Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Robert Zdych (spr.)

Sędziowie SSO Krzysztof Głowacki

(...) del. do SO Piotr Wylegalski

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Marka Janczyńskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r.

sprawy A. K. (1) (K.)

oskarżonej o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.

o ochronie zwierząt

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

z dnia 8 listopada 2013 roku sygn. akt II K 773/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Środzie Śląskiej do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt IV Ka 134/14

UZASADNIENIE

A. K. (1) została oskarżona o to, że w sierpniu 2012r. w Ś. chcąc, aby B. M. (1) i S. W. (1) dokonali czynu zabronionego nakłaniała ich do pozbawiania życia należącego do niej psa rasy mieszanej wabiącego się B. w wyniku czego w dniu 16 sierpnia 2012r. w Ś. na terenie posesji przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu i ze szczególnym okrucieństwem usiłowali oni pozbawić wspomnianego psa życia lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na reakcję znajdujących się w pobliżu osób to jest o czyn z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 8.11.2013r. sygn. akt II K 773/12 A. K. (1) została uniewinniona od zarzucanego jej czynu.

Jednocześnie zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej kwotę 840zł. tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na uznaniu, iż A. K. nie popełniła zarzucanego jej czynu podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań świadków T. B. (1), R. M. i T. Z. oraz wyjaśnień B. M. (1) i S. W. (1) prowadzą do wniosku, iż oskarżona dopuściła się popełnienia zarzuconego jej czynu.

Podnosząc powyższy zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowego do ponownego rozpoznania.

Apelacja jest zasadna.

Podejmując orzeczenie o uniewinnieniu A. K. Sąd Rejonowy wskazał na sprzeczności w wyjaśnieniach obciążających ją osób – S. W. i B. M.. W uzasadnieniu wyroku przytoczono wypowiedzi oskarżonych odnoszące się do rozmów z A. K. i na podstawie ich analizy sąd orzekający doszedł do wniosku, że nie zasługują one na wiarę.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem, iż różnice w podawanych przez oskarżonych sformułowaniach muszą prowadzić do negacji ich wyjaśnień.

Przy takiej ocenie należy wziąć pod uwagę tak upływ czasu, jaki minął od dat poszczególnych relacji, osobistą zdolność do zapamiętywania i odtwarzania zdarzeń jak i ich wagę dla danego rozmówcy.

Pomimo, iż S. W. i B. M. używając różnych określeń przekazali zapamiętaną treść rozmów z oskarżoną to ich wydźwięk uznać należy za zbieżny.

Nie można przy tym zapominać i o fakcie, że jak wynika z ich relacji do rozmów dochodziło w różnych konfiguracjach osobowych.

S. W. podał, że:

- „mówiła, że już ma dość tego psa, żeby się go pozbyć”, „ja powiedziałem, że jak ona chce to mogę go zakopać na jej posesji. Kiwnęła głową, ze się zgadza…” - k. 23,

- „kazała mi i B. M. (1) zabić jej psa i zakopać go na terenie jej posesji” – k. 33,

- „potwierdzam, że (…) powiedziała, że chce się pozbyć psa i że jej zaproponowałem, że mogę go zakopać na jej posesji. Ona kiwnęła głową” – k. 73,

- „ja powiedziałem jak pani chce to mogę sprzątnąć tego psa, ona kiwnęła głową” k. 121.

Przytoczone powyżej wypowiedzi S,.W. oczywiście różnią się pomiędzy sobą, jednakże niezależnie od użytego określenia nie można inaczej zrozumieć zachowania oskarżonej, jak zgody na zabicie psa. Wypowiedzi „żeby pozbyć się” nie można bowiem interpretować w oderwaniu od słów S. W. o zakopaniu zwierzęcia na terenie posesji i zaakceptowaniu tej propozycji poprzez skinienie głową.

„Pozbycie się” w tym kontekście to nie znalezienie dla psa innego właściciela, wywiezienie w oddalone miejsce i porzucenie, sprzedanie, itp. lecz zabicie.

Powołując się na różnice w wypowiedziach S. W. Sąd I instancji akcentuje przede wszystkim wyjaśnienia złożone przez tę osobę na rozprawie, pomijając fakt, że wówczas wskazywał on, że „ja teraz z połowy tego nie pamiętam. Poprzednio lepiej pamiętałem”. Jednocześnie S. W. podtrzymał w całości swoje uprzednie relacje.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii B. M. wyjaśnił:

- „mówiła żeby go zabić i pozwoliła aby zakopać go na terenie jej posesji” k. 18,

- „mówiła mi, że mam z S. zabić jej psa i zakopać go na terenie jej posesji” k. 31,

- „powiedziała do mnie, że chce się pozbyć tego psa i żeby go zakopać na terenie posesji” k. 70,

- „ona się chciała pozbyć tego psa i żeby był zakopany na tej posesji” k. 123.

I te różniące się pomiędzy sobą wypowiedzi mają jednak przecież taki sam wydźwięk.

Oczywiście zwracając wyłącznie uwagę na sposób wyartykułowania przez S. W. i B. M. zapamiętanych treści rozmów można wskazywać na istniejące sprzeczności, lecz sprzeczności te nie dotyczą najistotniejszej dla dokonania ustaleń w zakresie odpowiedzialności oskarżonej kwestii – według relacji tych osób A. K. wyrażała chęć pozbycia się psa poprzez jego zabicie i proponowała za to pieniądze.

Dysponując dwoma przeciwstawnymi dowodami: z jednej strony wyjaśnienia oskarżonej, z drugiej zaś wyjaśnienia B. M. i S. W. Sąd Rejonowy winien dokonać oceny wiarygodności tych relacji w kontekście innych dowodów.

Uznając za wiarygodne wyjaśnienia A. K. Sąd I instancji wskazał, że są one zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, nie podając na podstawie jakich to okoliczności taki wniosek wysnuł skoro zestawia je wyłącznie z wyjaśnieniami obciążających ją osób, a jednocześnie zaś sam zauważa, że nie są prawdziwe podawane przez oskarżoną okoliczności poszukiwania osoby, która podjęła by się opieki nad psem.

Odwołując się do zasad logiki, które są wszak jednym z kryteriów oceny dowodów zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. sąd orzekający winien rozważyć czy w istocie S. W. i B. M. bez zgody właścicielki psa na jego zabicie zdecydowaliby się na popełnienie tego czynu na terenie jej posesji, w sytuacji gdy mogli być zauważeni przez nią lub jej pracowników.

Tak S. W. jak i B. M. od początku postępowania karnego przyznawali się do popełnionego czynu, nie kryjąc roli, jaką w nim odegrali. Taka postawa również winna mieć wpływ na ocenę wiarygodności podawanych przez nich relacji.

Obowiązkiem sądu zgodnie z art. 7 k.p.k. jest rozważenie wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego w sposób uwzględniający doświadczenie życiowe i reguły poprawnego myślenia.

Pokreślenia wymaga, że ocena taka musi być pełna i odnosić się do wszystkich ujawnionych na rozprawie dowodów, w innym bowiem przypadku stanowi naruszenie art. 410 k.p.k.

Tymczasem bezspornie poza rozważaniami sądu, których to uzasadnienie wyroku winno stanowić odzwierciedlenie, pozostały zeznania osób, które mogą potwierdzić wiarygodność wyjaśnień S. W. i B. M..

Chodzi tu o zeznania T. B., który rozmawiał z tymi osobami i jak wynika z jego relacji S. W. i B. M. przekazali mu, że „pani A. chciała się go pozbyć, żeby był zakopany n posesji” – k. 135.

Z B. M. rozmawiał też P. C.. Z oświadczenia B. M. miało wynikać, że to właścicielka zleciła zabicie psa.

Zeznania tego funkcjonariusza policji pozwalałyby na ustalenie, że tuż po zdarzeniu B. M. już wskazywał na A. K. jako osobę, która zleciła pozbycie się psa.

Dowody te mogące mieć wpływ na ocenę wyjaśnień S. W. i B. M. winny być przez Sąd Rejonowy dostrzeżone i winien się on do nich odnieść.

W sytuacji gdy tego nie czyni dopuszcza się obrazy art. 410 k.p.k., zaś dokonana ocena materiału dowodowego jest ocena niepełną, dowolną i nie odpowiadającą kryteriom wskazanym przez normę art. 7 k.p.k.

Z tych względów podzielając zasadność apelacji oskarżyciela publicznego Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone orzeczenie.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd winien odebrać wyjaśnienia od A. K. i dokonać bezpośredniego przesłuchania w charakterze świadków: S. W., B. M., P. C. i T. B..

W odniesieniu do pozostałych świadków sąd może poprzestać na ujawnieniu ich zeznań, chyba że strony podniosą istotne argumenty przemawiające za przeprowadzeniem danego dowodu bezpośrednio na rozprawie.

Sporządzając uzasadnienie sąd winien mieć na uwadze, by odpowiadało ono wymogom określonym w art. 424 k.p.k., wyjaśniając wszystkie ustalenia faktyczne poczynione w sprawie, jak też zawierając dokonaną ocenę dowodów.

W sposób szczegółowy należy przeanalizować wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, uzasadniając powody skutkujące uznaniem za wiarygodne pewnych z nich i braku tego przymiotu u pozostałych.