Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 267/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 11 marca 2021 roku, sygn. akt V K 114/20 .

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

Apelacja obrońcy D. R. – zarzuty:

1. Pkt od I do IV, od VI-VIII – obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art.4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego szczegółowo wskazanego pod każdym z punktów apelacji;

2. pkt V- obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów polegającą na całkowitym pominięciu wniosków opinii z zakresu analizy śladów krwawych;

3. pkt IX- obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 5§2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie;

4. pkt X- obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 170§1 pkt 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych – szczegółowo wskazanych w apelacji;

5. pkt XI – naruszenia przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 6 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193§1 k.p.k. polegające na naruszeniu prawa do obrony w sposób szczegółowo wskazany w apelacji;

6. pkt XII- XIII - błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony R. popełnił zarzucony mu czyn;

7. pkt XIV- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 46§1 k.k. poprzez bezpodstawne i nieadekwatne zasądzenie kwot na rzecz oskarżycieli posiłkowych;

8. pkt XV- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 148§1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu popełnienie zarzuconego mu czynu;

9. pkt XVI- rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy M. R. – zarzuty:

1.pkt 1 - obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art.4 k.p.k. w zw. z art. 5 §2 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego szczegółowo wskazanego w apelacji;

2. pkt 2 - błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżona R. była świadkiem zabójstwa E. C.;

3. pkt 1 - obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez pominięcie faktu, że oskarżona była w stanie upojenia alkoholowego, złożyła szczegółowe wyjaśnienia i przyznała się do winy. szczegółowo wskazanego w apelacji;

4. rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności.

Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych – zarzuty :

1.obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 410 k.p.k. w sposób szczegółowo wskazany w apelacji;

2. błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie zamiaru oskarżonego będącego konsekwencją obrazy przepisów postepowania ;

3. rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego oraz oskarżonej kar pozbawienia wolności, tj. rażąco niewspółmiernie łagodnych;

4. obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 170§1 pkt 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosków dowodowych – szczegółowo wskazanych w apelacji /pkt 4 i 5 /;

5. obrazy art. 46§1 k.k. poprzez niezastosowanie instytucji w nim uregulowanej wobec oskarżonej;

6. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwoty zadośćuczynienia na zasadzie art. 46§1k.k.;

7. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mająca na jego wpływ poprzez wadliwą ocenę poszczególnych okoliczności przedmiotowo- podmiotowych istotnych z punktu widzenia wymiaru kary;

8. rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy D. R..

Żaden z zarzutów podniesionych przez obrońcę tego oskarżonego nie był zasadny.

W punktach od I do VIII apelacji skarżący wskazywał na zeznania świadków, wyjaśnienia oskarżonych oraz pozostały materiał dowodowy, z którego jego zdaniem wynikało, że oskarżony był jedynie pod budynkiem, w którym mieszkała pokrzywdzona. Zdaniem obrońcy, materiał ten nie dawał podstaw do przypisania D.A. R. przestępstwa zabójstwa. Ocena tego materiału, której dokonał Sąd Okręgowy, zdaniem obrońcy była dowolna a nie swobodna, zatem sprzeczna z instytucją z art. 7 k.p.k. Skarżący kwestionując ocenę materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji przedstawił w tym zakresie własną ocenę pozostającą w opozycji do tej, którą wskazał Sąd Okręgowy. Poddając analizie argumentację Sądu I instancji oraz zarzuty apelacyjne w tym zakresie, w ocenie Sądu Apelacyjnego stanowisko skarżącego nie było przekonujące. W przeciwieństwie do argumentacji Sądu I instancji, którą uznać należy za profesjonalną a ocenę materiału dowodowego, której dokonał ten Sąd za zgodną z dyrektywami płynącymi z instytucji zawartej w art. 7 k.p.k., stanowisko skarżącego uznać należało jedynie za polemikę z prawidłowym orzeczeniem, która wynikała z roli procesowej, tj. występowanie w przedmiotowej sprawie w charakterze obrońcy oskarżonego. Wskazać bowiem należy, iż obrońca oskarżonego nie tylko uprawniony jest, ale wręcz zobowiązany do subiektywnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, o ile ocena taka stanowi przyjętą linię obrony. W przedmiotowej sprawie obrońca nie wykazał aby Sąd I instancji uchybił wskazywanym normom prawnym poza przedstawieniem w tym zakresie własnej -subiektywnej- oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W szczególności nie sposób zgodzić się z twierdzeniem obrońcy, iż materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonemu zarzuconego mu czynu. Zauważyć bowiem należy, iż Sąd zobowiązany był do całościowej a przy tym obiektywnej oceny materiału dowodowego w tym także depozycji poszczególnych osób, nie wyłączając wyjaśnień oskarżonych. Sąd procedujący w przedmiotowej sprawie oceny takiej dokonał nie uchybiając przy tym instytucji z art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy zobowiązany był bowiem nie tylko do oceny poszczególnych dowodów, lecz także do logicznego powiązania faktów i okoliczności jakie wynikały z tej oceny. W przedmiotowej sprawie czynność ta miała ogromne znaczenie wobec braku bezpośrednich dowodów. Analiza zarówno zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jak też argumentacji wskazanej przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu nie pozostawia wątpliwości, że Sąd I instancji w sposób profesjonalny wywiązał się z tego zadania. Wnioski, jakie należało wyciągnąć z całości zgromadzonego materiału w oparciu o zasady logicznego rozumowania, jak też doświadczenia życiowego były jednoznaczne i przesądzały o winie oskarżonego. Obrońca kwestionując ocenę poszczególnych dowodów nie dokonał zestawienia faktów i ich wzajemnej korelacji, gdyż byłaby to opcja niekorzystna dla oskarżonego, a zatem działanie sprzeczne z rolą procesową obrońcy. I tak wybiórczo traktując poszczególne dowody obrońca podnosił, iż z zeznań świadków i innych dowodów /szczegółowo wskazanych w punkcie I apelacji/ nie wynikało, że oskarżony wszedł do budynku, w którym mieszkała pokrzywdzona. Co do zasady trudno nie zgodzić się z takim twierdzeniem obrońcy. Nie oznacza to jednak, że z przywołanego przez obrońcę materiału dowodowego wynikało, że oskarżony nie wszedł do tego budynku i mieszkania pokrzywdzonej. Aby uczynić precyzyjne ustalenia w tym zakresie Sąd zobowiązany był do przeanalizowania także wniosków płynących z pozostałego materiału dowodowego i wzajemnego powiązania ustalonych faktów i wynikających z nich konkluzji. Przypomnieć należy, iż z opinii z zakresu genetyki sądowej jednoznacznie wynikało, iż brunatna plama ujawniona na butach należących do oskarżonego była krwią pochodzącą od pokrzywdzonej. Dowód ten w sposób nie budzący żadnych wątpliwości uzupełniał łańcuch poszlak, który w konsekwencji nakazywał przypisanie oskarżonemu zabójstwa pokrzywdzonej, a co za tym idzie ustalenia, że oskarżony przebywał w jej mieszkaniu. Rozważania skarżącego zawarte w punkcie V apelacji co do możliwości powstania zabrudzeń na obuwiu oskarżonego krwią pokrzywdzonej w innym czasie nie były logiczne i stąd nie mogły skutecznie podważyć ustaleń Sądu meriti. Nie sposób także nie odnieść się do zarzutu wskazanego w punkcie VI apelacji. Sugestia, że to M. R. mogła być sprawcą zabójstwa swojej koleżanki, z którą spożywała alkohol nie została w żadnym stopniu przez obrońcę nawet uprawdopodobniona. Podobną wartość zawierało twierdzenie obrońcy, że Sąd I instancji powinien wyjaśnić rolę w sprawie wszystkich pozostałych osób znajdujących się w całym budynku zamieszkałym przez pokrzywdzoną. Ani ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ani też z okoliczności podawanych przez obrońcę nie wynika aby faktycznie pozostali mieszkańcy /poza tym, którzy zostali przesłuchani/ mogli coś wnieść do sprawy. W szczególności brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że te pozostałe osoby zamieszkujące w całym budynku, w którym zamieszkiwała pokrzywdzona odegrały jakąś rolę w tragicznym zdarzenie, którego sprawcą był oskarżony, a które doprowadziło do śmierci E. C.. Reasumując stwierdzić należy, iż zarówno ocena zgromadzonego materiału dowodowego, jak też oparte na jej podstawie ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd I instancji znalazły pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego. Stosując się do dyrektywy – zwięzłości – tym bardziej uznać należało za zbędne ponowne przytaczanie przekonującej argumentacji Sądu Okręgowego.

W punkcie IX apelacji skarżący podnosił uchybienie art. 5§2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie. Zarzut ten nie był zasadny. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy, materiał dowodowy pozwolił na dokonanie rekonstrukcji zdarzeń, które miały miejsce w nocy z 30 na 31 sierpnia 2019r. Sąd I instancji poddał bowiem profesjonalnej ocenie każdy z przeprowadzonych dowodów i logika ustalonych faktów nakazywała przypisanie oskarżonemu popełnienie przestępstwa zabójstwa. W tych okolicznościach nie mogło być mowy o zastosowaniu wobec D.A. R. instytucji z art. 5 § 2 k.p.k., gdyż nie wystąpiły wątpliwości, których nie dało się usunąć w drodze zastosowania reguł logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z racji roli procesowej skarżący dla potrzeb skonstruowania zarzutu w punkcie IX apelacji wywiódł wnioski, które jego zdaniem doprowadzić powinny do uniewinnienia oskarżonego. Tyle tylko, że wnioski te nie były wynikiem obiektywnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego a stanowiły jedynie efekt subiektywnego i wybiórczego potraktowania tego materiały na potrzeby kontynowania przyjętej linii obrony. Taki zabieg choć uprawniony w sytuacji procesowej oskarżonego, to jednak nieprzekonujący i tym samym nie mógł doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

W punktach X i XI apelacji obrońca podnosił, iż oskarżony powinien zostać poddany dodatkowym badaniom psychiatrycznym i psychologicznym, czego niezasadnie nie uczynił Sąd I instancji. Nadto skarżący wskazywał, iż nie została wyraźnie wskazana godzina śmierci pokrzywdzonej.

Odnosząc się do wskazanych powyżej zarzutów stwierdzić należy, że oskarżony poddany był badaniu przez biegłych psychiatrów, a wydana przez nich opinia nie zawierała uchybień, które mogłyby skutkować powołaniem opinii uzupełniającej. Czas śmierci pokrzywdzonej został ustalony w sposób wystarczający dla potrzeb przedmiotowej sprawy.

Zarzuty wskazane w punktach XII i XIII stanowiły zasadniczo powielenie co do zasady zarzutów wskazanych w punktach I- VIII. Po raz kolejny bowiem obrońca zarzucił Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym przypisaniu oskarżonemu winy w zakresie zarzuconego mu przestępstwa. Ponownie zatem powtórzyć należy, iż obrońca wybiórczo wskazał dowody i jednocześnie bezpodstawnie podnosił, iż nie wskazywały one na sprawstwo D.A. R.. Nie powtarzając przedstawionej powyżej argumentacji wskazać należy, iż Sąd Okręgowy odmiennie niż obrońca zobowiązany był do obiektywnej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego, czemu bezspornie w przedmiotowej sprawie sprostał. W tych okolicznościach ustalenia, dokonał nie zawierały błędu. Co więcej pozostają pod ochroną przepisów procedury karnej. W tych okolicznościach ponownie wskazać należy, iż zarzuty wskazane w punktach XII i XIII nie były zasadne.

Zarzuty skazane w punktach XIV i XV a dotyczące obrazy prawa materialnego były niezasadne w stopniu oczywistym.

Odnośnie zarzutu z punktu XIV – nie doszło do obrazy art. 46§1 k.k. Oskarżony skazany został za przestępstwo z art. 148§ 1 k.k. W tych okolicznościach Sąd I instancji z uwagi na wnioski oskarżycieli posiłkowych był nie tylko uprawniony, ale także zobowiązany do zastosowania wobec oskarżonego instytucji z art. 46§1k.k. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji profesjonalnie uzasadnił także wysokość zasądzonych kwot na rzecz oskarżycieli posiłkowych /k.1429-1432/ tytułem zadośćuczynienia. Także to stanowisko Sądu Okręgowego znalazło pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Odnośnie zarzutu podniesionego w punkcie XV apelacji, wskazać należy, iż skarżący popadł w wewnętrzną sprzeczność. Z jednej bowiem strony kwestionował ustalenia faktyczne, z drugiej zaś podnosił zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 148§1k.k. Dla przypomnienia wskazać należy, iż do obrazy prawa materialnego dochodzi w sytuacji, w której do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, niezasadnie zastosowano przepis prawa materialnego, bądź przepisu takiego nie zastosowano. Wskazując na wadliwość zaskarżonego orzeczenia, będącej wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego czyni zarzut obrazy prawa materialnego oczywiście bezzasadnym. I tak właśnie ocenić należało zarzut wskazany w punkcie XV apelacji.

Zarzut alternatywny wskazany w punkcie XVI apelacji /zarzut alternatywny/ był także bezzasadny. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy, Sąd I instancji orzekając wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności kierował się dyrektywami wynikającymi z art. 53 k.k. Okoliczność ta wynika z treści uzasadnienia /k.1425- 1429/. Sąd Apelacyjny w całości podzielił to stanowisko nie widząc potrzeby przytaczania przekonującej argumentacji Sądu Okręgowego.

Apelacja obrońcy M. R. :

Obrońca oskarżonej kwestionował wysokość orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności. Zdaniem skarżącego tak orzeczona kara pozbawienia wolności wobec oskarżonej była następstwem błędnego ustalenia, że M. R. miała świadomość o stanie zagrożenia życia pokrzywdzonej i przez okres co najmniej 5 godzin nie wezwała służb właściwych do ratowania życia lub zdrowia ludzkiego. Zdaniem obrońcy materiał dowodowy dawał możliwość przypisania oskarżonej takiej świadomości zaledwie przez okres około pół godziny. W ocenie skarżącego okoliczność ta, tj. wskazane powyżej uchybienie doprowadziło Sąd I instancji do wymierzenia wobec oskarżonej rażąco niewspółmiernie surowej kary.

Także apelacja tego obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy, Sąd I instancji w sposób nie budzący żadnej wątpliwości przedstawił analizę aktywności oskarżonej w oparciu o analizę połączeń z jej telefonu. Nie dziwi fakt, że także obrońca oskarżonej realizując swój obrończy obowiązek poddał subiektywnej ocenie tę część materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnienia oskarżonej, z której wynikać miałaby lansowana przez obrońcę wersja ustaleń faktycznych. Tymczasem Sąd I instancji przedstawił tok rozumowania, który doprowadził do kwestionowanych przez obrońcę ustaleń faktycznych. Ustalenia te, tj. w zakresie połączeń wychodzących i przychodzących na telefon oskarżonej Sąd I instancji przedstawił szczegółowo w uzasadnieniu na kartach 1395- 1396 akt. Ustaleń tych Sąd I instancji dokonał w oparciu o wykaz połączeń telefonicznych oraz w oparciu o opinię biegłego z zakresu informatyki. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd meriti w oparciu o te dowody zasadnie przypisał oskarżonej zarzucone jej przestępstwo w kształcie wskazanym w akcie oskarżenia. W tych okolicznościach uznać należało, iż wymiar kary był adekwatny do przypisanego oskarżonej czynu. Co więcej także w tym przypadku Sąd I instancji w sposób profesjonalny zastosował wobec oskarżonej przy wymiarze kary dyrektywy z art. 53k.k.

Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych – zarzuty :

W odniesieniu do D.A. R. – skarżący kwestionował częściowo ustalenia faktyczne, które poczynił Sąd I instancji, tj. w zakresie przypisanego oskarżonemu zamiaru. Zdaniem skarżącego, okoliczności wynikające ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nakazywały przyjęcie, że działał on z zamiarem bezpośrednim. Skarżący kwestionował także wysokość orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Jego zdaniem orzeczona kara charakteryzuje się rażącą niewspółmiernością i jest zbyt łagodna, gdy właściwą karą powinna być kara 25 lat pozbawienia wolności. Ponadto skarżący kwestionował wysokość orzeczonych wobec oskarżonego kwot zadośćuczynienia na rzecz oskarżycieli posiłkowych.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy zasadnie przypisał oskarżonemu działanie z zamiarem ewentualnym. Stanowisko swoje Sąd meriti szczegółowo uzasadnił /k. 1418- 1421/. Argumentacja Sądu Okręgowego jest całkowicie przekonująca dla Sądu Apelacyjnego, zatem stanowisko to w całości podzielone zostało przez Sąd II instancji. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji nie uchybił art. 410 k.p.k. i przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie pominął wniosków żadnej ze sporządzonych w sprawie opinii. Wręcz przeciwnie, Sąd poddał wnikliwej ocenie każdy ze zgromadzonych w sprawie dowodów. Także ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd I instancji, wbrew twierdzeniom skarżącego pozostaje pod ochroną przepisów procedury karnej. Przywołanie przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych obrażeń, których doznała pokrzywdzona nie mogło skutecznie podważyć ustaleń Sądu Okręgowego w zakresie postaci zamiaru przypisanego oskarżonemu. Obrażenia te zasadnie uznane zostały przez Sąd Okręgowy za dowód umyślności działania oskarżonego. Nie sposób także podzielić zarzutów skarżącego, iż zachowania oskarżonego zarówno przed, jak i po zdarzeniu wskazywały, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa. W szczególności za zupełnie chybiony uznać należało pogląd, że fakt ucieczki oskarżonego z miejsca zbrodni miał świadczyć o jego działaniu z zamiarem bezpośrednim. Fakt ten, jak też późniejsza postawa oskarżonego wskazywały, iż chciał on uniknąć odpowiedzialności karnej.

Stanowisko Sądu Apelacyjnego w kwestii wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności przedstawione zostało we wcześniejszej części uzasadnienia. W tym miejscu powtórzyć jedynie należy, iż skarżący /podobnie jak obrońca oskarżonego/ nie zdołał wykazać aby Sąd Okręgowy przy wymierzeniu wobec D.A. R. kary pozbawienia wolności uchybił dyrektywom z art. 53 k.k. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, Sąd meriti prawidłowo ocenił wagę okoliczności przedmiotowo- podmiotowych istotnych z punktu widzenia wymiaru kary. W tej sytuacji zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności uznać należało za niezasadny.

W stosunku do oskarżonej M. R. pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych kwestionował wysokość orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności, oraz nie zastosowanie wobec oskarżonej instytucji z art. 46§ 1 k.k.

Podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych kwestionował ustalenia faktyczne w zakresie oceny wagi poszczególnych okoliczności przedmiotowo- podmiotowych istotnych z punktu widzenia wymiaru kary. Zdaniem skarżącego Sąd meriti błędnie ustalił stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu oraz stopień jej winy.

Podobnie jak w przypadku oskarżonego, także co do wysokości orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny w całości podzielił stanowisko Sądu Okręgowego. Także procedując co do oskarżonej, Sąd Okręgowy nie uchybił dyrektywom z art. 53 k.k. Uwzględnił wszelkie okoliczności, zarówno na jej korzyść, jak też na niekorzyść. Skoro zatem Sąd I instancji nie uchybił dyrektywom wymiaru kary i poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne także w zakresie, w jakim stanowiły one podstawę tego wymiaru, apelacje pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych w tym zakresie uznać należało za bezzasadną.

Odnośnie uchybienia art. 46§1 k.k. – Sąd Apelacyjny także nie podzielił stanowiska pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. W przedmiotowej sprawie to oskarżony D.A. R. był sprawcą zabójstwa E. C. i to on swoim działaniem doprowadził do zdarzenia w wyniku którego dzieci pokrzywdzonej, oraz jej mąż doznali cierpień, w wyniku których nabyli roszczenie o zadośćuczynienie, które zasądzone zostało od oskarżonego. Sąd I instancji ustalił wysokość należnego dla każdego z oskarżycieli posiłkowych zadośćuczynienia i w całości zasądził je od oskarżonego. Takie stanowisko Sądu meriti zaakceptowane zostało przez Sąd Apelacyjny.

Za bezzasadne uznać należało także zarzuty wskazane w punktach 4 i 5 apelacji. Zasadnie bowiem Sąd I instancji oddalił wskazane przez skarżącego wnioski dowodowe. Zarówno stanowisko Sądu Okręgowego, jak też uzasadnienie tego stanowiska w całości znajduje aprobatę Sądu Apelacyjnego. Co więcej, także w apelacji skarżący nie wykazał aby stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie było wadliwe.

Reasumując stwierdzić należy, iż żadna z wywiedzionych w przedmiotowej sprawie apelacji nie zawierała zarzutów, które mogłyby doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia, stąd też zostało ono utrzymane w mocy.

Wnioski

o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź o zmianę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne- także wnioski uznać należało w całości za niezasadne .

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie uwzględnienia apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.  2.

zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa

7.  PODPIS

Dorota Radlińska

Przemysław Radzik Anna Nowakowska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 11.03.2021r. sygn. akt V K 114/20

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 11.03.2021r. sygn. akt V K 114/20

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 11.03.2021r. sygn. akt V K 114/20

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐na korzyść

☒ na niekorzyść

☐w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana