Pełny tekst orzeczenia

Wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia
23.05.2022 roku

Sygnatura akt

III Ko 129/22

1. WNIOSKODAWCA

A. M., syn S. i H. z domu S., urodzony (...) w P.

1.ZWIĘZŁE PRZEDSTAWIENIE ZGŁOSZONEGO ŻĄDANIA

1.

Odszkodowanie (kwota główna)

Odsetki

Brak żądania

Brak żądania

2.

Zadośćuczynienie (kwota główna)

Odsetki

Kwota 300.000 zł (trzysta tysięcy złotych) na podstawie art. 552 § 4 k.p.k. tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w okresie od dnia 28 maja 2021 roku godz. 15.55 do dnia 31 maja 2021 roku. godz. 14.54.

Brak żądania

1.3. Ustalenie faktów

0.1.3.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

3.1.1.

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w G.w sprawie II K 96/17 uznał A. M. za winnego tego, że w dniu 26 stycznia 2017 roku w nieustalonym miejscu przyjął od nieustalonej osoby uzyskany za pomocą kradzieży z włamaniem w P. w dniu 26 stycznia 2017 roku pojazd marki R. (...) nr rej. (...) o wartości 80.000 zł na szkodę T. M., tj. przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. i skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata. Jednocześnie w okresie próby wnioskodawca został oddany pod dozór kuratora sądowego i zobowiązany do informowania kuratora o przebiegu okresu próby w sposób i w terminach z nim ustalonych. Wnioskodawca w trakcie okresu próby wyjechał do B. i zaniechał dalszego kontaktu z kuratorem, w tym telefonicznego. W związku z powyższym kurator pismem z dnia 29 maja 2019 roku wniósł o zarządzenie wobec A. M. wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Postanowieniem z dnia 29 października 2019 roku wydanym w sprawie VIII Ko 1318/19 Sąd Rejonowy P. w P. zarządził wykonanie przez wnioskodawcę kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem II K 96/17 Sądu Rejonowego w G.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia 23 stycznia 2018 roku wydanym w sprawie XVI K 206/17 A. M. został skazany za to, że w dniu 27 kwietnia 2017 roku na dziedzińcu kamienic przy ul. (...) i ul. (...) w P., działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. oraz dwoma innymi ustalonymi mężczyznami, wzięli udział w pobiciu J. K. narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia oraz nastąpienia skutków określonych w art. 156 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w celu zmuszenia pokrzywdzonego do określonego działania w postaci wydania kluczy do domu położonego przy ul. (...) w L. stosując wobec wymienionego przemoc polegającą na wielokrotnym uderzaniu go pięściami i kopaniu obutą stopą po całym ciele, przy czym pozostali dwaj ustaleni mężczyźni także używając kija golfowego i kija baseballowego, co spowodowało u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci złamania kości piszczelowej lewej, złamania otwartego podstawy IV i V kości śródręcza ręki prawej oraz otarć naskórka w okolicy głowy, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała trwającym dłużej niż 7 dni, przy czym doprowadzili pokrzywdzonego do wydania wskazanych kluczy, tj. przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. i art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za co wymierzono A. M. karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie wnioskodawca został także uznany winnym tego, że w dniu 29 kwietnia 2017 roku i w dniu 22 maja 2017 roku w P. składając zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym o sygn. PR 2 Ds. 1323.2017.14 nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową P. w P. zeznał nieprawdę będąc uprzednio pouczonym przez przyjmującego zeznania, działającego w zakresie swoich uprawnień, o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, za co wymierzono mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie wskazane wyżej kary jednostkowe pozbawienia wolności zostały wnioskodawcy połączone i wymierzono mu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wnioskodawca nie stawił się jednak do odbycia wskazanej kary pozbawienia wolności i w związku z tym, że wyjechał do B. zastosowano wobec niego procedurę ENA. Procedura ENA zastosowana została jednak wyłącznie do kary orzeczonej wobec wnioskodawcy w sprawie XVI K 206/17, a A. M. nie zrzekł się zasady specjalności, by móc odbyć również zarządzoną do wykonania karę 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 96/17 Sądu Rejonowego w G.

A. M. został zatrzymany na terenie K. w dniu 25 czerwca 2019 roku, a karę pozbawienia wolności orzeczoną w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy wnioskodawca zaczął odbywać na terenie P. od dnia 9 sierpnia 2019 roku i zakończył jej odbywanie w dniu 22 kwietnia 2021 roku. Po opuszczeniu Aresztu Śledczego wnioskodawca zamieszkał w lokalu położonym przy ul. (...) w P., a jego obrońca w dniu 29 kwietnia 2021 roku złożył w Sądzie Rejonowym P. w Poznaniu wniosek o udzielenie A. M. zezwolenia na odbycie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Jednocześnie w dniu 21 kwietnia 2021 roku Sąd Rejonowy P. w P.zarządził poszukiwanie wnioskodawcy w celu ustalenia jego miejsca pobytu oraz doprowadzenie go do Aresztu Śledczego w P. celem odbycia kary 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Do zatrzymania A. M. doszło w dniu 28 maja 2021 roku o godz. 15.55 w jego miejscu zamieszkania.

Wnioskodawca został zwolniony z Aresztu Śledczego w dniu 31 maja 2021 roku o godz. 14.54 na podstawie zarządzenia Sędziego Sądu Rejonowego P. z dnia 31 maja 2021 roku z uwagi na nie zrzeczenie się przez skazanego przysługującego mu prawa wynikającego z art. 607e § 1 k.p.k.

W dniu 2 czerwca 2021 roku wnioskodawca złożył zażalenie na zatrzymanie i pozbawienie wolności, a także drugie zażalenie na sposób przeprowadzenia przez funkcjonariuszy Policji zatrzymania wnioskodawcy w dniu 28 maja 2021 roku.

Postanowieniem z dnia 20 lipca 2021 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej P. w P. w sprawie PR Zo 4.2021 nie uwzględniła zażalenia A. M. na sposób przeprowadzenia czynności zatrzymania w dniu 28 maja 2021 roku przez funkcjonariuszy Policji.

Postanowieniem z dnia 24 września 2021 roku sygn.. akt V Kow 2789/21 Sąd Okręgowy w P. udzielił A. M. zezwolenia na odbywanie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 3 sierpnia 2017 roku w sprawie II K 96/17, za przestępstwa z art. 291 § 1 k.k., a następnie zarządzonej postanowieniem Sądu Rejonowego P. w P. z dnia 29 października 2019 roku – w systemie dozoru elektronicznego. Sąd Okręgowy skrócił jednocześnie A. M. wskazaną karę pozbawienia wolności o okres zatrzymania od dnia 28 maja 2021 roku do dnia 31 maja 2021 roku.

dokumenty znajdujące się w aktach II K 96/17 Sądu Rejonowego w G.

k. 140,

k. 219

dokumenty znajdujące się w teczce dozoru

wnioskoda-wcy VIII Wp 195/20 Sądu Rejonowego P. w P.

k. 2,

k. 25,

k. 32,

k. 34,

k. 36,

k. 40,

k. 46,

k. 48,

k. 57-58,

k. 79,

k. 80

dokumenty znajdujące się w aktach PR Zo 4.2021 Prokuratury Rejonowej P. w P.

k. 2-3,

k. 8,

k. 17-21,

k. 22-26

dokumenty znajdujące się w aktach VII Wp 72/21 Sądu Rejonowego P. w P.

k. 2,

k. 3,

k. 16,

k. 24,

k. 31,

k. 33,

k. 35,

k. 36,

k. 64 - 65

częściowo zeznania wniosko-dawcy A. M.

k. 72-72v

- wniosek,

-zażalenie na zatrzymanie i pozbawienie wolności,

- protokół zatrzymania osoby,

-postanowie - nie Prokuratora Prokuratury Rejonowej P. z dnia 20 lipca 2021 roku w sprawie RR Zo 4.2021,

- świadectwo zwolnienia,

-zażalenie na sposób przeprowa-dzenia przez funkcjonariuszy Policji zatrzymania wnioskoda-wcy w dniu 28 maja 2021 roku,

-dane z NOE-SAD dot. wnioskoda-wcy

k. 2-13,

k. 19,

k. 20,

k. 21–25,

k. 26,

k. 29-30,

42-48

0.1.3.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt

Dowód

Numer karty

3.2.1

Twierdzenia wnioskodawcy zawarte we wniosku, iż zatrzymanie jego osoby w dniu 28 maja 2021 roku wywołało u niego nadzwyczaj negatywne emocje i gwałtowny stres, zachowanie zatrzymujących go funkcjonariuszy było agresywne i nacechowane groźbą użycia siły nie tylko wobec samego wnioskodawcy, lecz również wobec jego schorowanych rodziców.

Podobnie za nieudowodnione Sąd Okręgowy uznał twierdzenia jakoby stres wnioskodawcy związany z zatrzymaniem był tym większy, że „ponownie stanęła przed nim naznaczona koszmarem perspektywa przebywania w zakładzie karnym ze zdemoralizowanymi skazanymi z wieloletnimi wyrokami, w tym z należącymi do subkultury więziennej, którzy na co dzień stosują wobec innych skazanych w wieku wnioskodawcy przemoc fizyczną i jeszcze bardziej wyrafinowaną przemoc psychiczną”, a także by wnioskodawca bał się ponownego osadzenia w zakładzie karnym mając w pamięci jakie przykrości i poniżenia spotkały go, kiedy był wcześniej osadzony w zakładzie karnym. A. M. składając w niniejszej sprawie zeznania nie wskazywał bowiem, by podczas odbywania kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności korzystał z pomocy psychiatrycznej, bądź by stosowna była wobec niego jakakolwiek przemocy przez współwięźniów.

Jako fakt nieudowodniony Sąd uznał również twierdzenia wnioskodawcy, iż 3 – dniowy pobyt w Areszcie Śledczym i traumatyczne przeżycia z tym związane spowodowały, że A. M. nie jest zdolny ułożyć sobie życia w sferze osobistej.

4.  ocena DOWODów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 3.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

3.1.1.

zeznania wnioskodawcy A. M. (dowód wiarygodny częściowo)

Sąd Okręgowy obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania wnioskodawcy w zakresie w jakim były one spójne i logiczne, a także korespondowały ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Sąd miał bowiem na uwadze, że w interesie wnioskodawcy było przedstawienie swojego kilkudniowego zatrzymania w jak najgorszym świetle, dążąc do uznania swojego roszczenia co do zasady i uzyskania jak najwyższego zadośćuczynienia.

Całkowicie bezsporny charakter miały zeznania wnioskodawcy, w których przyznał on, że został zatrzymany w B.przekazany do P. „do innego wyroku”, który odbył w całości i jednocześnie nie zrzekł się zasady specjalności w zakresie drugiego z wydanych w stosunku do niego orzeczeń. Analogicznie Sąd ocenił twierdzenia A. M. odnoszące się do jego karalności.

W ocenie składu orzekającego brak było podstaw do zaprzeczenia twierdzeniom A. M., iż wiedział w jakiej sprawie zatrzymała go Policja, albowiem wcześniej jego obrońca złożył wniosek o odbywanie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności w trybie dozoru elektronicznego.

Sąd Okręgowy nie miał zasadniczych zastrzeżeń, co do opisu przez wnioskodawcę samego zatrzymania w dniu 28 maja 2021 roku, albowiem w kluczowych kwestiach był on zbieżny z dokumentacją sporządzoną na tą okoliczność. Nadto A. M. całkowicie szczerze przyznał, że w areszcie śledczym nikt mu żadnej krzywdy nie robił.

- dokumenty znajdujące się w aktach II K 96/17 Sądu Rejonowego w G.

- dokumenty znajdujące się w teczce dozoru wnioskodawcy VIII Wp 195/20 Sądu Rejonowego P. w P.,

- dokumenty znajdujące się w aktach PR Zo 4.2021 Prokuratury Rejonowej P. w P.,

- dokumenty znajdujące się w aktach VII Wp 72/21 Sądu Rejonowego P. w P.

Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił także zebrane w sprawie dokumenty. Sąd uznał je za wiarygodny materiał dowodowy, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani prawdziwości informacji w nich zawartych, a i Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by zakwestionować je z urzędu.

0.1.4.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

0.2.(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 3.1 albo 3.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.2.1

zeznania wnioskodawcy A. M. (dowód wiarygodny częściowo)

Sąd nie podzielił twierdzeń wnioskodawcy w zakresie w jakim utrzymywał, że jest on osobą w pełni zresocjalizowaną, wobec czego wychowawca odradził mu skorzystanie z zasady specjalności, by miał możliwość złożenia wniosku o odbywanie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, albowiem umieszczanie go w zakładzie karnym jest całkowicie bezcelowe. W ocenie Sądu jeżeli faktycznie A. M. byłby całkowicie zresocjalizowany wówczas nie odbyłby on w całości kary orzeczonej przez Sąd Okręgowy w P. w sprawie XVI K 206/17, lecz niewątpliwie skorzystałby on z warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary, co jednak nie miało miejsca (sam wnioskodawca wskazał, że przedmiotową karę odbył w całości).

Całkowicie nielogiczne są natomiast twierdzenia A. M., iż o jego pełnej resocjalizacji świadczy prawidłowe odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności w ramach dozoru elektronicznego. Skład orzekający stanowczo w tym miejscu wskazuje, że wywiązywanie się z warunków dozoru elektronicznego jest obowiązkiem wnioskodawcy, a ich nieprzestrzeganie prowadziłoby wyłącznie do odbycia przez A. M. pozostałej części kary w jednostce penitencjarnej.

Sąd jako całkowicie instrumentalne ocenił zeznania wnioskodawcy, w których opisywał on swoje rzekome problemy psychiczne związane z zatrzymaniem w okresie od dnia 28 maja 2021 roku do dnia 31 maja 2021 roku. A. M. nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu na okoliczność problemów psychicznych, które wystąpić u niego miały w następstwie zatrzymania, a za taki na pewno nie może uchodzić dokumentacja z jednorazowej wizyty w Poradni (...). Wnioskodawca utrzymywał, że przed samą rozprawą, na której składał zeznania, musiał przyjmować silne leki, niemniej jednak nie wskazał ich nazwy. A. M. twierdził również, że za miesiąc ma kolejną wizytę u psychiatry, niemniej jednak nie przedstawił żadnej dokumentacji z poprzednich wizyt, poza wizytą z dnia 13 grudnia 2021 roku, gdzie zawarty został zapis o konieczności kontroli za 6 tygodni. Powyższe prowadzi zdaniem Sądu Okręgowego do konkluzji, że wnioskodawca, przekonując o swoich problemach psychicznych w związku z zatrzymaniem w dniach 28 maja 2021 roku – 31 maja 2021 roku, działał wyłącznie instrumentalnie w celu uzyskania korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Niewiarygodne są natomiast twierdzenia wnioskodawcy, iż będąc zatrzymanym w dniu 28 maja 2021 roku i osadzonym w Areszcie Śledczym w P. obawiał się on o swoje życie, albowiem został umieszczony w celi z recydywistami, którzy „wyglądali, jak wyglądali”. A. M. w jednostce penitencjarnej spędził 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wobec czego zupełnie niewiarygodnie brzmią jego twierdzenia, iż wygląd innych osadzonych wzbudzał obawy o jego życie i zdrowie w momencie ponownego zatrzymania i osadzenia w Areszcie Śledczym, zwłaszcza mając na uwadze rodzaj przestępstw, za które został skazany.

3.2.1.

dokumenty:

- dokumentacja medyczna wnioskodawcy z Poradni (...) – k. 16 - 18

W ocenie Sądu Okręgowego wskazana dokumentacja medyczna nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ powołanie się przez wnioskodawcę na problemy ze zdrowiem miało charakter wyłącznie instrumentalny, a celem tego było przede wszystkim uzyskanie przez wnioskodawcę korzystnego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Całkowicie niewiarygodne jest bowiem, że A. M. po rzekomo traumatycznych przeżyciach związanych z 3 – dniowym pobytem w Areszcie Śledczym udał się do psychiatry dopiero w dniu 13 grudnia 2021 roku, a więc po 6,5 miesiąca po zwolnieniu z jednostki penitencjarnej.

3.2.1.

dokumenty:

- informacja o udzielonej osadzonemu pomocy postpenitencjar-nej – k. 27

Wskazany dowód nie miał żadnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie i wydania rozstrzygnięcia.

1.PODSTAWA PRAWNA

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

brak żądania

brak żądania

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

------------------------------------------------------------------------------

Zadośćuczynienie

Kwota główna

Odsetki

art. 552 § 4 k.p.k.

art. 553a k.p.k.

brak żądania.

Zwięźle o powodach podstawy prawnej

Zgodnie z art. 552 § 4 k.p.k. w zw. z art. 552 § 1 k.p.k., oskarżonemu lub podejrzanemu, wobec którego stosowano niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania wobec niego wspomnianego środka przymusu. Odpowiedzialność Skarbu Państwa za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie oparta jest na zasadzie ryzyka, a nie na zasadzie winy, co powoduje, że niewątpliwie niesłusznym, w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k., jest takie zatrzymanie, które było stosowane z obrazą przepisów rozdziału 27 k.p.k. oraz zatrzymanie powodujące dolegliwość, której zatrzymany nie powinien doznać, w świetle całokształtu okoliczności ustalonych w sprawie, a także, w szczególności, prawomocnego jej rozstrzygnięcia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1999 roku, sygn. akt I KZP 27/99, Legalis nr 44499; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2002 roku, sygn. akt III KKN 452/99, Legalis nr 336475). Należy zwrócić również uwagę na fakt, iż w trybie art. 552 § 4 k.p.k. nie wystarczy ustalenie, że zatrzymanie było niesłuszne, należy bowiem ustalić wysoki stopień owej niesłuszności, to jest stwierdzić, że było "niewątpliwie" niesłuszne.

Z kolei przepis art. 553a k.p.k. stanowi, że ustalając wysokość odszkodowania, sąd uwzględnia zaliczenie oskarżonemu okresu niesłusznego stosowania kar, środków zabezpieczających, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania, których dotyczy wniosek o odszkodowanie, na poczet kar lub środków zabezpieczających orzeczonych w innym postępowaniu.

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU W PRZEDMIOCIE ŻĄDANIA

Zwięźle o powodach rozstrzygnięcia

Odszkodowanie

1.

Kwota główna

Odsetki

brak żądania

brak żądania

Zadośćuczynienie

2.

Kwota główna

Odsetki

Sąd oddalił w całości żądanie wnioskodawcy zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 300.000 zł w związku z jego niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem w dniu 28 maja 2021 roku godz. 15.55 i osadzeniem w Areszcie Śledczym w P. do dnia 31 maja 2021 roku godz. 14.54.

Na samym wstępie czynionych rozważań Sąd Okręgowy wskazuje, że zgodnie z art. 607e § 1 k.p.k. osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można ścigać za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonać orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na pozbawieniu wolności. Jednocześnie sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, może zarządzić wykonanie kary tylko za te przestępstwa, które stanowiły podstawę przekazania osoby ściganej (art. 607e § 2 k.p.k.). Niemniej jednak przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli osoba przekazana, pomimo takiej możliwości, nie opuściła terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu 45 dni od dnia prawomocnego zakończenia postępowania albo po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na nie powróciła (art. 607e § 3 pkt 2 k.p.k.) lub też osoba ścigana wyraziła zgodę na przekazanie i zrzekła się korzystania z prawa określonego w § 1 (art. 607e § 3 pkt 6 k.p.k.).

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że A. M. formalnie nie zrzekł się zasady specjalności, co uniemożliwiało wprowadzenie mu do wykonania kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. w sprawie II K 96/17 przed upływem 45 dni od opuszczenia przez niego Aresztu Śledczego po odbyciu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie XVI K 206/17, która stanowiła podstawę przekazania wnioskodawcy w trybie ENA. Rzeczywiste działania wnioskodawcy po odbyciu w/w kary pozbawienia wolności prowadzą jednak do wniosku, iż w rzeczywistości zrzekł on się zasady specjalności, albowiem jego obrońca w dniu 29 kwietnia 2021 roku złożył w Sądzie Rejonowym P.w P. wniosek o udzielenie A. M. zezwolenia na odbycie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Złożenie wskazanego wniosku jest zdaniem Sądu niczym innym, jak wnioskiem o wykonanie orzeczonej wobec wnioskodawcy kary pozbawienia wolności, który to wniosek został złożony przez obrońcę A. M. przed upływem 45 dni od zakończenia odbywania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w P. w sprawie XVI K 206/17. Okoliczność, iż wniosek dotyczył możliwości odbycia kary w systemie dozoru elektronicznego nie ma z formalnego punktu widzenia żadnego znaczenia, albowiem wnioskodawca nie miał żadnej pewności, iż zostanie on uwzględniony, a kara nie zostanie skierowana do wykonania w warunkach zakładu karnego typu zamkniętego. Powyższe w ocenie Sądu pozwala na stwierdzenie, że w rzeczywistości A. M., składając wniosek o wykonanie kary pozbawienia wolności w sprawie II K 96/17, w rzeczywistości zrzekł się zasady specjalności i to przed upływem 45 dni od zakończenia odbywania kary w sprawie XVI K 206/17, a zatem nie pozostawał pod ochroną przewidzianą przepisem art. 607e § 3 pkt 2 k.p.k. i wskazana kara 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona w sprawie II K 96/17 mogła zacząć być wykonywana już w dniu zatrzymania, tj. w dniu 28 maja 2021 roku godz. 15.55.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy rozstrzygając niniejszą sprawę miał na uwadze również dyspozycje art. 553a k.p.k. stanowiącą, że ustalając wysokość odszkodowania, sąd uwzględnia zaliczenie oskarżonemu okresu niesłusznego stosowania kar, środków zabezpieczających, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania, których dotyczy wniosek o odszkodowanie, na poczet kar lub środków zabezpieczających orzeczonych w innym postępowaniu. Naturalnie skład orzekający miał na uwadze, że wskazany przepis w swojej treści odnosi się wyłącznie do odszkodowania, niemniej jednak nie może ujść z pola widzenia fakt, że roszczenie wnioskodawcy dotyczy samego faktu niesłusznego zatrzymania. A. M. w toku rozprawy w dniu 16 maja 2022 roku spontanicznie i szczerze wskazał, że w trakcie zatrzymania i osadzenia w Areszcie Śledczym nikt mu krzywdy nie zrobił (kwestia rzekomych problemów psychicznych wnioskodawcy zgłaszana przez niego w toku postępowania została uznana za wytworzoną wyłącznie na potrzeby niniejszej sprawy, co Sąd szeroko omówił już we wcześniejszej części uzasadnienia). Wnioskodawca nie doznał więc żadnej wymiernej krzywdy poza faktem samego zatrzymania, która to krzywda została następnie konwalidowana postanowieniem Sądu Okręgowego w P. z dnia 29 października 2019 roku w sprawie V Kow 2789/21, który skrócił A. M. karę pozbawienia wolności o okres zatrzymania od dnia 28 maja 2021 roku do dnia 31 maja 2021 roku.

Sąd wyłącznie na marginesie czynionych rozważań podnosi, że żądana przez wnioskodawcę kwota zadośćuczynienia jest absolutnie oderwana od rzeczywistości, albowiem żądanie sumy 100.000 zł za jeden dzień niesłusznego zatrzymania, podczas którego wobec A. M. nie miała miejsca żadna niestosowna sytuacja jest nieadekwatne mając na uwadze sprawy chociażby osób, co do których stosowano zatrzymanie lub tymczasowe aresztowanie w okresie stalinowskim, a także co do których stosowano wielomiesięczne tymczasowe aresztowanie, po czym uniewinniono ich od zarzucanych im czynów zabronionych. Sąd Okręgowy stanowczo wskazuje, że zarządzenie wobec wnioskodawcy wykonania kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. w sprawie II K 96/17 stanowiło wyłącznie konsekwencję nagannego zachowania samego wnioskodawcy, który całkowicie lekceważył nałożone na niego obowiązki związane z oddaniem pod dozór kuratora sądowego w związku z okresem próby. Nadto A. M. zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że ma do odbycia karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie XVI K 206/17 Sądu Okręgowego w P., lecz pomimo tego opuścił granice P., udając się do B. co następnie implikowało konieczność wdrożenia wobec niego instytucji ENA. Cała sytuacja rozpatrywana na kanwie niniejszego postępowania wynikła wyłącznie z całkowicie nagannego i lekceważącego podejścia wnioskodawcy do wykonania orzeczonych wobec niego kar.

Sąd Okręgowy zaznacza, że w trybie art. 552 § 4 k.p.k. nie wystarczy ustalenie, że zatrzymanie było niesłuszne, należy bowiem ustalić wysoki stopień owej niesłuszności, to jest stwierdzić, że było "niewątpliwie" niesłuszne. Mając natomiast na uwadze wszystkie przytoczone wyżej okoliczności w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób uznać, że zatrzymanie wnioskodawcy w okresie od dnia 28 maja 2021 roku godz. 15.55 do dnia 31 maja 2021 roku godz. 14.54 było „niewątpliwie” niesłuszne.

W związku z powyższym wniosek A. M. podlegał oddaleniu w całości.

brak żądania

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----

----------------------------------------------------------------

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnię-cia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. postępowanie w sprawach określonych w rozdziale 58 k.p.k. jest wolne od kosztów sądowych.

1.PODPIS

Poznań, 23 czerwca 2022 roku

sędzia Dorota Biernikowicz