PrimaStar z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a pozwanym została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość umowa pożyczki nr (...), czego wynikiem było przelanie przez pożyczkodawcę na rachunek bankowy pozwanego (ten sam, z którego pozwany przelał 0,01 złotych) kwoty pożyczki w wysokości 3 000,00 złotych, co dowodzi załączone do akt sprawy potwierdzenie przelewu (k. 13).

Umowa zawarta na odległość to umowa regulowana ustawowo, w której jedną stroną jest przedsiębiorca, a drugą konsument (obrót konsumencki). Do zawarcia tej umowy dochodzi w ramach zorganizowanego przez przedsiębiorcę systemu zawierania umów na odległość, często dla tzw. transakcji on-line. Warunkiem koniecznym do zakwalifikowania umowy jako zawartej na odległość jest brak jednoczesnej fizycznej obecności stron, w tym samym miejscu i czasie, a także zawarcie umowy z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Należy podkreślić, że umowa na odległość nie musi być zawarta na piśmie. Nie dochowanie tej formy nie powoduje nieważności czynności prawnej. Stąd też brak podpisów na załączonej do akt sprawy umowie pożyczki z 9 września 2019 roku. Umowa ta stanowi dokument i dowód w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, że pozwany nie zwrócił niezwłocznie całości przelanej mu przez pożyczkodawcę kwoty, co w ocenie Sądu jednoznacznie wskazuje na to, iż omawiany przelew nie był wynikiem omyłki, lecz stanowił działanie, które pozwany akceptował. Pozwany wyraził wolę zawarcia umowy pożyczki i zaakceptował zaoferowane przez pożyczkodawcę warunki, czego konsekwencją był ten właśnie przelew.

Zważywszy na powyższe nie budzi wątpliwości Sądu, iż powódka wykazała istnienie zobowiązania oraz jego wysokość, zaś przedłożonymi dokumentami w postaci ramowej umowy cesji wierzytelności (k. -18-22), pełnomocnictwa (k.24-25) wydruku danych z rejestru handlowego wraz z tłumaczeniem (k. 26-27), wykazała również legitymację czynną w niniejszym procesie.

Wysokość zobowiązania pozwanego została należycie przez powódkę udokumentowana, natomiast strona przeciwna nie przedstawiła dowodów kwestionujących wyliczenia powódki, a zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Sąd - analizując treść umowy kredytowej - nie dopatrzył się w niej klauzul abuzywnych w rozumieniu art. 385 1 k.c., zarzucanych przez pozwanego w odniesieniu do wysokości prowizji. Kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za niedozwoloną jest ukształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowne wymaga więc stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek: sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta. Prowizja nie była rażąco wygórowana w porównaniu ze świadczeniem oferowanym pozwanemu jako konsumentowi, tym samym nie zachodzi przesłanka rażącego naruszenia interesów konsumenta. Niezależnie od tego, nie powinna być uznawana za postanowienie abuzywne prowizja pozostająca w granicach kwotowych ustalonych przez prawo. Otóż zgodnie z treścią 36a ust. 2 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Koszty prowizji w tej sprawie nie przewyższają maksymalnej wysokości określonej w ust. 1 omawianego przepisu, jak też nie przekraczają całkowitej kwoty pożyczki wskazanej w ust. 2, tym samym brak jest podstaw do uznania, że w stosunku do pozwanych ustalenie wysokości prowizji stanowi czynność sprzeczną z ustawą czy klauzulę abuzywną w rozumieniu art. 385 1 k.c. Nadto, prowizja banku stanowi główne świadczenie i została określona jednoznacznie, co wyklucza zastosowanie konstrukcji abuzywności postanowienia.

Na marginesie jedynie podnieść należy, iż przedmiotowa umowa nie została zawarta pod presją przewagi powodowej spółki prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek i kredytów. Pozwany miał możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Zawarł przedmiotową umowę w ramach swobody kontraktowej. Znał treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość i termin spłaty; otrzymał egzemplarz umowy; mógł i powinien był szczegółowo zapoznać się z treścią umowy; mimo uprawnienia, nie odstąpił od umowy na zasadach określonych w umowie.

Zarzut nieprawidłowego wypowiedzenia umowy był bezzasadny. Powód nie wypowiedział umowy, gdyż okres na jaki umowa została zawarta upłynął po 30 dniach, a więc już 10 października 2019 roku.

Reasumując, Sąd uznał, że przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie budzą wątpliwości i dowodzą istnienia przedmiotowego zadłużenia, zaś ich prawdziwość i wiarygodność nie została podważona przez stronę pozwaną.

W konsekwencji Sąd na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c. oraz umowy pożyczki z dnia 9 października 2019 roku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3 602,85 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 2 949,98 złotych od 10 października 2019 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 200 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.