Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: ---------

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2021 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w B.

przeciwko E. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 193,88 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt osiem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie co do kwoty 2277 zł (dwa tysiące dwieście siedemdziesiąt siedem złotych);

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 620 zł (sześćset dwadzieścia złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności

SSR Katarzyna Malinowska

Sygn. akt X C 410/21upr

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w B. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym przeciwko E. S. zobowiązującego pozwaną do zapłaty na rzecz powoda kwoty 8464,88 zł wraz z umownymi odsetkami od dnia 27.01.2021 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż pozwana poprzez podpisanie weksla zobowiązała się do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Powód wezwał pozwaną do wykupu weksla.

Zarządzeniem z dnia 30 marca 2021 r. stwierdzono brak postaw do wydania nakazu zapłaty, skierowano sprawę do postępowania zwykłego i wezwano powoda do uzupełnienia braków pozwu. W wykonaniu zobowiązania Sądu, powód przedłożył dokumenty związane z umową źródłową - umowę pożyczki, harmonogram spłat oraz zapis korespondencji. Wskazał również, że po wniesieniu powództwa pozwana zapłaciła kwotę 2000 zł, i w związku z tym cofnął powództwo w zakresie tej kwoty. Wskazał również, iż dochodzi kwoty 6464,88 zł pomniejszonej o 277 zł w zakresie odsetek umownych z uwagi na zmianę stóp procentowych.

Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie, będąc pouczona o skutkach niezłożenia odpowiedzi na pozew. W związku z powyższym Sąd zdecydował o wydaniu wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 339 k.p.c.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 sierpnia 2019 r. E. S. zawarła z (...) S.A. w B. umowę pożyczki. Pożyczkodawca udzielił pożyczki w kwocie 7500 zł. Dodatkowo ustalił koszty opłaty przygotowawczej na kwotę 129 zł, wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 6271 zł, wynagrodzenia za przyznanie (...) 1100 zł. Pożyczka w łącznej kwocie 17388 zł miała zostać spłacona w 36 ratach.

dowody: umowa pożyczki, k. 24-27v; harmonogram spłat, k. 28

Zabezpieczenie spłaty należności stanowił weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową.

dowody: weksel, k. 7; deklaracja wekslowa k. 9

E. S. spłaciła łącznie kwotę 4967 zł.

dowody: pismo powoda z dnia 19 kwietnia 2021 r., k. 22-23v; karta klienta z załącznikami, k. 30-32

Wobec opóźnienia w spłacie należności wymagalnych (...) S.A. w B. najpierw wezwał pozwaną do zapłaty pismem z dnia 25 listopada 2020 r., następnie wypowiedział umowę pożyczki i wezwał do wykupu weksla. Pozwana nie wykupiła weksla.

dowody: wezwanie do zapłaty z dowodem nadania i wydrukiem śledzenia przesyłki, k. 33-34; wypowiedzenie z wezwaniem do wykupu weksla z wydrukiem śledzenia przesyłki, k. 35-36

Sąd zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie spełnione zostały przesłanki wydania wyroku zaocznego określone w art. 339 § 1 k.p.c. i nie zaistniały jednocześnie przesłanki wyłączające wydanie takiego wyroku przewidziane w art. 340§2 k.p.c. Pozwana bowiem, mimo należytego pouczenia, nie złożyła w wyznaczonym terminie odpowiedzi na pozew. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 339 § 2 k.p.c., Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie i piśmie procesowym. Ich wiarygodność w toku procesu nie została podważona.

Zgodnie z treścią art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Szczegółowo prawa i obowiązki stron zostały uregulowane w umowie pożyczki z 14 sierpnia 2019 r. Ponieważ pozwana nie wywiązała się ze spłacenia wszystkich rat umowa została wypowiedziana.

Wskazać należy, iż Sąd zobligowany jest z urzędu badać ewentualne istnienie niedozwolonych klauzul w umowach dlatego też w ocenie Sądu zasadnym było skontrolowanie z urzędu treści umowy z postanowieniami art. 385 ¹ k.c. Wspomniany przepis reguluje, że konsumenta nie wiążą postanowienia umowy zawieranej z przedsiębiorcą, o ile 1) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, 2) nie były z nim indywidualnie uzgadniane, 3) nie dotyczą głównych świadczeń umownych opisanych w sposób jednoznaczny. W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie budzi wątpliwości, że pozwany występował w sprawie w charakterze konsumenta. Wynika to wprost z umowy, strona powodowa nie podnosiła także twierdzeń przeciwnych.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało jedynie w części na uwzględnienie. Nie ulega wątpliwości, iż na skutek zawarcia umowy pozwana otrzymała kwotę 7500 zł. Z treści umowy wynika, iż całkowity koszt pożyczki wyniósł 9888 zł, w tym 129 zł tytułem opłaty przygotowawczej, 6271 zł tytułem wynagrodzenia prowizyjnego, oraz 1100 zł tytułem wynagrodzenia za przyznanie (...). Wskazać należy, że naliczenie w umowie prowizji w kwocie 6271 zł obok opłaty za (...) i opłaty przygotowawczej budzi poważne wątpliwości w świetle przepisów o zobowiązaniach umownych i ochronie konsumenta przed niedozwolonymi klauzulami umownymi. Zgodnie bowiem z treścią art. 385 ¹§1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy; nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wskazać należy, że prowizja w wysokości 6271 zł wraz z opłata przygotowawczą w wysokości 129 zł i wynagrodzeniem za przyznanie (...) w wysokości 1100 zł była równa wypłaconej pozwanej kwocie pożyczki. Tym samym uznać należy, że ustalone warunki umowy, bez wskazania, czym w istocie jest opłata prowizyjna i z czego wynika jej wysokość oraz czym różni się od opłaty za „Twój pakiet”, pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami i naruszają interes pozwanego, tym bardziej, że umowa została zawarta na 3 lata. Kwota prowizji nie jest głównym świadczeniem, więc pozostaje poza wyłączeniem wynikającym ze zdania drugiego powołanego wyżej przepisu. Jej ocena w świetle warunków umowy pożyczki prowadzi do wniosku, iż narusza klauzulę dobrych obyczajów. Zaznaczyć należy, że Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stale zwraca uwagę na generowanie dodatkowych kosztów stosowane przez podmioty udzielające pożyczek, gdyż koszty te nie odzwierciedlają faktycznie poniesionych kosztów obsługi pożyczki. Mając na uwadze powyższe należało uznać, że kwota 6271 zł (prowizja) nie może być skutecznie dochodzona od pozwanej.

A zatem, pomijając prowizję, która nie wiązała pozwanej, winna była ona zgodnie z umową zwrócić powodowi kwotę pożyczki, opłatę przygotowawczą, opłatę za „Twój pakiet” oraz kwotę ustalonych odsetek. W ocenie Sądu opłata za „Twój pakiet” w kwocie 1100 zł, biorąc pod uwagę kwotę pożyczki i okres spłaty rat (3 lata) była adekwatna i nie mogła być uznana za wygórowaną. Stąd też – po uwzględnieniu wpłat pozwanej oraz po obniżeniu całkowitej kwoty do zapłaty o uznaną za niedozwoloną sumy, a także po odjęciu od uzyskanej kwoty wartości, co do której powód cofnął powództwo – Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 193,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na podstawie art. 720 k.c. oraz 481 § 1 k.c.

W pkt. II Sąd na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie, w jakim powództwo zostało cofnięte.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 100 k.p.c. Powód poniósł koszty w łącznej wysokości 2383,10 zł – opłata od pozwu 500 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł, opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszt doręczenia komorniczego w wysokości 66,10 zł. Jednak biorąc pod uwagę, że powód wygrał sprawę w 26%, na jego rzecz należało zasądzić kwotę 620zł stanowiącą 26% z 2383,10 zł.

W pkt. V wyroku Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, gdyż ma on charakter wyroku zaocznego ( art. 333§ 1 pkt 3 kpc).