Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Dominik Mąka

Protokolant: Karolina Rzeszowska - Świgut

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 roku oraz 17 maja 2022 roku

sprawy P. W.

syna S. i M. z domu K.

urodzonego (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 15 stycznia 2022 roku o godz. 7.42 w miejscowości Ł. gm. (...), woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu przy stwierdzonym w pierwszym badaniu w trybie pasywnym alkohol, drugim badaniu w trybie aktywnym wynik 0,14 mg/l, oraz trzecim badaniu w trybie aktywnym wynik 0,13 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

I.  uznaje obwinionego P. W. za winnego tego, że 15 stycznia 2022 roku w Ł. na drodze publicznej w ruchu lądowym prowadził samochód osobowy marki V. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu - przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu 0,14 mg/l tj. czynu stanowiącego wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. i za to wykroczenie na podstawie art. 87 § 1 k.w. wymierza obwinionemu P. W. karę grzywny w kwocie 2500 (dwóch tysięcy pięciuset) złotych;

II.  na podstawie art. 87 § 3 k.w. orzeka obwinionemu P. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których kierowania upoważnia prawo jazdy kategorii B na okres 6 (sześciu) miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet środka karnego wymierzonego P. W. w punkcie II wyroku zalicza okres zatrzymania prawa jazdy obwinionego od dnia 15 stycznia 2022 roku do dnia 17 maja 2022 roku;

IV.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądza od obwinionego P. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa

Sygn. akt II W 119/22

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z dnia 17 maja 2022 roku

9 lutego 2022 roku do Sądu Rejonowego w Nowym Sączu wpłynął wniosek o ukaranie P. W. obwinionego o to, że w dniu 15 stycznia 2022 roku o godzinie 07:42 w miejscowości Ł. gm. (...), woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu przy stwierdzonej w pierwszym badaniu w trybie pasywnym – alkohol, drugim badaniu w trybie aktywnym wynik 0,14 mg/l, oraz trzecim badaniu w trybie aktywnym 0,13 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

W dniu 18 lutego 2022 roku Sąd Rejonowy wydał w rzeczonej sprawie wyrok nakazowy, w którym P. W. został uznany winnym zarzucanego mu wykroczenia i w związku z tym wymierzono mu grzywnę w kwocie 2500 złotych oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, do kierowania którymi uprawnia posiadanie prawa jazdy kat. B na okres 6 miesięcy. Wyrok ten spotkał się z dezaprobatą obrońcy obwinionego, który w zawitym terminie złożył relewantny prawnie sprzeciw.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

15 stycznia 2022 roku w godzinach porannych funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w N. M. K. i K. M. prowadzili wyrywkową kontrolę trzeźwości kierujących pojazdami mechanicznymi. Rzeczona kontrola miała miejsce w miejscowości Ł. na drodze powiatowej relacji Ł. – N.. Tego dnia na tej dość ruchliwej drodze, panowało średnie natężenie ruchu drogowego.

Dowody:

Notatka urzędowa k.2

Zeznania świadka K. M. k. 7, k. 53

Zeznania świadka M. K. k. 52

Około godziny 07:42 K. M. do przeprowadzenia wyrywkowego badania stanu trzeźwości zatrzymał kierującego samochodem osobowym marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...). Kierującym tym okazał się być P. W.. Oprócz kierowcy w rzeczonym pojeździe mechanicznym przebywali także jego małoletni syn oraz ojciec S. W., który posiadał uprawnienia do kierowania tego rodzaju pojazdami.

Dowody:

Notatka urzędowa k.2

Protokół badania trzeźwości k. 3

Pokwitowanie odbioru pojazdu k. 5

Zeznania świadka K. M. k. 7, k. 53

Zeznania świadka M. K. k. 52

Za pierwszym razem P. W. został poddany badaniu trzeźwości o godzinie 07:42 za pomocą analizatora wydechu A. A., badanie to przeprowadzono w trybie pasywny i dało wynik pozytywny. W związku z takim staniem rzeczy funkcjonariusze policji o godzinie 07:44 przeprowadzili kolejny test trzeźwości obwinionego za pomocą tego samego urządzenia, które jednak zostało ustawione w tryb aktywny. Owo badanie wykazało zawartość alkoholu w wydychanym przez P. W. powietrzu na poziomie 0,14 mg/l. Następnie po upływie 17 minut rzeczone badanie powtórzono i wówczas stężenie alkoholu w wydychanym przez P. W. powietrzu oscylowało na poziomie 0,13 mg/l.

Dowody:

Protokół badania trzeźwości k. 3

Zeznania świadka K. M. k. 7, k. 53

Zeznania świadka M. K. k. 52

Urządzenie którym badano stan trzeźwości posiadało ważne w chwili badania świadectwo wzorcowania, zgodnie z którym przy zmierzonej wartości 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, niepewność pomiaru wynosi 0,01 mg/l.

Dowody:

Notatka urzędowa k.2

Świadectwo wzorcowania k. 4

Jednocześnie w trakcie owego badania P. W. oświadczył, iż dzień wcześniej około godziny 15:00 spożył wódkę w ilości 500 mililitrów. Biorąc pod uwagę niemożność dalszej jazdy przez P. W. samochód oraz samego obwinionego przekazano S. W.

Dowody:

Protokół badania trzeźwości k. 3

Pokwitowanie odbioru pojazdu k. 5

Zeznania świadka K. M. k. 7, k. 53

Zeznania świadka M. K. k. 52

Obwiniony P. W. ma 42 lata. Obwiniony jest osobą żonatą, mająca na utrzymaniu trójkę małoletnich dzieci. P. W. jest zatrudniony w (...) Serwis i z tego tytułu osiąga miesięczne uposażenie w wysokości 2300 złotych. Obwiniony jest właścicielem domu jednorodzinnego. Obwiniony P. W. jest osobą niekaraną, a także nie figurującą w wykazie osób naruszających przepisy ruchu drogowego. Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2022 roku zatrzymano z dniem 15 stycznia 2022 roku prawo jazdy nr (...), kat. B, T wydane przez Starostwo Powiatowe w S. na rzecz P. W.

Dowody:

Informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 8

Postanowienie Sądu Rejonowego w N. w sprawie (...) k.10

Wyjaśnienia oskarżonego P. W. k. 13 w zakresie podanych w toku czynności wyjaśniających danych osobopoznawczych.

Obwiniony P. W. będąc słuchanym w toku czynności wyjaśniających podał swoje dane osobopoznawcze, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień. Natomiast w toku rozprawy głównej pomimo dwukrotnego prawidłowego zawiadomienia obwinionego o terminie czynności procesowych P. W. nie stawił się na rozprawę. Na pierwszy termin rozprawy stawił się substytut jego obrońcy, a w zakresie drugiego terminu rozprawy wpłynął mail od obrońcy obwinionego, w którym podał, że zarówno on jak i jego mocodawca nie stawią się na rozprawę, nie wnoszą o jej odroczenie, przy jednoczesnym wniosku o rozpoznanie sprawy. Sąd Rejonowy biorąc pod uwagę tego rodzaju okoliczności zdecydował prowadzić rozprawę w sposób zaoczny, gdyż wezwanie obwinionego do stawiennictwa zawierało pouczenia wymagane przez art. 67 § 2 k.p.s.w. Jednocześnie tego rodzaju postawa procesowa obwinionego została poczytana jako dobrowolna rezygnacja przez niego z prawa do złożenia wyjaśnień. Zarazem ów fakt spowodował niemożność uwzględnienia wniosku z przeprowadzenia dowodu z wyjaśnień obwinionego, o co postulował obrońca obwinionego w piśmie z 6 kwietnia 2022 roku. Natomiast dla ustalenia stanu faktycznego w tej sprawie przydatne okazały się być dane osobopoznawcze przekazane przez P. W. w trakcie czynności wyjaśniających, które korespondowały z danymi uzyskanymi w toku tego postępowania.

W ocenie Sądu Rejonowego brak było podstaw do podważenia depozycji złożonych przez K. M.. Świadek ten jest osobą całkowicie obcą dla obwinionego, która nie miała żadnego interesu w pomawianiu obwinionego. Przeciwnie zeznania złożone przez K. M. zarówno w toku czynności wyjaśniających jak i podczas rozprawy głównej charakteryzują się jasnością, spójnością oraz nie zawierają jakichkolwiek sprzeczności czy to o charakterze wewnętrznym czy też z pozostałym materiałem ujawnionym w tej sprawie. Dalej stwierdzić należy, że świadek ten zeznawał rzeczowo, odnosząc się w swoich oświadczeniach wiedzy to wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności. Logicznym jest także, że świadek ten większą wiedze o inkryminowanym zdarzeniu posiadał w trakcie czynności wyjaśniających, co wprost wynika z odległości czasowej, charakteru pracy świadka, z którym związane jest podejmowanie szeregu podobnych interwencji. Wreszcie trzeba dostrzec, że zeznania świadka M. korespondują z zawartością sporządzonej przez niego bezpośrednio po zdarzeniu notatce urzędowej, protokołem badania trzeźwości czy zeznań jego partnera służbowego. Finalnie należy podkreślić, że policjanci ci oprócz czynności na miejscu zdarzenia nie wykonywali żadnych innych działań w tej sprawie. Tym samym dopuszczalne było ich przesłuchanie na okoliczność rozpytania dokonanego wobec P. W. na miejscu zdarzenia odnośnie ilości i czasu spożywania przez niego alkoholu, zwłaszcza, że dane te zostały ujęte także w protokole badania trzeźwości. W tym miejscu należy podkreślić, iż Sąd Rejonowy w tym składzie w całości popiera tego rodzaju pogląd prawny, którego argumentacja została szeroko omówiona w artykule doktora M. B. pt. „Znaczenie zeznań funkcjonariusza policji opartych na czynności tzw. rozpytania”. W związku z powyższym Sąd Rejonowy rekonstruując stan faktyczny w tej sprawie oparł się na oświadczeniach wiedzy przekazanych przez świadka K. M..

Podobnie Sąd Rejonowy nie miał uwag odnośnie wartości dowodowej oświadczeń wiedzy złożonych przez świadka M. K.. Także ten świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, który z inkryminowanym zdarzeniem zetknął się na skutek wykonywania własnych czynności służbowych. Brak jest jakichkolwiek okoliczności mogących wskazywać na brak jego bezstronności. Również sama zawartość materialna jego depozycji wskazuje, iż zasadnym jest uznanie ich za wiarygodne. Tutaj należy stwierdzić, że owe zeznania w całości odpowiadają zeznaniom jego partnera służbowego. Zeznania te nie są również w jakimkolwiek sposób sprzeczne z wymową pozostałych nieosobowych źródeł dowodowych. Dalej należy podkreślić, że świadek ten zeznawał w sposób spokojny, opanowany, nie wdając się w żadnym razie w szerzenie spekulacji czy domysłów. Przekazane przez świadka fakty zostały powzięte w sposób bezpośredni i koncentrowały się na okolicznościach mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W zeznaniach świadka nie pojawiły się także żadnego rodzaju opuszczenia czy unikania jasnych odpowiedzi. Tym samym należało uznać owe depozycje za wiarygodne i przydatne do ustalenia stanu faktycznego w tej sprawie.

Sąd uznał także za przydatne dla tego postępowania pozostałe dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie głównej tj. notatkę urzędową, protokół badania trzeźwości, świadectwo wzorcowania, wypis z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej formie przez osoby do tego kompetentne. W szczególności należy stwierdzić, iż badanie trzeźwości stwierdzone stosownym protokołem zostało przeprowadzone zgodnie z wytycznymi zawartymi w rozporządzeniu ministra zdrowia i ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 29 grudnia 2018 roku w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie. W tym zakresie wskazać należy obranie przez funkcjonariuszy policji odpowiedniej metody badawczej, kwalifikowanego urządzenia, odpowiednie odstępy pomiędzy badaniami. Dalej także sporządzony przez funkcjonariuszy protokół w pełni odpowiada wymogom prawa. Tutaj należy zwrócić uwagę, że P. W. nie miał żadnych uwag odnośnie owych czynności, co potwierdził swoim podpisem na przedmiotowym dokumencie. Owym podpisem sygnował także swoje oświadczenie o spożyciu na kilkanaście godzin przed zdarzeniem 500 militrów wysokoprocentowego alkoholu. Zatem również i te dowody przysłużyły się w procesie odtworzenia stanu faktycznego w tej sprawie.

Nie mógł znaleźć akceptacji Sądu Rejonowego natomiast wniosek dowodowy obrońcy obwinionego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechatroniki i działania analizatorów wydechu. W tym miejscu należy wskazać, że dopuszczenie dowodu z opinii biegłego jest w procesie karnym reglamentowane poprzez konieczność istnienia okoliczności wymagających wiedzy specjalnej, które to okoliczności mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W ocenie Sądu w przypadku tego postępowania taki stan przedmiotowy nie miał miejsca. Przede wszystkim jak wynika z pomiaru stanu trzeźwości P. W. ów poziom alkoholu w organizmie nie był nawet bliski wartości granicznej tj. 0,10 mg/l W. wskazać, że obwinionemu zmierzono 0,14 mg/l, a co więcej kolejne badania okazały wartość malejącą. Kolejno wskazać należy, że nawet przyjęcie możliwego błędu pomiarowego opisanego w świadectwie wzorcowania nie czyni owej wartości bliskiej wartości granicznej. Zarazem owo świadectwo wzorcowania stanowi dowód tego, że urządzenie działa w sposób właściwy. Także analiza akt postępowania oraz przede wszystkim protokołu badania trzeźwości wskazuje, ze czynności te zostały przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi normami. Zarazem błędem jest powoływanie biegłego na okoliczność oceny prawidłowości prawnej danego badania, gdyż tego rodzaju procedowanie, ingerowałoby w kognicje sądu meriti. Na marginesie należy stwierdzić, że obwiniony sam podczas badania przyznał, że dzień wcześniej spożył dużą ilość wysokoprocentowego alkoholu, co nijak ma się do argumentacji zawartej w części motywacyjnego rzeczonego pisma procesowego. Tym samym zważywszy, że w tej sprawie brak jest okoliczności wymagających wiedzy specjalnej, oddalono wniosek dowodowy obrońcy obwinionego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 87 § 1 k.w. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 2500 złotych. Na samym wstępie niniejszych rozważań należy wskazać, iż zgodnie z regułą wyrażoną w art. 5 § 1 k.w. w postępowaniu wykroczeniowym zasadą jest możliwość nieumyślnego popełnienia wykroczenia. E. tylko i wyłącznie w sytuacjach gdy z samych ustawowych znamion danego typy części szczególnej wynika działanie sprawcy w określonym zamiarze, zasadna jest argumentacja dotycząca możliwości dekompletacji znamion wykroczenia z uwagi na brak spełnienia wymogów strony podmiotowej. Tego rodzaju sytuacja w żadnym bądź razie nie występuje na gruncie omawianego przepisu. Do relewantnych na gruncie tego artykułu znamion należy przede wszystkim pojęcie prowadzenia pojazdu mechanicznego. Wykładając to pojęcie należy utożsamić je ze wszelkim nadawaniem kierunku jazdy pojazdom wyposażonym w mechanizm silnikowy, który dla normalnego użycia pojazdu wymaga jego uruchomienia. Dalej ustawodawca wskazał, że wykroczeniem jest jazda w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Tu podać należy, iż pojęcie ruchu lądowego jest pojęciem szerokim i obejmuje wszelkie kategorie miejsc objętych zastosowaniem przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym oraz zwyczajowo używanych jako trakty komunikacyjne. Zarazem trywialnym i oczywistym jest stwierdzenie, ze w pojęciu ruchu lądowego mieszczą się także drogi publiczne. Natomiast sam poziom alkoholu w organizmie sprawcy konstytuujący odpowiedzialność za wykroczenie posiada swoją definicje legalną zawartą w art. 46 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i zachodzi on wówczas, zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w litrze.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy skonstatować, że czyn P. W. wypełnił znamiona zarzucanego mu wykroczenia. Tutaj należy wskazać, że prowadził on samochód osobowy marki V. (...) będący desygnatem pojęcia pojazdu mechanicznego. Dalej inkryminowany czyn został popełniony na drodze publicznej, a więc w ruchu drogowym. Także zawartość alkoholu w organizmie P. W. uprawnia do stwierdzenia, że był on wówczas w stanie po użyciu alkoholu. Wreszcie pomimo wyżej poczynionego stwierdzenia, że dla bytu tego wykroczenia irrelewantne jest czy sprawca czynu tego dopuścił się umyślnie, tutaj Sąd Rejonowy pragnie zwrócić uwagę, że czyn oskarżonego był popełniony z zamiarem wynikowym. W świetle bowiem jednoznacznych oświadczeń obwinionego zawartych w protokole badanie trzeźwości odnośnie znacznej ilości spożytego kilkanaście godzin wcześniej alkoholu, musiał mieć on świadomość wysokiego stanu prawdopodobieństwa, że owa substancja dalej utrzymuje się w jego organizmie, a mimo to zdecydował się na prowadzenie pojazdu mechanicznego, czym unaocznił on swoje godzenie się na popełnienie czynu zabronionego. Innymi słowy w niniejszej sprawie zostały wypełnione wszystkie znamiona zarzucanego obwinionemu występku. Kolejno stwierdzić należy, ze ten w oczywisty sposób był społecznie szkodliwy. Banałem jest bowiem stwierdzenie, że także stan po użyciu alkoholu niesie za sobą naukowo udowodniony spadek zdolności psychoruchowych organizmu, co powoduje wzrost zagrożenia dla dobra prawnego. Tutaj należy podkreślić, że czynnikami zwiększającymi karygodność tego czynu było niewątpliwie poruszanie się dość ruchliwą drogą publiczną, a także przewożenie w tym stanie pasażerów, co także intensyfikuje abstrakcyjne zagrożenie dla dobra prawnego. Sąd Rejonowy stwierdził także, że w realiach tego postępowania nie uwidoczniły się żadne przesłanki mogące ekskulpować P. W.. Mianowicie był on poczytalny w chwili czynu, nie działał on także w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. Co więcej poruszał się on z osobą dysponującą uprawnieniami do prowadzenia pojazdów, będąca we właściwym do tego stanie psychofizycznym. Toteż należało stwierdzić, iż można postawić obwinionego relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej.

Biorąc to wszystko pod uwagę Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku uznał P. W. za winnego tego, że 15 stycznia 2022 w Ł. na drodze publicznej, prowadził samochód osobowy marki V. (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu – przy stwierdzonym stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu 0,14 mg/l tj. wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

Odnośnie kary i innych środków reakcji penalnej:

Jak już wyżej wskazano przypisane obwinionemu wykroczenie zagrożone jest karą grzywny w wymiarze od co najmniej 2500 złotych oraz karą aresztu. Dalej wskazać należy, iż w związku z przypisaniem tego rodzaju wykroczenia ustawodawca przewidział obowiązek wymierzenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Natomiast w art. 33 kodeksu wykroczeń ustawodawca wskazał dyrektywy wymiaru kary. Zgodnie z tym przepisem Organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. § 2. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. § 3. Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności: 1) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych; 2) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób; 3) działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie; 4) prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy; 5) przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu. § 4. Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności: 2) działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej; 3) działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie; 4) (uchylony) 5) uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie; 6) chuligański charakter wykroczenia; 7) działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka; 8) popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy; 9) popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim. Równocześnie z uwagi na wniosek obrońcy obwinionego należy przytoczyć treść art. 39 § 1 k.w. wedle, którego w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.

W ocenie Sadu Rejonowego w niniejszej sprawie nie miały miejsce okoliczności zasługujące na szczególne uwzględnienie. Na samym wstępie należy zwrócić uwagę, iż prowadzenie polityki karnej mieści się w graniach kompetencji władzy ustawodawczej. W tym zakresie należy podnieść ten fakt, zważywszy, że istotnie od 1 stycznia 2022 roku znaczącemu obostrzeniu uległa odpowiedzialność za niektóre wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Niemniej jednak należy wskazać, że ustawodawca wskazał, że tylko nadzwyczajne okoliczności mogą powodować swoiste nadzwyczajne złagodzenie kary. W realiach tego postępowania w ocenie Sądu tego rodzaju okoliczności nie występują. Owszem stężenie alkoholu w organizmie P. W. było niewielkie, ale jednak nie graniczne. Zarazem należy zwrócić uwagę na wąski zakres wartości mieszczących się w pojęciu stanu po użyciu alkoholu. Nadto trzeba było uwzględnić fakt, że obwiniony poruszał się drogą publiczną, co oczywiście intensyfikuje karygodność tego czynu w odniesieniu do hipotetycznego analogicznego prowadzenie w strefie ruchu czy po drodze leśnej. Co więcej owa droga publiczna była dość ruchliwą drogą powiatową, o średnim wówczas natężeniu ruchu drogowego. Wreszcie trzeba zwrócić uwagę, iż obwiniony w tym stanie przewoził dwójkę pasażerów, w tym małoletnie dziecko. Obok tego należy mieć na względzie, że P. W. nie był w żadnym zakresie zmuszony do jazdy w tym czasie, zwłaszcza, ze czynność tę mógł powierzyć swojemu ojcu. Do tego trzeba uwzględnić umyślne działanie obwinionego mieszczącego się w zakresie zamiaru wynikowego. Tego rodzaju okoliczności przedmiotowe w ocenie Sądu przeciwstawiały się możliwości skorzystania w tej sprawie z art. 39 § 1 k.w. Jednocześnie Sąd Rejonowy uwzględnił właściwości osobiste P. W., który jest osobą niekaraną, nie naruszającą przepisów ruchu drogowego. Niemniej jednak same tego rodzaju okoliczności są niewystarczające dla odstąpienia od obligatoryjnego środka karnego. Niemniej jednak kierując się wynikającą z danych osobpoznawczych sytuacją osobistą obwinionego Sąd poprzestał na minimalnym, acz mieszczącym się w graniach ustawowego zagrożenia wymiarze kary i środka karnego. Zakres przedmiotowy tego środka ograniczono tylko i wyłącznie do rodzaju pojazdu, którym obwiniony dopuścił się przypisanego wykroczenia. Stąd też biorąc pod uwagę owe okoliczności Sąd Rejonowy wymierzył P. W. grzywnę w kwocie 2500 złotych oraz wymierzył środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kierowania którymi uprawnia posiadanie prawa jazdy kat. B na okres 6 miesięcy. Natomiast zważywszy, że obwinionemu zatrzymano jego prawo jazdy, zasadnym było zaliczenie tego okresu na poczet orzeczonego środka karnego, co też uczyniono w punkcie III uzasadnianego wyroku.

Odnośnie kosztów procesu:

Rozliczając koszty procesu Sąd Rejonowy oparł się na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, statuowanej w art. 119 § 1 k.p.s.w. Zgodnie z tą regułą to obwiniony winien ponosić koszty sądowe w przypadku jego ukarania. W ocenie Sadu Rejonowego brak w tym przypadku było względów słuszności przemawiających za zwolnieniem obwinionego z obowiązku ponoszenia tych kosztów. Tutaj należy zwrócić uwagę, że obwiniony dopuścił się poważnego wykroczenia, o charakterze umyślnym, przy braku okoliczności limitujących jego winę. Dalej również jego stan majątkowy nie pozwala stwierdzić, aby obciążenie obwinionego tymi kosztami stanowiło dla niego ciężkie do poniesienia skutki. Tutaj należy zwrócić uwagę, że obwiniony jest dorosłym mężczyzną w sile wieku, posiadającym stałe zatrudnienie. Z drugiej strony także przedmiotowe koszty sądowe na które składały się opłata – 250 złotych oraz ryczałt za wydatki – 100 złotych nie są na tyle wysokie, aby miały usprawiedliwiać skorzystanie z również ekstraordynaryjnej normy jaką jest art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.s.w.

Wobec wyżej wysłowionej argumentacji Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku.