Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2022 roku.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko Z. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 29 grudnia 2021 roku, sygn. akt IC 420/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej Z. M. na rzecz powoda Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. 1800 ( jeden tysiąc osiemset ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie poczynając od dnia następnego po upływie tygodnia od doręczenia pozwanej odpisu wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 42/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 29 grudnia 2021 r. w sprawie I C 420/21 zasądzono od pozwanej Z. M. na rzecz powoda Horyzont Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. kwotę 39.545,24 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 listopada 2021 r. do dnia zapłaty (pkt 1. wyroku), ponadto zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.100,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 2. wyroku).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W dniu 12 sierpnia 2018 roku pozwana Z. M., zawarła z poprzednikiem prawnym powoda Bank (...) S.A. z siedzibą w G., obecnie (...) Bank S.A. z siedzibą w W., umowę o kredyt gotówkowy przeznaczony częściowo na spłatę innych kredytów Nr (...). W ramach umowy Bank udzielił Z. M. kredytu w wysokości 67.544,31 zł z przeznaczeniem na: potrzeby konsumpcyjne kredytobiorcy w wysokości 3.690,00 zł, na spłatę zobowiązań kredytowych z tytułu umowy kredytu Nr (...) w wysokości 17.973,33 zł, umowy kredytu Nr (...) w wysokości 34.906,44 zł oraz na zapłatę prowizji w wysokości 10.974,54 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę, na dzień zawarcia umowy, wynosiła 80.562,24 zł, na którą to sumę składały się: kwota kredytu w wysokości 56.569,77 zł, odsetki umowne w wysokości 13.017,93 zł oraz prowizja od udzielonego kredytu w wysokości 10.974,54 zł. Spłata kredytu miała nastąpić w 72 ratach w wysokości 1.118,92 zł płatnych miesięcznie do 12 – tego dnia każdego miesiąca. W § 6 ustalono, iż Bank może wypowiedzieć umowę kredytu w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni.

Pozwana Z. M. początkowo wywiązywała się z zapłaty poszczególnych rat. Następnie, pozwana zaprzestała uiszczania rat kredytu.

Pismem z dnia 23 listopada 2020 roku powód, z uwagi na niedotrzymanie warunków umowy kredytu Nr (...) oraz nieuregulowanie zadłużenia, działając na podstawie art. 75c ustawy Prawo bankowe wezwał pozwaną Z. M., do dokonania w terminie 14 dni roboczych, licząc od dnia otrzymania wezwania, spłaty zadłużenia przeterminowanego, które na dzień wystawienia pisma wynosiło 3.153,27 zł. Jednocześnie, w piśmie tym Bank poinformował pozwaną, o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma wniosku o restrukturyzację zadłużania. Poinformowano jednocześnie pozwaną, iż brak spłaty w zakreślonym terminie oraz nie wystąpienie z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia, spowoduje złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez (...) Bank S.A.

Pismem z dnia 21 grudnia 2020 roku, z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieuregulowania zaległości, pomimo wezwania do zapłaty, Bank przesłał do pozwanej Z. M. oświadczenie, w którym wypowiedział umowę o kredyt Nr (...) z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia, liczonego od daty doręczenia niniejszego pisma. Na dzień wystawienia pisma, zobowiązanie wynikające z umowy wynosiło 3.575,77 zł. Pismo zostało odebrane w dniu 24 grudnia 2020 roku.

Pismem z dnia 10 lutego 2021 roku, powód w związku z wypowiedzeniem umowy wezwał pozwaną Z. M. do zapłaty w terminie 7 dni wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy kredytu Nr (...), które na dzień 09 lutego 2021 roku wynosiło 38.247,57 zł.

W dniu 22 kwietnia 2021 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazał, iż zadłużenie Z. M. z tytułu umowy kredytu Nr (...) z dnia 12 sierpnia 2016 roku, stanowi kwotę 38.771,01 zł i składają się na nią: niespłacony kapitał w kwocie 36.331,98 zł, odsetki umowne w kwocie 1.823,97 zł, odsetki karne w kwocie 615,06 zł.

W dniu 15 czerwca 2021 roku została zawarta pomiędzy (...) Bank S.A. z siedzibą w W. – Cedentem, a Horyzont Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. – Cesjonariuszem umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której Cedent dokonał na rzecz Cesjonariusza przelewu wymagalnych wierzytelności szczegółowo wymienionych w Załączniku Nr 1 do umowy, przysługujących mu w stosunku do dłużników, wynikających z tytułu dokonanych czynności bankowych. W załączniku Nr 1 – Wykaz wierzytelności do umowy przelewu wierzytelności została wymieniona wierzytelność przysługująca poprzednikowi od pozwanej Z. M. z tytułu umowy kredytu Nr (...) z dnia 12 sierpnia 2016 roku. Do chwili wyrokowania Sądu I instancji pozwana Z. M. nie spłaciła należności objętej pozwem.

Sąd Rejonowy w oparciu o tak ustalony stan faktyczny nie miał wątpliwości co do zasadności formułowanego przez powoda roszczenia, nie podzielił zarzutu przedawnienia podnoszonego przez pozwaną, oraz oceniając na gruncie art. 233 § 1 k.p.c. dowody w postaci dokumentów bankowych, doszedł do przekonania o pełnej zasadności powództwa. W ocenie Sądu Rejonowego, przedstawione przez stronę powodową dokumenty i wyliczenia, a przede wszystkim umowa kredytowa i wyciąg z ksiąg bankowych, w tym historia rachunku klienta, w sposób jednoznaczny wskazuje, że zgłoszone żądanie zostało udowodnione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, natomiast pozwana nie przedstawiła ewentualnych okoliczności tamujących bądź niweczących roszczenie strony powodowej, do czego była zobowiązana na podstawie przepisu art. 6 k.c.

Apelację od tego orzeczenia wywiodła pozwana, zaskarżając je w całości. W uzasadnieniu apelacji skarżąca podniosła ponownie zarzut przedawnienia roszczenia, wniosła również o przedstawienie przez powoda dowodów wpłat na rzecz wierzyciela z przedmiotowej pożyczki, które odzwierciedlają kwotę roszczenia. Wskazała nadto, że nie zostały jej przedstawione warunki umowy, co nie jest zgodne z ustawą o kredycie konsumenckim, koszty umowy pożyczki przewyższały ustawowe maksymalne koszty poza odsetkowe, jak również zostały błędnie naliczone koszty pożyczki. Pozwana podniosła również, że ma wątpliwości co do kompletności wszystkich dokumentów jak również do kwoty, która została uwidocznione na wystawionym nakazie zapłaty oraz, że łącząca ją z bankiem umowa nie została skutecznie wypowiedziana, gdyż terminy wypowiedzenia nie były zgodne z przepisami Prawa bankowego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się całkowicie bezzasadna.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa w zakresie poczynionych ustaleń. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, stawianego już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, zarzut ten należy uznać za niezasadny. Sąd I instancji w sposób wyczerpujący w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśnił przyczyny, dla których zarzut ten jest nietrafiony. W przedmiotowej sprawie oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy datowane jest na 21 grudnia 2020 r., zaś kierowana do pozwanej przesyłka została przez nią odebrana w dniu 24 grudnia 2020 r. i od tej daty należało liczyć okres wypowiedzenia umowy, który upłynął w dniu 25 stycznia 2021 r. Tak więc trzyletni okres przedawnienia upłynąłby dopiero w dniu 31 grudnia 2024 roku. W realiach niniejszej sprawy nie może być więc mowy o przedawnieniu dochodzonego przez powoda roszczenia.

Umowa kredytu została sporządzona w formie pisemnej, zaś jej treść obejmowała wszystkie istotne kwestie z punktu widzenia obowiązków informacyjnych względem kredytobiorcy. Informacje te są zawarte w samej umowie, którą pozwana podpisała – co przyznała zresztą składając zeznania w charakterze strony przez Sądem Rejonowym. Niezasadny jest również zarzut oparty na rzekomej nieskuteczności wypowiedzenia. Zauważyć należy ponadto, co już wskazał Sąd I instancji, że wypowiedzenie skierowane do pozwanej przez bank miało charakter warunkowy w tym znaczeniu, że jeżeli pozwana dokonałaby spłaty wymaganego zadłużenia, wypowiedzenie stałoby się niejako automatycznie nieskuteczne, a umowa byłaby w tej sytuacji kontynuowana na dotychczasowych zasadach. Taka konstrukcja, zawierająca zastrzeżenie, nie może zostać w żadnym razie uznana za nieprawidłową (zob. wyrok SN z dnia 24.09.2015 r., sygn. akt V CSK 698/14, postanowienie SN z dnia 22.03.2013 r., sygn. akt II CZP 85/12). Warto też na marginesie dodać, że treść art. 75 ust. 1 Prawa bankowego nie konstytuuje wymogu, aby oświadczenie o wypowiedzeniu umowy musiało być zawarte w odrębnym piśmie. Jednocześnie art. 75c ust. 1 tejże ustawy nie nakazuje, aby czynność wezwania do zapłaty była technicznie wyodrębniona i miała całkowicie samodzielny charakter. W ocenie Sądu Okręgowego, połączenie w jednym piśmie wezwania do uregulowania należności oraz wypowiedzenia na wypadek niezadośćuczynienia temu wezwaniu jest prawnie dopuszczalne.

Za całkowicie nietrafiony uznać należy podnoszony przez skarżącą zarzut niekompletności dokumentów. Sąd Rejonowy, dokonując swobodnej oceny przedstawionych przez pozwanego w tym zakresie dowodów wyciągnął wnioski zgodne z logiką oraz zasadami doświadczenia życiowego, sam zaś zarzut niekompletności dokumentów jest na tyle enigmatyczny, że nie wiadomo w istocie czego dotyczy owa niekompletność. Nadmienić należy, że zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c., sąd ma obowiązek ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszystkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Musi też przeprowadzić selekcję dowodów, a więc dokonać wyboru tych, na których się oparł, i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, przy czym selekcja ta powinna być poparta argumentacją zgodną z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności zgodnych z doświadczeniem życiowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980/10/200). Strona kwestionująca prawidłowość zastosowania art. 233 § 1 k.p.c., powinna przedstawić argumenty świadczące o niezachowaniu przez sąd tych reguł. Zarzut ten przy tym nie może polegać wyłącznie na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, z dnia 12 lutego 2010 r., VI ACa 356/10, Lex nr 821059, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., I ACa 240/10, Lex nr 628186).

W stanie niniejszej sprawy, podnoszone przez pozwaną zarzuty (charakteryzujące się zresztą bardzo dużym stopniem ogólności) mają charakter wyłącznie polemiczny i manifestujący niezadowolenie z orzeczenia Sądu Rejonowego.

W konsekwencji zasadne jest przyjęcie, że brak jest w niniejszej sprawie podstaw do wzruszenia prawidłowego orzeczenia Sądu I instancji. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy apelację oddalił w oparciu o art. 385 k.p.c. o czym orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. wobec faktu, że strona skarżąca przegrała w postępowaniu apelacyjnym. Na zasądzone na rzecz powoda koszty procesu składa się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, o czym orzeczono w punkcie 2. wyroku.