Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 404/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 23 września 2021 r. sygn. akt III K 58/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Ż. P.

niekaralność oskarżonej

dane z Krajowego Rejestru Karnego

k.516

2.1.1.2.

Ż. P.

pozytywna opinia o oskarżonej

opinia Dyrektora Aresztu Śledczego w O.

k.522-523

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane z Krajowego Rejestru Karnego

dowód bezsporny wynikający z danych K.

2.1.1.2

opinia Dyrektora Aresztu Śledczego w O.

Opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonej w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania − dowód niekwestionowany przez strony.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej Ż. P. adw. T. S. zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonej w całości i wyrokowi temu zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa procesowego to jest art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logicznego wnioskowania, a przejawiającej się w odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej Ż. P. poprzez bezpodstawne uznanie, iż oskarżona działała z zamiarem spowodowania ciężkich dla zdrowia pokrzywdzonego skutków w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, o czym świadczyć ma brak udzielenia pomocy, wezwania pogotowia przyczynę czy zamknięcie pokrzywdzonego w mieszkaniu, podczas gdy oskarżona nie zdawała sobie sprawy z odniesionych ran przez pokrzywdzonego, biorąc pod uwagę, iż krwawienie ustało po jej zatamowaniu , dezynfekcji oraz naklejeniu plastra,

II. obrazę przepisów prawa procesowego to jest art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logicznego wnioskowania, a to zeznań pokrzywdzonego T. O. przez bezpodstawne uznanie, gdyż oskarżona działała z zamiarem spowodowania ciężkich dla zdrowia pokrzywdzonego skutków w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, o czym świadczyć ma brak udzielenia pomocy, wezwania pogotowia czy zamknięcie pokrzywdzonego w mieszkaniu, podczas gdy jak wynika z zeznań T. O. (karta 110) był on w stanie po dźgnięciu nożem udać się do łazienki i sprawdzać jak głęboka jest rana, a następnie wrócić na narożnik, tym samym oskarżona mogła być w przeświadczeniu, iż rana jest tylko powierzchowna nie zdając sobie sprawy z ran wewnętrznych,

III. obrazę przepisów prawa procesowego to jest art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logicznego wnioskowania, a to dowodu w postaci sprawozdania z przeprowadzonych czynności z zakresu analizy plam krwawych z dnia 21 kwietnia 2021r. poprzez bezpodstawne uznanie, iż Ż. P. nie udzieliła żadnej pomocy pokrzywdzonemu T. O., podczas gdy z zabezpieczonego dowodu tj. śladu nr 5 (karta 231) wynika, iż na miejscu zdarzenia zabezpieczono w koszu plaster zabrudzony substancją koloru brunatno - czerwonego, tym samym potwierdzałoby to jej wersję, iż uciskała ranę pokrzywdzonego przemywając środkiem dezynfekującym, a następnie przyklejając plaster,

IV. błąd w ustaleniach faktycznych stanowiący podstawę wydanego w sprawie orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a wyrażający się: w:

1. błędnym przyjęciu, iż Ż. P. działała z zamiarem spowodowania tak ciężkich dla zdrowia pokrzywdzonego skutków w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, a w konsekwencji przyjęcie, iż wypełniła przesłanki z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k., podczas gdy mając na względzie brak świadomości odnośnie ran odniesionych przez pokrzywdzonego, opatrzenia rany przez oskarżoną możliwe było zastosowanie w niniejszej sprawie art. 156 § 1 w zw. z art. 156 § 2 przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do sprawcy, o którym mowa w art. 15 § 2 k.k. i wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

2. błędnym przyjęciu, iż oskarżona miała świadomość ran odniesionych przez pokrzywdzonego, podczas gdy zatamowała krwawienie, przemyła ranę, a następnie opatrzyła ją plastrem, tym samym nie posiadając wiedzy medycznej nie sądziła, iż pokrzywdzonemu realnie zagraża utrata życia, co potwierdził biegły w swoich zeznaniach, a w konsekwencji spowodowało to orzeczenie wobec oskarżonej zbyt surowej kary,

ewentualnie z uwagi na daleko posuniętą ostrożność procesową na wypadek gdyby Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia powyższych zarzutów obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

V. orzeczenie wobec oskarżonej Ż. P. rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 lat, przy której wymiarze sąd częściowo dostrzegł występujące okoliczności zmniejszające stopień winy oraz łagodzące odpowiedzialność karną, takie jak dotychczasowa niekaralność oskarżonej, wyrażenie skruchy, ale powyższych okoliczności nie uwzględnił w należyty sposób i nie nadał im właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary, która nie spełniła dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I - III

Żaden z podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego tj. odmowa przyznania wiary wyjaśnieniom oskarżonej, bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego T. O., czy wreszcie nieuwzględnienie zabezpieczonego w koszu na śmieci plastra jako dowodu wskazującego na prawdomówność oskarżonej, nie może być skutecznie uwzględniony. Nie ma racji obrońca, gdy wskazuje że sąd dając wiarę pokrzywdzonemu, a nie oskarżonej dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. Obrońca nie wskazuje nawet której to zasady oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. miał dopuścić się sąd I instancji. Czy chodzi tu o logiczne wnioskowanie czy też o doświadczenie życiowe czy też o wskazania wiedzy. Istota art. 7 k.p.k. - wyrażająca podstawową zasadę oceny dowodów w postępowaniu karnym wyraża się tym, iż sąd I instancji dokonuje ustaleń faktycznych w ramach swobodnej oceny dowodów we wzajemnym ich powiązaniu i jednym dowodom daje wiarę, a innym tej wiary odmawia. By skutecznie podważyć tak dokonaną ocenę materiału dowodowego należy wykazać w środku odwoławczym złamanie którejś zasad oceny dowodów wskazanych powyżej. Ocena przeprowadzonych w postępowaniu przed sądem I instancji dowodów osobowych i nieosobowych prowadzi do wniosku, iż całkowicie słusznie sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej, albowiem nie tylko są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego, ale nie są to wyjaśnienia szczere i konsekwentne. Warto wskazać, że w postępowaniu przygotowawczym oskarżona kłamała (do czego z resztą przyznała się w dalszych wyjaśnieniach) wskazując na inne narzędzie zbrodni − mały nożyk. Trudno dać wiarę oskarżonej o próbach ratowania pokrzywdzonego, w szczególności poprzez przemycie rany i zatamowanie krwawienia naklejeniem plastra, skoro takich czynności nie było i nie wspiera takiego faktu żaden inny dowód osobowy, nie potwierdza tego pokrzywdzony, nie zeznał o takich czynnościach świadek R. Ż., który był wówczas w mieszkaniu, a także nie potwierdziła tego sąsiadka O. K., która rozmawiała z pokrzywdzonym bezpośrednio po zdarzeniu. Podnoszony przez obrońcę dowód w postaci plastra zabezpieczonego w koszu na śmieci oczywiście nie może być dowodem o udzieleniu przez oskarżoną takiej pomocy. Po pierwsze plaster ten nie został zbadany i nie jest pewne czy zabrudzenie o kolorze brunatnym to krew pokrzywdzonego, po drugie został on zabezpieczony na puszkach po piwie marki H., które były spożywane wcześniej i zapewne wtedy razem z plastrem były wyrzucone do kosza. Po trzecie wreszcie przesłuchiwany na tę okoliczność pokrzywdzony w sposób stanowczy zaprzeczył, by oskarżona naklejała na jego ranę plaster. A nie ma żadnych podstaw by tym zeznaniom odmówić wiarygodności.

Ad. IV.

Bezzasadne są również zarzuty, jakoby Ż. P. nie działała z zamiarem spowodowania ciężkich obrażeń ciała skutkujących odpowiedzialnością z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. jak również, że nie miała świadomości wielkości odniesionych przez pokrzywdzonego ran. Zwłaszcza ten drugi zarzut wskazany w apelacji w pkt. IV.2 jest oczywiście chybiony, a to z tego względu, że obrońca bezpodstawnie przyjmuje element stanu faktycznego, który nie został ustalony w postępowaniu przed sądem - przemywanie rany i naklejenie plastra. Przyjęcie takich ustaleń i konstruowanie na ich podstawie zarzutów jest niedopuszczalne, bowiem takich ustaleń faktycznych w tej sprawie nie poczyniono. Za bezzasadny uznano również zarzut braku u oskarżonej świadomości działania z zamiarem umyślnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała. Należy mieć na uwadze rodzaj i wielkość narzędzia użytego przez pokrzywdzoną − był to nóż kuchenny o 12 cm ostrzu, oskarżona używając go zadała mocny cios w środek klatki piersiowej zmierzający w kierunku serca (drążącym do worka osierdziowego). Oskarżona jest osobą w pełni sprawną umysłowo i wykonując taki ruch ręką w klatkę piersiową pokrzywdzonego zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji. Zadanie ciosu ostrym dużym nożem w tak newralgiczne dla życia i zdrowia człowieka miejsce wiąże się najczęściej ze śmiercią ofiary lub ciężkimi obrażeniami ciała. Całkowicie niepodobnym jest twierdzenie (należy uznać je za fałszywe), że od takiego ciosu mogły powstać jedynie lekkie obrażenia ciała. Tak skonstruowane zarzuty opierają się na błędnym rozumowaniu, że o zamiarze działania sprawcy decyduje uświadomienie sobie skutków dokonanego działania skutecznego czy też nieskutecznego. Istota każdego przestępstwa sprowadza się do uzewnętrznienia podjętego zamiaru jako pewnego zachowania. Najpierw w świadomości sprawcy powstaje zamiar działania - myśl określonego zachowania, a potem wykonanie tego zamiaru - działanie sprawcy, a dopiero w następstwie działania mogą pojawić się skutki wykonanego zamiaru, które w ogóle nie mają znaczenia dla podjętego przecież wcześniej i wykonanego zamiaru, mogą natomiast i najczęściej wpływają na ostateczną kwalifikację prawną przestępstwa. Najczęściej sprowadzają się do przyjęcia usiłowania działania poważniejszego przestępstwa ze skutkiem przestępstwa łagodniejszego np. początkowo w sprawie przyjęto zamiar usiłowania zabójstwa ze sprowadzeniem ciężkich obrażeń ciała.

Ad V.

Podniesiony zarzut orzeczenia kary rażąco surowej nie jest nietrafny. Orzeczona kara za przypisane oskarżonej przestępstwo z art. 156§ 1 pkt 2 k.k. na poziomie 7 lat pozbawienia wolności nie może być uznana za karę rażąco niewspółmiernie surową. Jest to kara orzeczona w środkowych granicach ustawowego zagrożenia (od 3 do 15 lat). Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku − uzasadnieniu wskazał na istnienie okoliczności obciążających, które były powodem i miały wpływ na wymiar tak orzeczonej kary. Chodzi tu o znaczną społeczną szkodliwość czynu, duży stopień zawinienia, a także zachowanie po dokonanym przestępstwie - zamknięcie pokrzywdzonego ,zniszczenie telefonu. Sąd I instancji brał pod uwagę także okoliczności łagodzące jaką w przypadku oskarżonej była dotychczasowa niekaralność sądowa. Analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wskazuje, że sąd prawidłowo ocenił okoliczności pozytywne, które stwierdził po stronie oskarżonej przy czym przewaga okoliczności obciążających powodowała, że orzeczony wymiar kary był trafny i adekwatny do wagi popełnionego czynu. Pamiętać należy, że w toku postępowania odwoławczego Sąd Odwoławczy nie może zmienić kary czy jej wymiaru tylko dlatego, że ma inne przekonanie, że mogłaby być wymierzona kara łagodniejsza, lub surowsza albo innego rodzaju, a orzeczenia reformatoryjnego w tym zakresie może dokonać wyłącznie wtedy, kiedy kara wymierzona za poszczególne przestępstwa czy też kara łączna razi swą niesprawiedliwością (tak m. in.: wyrok SN z dnia 16 lutego 2009r., II K 132/05, LEX nr 725034). W niniejszej sprawie sytuacja taka nie zachodzi. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że tylko wtedy możliwa jest korekta wyroku sądu I instancji w zakresie wymiaru kary, kiedy zaakceptowanie kary orzeczonej przez sąd I instancji czyniłoby to orzeczenie niesprawiedliwym. W przedmiotowej sprawie tak oczywiście nie jest, oskarżona dopuściła się zbrodni , której skutek mógł być śmiertelny. Twierdzenie zatem, że wymierzona kara 7 lat pozbawienia wolności przy wskazanych wyżej okolicznościach negatywnych razi surowością jest nietrafne.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I części dyspozytywnej wyroku i przyjęcie kwalifikacji prawnej wynikającej z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 156 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 15 § 2 k.k. to jest instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie oskarżonej kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia,

2. o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I części dyspozytywnej wyroku poprzez wymierzenie kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonej o zmianę kwalifikacji prawnej przez przyjęcie nieumyślnego działania lub też zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary poprzez przyjęcie instytucji dobrowolnego odstąpienia od dokonania czynu zabronionego nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. Przede wszystkim z prawidłowo poczynionych przez sąd I instancji ustaleń w sposób pewny wynika, iż oskarżona działała z bezpośrednim zamiarem dokonania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu T. O., bowiem zadała cios nożem kuchennym w klatkę piersiową, penetrujący do jamy opłucnej prawej i śródpiersia z krwawieniem do worka osierdziowego. Wyprowadziła cios nożem kuchennym o długości ostrza 12 cm. W tych okolicznościach faktycznych nie sposób przyjąć, że oskarżona działała w sposób nieumyślny, jak chce tego skarżący. Okoliczność, iż oskarżona nie zdawała sobie sprawy ze skutków swojego działania niczego w tej sprawie nie zmienia. Oczywiście oskarżona nie musi mieć pewności czy wyprowadzony cios nożem przetnie samo serce czy też tylko worek osierdziowy serca, gdyż istota działania oskarżonej zasadza się bowiem na zadaniu ciosu niebezpiecznym narzędziem w środek klatki piersiowej, co z natury rzeczy kończy śmiercią, a tylko wyjątkowo jak w tym wypadku zakończyło się przeżyciem pokrzywdzonego. Niezasadny jest również zarzut niezastosowania art. 15 § 2 k.k. Nie może być mowy w przedmiotowej sprawie, o jakimkolwiek dobrowolnym odstąpieniu od zamierzonego (przypisanego) czynu. Co najwyżej można przyjąć jako racjonalne rozumowanie, że nieponowienie kolejnych ciosów było działaniem świadomym oskarżonej jako odstąpienie od dokonania zabójstwa. W tym zakresie można stwierdzić, że rzeczywiście oskarżyciel publiczny postąpił po myśli art. 15§2 k.k. oskarżając Ż. P. nie o usiłowanie zabójstwa, a jedynie o spowodowanie ciężkich obrażeń ciała. Nawet przyjęcie (jak chce w apelacji obrońca założenia opatrunku przez oskarżoną) nie jest podstawą do zastosowania art. 15 § 2 k.k. - w części dotyczącej zapobiegnięcia skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Otóż taki opatrunek w niczym nie mógł zapobiec, bowiem skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu powstał już wcześniej - po zadaniu ciosu nożem w klatkę piersiową pokrzywdzonego i samo zaklejenie rany niczego tutaj nie zmienia. Jak wynika z opinii biegłego medyka sądowego nie polepszyło to, ani nie pogorszyło stanu zdrowia spowodowanego przez oskarżoną. Stąd też wniosek o nadzwyczajne złagodzenie kary orzeczonej nie może być uwzględniony, bowiem nie znajduje się do tego żadnych podstaw faktycznych ani prawnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy w całości utrzymał w mocy zaskarżony wyrok tj. w zakresie określonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu to jest:

I. oskarżoną Ż. P. uznaje za winną popełnienia tego, że 7 marca 2021 roku w K. w mieszkaniu przy ulicy (...), działając z bezpośrednim zamiarem dokonania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu T. O., zadała wymienionemu cios nożem kuchennym o długości ostrza 12 cm w klatkę piersiową, czym spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany kłutej przedniej klatki piersiowej penetrującej do jamy opłucnej prawej i śródpiersia z krwawieniem do worka osierdziowego i do jamy opłucnej, które to obrażenia spowodowały następową urazową odmą opłucnową stanowiącą ciężki uszczerbek na zdrowiu T. O. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, tj. przestępstwa z art. 156 §1 pkt 2 k.k. i za to na podstawie art. 156 §1 pkt 2) k.k. wymierza jej karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 7 marca 2021 roku godz. 16.30 do 23 września 2021 roku;

III. na podstawie art. 230 §2 k.p.k. zwraca:

- T. O. dowody rzeczowe zapisane pod nr 18/21 księgi depozytów rzeczowych Sądu Okręgowego w Opolu poz. 1/ -9/, 11/, 12/, 18/ -20/,

- Ż. P. dowody rzeczowe zapisane pod nr 18/21 księgi depozytów rzeczowych Sądu Okręgowego w Opolu poz. 10/, 13/-17/,

jako osobom uprawnionym;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. S. kwotę 1771,20 zł w tym 331,20 zł VAT tytułem kosztów udzielonej oskarżonej obrony z urzędu;

V. na podstawie art. 624 §1 k.p.k., zwalnia oskarżoną z ponoszenia kosztów sądowych którymi obciąża Skarb Państwa.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

− istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

− tego, że utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia ( art. 440 k.p.k.),

− wadliwości kwalifikacji prawnej ( art. 455 k.p.k.),

a także stwierdzenia z powodów wskazanych w sekcji 3 nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów dotyczących obrazy przepisów procesowych ( art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.), błędu w w ustaleniach faktycznych czy rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II I III

Należało przyznać stosowne wynagrodzenie obrońcy z urzędu, adw. T. S. w podstawowej wysokości wynagrodzenia za obronę w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym. Wielkość ta wynika z § 17.1 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata urzędu (Dz.U z 2019r. poz. 18). Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżoną z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa głównie z uwagi na fakt orzeczonej kary izolacyjnej i brak majątku.

7.  PODPIS

SSA Janusz Godzwon SSA Maciej Skórniak SSA Jarosław Mazurek

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej adw. T. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia co do winy i kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana