Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2022 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w Z.

przeciwko (...) Spółka akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka akcyjna w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
w Z. 580,73 zł (pięćset osiemdziesiąt złotych siedemdziesiąt trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 listopada 2021 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu .

Sygn. akt I C 301/22 upr

UZASADNIENIE

na podstawie art. 505[8] §4 k.p.c. ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniósł o zasądzenie od (...) Spółka Akcyjna w W. kwoty 580,73 zł
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie szczegółowo w pozwie określonymi oraz
o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że 17 lipca 2016 r. została zawarta umowa kredytu gotówkowego pomiędzy I. K. , a (...) Spółka Akcyjna w W.. Kredyt został spłacony przed terminem tj. dnia 23 września 2016 r. I. K. przelała na rzecz powoda wierzytelność
z art. 49 ust. 1 u.k.k. w związku z wcześniejszą spłatą zobowiązania. Pismem z 28 lipca 2021 r. zawiadomiono pozwanego o zmianie wierzyciela. Pozwany w dniu 16 sierpnia 2021 r. dokonał zwrotu części prowizji w wysokości 2 493,69 zł oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2 sierpnia 2021 r. do dnia 16 sierpnia 2021 r., odmówił jednak zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od 8 października 2016 r. Powód na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 52 i art. 49 u.k.k. domagał się zapłaty skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie 580,73 zł naliczonych od 2 493,69 zł od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 1 sierpnia 2021 r., wskazując, iż nie uległy one przedawnieniu.

Wydano upominawczy nakaz zapłaty.

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa
i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Nie kwestionował faktu zawarcia, wcześniejszej spłaty kredytu z 11 lipca 2016 r. Podniósł zarzut nieistnienia roszczenia. Argumentował, iż brak podstaw do żądania odsetek za opóźnienie od kwoty prowizji, bowiem dopiero w piśmie z dnia 28 lipca 2021 r. powód sprecyzował sposób rozliczenia (bezgotówkowo, przelewem), numer rachunku oraz jego termin , zakreślony na 11 sierpnia 2021 r. Z art. 51 ustawy nie wynika obowiązek przekazania kwoty obniżki kredytobiorcy, wymagalność ani sposób przeprowadzenia rozliczenia. Kredytobiorca realizował roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska, nie podniosły nowych twierdzeń i zarzutów (k. 53-56, 62-63).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był bezsporny.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. Nie ulega wątpliwości, iż łączący strony stosunek prawny podlegał reżimowi ustawy o kredycie konsumenckim (art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim, t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083, dalej jako u.k.k.). Oceniając zasadność żądania pozwu, należało zważyć, że zgodnie z art. 49 ust. 1 u.k.k. , w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu, o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Przepis ten stanowi implementację treści art. 16 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki (Dz.Urz.UE.L Nr 133, str. 66, dalej „Dyrektywa 2008/48/WE”), zgodnie z którym konsument ma prawo w każdym czasie spłacić w całości lub w części swoje zobowiązania wynikające z umowy o kredyt i w takich przypadkach jest on uprawniony do uzyskania obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy. Zgodnie z art. 52 u.k.k. kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości.

Nie ulega wątpliwości, że pozwany bank zaniechał obowiązku rozliczenia kredytu. Źródłem obowiązku kredytodawcy była bezpośrednio ustawa, która dostatecznie i precyzyjnie określała roszczenie przysługujące konsumentowi oraz termin do jego wykonania. To bank w terminie określonym w art. 52 u.k.k. powinien zatem zaoferować konsumentowi spełnienie świadczenia w sposób przyjęty w stosunkach tego rodzaju . Skoro termin spełnienia świadczenia wynikał wprost z ustawy, to nie istniały podstawy do twierdzenia, że świadczenie powinno ono być spełnione po uprzednim wezwaniu banku do zapłaty. Świadczenie pieniężne winno być spełnione przez bank w terminie 14 dni od dnia wcześniejszej spłaty kredytu, w miejscu zamieszkania wierzyciela – konsumenta (art. 454 § 1 k.c.), w sposób zwyczajowo przyjęty. Bank posiadał wszelkie dane kontaktowe, aby zaoferować konsumentowi spełnienie świadczenia i ustalić sposób wykonania swego ustawowego obowiązku. Nieporozumieniem jest twierdzenie, jakoby milczenie ze strony konsumenta odnośnie sposobu spełnienia świadczenia, niwelował wynikający wprost z ustawy termin wykonania zobowiązania, a w konsekwencji wymagalność roszczenia. Argumentacja pozwanego banku wprost sprzeciwiała się aksjologii systemu ochrony konsumenta, która opiera się na założeniu, że konsument, że względu na swoje niedoinformowanie względem profesjonalisty, jest słabszą stroną stosunku prawnego. Postawa pozwanego banku była także sprzeczna z zasadami wskazanymi w art. 354 § 1 k.c. Oczywistym jest, że obowiązek zaoferowania spełnienia świadczenia pieniężnego,
w terminie określonym w ustawie, spoczywał na pozwanym banku. Wynikający z art. 52 u.k.k.14-dniowy termin do rozliczenia z konsumentem kredytu spłaconego przed terminem upłynął bezskutecznie 7 października 2016 r. Od tego czasu bank znajdował się względem konsumenta w opóźnieniu. Dlatego w myśl art. 481 § 1 k.c. konsumentowi (jego następcy prawnemu) należały się także odsetki ustawowe za opóźnienie. Powód domagał się skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2018 r. Podniesiony zarzut nieistnienia roszczenia był bezzasadny. Ze względu na powyższe, na przytoczonych przepisów prawa, należało orzec jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 §1, 1 ¹ i 2 k.p.c. i art. 99 k.p.c., uznając powoda za wygrywającego proces i zasądzając na jego rzecz od pozwanego kwotę 387 zł. Na zasądzone koszty procesu składała się kwota 100 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 270 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r., Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.