Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Agnieszka Chmielowiec

przy udziale prokuratora Jacka Grabonia z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 28 marca 2014 r.

sprawy B. K. z d. N.

córki S. i H. z d. K.

ur. (...) w Ś.

oskarżonej o to, że

w okresie od lutego do marca 2013 w miejscowości B. przy ul. (...), groziła pozbawieniem życia oraz spaleniem mieszkania E. Z., a groźby te wzbudziły u niej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżoną B. K. za winną tego, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od lutego do marca 2013r., w miejscowości B., przy ul. (...), wypowiadała pod adresem E. Z. groźby pozbawienia jej życia oraz spalenia jej mieszkania, wzbudzając u E. Z. uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 190 § 1 k.k., wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonej wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. opłatach w sprawach karnych, zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona E. Z. od około siedmiu lat zamieszkuje wraz z mężem i córką w budynku wielorodzinnym w miejscowości B. przy ul. (...). W tym samym domu mieszka wraz z dziećmi oskarżona B. K..

Dowód:

zeznania świadka E. Z., k, 9, 34, 65,

zeznania świadka J. Z., k. 16, 65v,

wyjaśnienia oskarżonej B. K., k. 21, 34, 36, 38.

B. K.od początku zamieszkiwania E. Z.w B.ma do niej pretensje. Wielokrotnie zdarzały się sytuacje gdy wyzywała ją i członków jej rodziny słowami wulgarnymi. W związku z kolejną sytuacją znieważenia ze strony B. K., która miała miejsce w dniu 02 stycznia 2013r., E. Z.skierowała przeciwko niej prywatny akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Ś.. Od tego czasu nastąpiła eskalacja negatywnego zachowania oskarżonej wobec E. Z..

Dowód:

zeznania świadka E. Z., k, 9, 34, 65,

zeznania świadka J. Z., k. 16, 65v,

zeznania świadka H. P., k. 40, 65v – 66,

zeznania świadka A. K., k. 14, 66,

zeznania świadka K. K., k. 15, 66,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Ś.z dnia 23.09.2013 r. sygn. akt II K 5/13, k. 63.

Oskarżona począwszy od lutego 2013r. do marca 2013r. wielokrotnie zaczepiała pokrzywdzoną na korytarzu budynku mieszkalnego przy ul. (...) oraz na podwórku, mówiąc jej, że utnie jej głowę siekierą, bądź że podpali jej mieszkanie. Ponadto B. K. wyzywała E. Z. oraz jej niepełnosprawną umysłowo córkę słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe.

Dowód:

zeznania świadka E. Z., k, 9, 34, 65,

zeznania świadka J. Z., k. 16, 65v,

zeznania świadka H. P., k. 40, 65v – 66,

zeznania świadka A. K., k. 14, 66,

zeznania świadka K. K., k. 15, 66.

W związku z zachowaniem oskarżonej, E. Z. starała się jej unikać. Pokrzywdzona dowiedziała się z opowiadań sąsiadek, że w przeszłości miała miejsce sytuacja w której B. K. próbowała podpalić drzwi od mieszkania swojej matki i poważnie traktowała groźby oskarżonej, obawiała się ich spełnienia.

Dowód:

zeznania świadka E. Z., k, 9, 34, 65.

Oskarżona B. K. na 45 lat, jest wdową, utrzymuje się z renty rodzinnej po zmarłym mężu. Oskarżona posiada na utrzymaniu pięcioro małoletnich dzieci w wieku od 3 do 16 lat. Nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonej B. K., k. 21, 34, 36, 38.

B. K.była karana sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś.z dnia 23 września 2013r., sygn. akt II K 5/13, została skazana za przestępstwo z art. 216 § 1 k.k. – znieważenie E. Z.w dniu 02 stycznia 2013r., na karę 30 stawek dziennych grzywny.

Dowód:

informacja z K., k. 33,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Ś.z dnia 23.09.2013 r. sygn. akt II K 5/13, k. 63.

Oskarżona B. K. nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że to sąsiadka E. Z. zaczepia ją, wyzywa i jest prowokatorką ich kłótni.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o wiarygodne zeznania pokrzywdzonej E. Z., oraz korespondujące z nimi zeznania świadków J. Z., A. K., K. K. i H. P.. Dając wiarę wskazanym powyżej dowodom sąd miał uwadze to, że pozostawały one ze sobą w zgodzie, tworząc spójny opis zachowania oskarżonej. Także bezpośrednia ocena świadków na rozprawie, a w tym w szczególności E. Z. nie nasuwała sądowi wątpliwości co do wiarygodności przedstawionej przez nich wersji.

Dając wiarę zeznaniom wskazanych świadków, sąd w zakresie ustaleń faktycznych w sprawie pominął wyjaśnienia oskarżonej B. K.. Zdaniem sądu kwestionowanie przez oskarżoną własnego sprawstwa, stanowi jedynie wyraz przyjętej przez nią linii obrony.

Dokonując oceny zgromadzonych w toku postępowania dowodów sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonej B. K., w zakresie przypisanego jej czynu z art. 190 § 1 k.k., nie budzą wątpliwości. Oskarżona swoim zachowaniem zrealizowała wszelkie znamiona tegoż występku, tak w zakresie strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. W pierwszej kolejności wskazać należy, że słowa kierowane przez B. K. pod adresem E. Z., w której mówiła, że „obetnie jej łeb siekierą” lub spali mieszkanie, stanowią niewątpliwie zapowiedź popełnienia przestępstw przeciwko życiu oraz mieniu. Jednocześnie pokrzywdzona traktowała je poważnie, uważając że oskarżona jest w stanie je spełnić. W ocenie sądu obawa ta pozostawała w pełni uzasadniona, mając na uwadze agresywne zachowanie B. K. wobec pokrzywdzonej. Całokształt zachowania oskarżonej jednoznacznie wskazuje na to, że wypowiadając groźby pod adresem E. Z. działał ona umyślnie z zamiarem bezpośrednim popełnienia przestępstwa.

Ustalając sprawstwo i winę oskarżonej, sąd przyjął że działała ona w warunkach art. 12 k.k. W tym wypadku bowiem B. K. wypowiadała groźby pod adresem pokrzywdzonej w okresie od lutego do marca 2013r., działając w krótkich odstępach czasu. Jednocześnie całokształt jej zachowań wskazuje na realizowanie z góry powziętego zamiaru.

Sąd wymierzając oskarżonej B. K. karę czterech miesięcy pozbawienia wolności za popełnione przez nią przestępstwo z art. 190 § 1 k.k., baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonej. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, jak również sposób i okres działania oskarżonej, sąd uznał, że wymierzona jej kara, jest sankcją sprawiedliwą, w której znajdą odzwierciedlenie wszystkie wskazywane wyżej okoliczności. Zdaniem sądu w przypadku oskarżonej cele prewencyjne nie zostaną osiągnięte w razie orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju.

  Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby, uznając iż zastosowanie środka probacyjnego spełni swe wychowawczo – prewencyjne cele i będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Wymierzona oskarżonej kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, winna stanowić dla niej wystarczającą nauczkę, a zarazem przestrogę na przyszłość i impuls do przestrzegania prawa i zasad współżycia społecznego.

Sąd w pkt III wyroku zwolnił oskarżoną od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Wydając wskazane rozstrzygnięcie sąd miał na uwadze to, że oskarżona jest osobą bezrobotną, posiadającą jedyny dochód z tytułu renty rodzinnej.

SSR Radosław Gluza