Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2020 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko I. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 3 października 2017 r., sygn. akt XIII GC 192/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 o tyle, że zastrzega ograniczenie wysokości zasądzonych w tym punkcie odsetek do wysokości odsetek maksymalnych;

2.  oddala apelację pozwanej w pozostałej części;

3.  nie obciąża pozwanej kosztami postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V AGa 458/18

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej I. K. kwoty 90.501,37 zł wraz z odsetkami według oprocentowania wynoszącego 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia na rzecz powódki od pozwanej zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony zawarły umowę kredytową o kredyt nieodnawialny na finansowanie bieżącej działalności, na podstawie której powódka udostępniła pozwanej kwotę kredytu w wysokości 100.000 zł. W okresie udostępnienia kredytu, tj. od dnia 15 września 2014 r. do dnia 7 czerwca 2016 r. pozwana wykorzystała kredyt w wysokości 82.698,41 zł, którego pomimo wezwania pozwana nie spłaciła.

W dniu 25 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Katowicach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw jednocześnie wnosząc o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że zawarła umowę pożyczki w (...), jednakże umowę tę posiadał doradca finansowy posiadający upoważnienie do prowadzenia spraw pozwanej, m.in. rzetelnego spłacania rat pożyczki. Pozwana podniosła, że do roku 2015 otrzymywała ustne zapewnienia, że raty są spłacane, zaś od 2016 roku doradca finansowy zerwał z pozwaną kontakt, w związku z czym zgłosiła do Prokuratury Rejonowej w (...)zawiadomienie o popełnieniu na jej szkodę przestępstwa oszustwa.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 90.501,37 zł wraz z odsetkami według oprocentowania wynoszącego 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia na rzecz powódki od pozwanej zwrotu kosztów postępowania, wskazując, że żądanie oddalenia powództwa jest całkowicie bezzasadne, gdyż podpisując umowę to pozwana zobowiązała się do wywiązywania się z zaciągniętego zobowiązania i spłaty rat zgodnie z harmonogramem i winna dbać o ich terminową spłatę.

Pismem z dnia 19 lipca 2017 r. pozwana wskazała, że zawarta między stronami umowa kredytu została zawarta w wyniku procederu przestępczego stosowanego przez doradcę hipotecznego – T. P. i jako taka jest nieważna, a powództwo w całości winno być oddalone.

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 3 października 2017 r. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 90.501,37 zł z odsetkami według oprocentowania wynoszącego czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 21 listopada 2016 r. wraz z kwotą 9.945 zł tytułem kosztów procesu.

Wyrok ten wydano w następująco ustalonym stanie faktycznym:

W dniu 12 września 2014 r. pozwana udzieliła T. P. pełnomocnictwa m.in. do prowadzenia wszelkich spraw związanych z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, w tym dokonywania czynności bankowych odnośnie kont firmowych, otwierania i zamykania rachunków bankowych, uzyskiwania informacji o stanie kredytów i pożyczek bankowych zaciągniętych w związku z prowadzoną przez pozwaną działalnością, dysponowania rachunkami bankowymi, dysponowania środkami na rachunkach bankowych, zawierania umów pożyczek i kredytów bankowych, występowania przed bankami i instytucjami finansowymi w imieniu pozwanej, reprezentowania pozwanej przed bankami we wszelkich sprawach związanych z prowadzonymi na jej nazwisko rachunkami bankowymi w tym otwierania i zamykania rachunków bankowych, uzyskiwania informacji o stanie kredytów i pożyczek bankowych zaciągniętych na jej imię i nazwisko.

W dniu 15 września 2014 r. (...) Spółka Akcyjna w W. zawarła z I. K. umowę o kredyt nieodnawialny nr (...). Zgodnie z umową powódka udzieliła pozwanej kredytu na finansowanie bieżącej działalności w wysokości 100.000 zł. Dzień ostatecznej spłaty kredytu został ustalony na dzień 30 września 2019 r. Zgodnie z Regulaminem Usług Kredytowych wszelkie płatności, w tym z tytułu odsetek, spłaty kredytu i innych opłat i kwot należnych bankowi zgodnie z umową, miały być realizowane poprzez obciążanie przez Bank rachunku bieżącego kredytobiorcy kwotą wymagalnych wierzytelności bez konieczności składania przez kredytobiorcę dyspozycji. Kredytobiorca zobowiązany był do spłaty na rzecz Banku należności z tytułu kredytu w ratach odpowiadających kwotom obliczonym zgodnie z harmonogramem spłat i w terminach w nim przewidzianych (pkt IV). Bank uprawniony był, w przypadku wystąpienia któregokolwiek Przypadku Naruszenia wskazanego w umowie i w załączniku nr 2 do regulaminu m.in. do wypowiedzenia umowy w całości lub części z zachowaniem terminu 30-dniowego wypowiedzenia (pkt VII). Zgodnie z punktem 1 załącznika nr 2 do Regulaminu Świadczenia Usług Kredytowych w (...) Spółce Akcyjnej niedokonanie przez kredytobiorcy płatności jakiejkolwiek kwoty należnej w terminie zgodnie z umową mogło zostać uznane przez Bank za przypadek naruszenia. Tożsame postanowienia zawierał Regulamin Świadczenia Usług Kredytowych Klientom Biznesowym w (...) S.A. w W.. W dniu 16 września 2014 r. pozwana oświadczyła, iż otrzymała Regulamin Świadczenia Usług Kredytowych Klientom Biznesowym. Pismem z dnia 23 grudnia 2015 r. powódka poinformowała pozwaną, iż na jej rachunku utrzymuje się zaległość w wysokości 2.143,81 zł.

W dniu 11 lutego 2016 r. pozwana złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Sprawa z zawiadomienia powódki została zakończona w dniu 18 marca 2016 r. wydaniem decyzji o odmowie wszczęcie dochodzenia z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających popełnienie czynu zabronionego.

Pismem datowanym na dzień 13 kwietnia 2016 r. powódka powiadomiła pozwaną, iż z powodu niedotrzymania przez pozwaną warunków umowy kredytowej nr (...) wypowiada wskazaną umowę. Powódka wskazała, że wypowiedzenie ma charakter warunkowy, co oznacza, że do końca okresu wypowiedzenia, tj. do 30 dnia od daty doręczenia oświadczenia, kredytobiorca ma możliwość spłaty zadłużenia przeterminowanego, w wyniku czego wypowiedzenie stanie się nieskuteczne. Powódka wskazała, że na dzień sporządzenia pisma zadłużenie przeterminowane wynosiło 10.839,43 zł. Pismem z dnia 29 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy kredytowej nr (...) w wysokości 87.337,36 zł.

Sąd Okręgowy oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów uznał, że jest on wystarczający dla ustalenia stanu faktycznego oraz że prawdziwość i autentyczność dołączonych do akt dokumentów nie budzi wątpliwości, a przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwala na wyjaśnienie i rozstrzygnięcie sprawy i nie wymaga uzupełnienia. Nadto Sąd Okręgowy oddalił na rozprawie w dniu 3 października 2017 r. wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka T. P. oraz o przesłuchanie w charakterze strony pozwanej. Zgodnie bowiem z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Przeprowadzenie dowodów z przesłuchania wskazanego świadka oraz pozwanej nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania.

Zdaniem Sądu Okręgowego roszczenie strony powodowej było zasadne.

Pozwana nie kwestionowała, iż zawarła z powódką umowę kredytu nieodnawialnego będącą przedmiotem niniejszej postępowania, jak również wysokości zobowiązania. Podpisując umowę pozwana zobowiązała się do respektowania jej postanowień oraz wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania. Zgodnie z treścią umowy winna ona spłacać zobowiązanie zgodnie z harmonogramem spłat. Pozwana nie kwestionowała również tego, że rzeczony kredyt nie został spłacony. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, na skutek zadłużenia pozwanej, umowa kredytu nieodnawialnego została przez powódkę skutecznie wypowiedziana.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podnosząc powyższe Sąd Okręgowy stwierdził, że zarzut pozwanej dotyczący popełnienia przez T. P. przestępstwa na jej szkodę, nie może odnieść skutku na gruncie niniejszej sprawy oraz na gruncie prawa cywilnego. Strona pozwana podnosiła, że ponieważ spłat kredytu miał dokonywać w jej imieniu doradca finansowy – T. P., który miał być również w posiadaniu umowy, to powinien odpowiadać on za powstałe zobowiązanie.

Odnośnie tej kwestii Sąd Okręgowy wskazał, że pozwana udzieliła T. P. pełnomocnictwa o szerokim zakresie, na podstawie którego reprezentował on pozwaną przed bankami, w tym m.in. przed powódką. Zgodnie bowiem z art. 474 k.c. dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Przepis powyższy stosuje się także w wypadku, gdy zobowiązanie wykonywa przedstawiciel ustawowy dłużnika.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz fakt, że wskazane pełnomocnictwo zostało udzielone prawidłowo, nie sposób kwestionować zdaniem Sądu Okręgowego skuteczności czynności podejmowanych przez T. P.. Pozwana odpowiada na podstawie powołanego art. 474 k.c. nie tylko za swoje działania, ale także za działania i zaniechania swojego pełnomocnika. W świetle powyższych okoliczności, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma znaczenia, czy brak regulowania należności był spowodowany działaniami T. P., albowiem to pozwana była odpowiedzialna w tym zakresie za jego działania i zaniechania. Wykonywanie swojego własnego zobowiązania przez osobę trzecią nie zwalnia dłużnika od odpowiedzialności za to zobowiązanie. Podkreślenia wymaga, że odpowiedzialność z tego tytułu pozwana przyjęła na siebie dobrowolnie udzielając panu T. P. pełnomocnictwa i powierzając mu spłatę rat kredytu. Pozwana, szczególnie biorąc pod uwagę, że jest przedsiębiorcą, powinna była kontrolować harmonogram spłat zaciągniętego kredytu i zadbać o regulowanie ich w terminie.

Podniósł dalej Sąd Okręgowy, że twierdzenia pozwanej, jakoby nie wiedziała ona o istniejących opóźnieniach w spłacie rat kredytu nie znajdują potwierdzenia w stanie faktycznym. Należy zauważyć, że pozwana była informowana o zadłużeniu, m.in. pismem z grudnia 2015 r., a zatem co najmniej na 4 miesiące przed wypowiedzeniem przez powódkę umowy kredytu. Zaniedbania powódki w zakresie kontroli regulowania przyjętych na siebie zobowiązań oraz terminowości dokonywanych spłat nie mogą stanowić podstawy do zwolnienia jej od odpowiedzialności z tytułu tychże zobowiązań. Zważyć należy, że nic nie stało na przeszkodzie, by pozwana kontrolowała działalność swojego pełnomocnika, np. poprzez skierowanie zapytania do powódki, czy raty są terminowo spłacane. Pozwana, jak sama przyznała, polegała jedynie na ustnych zapewnieniach swojego pełnomocnika. Ewentualna nierzetelność pełnomocnika pozwanej połączona z zaniedbaniami w nadzorze nad jego działalnością nie może rodzić negatywnych konsekwencji dla drugiej strony zobowiązania.

Dalej stwierdził Sąd Okręgowy, że ustalenie, czy działania pana T. P. nosiły znamiona czynu zabronione nie leżą w zakresie właściwości tutejszego Sądu, a odpowiednich organów ścigania i właściwego sądu karnego. Przedmiotem niniejszego postępowania nie jest bowiem ustalenie, czy T. P. popełnił przestępstwo na szkodę pozwanej. Zgodnie z art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jak wynika z materiału dowodowego, organy ścigania odmówiły wszczęcia dochodzenia z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających popełnienie czynu zabronionego. Popełnienie przestępstwa przez T. P. na szkodę pozwanej nie zostało zatem ustalone w prawomocnym wyroku skazującym, stąd też powoływanie się na dokonanie przez T. P. przestępstwa nie mogło odnieść skutku. Na marginesie wskazać należy, że niniejsze postępowanie dotyczy zobowiązania łączącego strony procesu, zaś ewentualne roszczenia pozwanej wobec T. P. mogą być przedmiotem odrębnego postępowania.

O kosztach Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w całości obciążając obowiązkiem ich poniesienia stronę pozwaną, jako przegrywającą proces.

Apelację od tegoż wyroku wniosła pozwana i zaskarżając go w całości zarzuciła nie rozpoznanie wszystkich aspektów sprawy.

Podnosząc ten zarzut pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i otwarcie rozprawy na nowo oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu apelacji pozwana podniosła brak udokumentowania przez powódkę wykorzystania kredytu w wysokości 82.698,41 zł w okresie od 15 września 2014 r. do 7 czerwca 2016 r. przez pozwaną oraz wskazała na zachowanie jej doradcy finansowego, który mógł popełnić przestępstwo oszustwa wobec niej.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

apelacja pozwanej jest zasadna jedynie w niewielkim zakresie, a to co do określenia wysokości odsetek zasądzonych od dochodzonej kwoty, a w pozostałym zakresie apelacja pozwanej jest bezzasadna.

W sprawie niniejszej podzielić należy w całości ustalony przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny, który znajduje oparcie w zebranym materiale dowodowym. Podzielić należy w szczególności przyjęcie, iż pozwana jest zobowiązania do zapłaty należności objętej sporem, a wynikającej z braku spłaty w terminie zaciągniętego kredytu. Nadto podzielić należy przyjęcie, iż w sprawie niniejszej nie może być przedmiotem postępowania ustalenie: czy T. P., któremu pozwana udzieliła pełnomocnictwa w szerokim zakresie i w oparciu o nie reprezentował on pozwaną m.in. przed powodowym bankiem, popełnił przestępstwo na szkodę pozwanej.

Wskazać należy w tym miejscu jedynie, iż z przedłożonych przez pozwaną w toku postępowania apelacyjnego dokumentów wynika, że pozwana wniosła zażalenie na postanowienie Prokuratury Rejonowej w (...)z dnia 13 grudnia 2019 r. w przedmiocie zawieszenia dochodzenia w sprawie T. P. podejrzanego o to, że w okresie od 5 października 2014 r. do 1 października 2015 r. w nieustalonym miejscu przywłaszczył gotówkę w łącznej wysokości 145.784,50 zł powierzoną mu przez pozwaną, celem pomocy w rozliczeniu jej zobowiązań finansowych z czego następnie się nie wywiązał przelał tę gotówkę pochodzącą z kredytów bankowych zawartych na dane pokrzywdzonej na swój prywatny rachunek po czym rozporządzał tymi środkami jak swoimi na jej szkodę tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Dowód: postanowienie z dnia 13 grudnia 2019 r. Prokuratury Rejonowej w (...), sygn. akt PR 1 Ds. 215.2018 i zażalenie pozwanej z dnia 14 stycznia 2020 r. (k. 233-234 akt).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego poczynione dodatkowe ustalenia nie pozwalają na przyjęcie braku istnienia podstaw do zakwestionowania ustaleń Sądu pierwszej instancji.

Wbrew stanowisku pozwanej, która przed Sądem pierwszej instancji nie zakwestionowała wykorzystania kredytu w kwocie 82.268,41 zł, a co wynika wprost z treści sprzeciwu od wydanego nakazu zapłaty (k. 56-58 akt), w sprawie niniejszej brak podstaw do zakwestionowania faktu wykorzystania przez pozwaną kredytu udzielonego jej przez powódkę. Pozwana zawarła bowiem z powódką w dniu 15 września 2014 r. umowę kredytową na mocy której zaciągnęła kredyt nieodnawialny na finansowanie bieżącej działalności w kwocie 100.000 zł który został udostępniony 15 września 2014 r., a dzień ostatecznej spłaty określono na 30 września 2019 r. Z kwoty udzielonego kredytu kwota 10.000 zł została zgodnie z dyspozycją klienta tj. pozwanej przelana na rzecz opłaty brokerskiej – (...) (§ 3 pkt 14 tabeli Umowy z 15 września 2014 r. k. 7-9 akt). Zauważyć należy, że kredyt ten, w dacie wyrokowania przez Sąd Apelacyjny winien być już spłacony zgodnie z zawartą przez strony umową (w umowie przewidziano, iż ostateczny dzień spłaty to 30 września 2019 r., § 3 pkt 5 umowy wyżej wskazanej) niezależnie od złożonego przez powódkę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu. Powódka zasadnie co do tej kwestii podniosła, że przecież pozwana nie kwestionowała faktu podpisania umowy kredytowej wskazując w sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 56-58 akt), że na mocy udzielonego przez nią pełnomocnictwa uzyskanymi środkami dysponował T. P.. Nadto oświadczyła, że kredyt był spłacany prawidłowo przez pewien okres czasu, a brak dokonania spłaty wynikał z braku otrzymania upomnień od powódki. Dodać należy w tym miejscu, że pozwana prosiła pełnomocnika o zapewnienie, że jej zobowiązania wobec powódki są prawidłowo realizowane, co świadczy o tym, że zobowiązanie powódki zostało wykonane i ten fakt nie był kwestionowany przez pozwaną. Wiedzę pozwanej o stanie swojego zadłużenia wobec powódki potwierdza uzyskana w dacie 9 grudnia 2015 r., a więc przed otrzymaniem monitu od pozwanej z dnia 23 grudnia 2015 r. (k. 102 akt) informacja od T. P. załączoną przez pozwaną do sprzeciwu. W informacji tej wskazano na saldo z umowy kredytu w kwocie 80.044 zł (poczta elektroniczna pomiędzy pozwaną a T. P. z dnia 9 grudnia 2015 r. k. 64 akt).

W tej sytuacji fakt przedstawienia przez powódkę wyciągu z ksiąg bankowych był wystarczający dla ustalenia wysokości zadłużenia pozwanej wobec powódki. Dokument ten będący dokumentem prywatnym rodzi skutki określone w art. 245 k.p.c. i podlega ocenie razem z wszystkimi dowodami zgodnie z treścią art. 233 k.p.c. Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego prawidłowo zgodnie z kompetencją wynikającą z art. 95 ust. 1 Prawa bankowego wyciągu z ksiąg rachunkowych, banku nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu. Z przedstawionych przez powódkę dokumentów tj. umowy kredytowej czy wezwań do zapłaty wynika bowiem fakt zawarcia umowy kredytu, jego wysokości i ustalone przez strony warunki spłaty, brak spłaty przez pozwaną, wypowiedzenie umowy ze wskazaniem wysokości długu oraz ostateczne wezwanie do zapłaty także ze wskazaniem wysokości długu. Pozwana kwestionując fakt wykorzystania kredytu w kwocie 82.698,41 zł w okresie od 15 września 2014 r. do 7 czerwca 2016 r. nie odniosła się do treści przedstawionych przez powódkę dokumentów, w tym kwot zadłużenia i zakwestionowanych pozycji oraz przyczyn ich zakwestionowania ani części w jakiej jej zdaniem kredyt jest spłacony.

Poczynione uwagi powoduję, iż nie sposób podzielić zarzutu podnoszonego w apelacji pozwanej braku wykazania przez powódkę wykorzystania kredytu przez pozwaną.

Nadto, odnosząc się do pozostałych zarzutów apelacji pozwanej, wbrew stanowisku pozwanej okoliczności związane z udzieleniem przez pozwaną pełnomocnictwa T. P. nie mogą wpływać na jej relacje z powodowym bankiem w zakresie obowiązku spłaty kredytu tym bardziej, iż zgodnie z umową winien być on spłacany do dnia 30 września 2019 r. Odnośnie tej kwestii Sąd pierwszej instancji zasadnie odwołał się do art. 474 k.c., a rozważań tych pozwana w żaden sposób w apelacji nie zakwestionowała. Poza sporem jest natomiast to, że należy odróżnić roszczenie pozwanej wobec T. P. od roszczeń powódki wobec pozwanej. Nie sposób bowiem obarczyć powódkę odpowiedzialnością za wybór przez pozwaną jej pełnomocnika, który dokonywał w jej imieniu czynności w ramach udzielonego przez powódkę pozwanej kredytu. Twierdzenie pozwanej o braku dostępu tak do umowy kredytu, kodów dostępu do obsługi elektronicznej rachunków obsługujących przedmiotowy kredyt, jak również środków pieniężnych w żaden sposób nie mogą rzutować na obowiązek spłaty kredytu wobec powódki skoro wynikało to z łączącego pozwaną i T. P. stosunku prawnego.

Sąd Apelacyjny stosując w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym prawo materialne uznał, że wobec wejścia w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. przepisów o odsetkach maksymalnych i art. 359 § 2 ¹ k.c. należało ograniczyć wysokości zasądzonych odsetek do wysokości odsetek maksymalnych. W tym też zakresie należało skorygować zaskarżone orzeczenie.

Mając na uwadze powyższe apelacja pozwanej jako nie zasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. za wyjątkiem orzeczenia co do wysokości zasądzonych odsetek w której to części orzeczono na mocy art. 386 § 1 k.p.c.

Uwzględniając trudną sytuacją pozwanej w tym fakt toczenia się postępowania przygotowawczego co do przestępstwa na szkodę pozwanej oraz jej subiektywne przekonanie o zasadności przyjętej przez nią linii obrony Sąd Apelacyjny na mocy art. 102 k.p.c. nie obciążył pozwanej kosztami postępowania apelacyjnego.