Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2021 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja ds. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2021 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w G.

przeciwko T. S. i K. S.

zapłatę

1.  zasądza solidarnie od pozwanych T. S. oraz K. S. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w G. kwotę 3.741,11 złotych (trzy tysiące siedemset czterdzieści jeden złotych jedenaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  1.326,96 złotych od dnia 11 września 2020 roku do dnia zapłaty,

b)  906,71 złotych od dnia 22 września 2020 roku do dnia zapłaty,

c)  1.507,44 złotych od dnia 13 października 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza solidarnie od pozwanych T. S. oraz K. S. na rzecz powódki Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w G. kwotę 2.289,10 złotych (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt dziewięć złotych dziesięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I 1 C 664/21 upr.

UZASADNIENIE

(punktu 3. wyroku z dnia 24 listopada 2021 roku – k. 240)

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) w G. w dniu 22 października 2020 roku wniosła pozew przeciwko T. S. i K. S. o zapłatę kwoty 5.207,18 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot cząstkowych.

W uzasadnieniu wskazał, iż pozwani są współwłaścicielami na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku położonym przy ulicy (...).

Pozwani zalegają należności z tytułu zaliczek za okres od sierpnia do października 2020 roku.

(pozew – k. 3-5)

Pozwani w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 26 marca 2021 roku uznali powództwo co do kwoty 4.207,18 złotych wskazując, iż nie otrzymali nigdy żadnego wezwania do zapłaty tej kwoty.

W pozostałym zakresie wnieśli o oddalenie powództwa jako niezasadnego powołując, się na to, iż w dniu 21 października 2020 roku dokonali zapłaty kwoty 1.000,00 złotych na poczet zadłużenia.

Pozwani zaprzeczyli temu, aby otrzymali od powódki wezwanie z dnia 6 października 2020 roku.

W ocenie pozwanych faktyczną przyczyną wystąpienia przez powódkę przeciwko pozwanym był konflikt między nim a wspólnotą dotyczący kwestii likwidacji tarasów zielonych, z których pozwani korzystają.

Ponadto pozwani wskazali na to, iż objęcie pozwem należności w wysokości 1.000,00 złotych spowodowało zwiększenie wartości przedmiotu sporu powyżej 5.000,00 złotych, a tym samym wyższe koszty procesu.

Zdaniem pozwanych powódka powinna zostać obciążana kosztami procesu w całości.. Odnośnie części powództwa, która została uznana zastosowanie winien znaleźć przepis art. 101 k.p.c. Pozwani nie dali bowiem powodu do wytoczenia powództwa w tym zakresie. Uznali powództwo przy pierwszej czynności procesowej.

(sprzeciw – k. 48 - 55)

W piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2021 roku powód cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie należności głównej w kwocie 1.466,07 złotych i zmodyfikował żądanie w zakresie żądania odsetkowego. Wskazał, iż w dniu wniesienia pozwu nie została jeszcze zaksięgowana wpłata od pozwanych.

Pozwani wybrali jako sposób korespondencji ze wspólnotą kierowanie korespondencji mailowej, wskazując e-mail do korespondencji oraz doręczenia korespondencji na adres skrzynki pocztowej.

(pismo procesowe powoda z dnia 18 sierpnia 2021 roku – k. 205-209)

Postanowieniem z dnia 20 października 2021 roku Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 1.466,07 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tej kwoty.

(postanowienie – k. 225)

Na rozprawie dnia 24 listopada 2021 roku pozwany oświadczył, że uznaje powództwo również co do kwoty 1.000,00 zł.

(protokół rozprawy – k. 238, płyta – k. 241)

Stan faktyczny:

Na dzień wniesienia pozwu – 20 października 2021 roku pozwani zalegali z opłatami:

-

kwoty 1.433,04 złotych za miesiąc sierpień 2021 roku (jest to stała kwota płatna w miesiącach letnich)

-

kwoty 1.433,04 złotych za miesiąc wrzesień 2021 roku (jest to stała kwota płatna w miesiącach letnich)

-

korekty w kwocie 906,71 złotych,

-

kwoty 1.507,44 złotych za miesiąc październik 2021 roku.

Pozwani dokonywali płatności nieterminowo i tak w kwietniu 2020 roku dokonali płatności kwoty 11.295,50 złotych co pokryło zaległości za poprzednie miesiące (co najmniej 6 poprzednich miesięcy), następnie kwoty 3.000,00 złotych w lipcu 2020 roku, co pokryło zaległości częściowo do tego miesiąca i kwoty 1.600,00 złotych w październiku, co pokryło należności za okres poprzedzający sierpień i obejmowało należność za sierpień.

(bezsporne)

Pozwani zdawali sobie sprawę z obowiązku terminowego, comiesięcznego regulowania należności związanych z utrzymaniem lokalu. Pozwany ustalał wysokość zaległości, dzwoniąc do obsługi wspólnoty. Pozwani wiedzieli, kiedy zalegają z płatnościami. Nie informowali powódki o przewidywanym opóźnieniu w płatnościach. Nie zwracali się o udzielenie prolongaty. W momencie, w którym pozwani chcieli spłacić zaległości kontaktowali się ze wspólnotą i ustalali wysokość zadłużenia do spłaty, następnie dokonując płatności. Pozwana otrzymywała wynagrodzenie regularnie. Powódka nigdy nie wyraziła zgody na nieregularne uiszczanie należności.

(dowód: zeznania pozwanego T. S. – k. 236-238, płyta – k. 241)

Wytaczając powództwo w dniu 20 października 2020 roku powód bazował na kartotece finansowej z tego dnia.

Powód wystawia noty księgowe na każdą z należności.

Pozwani w dniu 21 października 2021 roku dokonali wpłaty kwoty 1.000,00 złotych.

W pozostałym zakresie pozwani nie uregulowali należności.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ograniczył ustalenia stanu faktycznego do faktów mających znaczenie przy rozstrzygnięciu zasady ponoszenia kosztów procesu.

Powyższe fakty zasadniczo były bezsporne, co wynikało również z tego, że pozwani ostatecznie uznali powództwo w całości. Zeznania pozwanego należało ocenić jako szczere. Przedstawiały pełny obraz świadomości pozwanych co do obowiązku uiszczania opłat, a także ich stosunku do tego obowiązku będącego najpewniej pokłosiem konfliktu wewnątrz wspólnoty z udziałem pozwanych. Dlatego stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy, na którym częściowo Sąd zrekonstruował stan faktyczny oraz zbudował swoje przekonanie w sprawie.

Zgodnie z treścią art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Sąd nie znalazł podstaw do zasądzenia kosztów procesu na rzecz strony pozwanej w jakimkolwiek zakresie. Zdaniem Sądu pozwani dali powód do wytoczenia powództwa.

Po pierwsze pozew wniesiony został dnia 20 października 2020 roku (vide: koperta – k. 36 oraz wydruk ze śledzenia przesyłek – k. 234-235). Natomiast wszystkie wpłaty wniesione zostały po tej dacie.

Po drugie – jak stanowi przepis art. 15 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 roku (Dz.U. Nr 85, poz. 388 ze zm.) na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10. każdego miesiąca.

Powyższy termin ma charakter ustawowy i stanowi zobowiązanie o charakterze terminowym, w związku z tym dla wymagalności poszczególnych świadczeń okresowych nie jest potrzebne wezwanie do zapłaty. Dlatego każde ze świadczeń okresowych stawało się wymagalne w dniu 11. każdego miesiąca. Jakkolwiek zgodnie z zasadą ignorantia legis non excusat (nieznajomość prawa nie zwalnia odpowiedzialności), tak pozwany na rozprawie dnia 24 listopada 2021 roku przyznał wprost, że posiada wiedzę, że powinien dokonywać płatności w połowie miesiąca, wskazał nawet, że wydaje mu się, że terminem płatności jest 10. dzień każdego miesiąca. Co więcej dodał, że wraz z żoną (pozwaną) są świadomi tego, kiedy nie płacą należności za określone miesiące.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia tej kwestii pozostaje wcześniejsze tolerowanie przez powódkę uiszczania opłat z opóźnieniem. Przede wszystkim pozwani nie zwracali się o przesunięcie terminu płatności. Okoliczności sprawy nie pozwalają na uznanie, że powodowa wspólnota wyrażała dorozumianą zgodę na kwartalne regulowanie należności.

Ustawodawca nie przewidział nawet takiej możliwości. Innymi słowy wspólnota mieszkaniowa nie ma nawet możliwości ustalenia takiego sposobu regulowania należności przez członków wspólnoty np. w drodze uchwały, gdyż sprzeciwiałoby to się ustawie. Wynika to z konieczności zachowania płynności w utrzymaniu wspólnoty. Szczególnie istotne jest, że zaległości jednego członka wspólnoty regulowane są tymczasowo przez pozostałych. W przypadków niezbyt dużej wspólnoty mieszkaniowej – jak w niniejszej sprawie – obciążenie pozostałych członków jest o wiele dotkliwsze niż w przypadku dużych wspólnot i grozi to zachwianiem finansów wspólnoty, utratą płynności w realizacji jej zobowiązań, a w konsekwencji stworzeniem dodatkowych obciążeń dla pozostałych jej członków.

Uwadze Sądu nie uszła także postawa pozwanych. O ile uznali oni powództwo, o tyle nie uregulowali całej należności objętej pozwem i to w okresie znaczącym, albowiem zaległość pozwanych wynosi jeden rok. Tymczasem nie jest to zaległość sporna, albowiem pozwani nie kwestionowali sposobu naliczania opłat przez powoda.

Tym bardziej argumentacja pozwanych o przedwczesności powództwa budowana na zwyczajowo przyjętym kwartalnym uiszczaniu należności nie mogła się ostać.

Bez znaczenia było, czy pozwani byli wezwani do zapłaty, skoro i tak nie mieli zamiaru uregulować należności w całości.

Co więcej z zeznań pozwanego wynikało, że o wysokość zaliczek dowiadywał się każdorazowo bez najmniejszego problemu. Skoro pozwani z jakichkolwiek powodów nie znali wysokości kolejnej zaliczki, to przecież z pewnością mogli poznać jej wysokość, gdyby tylko chcieli. Pozwany zeznał zresztą, ze miał dowiadywać się o wysokości zaliczek dopiero, kiedy będzie miał pieniądze. Jakkolwiek przynajmniej przypuszczał, w jakich granicach będzie kształtować się kolejna zaliczka. Potwierdza to zresztą fakt przynajmniej częściowego uregulowania należności dzień po wniesieniu pozwu w kwocie 1.000,00 zł. Istotne jest, że zaliczki są uiszczane w równych odstępach czasu, regularnie i zasadniczo mają prognostyczny charakter.

Kwestie związane z konfliktem pomiędzy pozwanymi a zarządem wspólnoty, czy też pozwanymi a innymi członkami wspólnoty zupełnie nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powódka wniesieniem powództwa realizowała swój ustawowy obowiązek zapewnienia płynności finansowej funkcjonowania wspólnoty. Nie sposób uznać, aby stanowiło to nadużycie prawa. Sąd uznał, że osoba nie regulująca opłat związanych z utrzymaniem lokalu liczy się, że zostanie pozwana o zapłatę zaległości, a w związku z tym poniesienie koszty procesu. Sąd przy tej ocenie przyjął miarę minimum staranności, jakiej należy oczekiwać od osoby dbającej o swoje interesy. Usprawiedliwieniem pozwanych nie może być brak zainteresowania wysokością zaliczek. Skoro pozwani interesowali się sprawami wspólnoty (złożyli pozew o uchylenie uchwały), to tym bardziej powinni interesować się wysokością opłat i uiszczać je. Przeszkodą nie jest także brak orzeczenia sądowego skoro pozwani uznali powództwo.

Reasumując, jeśli pozwany przyznał, że nie uregulował należności, ponieważ oczekiwał na zakończenie sprawy sądowej, to tym bardziej oznacza, że bez wytoczenia powództwa powódka nie zostałaby zaspokojona, a przynajmniej nie w całości i to w sytuacji, kiedy zasada oraz wysokość roszczenia nie były kwestionowane.

Wobec powyższego o kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 105 § 2 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) i mając na uwadze, że powódka w marginalnej części przegrała proces (po cofnięciu pozwu domagała się zapłaty kwoty 3.774,14 zł, natomiast różnica pomiędzy pierwotnym żądaniem a kwotą cofniętego powództwa wynosiła 5.207,18 zł – 1.466,07 zł = 3.741,11 zł), zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powódki całość poniesionych przez nią kosztów procesu, na co składały się: opłata sądowa od pozwu (400,00 zł), wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej (1.800,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz koszty doręczenia korespondencji przez komornika w trybie art. 139 ¹ k.p.c. (72,10 zł) – łącznie 2.289,10 zł.