Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Barbara Bojakowska

Protokolant: Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. S. i M. S.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 25 lutego 2022 roku, sygnatura akt I C 148/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok na następujący:

„1. zasądza od Towarzystwa (...) SA w W. solidarnie na rzecz R. S. i M. S. 248,68 (dwieście czterdzieści osiem 68/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 19 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałej części’

3. zasądza solidarnie od R. S. i M. S. na rzecz Towarzystwa (...) SA w W. (...),34 (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia jeden 34/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.;

4. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku tytułem zwrotu wydatków następujące kwoty:

a) solidarnie od R. S. i M. S. 766,35 (siedemset sześćdziesiąt sześć 35/100) złotych;

b) od Towarzystwa (...) SA w (...),70 (dwadzieścia trzy 70/100) złotych”.

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza solidarnie od R. S. i M. S. na rzecz Towarzystwa (...) SA w W. (...) (jeden tysiąc dowiecie sześćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 179/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa R. S. i M. S. wspólników spółki cywilnej (...).C. R. S. i M. S. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powodów 7486,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 19 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oraz 2217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienie się niniejszego wyroku do dnia zapłaty (pkt 2) i nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku od pozwanego 790,05 zł tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

23 września 2017 roku uległ uszkodzeniu samochód marki O. (...) nr rej. (...) należący do G. J.. Uszkodzony samochód nie nadawał się do użytku. G. J. potrzebował samochód, aby dojeżdżać do pracy. Poszkodowany miał jeszcze drugi samochód, ale samochód ten używała jego żona, która także dojeżdżała do pracy.
23 września 2017 roku poszkodowany wynajął samochód zastępczy marki O. (...)
od powodów. Pozwany poinformował poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego w firmie (...) ze stawką 80 zł za dobę netto. Stawka ta nie obejmowała zwolnienie z udziału własnego w razie szkody w pojeździe wynajętym, w pojeździe wynajętym nie można był palić ani przewozić psa. Takich ograniczeń nie było w umowie najmu zawartej z powodami. Poszkodowany otrzymał wypłatę odszkodowania za uszkodzony samochód 9 listopada 2017 roku. Poszkodowany nie naprawiał uszkodzonego samochodu. Pieniądze przeznaczył na naprawę innego samochodu. Zwrócił pojazd zastępczy 16 listopada 2017 roku. Powodowie wystawili rachunek za najem samochodu zastępczego za 54 dni przy stawce 180 zł/dobę netto (221 zł 40 gr brutto za dobę), co w sumie dało 11.955,60 zł. Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. G. J. przeniósł na powodów wierzytelność, która przysługiwała mu przeciwko pozwanemu z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany na podstawie decyzji z 18 stycznia 2018 r. wypłacił powodom tytułem zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego 4469,12 zł
(2 dni x 144,56 zł brutto/dobę + 44 dni x 95 zł brutto/dobę). Dobowe stawki najmu samochodu klasy C w okresie wrzesień-listopad 2017 roku na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego kształtowały się na poziomie 75-220 zł netto za dobę. Stawka zastosowana przez powodów była stawką rynkową.

Według sądu sprawca przedmiotowej szkody na podstawie art. 415 k.c. byłby zobowiązany do naprawienia szkody, którą poniósł G. J. i dlatego pozwany jest zobowiązany do odszkodowania wobec powodów, jako nabywców wierzytelności
od G. J., na podstawie art. 822 § 1 k.c.

Sąd przyjął, że okres najmu wynoszący 54 dni był zasadny. Poszkodowany wynajął samochód zastępczy dzień po powstaniu szkody. Zwrócił samochód zastępczy 7 dni
po uzyskaniu odszkodowania. Czas 7 dni był poszkodowanemu niezbędny
na zagospodarowanie pozostałości uszkodzonego samochodu i ewentualny zakup innego samochodu. Poszkodowany faktycznie innego samochodu nie zakupił, ale naprawił
za pieniądze z odszkodowania drugi samochód, z którego korzystała jego żona.

Sąd przyjął stawkę najmu na 221,40 zł brutto za dobę, ponieważ taką stawkę zastosowali powodowie i jest to stawka rynkowa. Postanowienia umowy najmu były
dla poszkodowanego - najemcy korzystne i zaspokajały jego potrzeby w zakresie najmu pojazdu zastępczego. Powodom należy się zatem kwota 11955,60 zł. Pozwany zapłacił
już powodom kwotę 4469,12 zł. Powodom należy się zatem jeszcze 11955,60 zł – 4469,12 zł = 7486,48 zł. Z powyższych względów orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku.

Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 817 §1 k.c. należność główną zasądzono
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wskazanego w pozwie, ponieważ dzień ten nastąpił po wydaniu decyzji przez pozwanego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 §.1 i 1 ¹ k.p.c. mając na uwadze,
że powodowie wygrali sprawę.

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 83 ust.2 i art. 113 ust.1 ustawy
o kosztach sądowych w sprawie cywilnej zasądzono na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Łasku od pozwanego wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Łasku na opinię biegłego.

Apelację od ww. orzeczenia wniósł pozwany zaskarżając je w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a/ art. 327 ¹ k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną wyroku oraz uniemożliwiający ustalenie motywów
i oceny jakimi kierował się Sąd I instancji wydając wyrok przede wszystkim w zakresie odnoszącym się do uznania za wiarygodne zeznania świadka G. J. w aspekcie posiadanych przez świadka notatek wraz z odpowiedziami na pytania zadawane przez stronę powodowa jak również w aspekcie trwania najmu pojazdu zastępczego w aspekcie dokumentów znajdujących się w aktach postępowania likwidacyjnego w tym monitów kierowanych do poszkodowanego w sytuacji gdy Sąd w uzasadnieniu wyroku nie wskazał jakie fakty uznał za udowodnione w tym zakresie, jakiej dokonał oceny dowodów, poprzestając na lakonicznym przedstawieniu podstawy prawnej zasądzenia odszkodowania;

b/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nienadaniem im odpowiedniej wagi,
w szczególności poprzez przyjęcie, że poszkodowany nie przyczynił się do przedłużenia postępowania, co skutkowało konstatacją iż poszkodowany na każde konkretne wezwanie pozwanego reagował prawidłowo i najszybszym możliwym terminie dostarczał pozwanemu wymagane od niego dokumenty umożliwiające przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego w sytuacji gdy:

- pismem z 28 września 2017 r. pozwany zobowiązał poszkodowanego do złożenia
m.in. kopii dowodu rejestracyjnego pojazdu lub karty pojazdu, dyspozycji wypłaty
odszkodowania z podpisami wszystkich Współwłaścicieli pojazdu;

- pismem z 20 października 2017 r. pozwany poinformował poszkodowanego,
że przyczyną niemożności zaspokojenia roszczeń jest nie udokumentowana własność
pojazdu lub dyspozycja wypłaty odszkodowania od właścicieli zgodnie z dowodem
rejestracyjnym;

- z korespondencji e-mail znajdującej się w aktach szkodowych wynika, że dokumenty
zostały przez poszkodowanego uzupełnione dopiero w dniu 30 października 2017 r.;

A w konsekwencji w tych warunkach nielogicznym zdaje się być wniosek Sądu Rejonowego, uznający cały okres najmu pojazdu zastępczego w sytuacji gdy w okresie
od 24.10-30.10.2017 r. pozwany oczekiwał nadesłania dokumentów niezbędnych
do zakończenia procesu likwidacji szkody; w sytuacji w której gdyby poszkodowany niezwłocznie złożył wszystkie dokumenty w odpowiedzi na pismo z 28.09.2017 r. umożliwiłby wcześniejsze zakończenie postępowania likwidacyjnego albowiem brak byłoby wątpliwości co do osoby wierzyciela oraz numeru rachunku bankowego do zlecenia dyspozycji przelewu;

c/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nie nadaniem im odpowiedniej wagi,
w szczególności poprzez:

- uznanie za wiarygodne zeznania świadka G. J. co do okoliczności
związanych z organizacją pojazdu zastępczego w sytuacji, gdy świadek na rozprawie
posługiwał się kartką z nakreślonymi odpowiedziami, których świadek nie mógł
sporządzić samodzielnie, albowiem nie znał przedmiotu postępowania, a tym bardziej
pytań stron postępowania, zaś zabezpieczona przez Sąd kartka zawierała pytania
charakterystyczne dla postępowań dot. najmu pojazdów zastępczych m.in zawierając
sformułowanie, „...w czasie likwidacji tej szkody popsuł nam się V. użytkowany
przez żonę więc po wypłacie odszkodowania z wypłaconych środków naprawiliśmy
V., a ja wyjechałem za granicę, (na czarno? czy jest jakaś dokumentacja ?)
Czy zakupił Pan inny pojazd po szkodzie? Nie zakupiłem ponieważ musiałem
wyjechać za granice, a środki z odszkodowania przeznaczyliśmy na naprawę
V.",

- pominięcie okoliczności i nienadanie jej istotnej wagi, a mianowicie, że w trakcie
zgłoszenia szkody poszkodowany nie informował pozwanego o potrzebie organizacji
pojazdu zastępczego, nie pytał również o to jaka firma miałaby organizować pojazd
zastępczy w imieniu poszkodowanego oraz na jakich warunkach. Nie wiadomo więc
skąd świadek miałby wiedzieć, że auto zastępcze miałaby organizować firma
(...) oraz jakie warunki ona oferowała,

- uznanie celowości najmu pojazdu zastępczego co do zasady, w sytuacji, gdy poszkodowany nie zakupił nowego pojazdu w miejsce uszkodzonego, a pieniądze
z wypłaconego odszkodowania przeznaczył na naprawę pojazdu C. (...), z którego korzystała żona poszkodowanego, zaś jak wynika z zeznań świadka do czasu wyjazdu
za granicę „jakoś dawałem radę - raz kolega woził, raz żona", co przy prawidłowej ocenie dowodów winno prowadzić do wniosku, że korzystanie z auta zastępczego było wyłącznie wygodą poszkodowanego, albowiem nie wiązało się ono z koniecznością doprowadzenia
do zapewnienia poszkodowanemu organizacji nowego pojazdu w miejsce uszkodzonego względnie naprawy auta w stosunku do którego orzeczono szkodę całkowitą,

- błędne przyjęcie, iż pozwany nie przedłożył skutecznej propozycji najmu poszkodowanemu, mimo iż przeciwny wniosek wynika z materiału dowodowego w postaci akt szkody: nagrania zgłoszenia szkody plik o nazwie :. (...) (...) wskazany w odpowiedzi
na pozew, jak również poszkodowany nie przejawił jakiejkolwiek inicjatywy by porównać oferty najmu powoda i firmy współpracującej z pozwanym albowiem jak wynika z akt szkody, najem pojazdu zastępczego rozpoczął w dniu 23 września 2017 r., zaś zgłosił szkodę pozwanemu dopiero w dniu 25 września 2017 r. co powinno prowadzić do wniosku,
iż poszkodowany nie uczynił zadość obowiązkom związanym z porównaniem ofert powoda
i podmiotów współpracujących z pozwaną a tym samym naruszył zasadę minimalizacji szkody, bowiem działania powódki na mocy udzielonego upoważnienia odnoszą skutek również względem poszkodowanego;

- pominięcie przez sąd, że poszkodowany realnie nie był zainteresowany uzyskaniem jak najkorzystniejszej oferty, albowiem ani powód ani poszkodowany nie wskazywali
na jakiekolwiek okoliczności i pobudki które kierowały poszkodowanym przy wyborze pojazdu zastępczego w dacie zgłoszenia szkody, mimo iż jak wynika z dokumentów usługa najmu pojazdu zastępczego była już realizowana, zaś okoliczności wskazywane przez świadka w toku rozprawy winny być uznane za niewiarygodne wobec okoliczności wskazanych;

- błędne przyjęcie, iż warunki najmu pojazdu zastępczego w powodowej firmie były korzystniejsze dla poszkodowanego albowiem „nie musiał on" angażować własnych środków, jak również że poszkodowany dokonał porównania ofert w sytuacji, gdy jak wynika
ze zgromadzonych w aktach postępowania likwidacyjnego dokumentów: wynajęcie pojazdu zastępczego nastąpiło w dniu 23.09.2017 r. o godz. 15:00, zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 25.09.2017 r. o godz. 13.44 (vide: nagranie rozmowy zgłoszenia szkody oraz pismo
z oświadczeniem o przyjęciu zgłoszenia szkody),

Co przy prawidłowej ocenie dowodów winno prowadzić do wniosku,
że poszkodowany nie podjął jakiejkolwiek inicjatywy w porównaniu ofert, a złożone przez świadka zeznania winny zostać uznane za niewiarygodne, gdyż opierały się na zapisach nakreślonych na kartce posiadanej przez świadka z przygotowanymi odpowiedziami
na pytania dla potrzeb potencjalnego postępowania sądowego,

jak również pominięcie tej części zeznań świadka w których wskazał on, że „gdybym miał zapłacić 12.000 zł to bym go {czyt. auta zastępczego) nie wynajął",

- pominięcie okoliczności, że poszkodowany nie poinformował pozwanej
o przyczynach, dla których nie chce skorzystać z pojazdu zastępczego za stawkę znacznie niższą aniżeli oferuje powód, co uniemożliwiło prawidłową likwidację szkody i przyczyniło się do zwiększenia jej rozmiarów;

- nienadanie odpowiedniego znaczenia złożonej poszkodowanemu oferty najmu pojazdu zastępczego, z której poszkodowany - należycie współpracujący z dłużnikiem
w wykonaniu zobowiązania - winien był skorzystać i która to oferta winna wyznaczać stawkę dobową na podstawie której sąd zasądził odszkodowanie (w przypadku uznania najmu pojazdu zastępczego za uzasadniony co do zasady we wskazanych okolicznościach sprawy);

- pominięcie okoliczności, iż jak wynika z zeznań świadka poszkodowany
nie przeprowadził naprawy auta po szkodzie i sprzedał je w stanie uszkodzonym jak również nie kupił nowego pojazdu w miejsce uszkodzonego, co winno prowadzić do wniosku,
że pojazd zastępczy był poszkodowanemu zbędny;

co z kolei skutkowało zasądzeniem na rzecz powodów kosztów najmu pojazdu zastępczego, nie pozostających w normalnych związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym i przekraczających zakres powstałej szkody.

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a/ art. 354 § 2 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że poszkodowany nie musiał współpracować z pozwanym w procesie likwidacji szkody oraz
dopełniać ciążących na nim obowiązków, w szczególności polegających na zapobieżeniu
zwiększeniu się szkody, bowiem pozwana nie wykazała skutecznego przedstawienia
poszkodowanemu oferty zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez pozwaną mimo
iż poszkodowany miała taką wiedzę pozyskaną na skutek przekazanej informacji podczas
telefonicznego zgłoszenia szkody, co skutkowało nieuzasadnionym zwiększeniem rozmiaru
szkody poprzez wynajęcie przez poszkodowanego pojazdu zastępczego za stawę wyższą
niż podmioty oferujące najem pojazdów zastępczych współpracujące z pozwaną,

b/ art. 354 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie faktu,
iż na poszkodowanym ciążą obowiązki w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody,
w szczególności polegające na współdziałaniu w wykonaniu zobowiązania oraz optymalizacja wysokości szkody; oraz pominięciu tej okoliczności, iż całkowite koszty najmu pojazdu zastępczego (11.955,60 zł brutto) w stosunku do wartości pojazdu sprzed szkody (800 zł) były rażąco wygórowane,

c/ art. 822 § 1 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie
i w konsekwencji błędne przyjęcie za uzasadnione nadmiernych kosztów najmu pojazdu zastępczego, które mogły być znacznie ograniczone bez żadnego uszczerbku
dla poszkodowanego, gdyby zdecydował się skorzystać z oferty pozwanej;

d/ art. 361 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji:

- nieprawidłowe uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieszczą się koszty najmu pojazdu zastępczego, w sytuacji, gdy poszkodowany nie przeprowadził naprawy auta i sprzedał je w stanie uszkodzonym, zaś w to miejsce nie zakupił nowego pojazdu co oznacza, że w majątku poszkodowanego nie powstała szkoda, która musiała być usunięta poprzez korzystanie z auta zastępczego na czas naprawy pojazdu lub nabycie nowego w miejsce uszkodzonego,

ewentualnie:

- nieprawidłowe uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieszczą się
koszty najmu po stawce znacznie wyższej niż koszty najmu zaproponowanego
poszkodowanemu, podczas gdy zwiększenie szkody było wywołane nielojalnym
i nieracjonalnym postępowaniem osoby poszkodowanej w tym zaniechaniem
w przesłaniu dokumentów niezbędnych do zakończenia procesu likwidacji szkody;

- przyjęcie, że różnica w wysokości stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego
zastosowana przez powoda, względem stawek stosowanych przez firmy
współpracujące z pozwanym jest uzasadniona i stanowi szkodę pozostającą
w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym, za skutki którego
odpowiedzialny jest pozwany.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku
i przekazanie sprawy do ewentualnego rozpoznania ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych; zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych |z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji strony pozwanej, zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kosztów zastępstwa adwokackiego za postępowanie apelacyjne według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja w zasadniczej części jest uzasadniona i zasługuje na uwzględnienie.

Wobec postawienia w apelacji zarzutów naruszenia zarówno prawa procesowego jak i materialnego, trzeba podnieść, że prawidłowość zastosowania lub wykładnia prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na gruncie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej wyroku. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wówczas gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń ( por. wyrok SN z 26 marca 1997 r. , II CKN 60/97, OSNC 1997/9/128).

Zasadniczo rację ma apelujący, że Sąd Rejonowy dokonał swoich ustaleń, w tym oceny zeznań świadka G. J. zupełnie dowolnie bez powiązania z bezosobowym materiałem dowodowym, w tym dokumentacji związanej z likwidacją szkody, nagrania z rozmowy z operatorem przy zgłoszeniu szkody oraz samym zachowaniem się świadka podczas zeznań, kiedy posługiwał się notatkami. Wreszcie niepoddanie krytycznej ocenie samych jego zeznań, kiedy podał, że gdyby musiał sam zapłacić 12000 zł za najem samochodu, to nigdy pojazdu zastępczego nie wynajął. Mając na uwadze powyższe uwagi należy w całości zgodzić się z apelującym, że Sąd Rejonowy czyniąc swoje ustalenia odnośnie braku propozycji najmu pojazdu zastępczego przez pozwanego dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jak wynika bowiem z rozmowy nagranej podczas zgłaszania szkody na propozycje zorganizowania pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela osoba zgłaszająca szkodę oświadczyła, że nie potrzebuje samochodu zastępczego. W tych okolicznościach trudno przyjąć za Sądem Rejonowym, że oferta najmu pojazdu przez apelującego była dla bezpośrednio poszkodowanego mniej korzystna oraz, że samodzielnie dokonał on porównania ofert. Abstrahując już od tego, że za oferta powoda miała być bardziej korzystna z powodu możliwości palenia w samochodzie czy możliwości przewożenia psa. Przede wszystkim samochód, to nie palarnia, a palenie w czasie jazdy jest niedozwolone. Nadto do zwyczajowego używania samochodu nie należy przewożenie psa, a jak wynika z zeznań poszkodowanego samochód miał mu służyć do dojazdów do pracy, a nie celem wyjazdu z psem na wystawy.

Należy także zgodzić się z apelującym, że Sąd Rejowy przy ustalaniu okresu uzasadnionego najmu pojazdu nie wziął pod uwagę zachowania się, poszkodowanego podczas likwidacji szkody, to jest dokumentów z dnia 28 września 2017 r. 20 października 2017 r. oraz faktu uzupełnienia wymaganych dokumentów przez poszkodowanego dopiero w dniu 31 października 2017 r. ( d. korespondencja mailowa k35, 37-39), z których wynika, że poszkodowany nie uzupełniał brakującej dokumentacji niezwłocznie, co także powinno mieć wpływ na ustalenie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego. Na szczególną uwagę zasługuje oczekiwanie na brakujące dokumenty przez prawie 10 dni.

Nie ma natomiast racji skarżący, że dla uznania celowości najmu pojazdu zastępczego konieczne było wykazanie, że poszkodowany kupił nowy pojazd w miejsce uszkodzonego. Sam fakt, na co przeznaczył środki uzyskane z odszkodowania nie ma znaczenia co do celowości najmu pojazdu, ale na pewno ma znaczenie przy ocenie uzasadnionej długości najmu pojazdu zastępczego

Ostatecznie Sąd Okręgowy uznał, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił, że oferta najmu pojazdu zastępczego zaproponowana przez powodów była korzystniejsza dla poszkodowanego i należy rozliczyć odszkodowanie za najem pojazdu według stawki zaproponowanej przez pozwanego ,czyli 95 zł brutto, co do zasady. Natomiast uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego powinien zakończyć się w dniu 9 listopada 2017 r., czyli w dniu otrzymania przelewu od pozwanego, a nie jak przyjął pozwany w dniu wydania decyzji, czy jak chcieli tego powodowie po upływie 7 dni od daty wypłaty.

Na skutek poczynienia błędnych ustaleń przez Sąd rejonowy doszło także do naruszenia prawa materialnego.

Za uzasadnione należy uznać zarzuty naruszenia art. 354 § 2 k.c. i art. 16 ust 1 pkt. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych oraz art. 361 k.c.

Rację ma skarżący, że poszkodowany ma obwiązek współpracować przy likwacji szkody oraz zapobiegać jej zwiększeniu się Nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym ze szkodą w postaci wypadku komunikacyjnego mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszenia jej rozmiarów . Dłużnik ma obowiązek zwrócić koszty tylko ekonomicznie uzasadnione. Jeżeli strona pozwana zaoferowała najem pojazdu za kwotę ponad dwukrotnie niższą z uwzględnieniem segmentu uszkodzonego auta, to należy się odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w kwocie przez ubezpieczyciela zaproponowanej (por. uchwala SN z 24 sierpnia 2017 t. III CZP 20/17).

Jeżeli chodzi o uzasadniony czas najmu, to oczywiście zasadniczo jest ustalone powszechnie w judykaturze, że za uzasadniony uznaje się najem do 7 dni od daty wypłaty odszkodowana lub za czas technologicznej naprawy, ale w tym konkretnym przypadku zważywszy , na zachowanie poszkodowanego, które przyczyniło się do wydłużenia procesu likwidacji szkody oraz faktu, że nie podejmował żadnych czynności związanych z zakupem nowego pojazdu, mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa materialnego, za uzasadniony należało przyjąć najem za 47 dni.

Konkludując Sąd Okręgowy uznał, że powodom należy się ponad wypłacone odszkodowanie 153,68 zł, co stanowi różnicę w stawce przyjętej przez pozwanego a stawką obowiązującą u powodów ( 221,40 zł stawka powodów a 144,56 zł przyjęta przez pozwanego) za dwa dni przed zgłoszeniem szkody u pozwanego i uzyskaniem informacji o możliwości najmu pojazdu i obowiązujących stawkach. Poza tym zasądził dodatkowo 95 zł brutto za najem z dnia 9 listopada 2017 r.

Zarówno Sąd jak i pozwany przyjmują stawki średnie rynkowe, co nie jest, w tym stanie faktycznym uzasadnione i nie znajduje podstawy prawnej.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy z zmienił zaskarżony wyrok i obniżył zasądzone odszkodowanie do kwoty 248,68 zł w oparciu treść art. 386 § 1 k.p.c.

W pozostałym zakresie apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania za pierwszą i drugą instancję Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., obciążając strony kosztami stosownie do wygranej.

W pierwszej instancji powód wygrał sprawę w 3%. Łączne koszty procesu wyniosły 4051 zł z czego pozwany poniósł 1834 zł, a powinien zapłacić 121,53 zł, do zapłaty zatem na jego rzecz jest kwota 1712,44 zł.

W postępowaniu odwoławczym pozwany wygrał apelację w 97 %.

Uwzględniając poniesione koszty przez pozwanego w łącznej wysokości 1300 zł, to do zapłaty na jego rzecz należało zasądzić 1261zł.

O kosztach nieuiszczonych wydatków tymczasowo pokrytych przez S. Państwa, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i obciążono obowiązkiem ich zwrotu obie strony stosowanie do przegranej, powodowie w 97% a pozwany 3%.