Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Gwidon Jaworski (spr.)

Sędziowie

SSA Małgorzata Niementowska

SSO del. Krzysztof Ficek

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 376/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 17 czerwca 2020 r., sygn. akt II K 141/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

N. J., M. R.

Czas podróży samochodem na trasie H.-K.-W. – czyn przypisany pkt 1 wyroku.

wydruk z aplikacji G.

k-1326

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, iż oskarżona N. J. z popełnionego przestępstwa uczyniła stałe źródło dochodu (zarzut 1 apelacji obrońcy oskarżonej).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżona z popełnionego przestępstwa uczyniła stałe źródło dochodu okazał się w pełni zasadny. Zastrzec bowiem należy, iż tego typu ustalenie mogłoby zostać uznane za trafne wyłącznie wtedy, gdyby zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, iż prowadzenie przestępczego procederu był dla N. J. odpowiednio trwałym źródłem w miarę regularnych dochodów, chociażby nawet ostatecznie zamysł nie został w pełni urzeczywistniony (tak m.in. wyrok Sąd Apelacyjnego w Gdański z dnia 29 czerwca 2017r., sygn.. akt I AKa 124/17). Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego na konkluzje takie nie pozwala. Wręcz przeciwnie dowody przekonują, iż oskarżona wykonała wyłącznie dwa transporty niejako w zastępstwie za poprzedniego „kuriera” tj. świadka D. M., który nagle zrezygnował ze współpracy z K. B.. Okoliczność ta przekonuje, iż dochody uzyskane z przestępstwa miały wyłącznie okazjonalny i nieregularny charakter. Stąd też podzielając w pełni argumentację oraz stanowisko obrońcy oskarżonej, których nie ma potrzeby w tym miejscu powielać, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, iż z opisu przypisanego oskarżonej N. J. przestępstwa wyeliminował sformułowanie „przy czym z popełnionego przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu”, z podstawy prawnej skazania oraz wymiaru kary wyeliminował przepis art. 65 § 1 k.k., a w konsekwencji złagodził orzeczoną względem oskarżonej karę pozbawienia wolności do 3 lat. W ocenie sądu a quem ukształtowana w ten sposób kara zrealizuje swe cele w zakresie prewencji indywidulanej, jak i ogólnej, wdrażając oskarżoną do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości, stanowiąc jednocześnie adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego jej przestępstwa represję. Sąd nie znalazł jednocześnie podstaw do dalszego łagodzenia w/w kary, uznając, iż w analizowanej sprawie brak jest podstaw do sięgania po dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Wniosek

Wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonej uczynienia sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu, korekta podstawy prawnej skazania oraz obniżenie wymierzonej oskarżonej kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku obrońcy za zasadny wskazano powyżej.

3.2.

Łącznie zarzuty:

- obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. (zarzuty 2, 5 i 8 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.);

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść (zarzut 4 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.);

- obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. (zarzuty a i b apelacji obrońcy oskarżonego M. R.);

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść podniesiony przez obrońcy oskarżonego M. R..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. (zarzuty 2, 5 i 8 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.), błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść (zarzut 4 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.), obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. (zarzuty a i b apelacji obrońcy oskarżonego M. R.) oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść podniesiony przez obrońcy oskarżonego M. R., okazały się chybione. Ścisły, a właściwie nierozerwalny ich związek nakazywał łączną ocenę tychże zarzutów, tym bardziej, iż wzajemna ich korelacja powoduje, że oddzielna ocena prowadziłaby do powielania tych samych argumentów, co nie sprzyjałoby przejrzystości uzasadnienia wyroku sądu a quem. Odnosząc się zatem do błędu w ustaleniach faktycznych, jakiego miał dopuścić się sąd I instancji opierając swe rozstrzygnięcie w zasadniczej części na niewiarygodnych, zdaniem obrońców, zeznaniach P. R., wskazać należy, iż przekonanie o wadliwej ocenie tego dowodu obrońcy oskarżonych kształtują na przeciwstawianych im dowodach w postaci wyjaśnień oskarżonych nie przyznających się konsekwentnie do stawianych im zarzutów, zeznaniach świadków D. M. czy też J. J., które zdaniem obrońców wykluczyły sprawstwo oskarżonych w przypisanych im czynach. Tak sformułowane zarzuty potraktować należy jednak wyłącznie jako polemikę z dokonanymi ustaleniami, opartą wyłącznie na gołosłownych i zdezawuowanych całkowicie przez sąd meriti wyjaśnieniach oskarżonych, opacznie interpretowanych zeznaniach świadka D. M., któremu sąd I instancji dał przecież wiarę oraz rzekomych nieścisłości materiału dowodowego wywodzonych z fragmentów zeznań świadków czy też zeznaniach świadków, które sąd meriti uznał za niewiarygodne lub nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Podkreślić należy, iż sąd I instancji uznając zeznania P. R. za w pełni wiarygodne wskazał podwody przyjętego stanowiska, które wbrew zarzutom obrońców są przekonujące i mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów. Obrońcy oskarżonych zdają się nie zauważać, iż zeznania P. R. są szczegółowe, w sposób chronologiczny i usystematyzowany odnoszą się do poszczególnych fragmentów prowadzonej przez niego przestępczej działalności, wskazują sprawców, okoliczności i okresy, w których dochodziło do popełniania kolejnych przestępstw. P. R. uczestnicząc w kolejnych czynnościach procesowych opisywał i wskazywał miejsca, w których dochodziło do poszczególnych transakcji narkotykowych, miejsca dostaw i osoby kurierów oraz odbiorców przesyłek. Już sama ta okoliczność całkowicie przekreśla stawianą przez część obrońców oskarżonych tezę, iż zeznania świadka P. R. są wyłącznie pomówieniem ze strony osoby pragnącej uniknąć odpowiedzialności karnej, skoro świadek opisuje również dokonane przez siebie przestępstwa. Oczywistym pozostaje, iż zeznania świadka zawierają drobne rozbieżności i nieścisłości, mają one jednak charakter trzeciorzędny i nie wpływają na globalną ocenę ich wartości dowodowej. Przypomnieć należy, iż pierwsze zeznanie świadka miało charakter ogólny, opisujący mechanizm przestępczego procederu, stąd też nie zawierało szczegółów, jakie świadek ujawniał w kolejnych zeznaniach czy też w trakcie eksperymentu procesowego. Tak drobne rozbieżności jak np. pomylenie nazwy sieci stacji benzynowych, na których dochodziło do przekazania przesyłek jawi się jako naturalne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, zwłaszcza w kontekście tego, iż miały to nie być miejsca związane z miejscem zamieszkania świadka, a jedynie kolejne przystanki na trasie transferu narkotyków, zaś w trakcie eksperymentu procesowego wskazując opisywane miejsca świadek nie miał żadnych wątpliwości. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej N. J. prawidłowości oceny tego dowodu i opartych na nim ustaleniach sądu nie przekreśla treść dokumentów znajdujących się na stronach 1109-1100 akt sprawy. Z zaświadczeń wystawionych przez pośrednika – agencję pracy (...) – nie wynika bowiem w żadnym zakresie, w których dniach oskarżona miała świadczyć pracę. Wnioski przedstawione w uzasadnieniu apelacji w żadnym zatem stopniu nie korespondują z treścią przywołanych zaświadczeń mających wyłącznie charakter rocznego zestawienia za lata 2014-2015. Podobnie ocenić należy tę część zeznań świadka P. R. z której wynika, iż stawka za kurs dla kuriera jaką oferował K. B. oscylowała w granicach 300-500 euro. Skoro bowiem świadek miał wiedzę o znacznej ilości tego typu transferów podanie stawki uśrednionej jawi się jako naturalne, podobnie jak niemożność konkretnego wskazania, jakie konkretnie, oscylujące w tych granicach wynagrodzenie, otrzymała oskarżona N. J. (przy czym przypomnieć należy, iż sąd meriti przyjął wersje najkorzystniejsze dla oskarżonej). Nie polega również na prawdzie stawiana przez obrońców teza, iż świadek w konsekwencji swej procesowej postawy nie poniesie odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa bądź odniesie inne procesowe korzyści, będąc jej zasadniczym ogniwem. P. R. poniósł wszak konsekwencje popełnienia szeregu przestępstw, zaś zakres jego odpowiedzialności karnej był adekwatny do prezentowanej przez niego w toku postępowania postawy procesowej. Zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, będące wyrazem woli ustawodawcy premiującego w swoisty, automatyczny sposób przestępców współpracujących z organami wymiaru sprawiedliwości, nie jest w żadnym stopniu uzależnione od woli organów procesowych i co najważniejsze nie może być utożsamiane z uniknięciem odpowiedzialności karnej, jak to ma miejsce w przypadku świadka koronnego. Dywagacje na temat wpływu postawy procesowej świadka na możliwość uzyskania warunkowego przedterminowego zwolnienia są również nietrafne, o zastosowaniu tego dobrodziejstwa decydują bowiem wyłącznie względy prognostyczne. Również podnoszona przez obrońców oskarżonych szczegółowość zeznań P. R., która przemawiać ma za ich niewiarygodnością jest całkowicie nieprzekonywująca. Skoro P. R. był osobą zaangażowaną w organizowanie dostaw narkotyków, pozostawał w bliskich relacjach z K. B. naturalnym jest, iż jego wiedza w zakresie ilości i wartości transferowanych narkotyków, miejsc i osób, do których je dostarczano, jest obszerna. Zważywszy na towarzyszące popełnianiu przestępstw emocje, zapamiętanie części szczegółów wydaje się jak najbardziej naturalne, zwłaszcza, że P. R. cechuje dobra percepcja, o czym przekonują jego zeznania. Nie budzi również wątpliwości niemożność bardzo precyzyjnego odniesienia się do tych kwestii, które świadek postrzegał jako rutynowe, podlegające zatem w szybkim stopniu procesowi zapominania czy wręcz wypierania, skoro nie miały dla niego większego znaczenia. Podkreślenia wymaga, również i to, że z punktu widzenia możliwości skorzystania z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary eksponowana przez obrońców szczegółowość zeznań nie była niezbędna. Okoliczność ta przekonuje, iż złożenie wyczerpujących zeznań określonej treści miało na celu wyłącznie wyjaśnienie wszystkich aspektów popełnianych przez oskarżonego przestępstw, bo jedynie taka postawa pozwalała na zakończenie przestępczej działalności bez ryzyka, iż w przyszłości wszczęte zostaną kolejne postępowania o nieujawnione przez oskarżonego przestępstwa, a taką właśnie deklarację chęci definitywnego zakończenia przestępczej działalności i „rozliczenia” przeszłości świadek złożył. Obrońcy oskarżonych kwestionując niespójne ich zdaniem zeznania P. R. tracą całkowicie z pola widzenia również to, iż znalazły one pośrednio odzwierciedlenie w innych przywołanych przez sąd I instancji dowodach. Koherentność depozycji części P. R. i zeznań świadka D. M. (o czym będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia) czy też E. M. w połączeniu z prezentowanymi przez oskarżonych nieprzekonywującymi liniami obrony pozwala na zaaprobowanie wyrażonej przez sąd I instancji oceny wiarygodności zeznań P. R.. Dostrzec również należy, iż pomiędzy oskarżonymi a świadkiem nie było żadnych konfliktów i nieporozumień, które uzasadniałyby ewentualne bezpodstawne pomówienia. Wręcz przeciwnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazywał, że relacje te pozostawały standardowe. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej N. J. nie może być również mowy o naruszeniu przepisu art. 410 k.p.k., który nakazuje uwzględnienie jako podstawy wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje bowiem wprost, że z wymienionego obowiązku sąd orzekający wywiązał się należycie, a zarzuty obrońcy są chybione. Przypomnieć należy, iż obraza art. 410 k.p.k. ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy wyrok oparty został na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też gdy doszło do pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych, a do takich właśnie stwierdzeń ogranicza się polemika zawarta we wskazanych powyżej częściach apelacji obrońcy oskarżonego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV KK 454/05) . Skoro więc podstawę wyroku sądu I instancji stanowił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, a sąd ten, oceniając dowody z uwzględnieniem kryteriów wskazanych w art. 7 k.p.k., wyprowadził wnioski niesatysfakcjonujące obrońcę, nie można mówić o naruszeniu art. 410 k.p.k. Biorąc pod uwagę wszystkie wskazane wyżej okoliczności uznać należało, iż przedstawiona przez sąd I instancji ocena zeznań świadka P. R. była trafna, mieszcząc się w granicach przyznanej sądowi swobody w ocenie dowodów. Wszystkie okoliczności podważające wiarygodność zeznań P. R., które podnieśli obrońcy oskarżonych pozostały w polu widzenia sądu meriti, zaś analiza ich ewentualnego wpływu na treść zeznań świadka jest wszechstronna i wyczerpująca, pozwalając w pełni na zrozumienie powodów, dla których sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Podnoszone zarzuty, sugerujące możliwość odmiennej oceny tego dowodu nie wskazują jednak na realne błędy czy uchybienia, w następstwie których ocena przedstawiona przez sąd I instancji jest wadliwa, koncentrując się wyłącznie na gołosłownej polemice, bądź też okolicznościach zupełnie marginalnych. Apelujący formułując zarzuty zdają się nie dostrzegać koherentności przywołanych dowodów i forsują tezy znajdujące oparcie wyłącznie w dowodach, które zostały przez sąd I instancji całkowicie zdezawuowane. Przypomnieć należy skarżącym, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego innego od ustalonego przez Sąd I instancji poglądu, nie może automatycznie prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). W takim przypadku obrońca oskarżonego winien w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody wykazać, jakie błędy natury faktycznej lub logicznej, czy też jaka sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego powodują, iż ustalenia sądu I instancji są okolicznościach rozpoznawanej sprawy błędne. Zadaniu temu obrońcy nie sprostali, formułując zarzuty, stanowiące wyłącznie gołosłowną polemikę z opartymi na prawidłowo ocenionych dowodach ustaleniami sądu.

Wniosek

Wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych N. J. i M. R. od popełnienia przypisanych im przestępstw, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosków za niezasadne przedstawiono w sekcji 3.2 uzasadnienia.

3.3.

Łącznie zarzuty obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i 366 § 1 k.p.k. w zakresie oceny zeznań świadka D. M. (zarzuty 3 i 6 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Także zarzuty obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i 366 § 1 k.p.k. w zakresie oceny zeznań świadka D. M. (zarzuty 3 i 6 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.) okazały się chybione. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej odmienności w sposobie transferu narkotyków do Polski w przypadku gdy „kurierami” byli N. J. i D. M. potwierdzają wiarygodność zeznań P. R. oraz trafność ustaleń sądu. Fakt, iż D. M. nagle wycofał się ze współpracy z K. B. w połowie grudnia 2014 r., w sposób przekonujący i zgodny z zasadami logiki tłumaczy, dlaczego w przypadku podróży odbywanej przez oskarżoną narkotyki nie były ukrywane, a jedynie pakowane w torby podróżne. Z zeznań D. M. wynika wprost, iż K. B. wykazywał się dużą determinacją próbując nakłonić tego ostatniego do transferu narkotyków, gdyż nie miał żadnego innego kuriera gotowego do wykonania zlecenia. Skoro więc pod presją czasu udało mu się znaleźć oskarżoną gotową do odbycia tych kursów, naturalnym pozostaje, iż wyjazdy były „improwizowane”, co wykluczało dokonanie wymagających nakładu pracy i czasu czynności ukrycia pakunków w demontowanych częściach pojazdu. W przypadku świadka D. M. wyjazdy te były zaplanowane i cykliczne, co uzasadniało inne modus operandi. Stąd również i w tym zakresie argumentacja obrońcy oskarżonej zawarta w zarzutach 3 i 6 apelacji uznana została za chybioną.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej N. J. od popełnienia przypisanego jej przestępstwa, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosków za niezasadne przedstawiono w sekcji 3.3 uzasadnienia.

3.4.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. (zarzut 7 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. (zarzut 7 apelacji obrońcy oskarżonej N. J.) okazał się również chybiony. Jak trafnie zauważył sąd a quo z wyjaśnień samej oskarżonej N. J. wynikało, iż kilkakrotnie odbyła jako jedyny kierowca podróż samochodem z H. do miejsca swego zamieszkania i nie wiązało się to z jakimiś szczególnymi uciążliwościami i dolegliwościami, pomijając opóźnienia wynikłe z awarii samochodu. Jednocześnie brak jest w sprawie jakichkolwiek dowodów, które wskazywałyby, iż w późniejszym czasie stan zdrowia oskarżonej miał się pogorszyć w sposób uniemożliwiający przejazd z H. do K. oraz W. i z powrotem. Obrońca poza ogólnymi spekulacjami nie przedstawił bowiem w tym zakresie żadnych dowodów. Nie negując zatem tezy, iż jest to podróż męcząca i długotrwała nie sposób wywodzić, tak jak chciałby to widzieć obrońca oskarżonej, iż odbycie jej jest nierealne. Teza, iż podróż ta miałaby się odbyć bez przerwy nie znajduje jednocześnie żadnego oparcia w materiale dowodowym, zwłaszcza, iż z zeznań świadka P. R. nie wynika, aby taki wymóg miał być oskarżonej stawiany. Wręcz przeciwnie zeznania tego świadka wskazują, iż w czasie analogicznych podroży miały miejsce noclegi w hotelu w celu wypoczynku. Zważywszy jednocześnie, iż wyjazd oskarżonej był każdorazowo dobrze wynagradzany, tak motywujący czynnik uzasadnia poniesienie uciążliwości w postaci jedynie krótkotrwałych odpoczynków na tak długiej trasie oraz zaplanowanie jej w sposób nie kolidujący z obowiązkami zawodowymi na terytorium Holandii. Tak więc również i w tym zakresie przedstawiona przez sąd meriti ocena dowodów pozostaje w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stąd też zarzut obrońcy uznano za bezzasadny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej N. J. od popełnienia przypisanego jej przestępstwa, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosków za niezasadne przedstawiono w sekcji 3.4 uzasadnienia.

3.5.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 § 2 k.p.k. podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. R..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 5 § 2 k.p.k., podniesiony przez obrońcę oskarżonej okazał się oczywiście chybiony. Wbrew tezom obrońcy oskarżonego M. R., zawartym w zarzucie oraz różnych częściach uzasadniania apelacji, Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w motywach zaskarżonego wyroku żadnych wątpliwości, jakie miałyby zostać przez sąd I instancji zignorowane, czy też rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego. Wręcz przeciwnie modyfikacja opisu przypisanego oskarżonemu przestępstwa, przekonuje, iż sąd miał na uwadze niedostatki materiału dowodowego i wziął je pod uwagę. Przypomnieć należy, iż nawet jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje zdarzenia, nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. Sąd orzekający w takim wypadku zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonych, co w analizowanej sprawie nie miało miejsca. Wyrażane przez obrońcę oskarżonego, czy też samego oskarżonego wątpliwości, dotyczące materiału dowodowego, stanowią jedynie stanowisko i ocenę stron, nie mogą zatem stanowić podstawy zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2015 r., sygn. akt III KK 238/14, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2014 r., sygn.. akt V KK 127/14).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. R. od popełnienia przypisanego mu przestępstwa, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosków za niezasadne przedstawiono w sekcji 3.5 uzasadnienia.

3.6.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia polegającej na oddaleniu wniosku dowodowego o bezpośrednie przesłuchanie świadka J. R., podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. R..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia polegającej na oddaleniu wniosku dowodowego o bezpośrednie przesłuchanie świadka J. R., podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. R. również okazał się chybiony. Informacje zawarte w aktach sprawy wskazywały, iż bezpośrednie przesłuchanie świadka nie było możliwe z uwagi na pobyt świadka na terenie Hiszpanii i ogólnoeuropejski lockdown. Podkreślenia wymaga również, iż z zeznań świadka J. R., które zostały przez sąd a quo odczytane wynika, iż nie miała ona żadnej wiedzy na temat okoliczności przypisanego oskarżonemu przestępstwa, zaś obrońca oskarżonego nie wskazał, jaki wpływ na treść zapadłego wyroku miał sposób przeprowadzenia tego dowodu poprzez odczytanie zeznań świadka a nie bezpośrednie jego przesłuchanie. Stąd też zarzut uznano za oczywiście bezzasadny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. R. od popełnienia przypisanego mu przestępstwa, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosków za niezasadne przedstawiono w sekcji 3.6 uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 17 czerwca 2020 r., sygn. akt II K 141/19, w zasadniczej części, nieobjętej zmianami, utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania zasadniczej części wyroku w mocy przedstawiono w sekcji 3.2-3.6 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, iż z opisu przypisanego oskarżonej N. J. przestępstwa wyeliminował sformułowanie „przy czym z popełnionego przestępstwa uczyniła sobie stałe źródło dochodu”, z podstawy prawnej skazania oraz wymiaru kary wyeliminował przepis art. 65 § 1 k.k., a w konsekwencji złagodził orzeczoną względem oskarżonej karę pozbawienia wolności do 3 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany części wyroku w mocy przedstawiono w sekcji 3.1 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku.

Z uwagi na aktualną sytuację finansową Sąd zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO del. Krzysztof Ficek SSA Gwidon Jaworski SSA Małgorzata Niementowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej N. J..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. R..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana