Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy i Zamówień Publicznych w składzie:

Przewodniczący:Sędzia Andrzej Kubica

po rozpoznaniu w dniu 2 maja 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi odwołującego Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców

przeciwko zamawiającemu Skarbowi Państwa – (...) W.

na postanowienie Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej

z dnia 14 marca 2022 r., sygn. akt KIO 554/22

oddala skargę.

Sędzia Andrzej Kubica

Sygn. akt XXIII Zs 56/22

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 14 marca 2022 r. Prezes Krajowej Izby Odwoławczej zwrócił odwołanie wniesione przez Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców.

W uzasadnieniu postanowienia Prezes Krajowej Izby Odwoławczej wyjaśnił, że w dniu 28 lutego 2022 r. wpłynęło do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej odwołanie
Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na „Odbiór odpadów komunalnych z nieruchomości zamieszkanych i mieszanych w W., od 1.07.2022r. (dzielnice: B., T.; O., U., W.; Ś.; B. i W.) i od 1.10.2022r.(M.). Numer referencyjny: (...).”

Pismem z dnia 1 marca 2022 r. na podstawie w art. 518 ust.1 ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1129, dalej jako: pzp) wezwano Odwołującego pod rygorem zwrotu odwołania do przesłania w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania dowodu uiszczenia wpisu w terminie przewidzianym na wniesienie odwołania oraz dokumentów potwierdzających umocowanie Pani N. K. do reprezentowania odwołującego.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie odwołujący wskazał, że jest organem państwowym i z tego względu jak i zgodnie z zasadą generalną zawartą w art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2257 ze zm., dalej jako: u.k.s.c.) nie ma obowiązku uiszczania opłat sądowych.

Odwołujący do dnia upływu terminu do wniesienia odwołania nie uiścił wpisu od odwołania.

Prezes KIO przywołując treść art. 517 pzp, art. 518 ust. 1 pzp oraz 519 ust 1. pzp a także art. 94 u.k.s.c wskazał, że ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zgodnie z jej art. 1. reguluje jedynie zasady dotyczące kosztów sądowych w sprawach cywilnych, natomiast postępowanie przed Krajową Izbą Odwoławczą regulowane jest odrębnymi przepisami – ustawą z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1129), Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 2020 r. w sprawie postępowania przy rozpoznawaniu odwołań przez Krajową Izbę Odwoławczą (Dz.U. z 2020 r. poz. 2453) oraz Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 2020 r. w sprawie szczegółowych rodzajów kosztów postępowania odwoławczego, ich rozliczania oraz wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania. Żaden z wyżej wymienionych aktów prawnych nie zawiera natomiast zwolnienia z obowiązku uiszczania wpisu od odwołania przez organy państwowe lub explicite przez Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców, nie określa również wpisu od odwołania jako opłaty sądowej. Wpis od odwołania wnoszonego do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej jest zatem w ocenie Prezesa KIO całkowicie odrębną instytucją, której zasady uiszczania reguluje ww. rozporządzenie. Ustawa Prawo zamówień publicznych z dnia 11 września 2019 r. ani też ww. akty wykonawcze nie zawierają również odesłania w tym zakresie do przepisów Kodeksu Postępowania Cywilnego bądź wprost do ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Wobec powyższego nie było możliwym zastosowanie zwolnienia zawartego w art. 94 u.k.s.c. w postępowaniu przed Krajową Izbą Odwoławczą.

Skargę na powyższe postanowienie wniósł odwołujący Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców zaskarżając je w całości.

Postanowieniu temu skarżący zarzucił:

1.  mogące mieć istotny wpływ na treść wydanego postanowienia naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 519 ust. 1 w zw. z art. 517 ust. 1 pkt 2 pzp, polegające na niezasadnym zastosowaniu powyższych przepisów prawa w okolicznościach niniejszej sprawy i postanowieniu o zwrocie odwołania, poprzez uznanie, iż Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców, mimo, iż jako samodzielny organ ochrony prawa i statio fisci Skarb Państwa, działający w związku z realizacją swoich ustawowych zadań i uprawnień zmierzających do ochrony prawa - zobowiązany jest do uiszczenia wpisu od odwołania,

co w konsekwencji, prowadzi także do:

2.  naruszenia normy prawnej zawartej w art. 505 ust. 2 pzp, polegającego na uniemożliwieniu Skarżącemu, jako Odwołującemu - Rzecznikowi Małych i Średnich Przedsiębiorców, wykonywania jego ustawowych zadań polegających na ochronie praw przedsiębiorców w szczególności w oparciu o uprawnienie do korzystania ze środków ochrony prawnej nadane naruszonym przepisem prawa.

Mając na względzie powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zobowiązanie Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do nadania właściwego biegu odwołaniu wniesionemu przez Skarżącego (jako Odwołującego) w dniu 28 lutego 2022 r. zgodnie z art. 517 ust. 1 pkt 1 pzp.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Skarga wniesiona przez wykonawcę Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców. jest oczywiście bezzasadna.

Przed przystąpieniem do rozważań bezpośrednio dotyczących zasadności skargi wyjaśnić należy podstawy rozpoznania skargi na posiedzeniu niejawnym oraz w składzie jednego sędziego.

Zgodnie z 579 ust. 2 pzp w postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia skargi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego o apelacji, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. W niniejszym postępowaniu znajduje zatem odpowiednie zastosowanie art. 374 k.p.c., który stanowi, że sąd drugiej instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania. Ponieważ skarżący wnosząc skargę, ani przeciwnik skargi w odpowiedzi na skargę nie złożyli wniosku o przeprowadzenie rozprawy, a Sąd Okręgowy uznał, że jej przeprowadzenie nie jest konieczne, skarga rozpoznana została na posiedzeniu niejawnym. Podkreślić przy tym należy, że na podstawie art. 374 k.p.c. w zw. z art. 579 ust. 2 p.z.p. wniosek o przeprowadzenie rozprawy może być zgłoszony jedynie w skardze lub odpowiedzi na nią, a nie w dowolnym momencie postępowania skargowego.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności wniesionej skargi podkreślić należy, że zgodnie z art. 517 pzp ust. 1. Odwołanie podlega rozpoznaniu, jeżeli:1) nie zawiera braków formalnych; 2) uiszczono wpis w wymaganej wysokości. ust. 2. Wpis uiszcza się najpóźniej do dnia upływu terminu do wniesienia odwołania.

Z przepisu tego w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości wynika, że termin na uiszczenie wpisu jest tożsamy z terminem do wniesienia odwołania.

Z kolei zgodnie z art. 518 ust. 1 p.z.p. jeżeli odwołanie nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, braku pełnomocnictwa lub braku dowodu uiszczenia wpisu w terminie, o którym mowa w art. 517 ust. 2 Prezes Izby wzywa odwołującego, pod rygorem zwrócenia odwołania, do poprawienia lub uzupełnienia odwołania lub złożenia dowodu uiszczenia wpisu lub dokumentu potwierdzającego umocowanie do reprezentowania odwołującego, w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania. Treść tego przepisu potwierdza zatem dodatkowo, że termin na uiszczenie wpisu od odwołania jest identyczny z terminem na wniesienie odwołana.

Wskazać ponadto należy, że wysokość wpisu oraz sposób jego pobierania zostały określone w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z 30 grudnia 2020 r. w sprawie szczegółowych rodzajów kosztów postępowania odwoławczego, ich rozliczania oraz wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania (Dz.U. z 2020 r. 2437) wydanym w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 576 ust. 1 pzp. Podkreślić należy, że ani Pzp ani rozporządzenie w sprawie kosztów postępowania odwoławczego nie przewidują możliwości zwolnienia odwołującego od obowiązku wniesienia wpisu – zarówno w całości, jak i w części. Co zostało wyjaśnione w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Podkreślić wypada, że postępowanie przed Krajową Izbą Odwoławczą regulowane jest odrębnymi przepisami tj. ustawą pzp, rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 2020 r. w sprawie szczegółowych rodzajów kosztów postępowania odwoławczego, ich rozliczania oraz wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania; rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 2020 r. w sprawie postępowania przy rozpoznawaniu odwołań przez Krajową Izbę Odwoławczą. Postępowanie skargowe natomiast regulowane jest tożsamą ustawą pzp, przepisami ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego 2 o apelacji (stosowane odpowiednio, jeżeli przepisy Rozdziału 3 w Dziale IX ustawy Pzp nie stanowią inaczej) a także ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (określa m.in. zasady i tryb pobierania kosztów sądowych w sprawach cywilnych, zasady ich zwrotu, wysokość opłat sądowych w sprawach cywilnych, w tym opłaty od skargi na orzeczenie KIO oraz zasady zwalniania od kosztów sądowych).

Żaden z aktów prawnych dotyczących postępowania odwoławczego nie zwalnia skarżącego z obowiązku uiszczenia wpisu od odwołania, co ma miejsce dopiero w postępowaniu skargowym. Wypada zaznaczyć, że Krajowa Izba Odwoławcza nie jest sądem w rozumieniu przepisów krajowych, zarówno ustrojowych jak i procesowych natomiast prowadzone przed nią postępowanie nie jest sprawą sądową o której mowa w przepisach k.p.c. Stanowi o tym także art. 2§3 k.p.c. który wskazuje, że nie są rozpoznawane w postępowaniu sądowym sprawy cywilne, jeżeli przepisy szczególne przekazują je do właściwości innych organów.

W ocenie Sądu Okręgowego przy rozpoznawaniu skargi w niniejszej sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek wątpliwości związane czy to z treścią przepisów będących podstawą zwrotu odwołania wskazanych przez skarżącego, czy to wynikające z orzecznictwa w tym przedmiocie lub wypowiedzi doktryny. W ocenie Sądu Okręgowego treść przepisów art. 517 ust. 2 oraz art. 518 ust. ustawy Prawo zamówień publicznych, które były podstawą zwrotu odwołania przez Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej jest jednoznaczna, a ich wykładnia nie nastręcza najmniejszych nawet wątpliwości interpretacyjnych, nie mówiąc o tym by wątpliwości te były poważne. Jak się wydaje rzeczywistą przyczyną sformułowanej skargi jest brak zgody na wyraźną literę przepisów obowiązujących w zakresie braku stosowania zwolnienia z obowiązku uiszczania wpisu od odwołania przez skarżącego. W ocenie Sądu w takiej sytuacji skarżący winien wystąpić ze stosownymi wnioskami de lege ferenda, bądź wręcz zainicjować adekwatne zmiany legislacyjne a nie postulować arbitralną i projektującą wykładnię jasnych przepisów.

Z przedstawionych względów, uznając podniesione w skardze zarzuty i argumenty za bezzasadne, Sąd Okręgowy na podstawie art. 588 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych skargę tą oddalił.

Sędzia Andrzej Kubica