Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Olszewska-Kowalska

Protokolant: sek.sąd. Joanna Niewińska

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2022 roku w Sopocie,

na rozprawie

sprawy

z powództwa B. M. (1) (M.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza na rzecz powoda B. M. (1) od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 2.283,79 euro (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt trzy euro siedemdziesiąt dziewięć centów) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 listopada 2017 roku do dnia zapłaty

II.  zasądza na rzecz powoda B. M. (1) od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 4.638,30 zł (cztery tysiące sześćset trzydzieści osiem złotych trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

III.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Sopocie kwotę 1459,58 zł (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt osiem groszy) tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

sygnatura akt I C 257/20

UZASADNIENIE

Powód B. M. (1) złożył w Sądzie Rejonowym w Sopocie pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S., wnosząc o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 2.283,79 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24.11.2017 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za uszkodzenie samochodu powoda, oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg spisu kosztów.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w zaparkowany przez powoda pojazd B. o numerze rejestracyjnym (...) uderzył pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) – zgodnie z notatką KPP w N., posiadający ubezpieczenie OC u pozwanego ubezpieczyciela. Szkoda została w dniu 23.10.2017 r. zgłoszona z racji zamieszkiwania powoda w W., E. (...) – reprezentantowi pozwanego do spraw roszczeń. Ostatecznie pełnomocnik powoda otrzymał 4.12.2017 r. informację o odmowie wypłaty odszkodowania, a 15.01.2018 r. poinformowany został o przyczynie odmowy wypłaty odszkodowania – mianowicie, z uwagi na miejsce zdarzenia i siedzibę kancelarii (w Polsce). Niemiecki rzeczoznawca wycenił koszt naprawy pojazdu na 2.046,79 euro, a koszt sporządzenia ww. prywatnej ekspertyzy to 237 euro. (pozew k. 3-4v akt sprawy)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 maja 2020 r., wydanym przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Sopocie, żądanie pozwu zostało uwzględnione w całości. (nakaz zapłaty k. 16)

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w S. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, żądając oddalenia powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała okoliczności zdarzenia i własną odpowiedzialność jako ubezpieczyciela OC sprawcy. Pozwana nie przyjęła odpowiedzialności za zdarzenie, a właściciel pojazdu mającego rzekomo uszkodzić pojazd powoda złożył oświadczenie z 31.10.2016 r., które świadczy o braku odpowiedzialności pozwanej. Powód nie wniósł o przeprowadzenie jakiegokolwiek dowodu mającego potwierdzić sprawstwo osoby, za którą odpowiada pozwana, a ewentualny wniosek w tym przedmiocie ocenić należy jako spóźniony. Z ostrożności procesowej pozwana zakwestionowała powództwo również co do wysokości. (sprzeciw k. 18-19 akt sprawy)

W piśmie z 28.06.2021 r. powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu wg zaktualizowanego spisu kosztów. (pismo procesowe powoda z 28.06.2021 r.).

S ąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13.05.2016 r. w J. na terenie RP doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzony został należący do powoda B. M. (1) pojazd marki B. nr rej. (...), z winy K. W. (1) kierującej pojazdem V. (...) o nr rej. (...), należącym do F. W..

Okoliczności zdarzenia zostały potwierdzone w notatce KPP w N., z której wynika również, iż kierująca pojazdem V. została ukarana mandatem karnym.

D. ód: notatka urzędowa k. 7-7v;196-196v, częściowo oświadczenie z 31.10.2016 r. k. 22, częściowo zeznania powoda B. M. (2) k. 117-117v; zapis na płycie CD k. 118

Z uwagi na to, że po kolizji pojazd powoda nadawał się do dalszego użytkowania, a powód zamieszkuje w W., szkoda została zgłoszona 23.10.2017 r. E. (...) w W. – reprezentantowi pozwanego do spraw roszczeń. Pełnomocnik powoda z uwagi na bezczynność ubezpieczyciela ponawiał monity o likwidację szkody (12.11.2017 r., 2.12.2917 r.). W dniu 4.12.2017 r. uzyskał informację o odmowie wypłaty odszkodowania, a 15.01.2018 r. przekazano uzasadnienie przyczyny odmowy – z uwagi na miejsce zdarzenia i siedzibę kancelarii pełnomocnika powoda (w Polsce).

D. ód: lista reprezentantów k. 9, zapytanie do (...) k. 8, zgłoszenie szkody k. 82-82v; zapis na płycie CD k. 42; tłumaczenie przysięgłe 190-195, potwierdzenie k. 10

B. M. (1) zlecił sporządzenie ekspertyzy niemieckiemu rzeczoznawcy. Zgodnie z ekspertyzą z dnia 28.09.2017 r. koszt naprawy uszkodzonego pojazdu B. nr rej. (...), przy zastosowaniu stawek netto 113,40 euro za prace blacharsko-mechaniczne oraz 117,50 euro za lakiernicze, wyniósł 2.046,79 euro. Za sporządzenie ekspertyzy niemiecki rzeczoznawca wystawił powodowi notę obciążeniową nr (...) na 237 euro.

D. ód: dokumentacja zdjęciowa k. 70-78; zapis na płycie CD k. 42; tłumaczenie przysięgłe k. 166-187, prywatna ekspertyza wraz z załącznikami k. 79-100; zapis na płycie CD k. 42; tłumaczenie przysięgłe k. 130-159, nota obciążeniowa nr (...) za sporządzenie prywatnej ekspertyzy k. 101; zapis na płycie CD k. 42; tłumaczenie przysięgłe k. 160-165

Koszt naprawy uszkodzeń samochodu M. (...) nr rej. (...) spowodowanych zdarzeniem z dnia 13.05.2016 r. wynosił 2.107,43 euro brutto, przy uwzględnieniu średnich stawek roboczogodziny wg publikacji związku rzeczoznawców austriackich Nr. (...) ( KFZ- (...)-U.) w W.: 127,40 euro za prace blacharsko-mechaniczne oraz 130,70 euro netto za prace lakiernicze.

D. ód: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny uszkodzeń i techniki samochodowej k. 236-248

S ąd zważył, co następuje:

Zgromadzone dokumenty – za wyjątkiem oświadczenia z 31.10.2016 r.(k. 22) - nie były kwestionowane przez strony. Sąd nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności z urzędu.

Zdaniem Sądu, oświadczenie z 31.10.2016 r. (k. 22) ocenić należało jako wiarygodne, wyłącznie w zakresie w jakim wynikał z niego fakt kierowania przez córkę F. W. samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). Sąd nie dał wiary w/w dokumentowi w zakresie, w jakim kwestionował odpowiedzialność kierującej za skutki zdarzenia z 13.05.2016 r. Treść oświadczenia pozostawała w sprzeczności z notatką KPP w N., w której wyraźnie wskazano na sprawcę (kierującą pojazdem V. (...)) oraz przebieg kolizji oraz uszkodzenia pojazdu powoda. Nadto oświadczenie nie korespondowało z faktem nałożenia na K. W. (1) mandatu karnego w związku z w/w kolizją. Zeznania powoda B. M. (2) były spójne z treścią notatki urzędowej sporządzonej przez KPP w N..

Z. dowodu z zeznań powoda nie było spóźnione. Powód do pozwu załączył notatkę policyjną wskazującą na odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela. Dopiero w następstwie złożenia przez pozwanego oświadczenia z 31.10.2016 r., pojawiła się konieczność przeprowadzenia dowodu z zeznań powoda.

Zeznania B. M. (2) Sąd ocenił jako wiarygodne co do przebiegu zdarzenia i powstania szkody w pojeździe B. – relacja powoda korelowała z treścią notatki policyjnej i pozostałej zaoferowanej przez stronę powodową dokumentacji, były logiczne i spójne. Sąd zważył, że powód z uwagi na upływ czasu nie pamiętał czy poniósł koszt opinii eksperta, który wycenił wartość szkody. Pełnomocnik powoda złożył jednak do akt oświadczenie M. F. (k.123) o rozliczeniu z nim kosztu ekspertyzy na kwotę 237 euro, co koresponduje ze złożoną do akt sprawy notą obciążeniową.

Nadto, Sąd uwzględnił opinię biegłego sądowego z zakresu wyceny uszkodzeń i techniki samochodowej. Opinia została sporządzona przez osobę dysponującą wiedzą specjalną, była wewnętrznie spójna. Brak było podstaw do kwestionowania jej wiarygodności. Opinia w pełni odnosiła się do tezy dowodowej. Biegły dokonał analizy przedłożonych mu akt oraz zawartych w nich dowodów i szczegółowo przedstawił podstawy wyciągniętych wniosków. Wnioski opinii zostały sformułowane w sposób jasny i jednoznaczny.

Powództwo należało uwzględnić w całości.

W dniu 13.05.2016 r. w J. na terenie Polski doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzony został należący do powoda B. M. (1) pojazd marki B. nr rej. (...), z winy K. W. (1) kierującej pojazdem V. (...) o nr rej. (...), należącym do F. W..

Sprawcą szkody był obywatel polski. Odpowiedzialność strony pozwanej - (...) S.A. z siedzibą w S. - wynika z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane w związku z ruchem tych pojazdów.

Jakkolwiek powód stale mieszka w W., nie ma wątpliwości, że w sprawie należy stosować prawo polskie, co wynika z art 3 Konwencji o prawie właściwym dla wypadków drogowych, sporządzona w H. dnia 4 maja 1971 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 63, poz. 585). W myśl art. 3 w/w Konwencji prawem właściwym jest prawo wewnętrzne państwa, w którym nastąpił wypadek.

Spór między stronami dotyczył odpowiedzialności pozwanej za szkodę w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC) posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem, których odpowiedzialność za szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Wysokość świadczenia zakładu ubezpieczeń jest uzależniona od wysokości zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. Nadto, stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 621 t.j., cyt. dalej jako „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Z umowy obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego wynika zaś obowiązek ubezpieczyciela do świadczenia bezpośrednio na rzecz poszkodowanego, który może domagać się odszkodowania wprost od ubezpieczyciela. Zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 przywołanego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono. Przepis art. 361 § 2 k.c. statuuje nadto tzw. zasadę pełnego odszkodowania. Wynika z niego, że naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając zarazem do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Koszty naprawy uszkodzonego pojazdu stanowią w tym rozumieniu stratę, którą winna zrekompensować powodowi pozwany. Szkoda, jaka powstaje bowiem w chwili wypadku komunikacyjnego podlega naprawieniu na podstawie art. 436 k.c. oraz w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń według zasad określonych w art. 363 § 1 i 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Z tych względów nie ma znaczenia, jak poszkodowany sfinansował naprawę oraz czy faktycznie jej dokonał, a co więcej, czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Dlatego dla określenia wysokości należnego powodowi od zakładu ubezpieczeń odszkodowania za szkodę wynikającą z uszkodzenia pojazdu w kolizji drogowej nie ma znaczenia fakt, że poszkodowany nie wykonał jeszcze naprawy pojazdu, na co zwrócił już uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88 (Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 1989, nr 10-12, s. 310-311).

Odnosząc się do kwestionowanej przez ubezpieczyciela odpowiedzialności za skutki zdarzenia z 13.05.2016 r. wskazać należy, że załączony do sprzeciwu od nakazu zapłaty dokument - oświadczenie F. W. - należy ocenić zgodnie z art 245 k.p.c. jako dokument prywatny. Zatem przedmiotowe oświadczenie stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Pozwany nie przedłożył żadnych innych dowodów na poparcie twierdzenia o braku odpowiedzialności ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Tymczasem z notatki policyjnej KPP w N., jednoznacznie wynika przebieg zdarzenia oraz sprawca szkody - K. W. (2), która poruszała się pojazdem V. (...) o nr rej. (...), należącym do F. W. i ubezpieczonym z tytułu OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Ponadto okoliczności zdarzenia wskazujące na odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela potwierdzenie znalazły w zeznaniach powoda B. M. (2).

Wobec powyższego, należało stwierdzić odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela co do zasady, za skutki zdarzenia z 13.05.2016 r.

Pozwany jest zobowiązany do wyrównania w pełnym zakresie szkody komunikacyjnej poniesionej przez powoda poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie winno dać powodowi możliwość przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed wypadku poprzez jego naprawę. Poszkodowany powód nie miał obowiązku dokonania naprawy pojazdu, przysługuje mu jednak roszczenie odszkodowawcze w zakresie sumy pieniężnej niezbędnej na pokrycie wydatków na naprawę pojazdu i przywrócenie do stanu sprzed powstania szkody.

Sąd zważył, iż powód - jako mieszkaniec W. - był zainteresowany naprawieniem pojazdu w Austrii, wg stawek i cen tam obowiązujących. Strona pozwana takiego uprawnienia powoda nie podważała, kwestionując wyłącznie wysokość stawek prac naprawczych, tak blacharsko-mechanicznych, jak i lakierniczych. Uprawnienie do dokonania naprawy na terytorium państwa, w którym powód mieszka nie budziło wątpliwości Sądu. Nie można od poszkodowanego oczekiwać, iż w celu naprawienia szkody pozostanie dłużej na terytorium państwa, w którym doszło do zdarzenia, zapozna się z ofertą warsztatów w tym kraju, zorganizuje proces naprawczy. Takie postępowanie byłoby niecelowe, ponieważ wiązałoby się z dodatkowymi kosztami dla poszkodowanego oraz znacznymi utrudnieniami. Poszkodowany ma prawo dokonać naprawy swego pojazdu w zakładzie sprawdzonym, renomowanym, znanym mu, znajdującym się w pobliżu jego miejsca zamieszkania, w którym będzie mógł swobodnie nadzorować proces naprawy.

Aby stwierdzić zasadność żądania pozwu co do wysokości, należało dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego. Biegły dokonał wyceny kosztów naprawy uwzględnieniem cen średnich obowiązujących w miejscu zamieszkania powoda. Sąd zważył, że powód nie jest obowiązany do poszukiwania warsztatu oferującego cenę najniższą, lecz takiego, który oferuje cenę, która nie przekracza stawek występujących na rynku. Przeciwne stanowisko powodowałoby konieczność poszukiwania warsztatów oferujących usługi najtańsze, niekoniecznie jakościowo odpowiednie. Jak wskazano wyżej, naprawa pojazdu winna wyrównać uszczerbek w majątku poszkodowanego i to w pełnej wysokości. Kwota żądania z tytułu naprawy pojazdu, tj. 2.046,79 euro nie przekraczała kosztu naprawy ustalonego na podstawie opinii biegłego.

Powód domagał się również zwrotu kosztów poniesionych z tytułu wykonania prywatnej ekspertyzy niemieckiego rzeczoznawcy dot. kosztów naprawy pojazdu. Między stronami nie było sporu co do faktu poniesienia takich kosztów przez powoda. Sąd nie miał wątpliwości, że koszt sporządzenia ekspertyzy stanowił wydatek powoda. Sporządzenie opinii prywatnej było niezbędne i celowe, albowiem służyło dochodzeniu roszczeń przeciwko pozwanemu zakładowi ubezpieczeń. Skoro powód zobowiązany był wykazać wysokość szkody, to nie można odmawiać mu prawa do zwrotu poniesionych z tego tytułu wydatków. Sąd uwzględnił żądanie zapłaty kwoty 237 euro tytułem sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

Mając na względzie powyższe Sąd ustalił, że kwota należna powodowi, biorąc pod uwagę limitujący charakter żądania pozwu (art. 321 § 1 kpc), wyniosła 2.046,79 euro z tytułu naprawy oraz 237 euro z tytułu kosztu sporządzenia prywatnej ekspertyzy. W punkcie pierwszym sentencji wyroku Sąd zasądził sumę wskazanych kwot, tj. łącznie kwotę 2.283,79 euro od pozwanej na rzecz powoda na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 361 §§ 1 i 2 k.c.

Stosownie do treści art. 481 § 1 i 2 k.p.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W przedmiotowej sprawie pozwana opóźniła się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego w postaci zapłaty odszkodowania na rzecz powoda. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W myśl art. 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego, jednak w terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Z ustaleń Sądu wynika, że powód zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi (...) tj. reprezentantowi pozwanego do spraw roszczeń w dniu 23.10.2017 r. W ocenie Sądu nie zaszły w sprawie żadne okoliczności, które czyniłyby niemożliwym wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odszkodowania w terminie 30 dni od daty zgłoszenia szkody. Z tego względu, Sąd na podstawie art. 481 §§ 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych uwzględnił żądanie powoda co do odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2.283,79 euro od dnia 24.11.2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu. Skoro pozwana proces przegrała (powództwo uwzględnione w całości), to winna zwrócić powodowi poniesione przezeń koszty. Powód poniósł następujące koszty: opłata od pozwu 500 zł, wynagrodzenie radcy prawnego ustalone według spisu kosztów na kwotę 3.600 zł, opłata od pełnomocnictwa procesowego 17 zł, koszty korespondencji 43,20 zł (5,90 zł – wysłanie pozwu, po 10,80 zł korespondencja do Sądu i pełnomocnika pozwanej: pisma z 19.08.2020 r., 9.11.2020 r., 28.06.2021 r., oraz 5,90 zł korespondencja do Sądu – pismo z 24.02.2021 r.), wykorzystana zaliczka na koszty opinii biegłego 1.000 zł. W sumie 4.638,30 zł Sąd na podstawie ww. przepisów zasądził wskazaną kwotę, zgodnie ze spisem kosztów (k. 122v). Sąd zważył, że wysokość wynagrodzenie radcy prawnego ustalona w spisie kosztów na kwotę 3600 zł (stawka minimalna w sprawie to 1800 zł), nie była kwestionowana przez pozwanego, w ocenie tak ustalone w spisie kosztów wynagrodzenie nie jest wygórowane, uwzględnia zwiększony nakład pracy pełnomocnika z uwagi na okoliczność, że powód stale mieszka w Austrii a część dokumentów w sprawie została sporządzona w języku niemieckim. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono zgodnie z art. 98 § 1(1) kpc.

O kosztach tymczasowo wyłożonych ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sopocie rozstrzygnięto w pkt III wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1125), zasądzając od pozwanej kwotę 1.459,58 zł. Wydatki na koszty tłumaczenia dokumentów wyniosły 1.479,58 zł (k. 201) a na opinię biegłego 980 zł (k. 255), przy czym koszty tłumaczenia do wysokości 1.000 zł pokryte zostały z zaliczki uiszczonej przez powoda (k. 121), pozostałym zakresie, należność wyłożono tymczasowo ze środków Skarbu Państwa, ( 1479,58 zł + 980 zł = 2459,58 zł – 1000 zł (zaliczka) = 1459,58 zł) i taką kwotę Sąd uwzględnił w pkt III wyroku.

/SSR A. K./