Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 14 października 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o obliczenie opłaty koncesyjnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 22 maja 2018 roku Nr (...)

1.  uchyla zaskarżoną decyzję w całości;

2.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz (...) sp. z o.o.
w P. kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 256/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 maja 2018 r., znak (...). (...) (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej Prezes URE) na podstawie art. 34 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. -Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.) (dalej p.e.) oraz w związku z § 4 ust. 3 i § 6 ust. 4 w zw. z ust. 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. z 1998 r. Nr 60, poz. 387, z późn. zm.) ( dalej Rozporządzenie) oraz w zw. z art. 2 § 2 i 3 oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2015, poz. 613, z późn. zm.) po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty koncesyjnej ustalił dla (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości L. (dalej powódka) opłatę należną z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 18 lutego 2015 roku znak: (...)na kwotę 10 025,00 zł.

Od powyższej Decyzji powódka wniosła odwołanie. Zaskarżając Decyzję w całości wniosła o jej uchylenie, zarówno co do kwoty żądanej opłaty koncesyjnej, jak i naliczonych odsetek podatkowych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową według norm przepisanych.

Zaskarżonej Decyzji powódka zarzuciła naruszenie:

a)  art. 34 ust. 1 i 4 p.e. poprzez nieuzasadnione przyjęcie obowiązku uiszczenia przez powódkę opłaty koncesyjnej za 2015 rok w podwójnej wysokości,

b)  § 4 ust. 3 Rozporządzenia poprzez bezpodstawne pominięcie faktu, że opłata wnoszona przez przedsiębiorstwo energetyczne dotyczy przychodów ze sprzedaży produktów i towarów w zakresie działalności objętej tą nową wydaną koncesją.

Powódka wskazała, że w dacie wydania 18 lutego 2015 roku nowej koncesji prowadziła już działalność koncesjonowaną w oparciu o wcześniej wydaną koncesję, obejmującą okres od 1 lutego 2006 roku do 1 lutego 2016 roku. Nowa koncesja była w znacznej mierze tożsama z już posiadaną tj., adresatem był ten sam podmiot, podobnie jak przedmiot i zakres koncesji, zmianie uległ jedynie termin obowiązywania koncesji. Co więcej terminy obowiązywania obu koncesji tj. nowej i starej umożliwiały ciągłość prowadzenia działalności gospodarczej, co w praktyce wywołało te same skutki, co zmiana terminu obowiązywania koncesji. Zdaniem powódki pozwany w Decyzji całkowicie pominął fakt uiszczenia opłaty koncesyjnej z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w 2015 roku ustalonej na podstawie przychodu uzyskanego w 2014 roku.

W dalszej części uzasadnienia powódka podniosła, że ustawa Prawo energetyczne stanowi w art. 34 o corocznej opłacie wnoszonej przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym udzielono koncesji. Wywiodła z tego, że częstotliwość opłaty nie może być inna niż coroczna. Mając powyższe na uwadze powódka wyraziła przekonanie, że nie sposób uznać za prawidłową wykładnię przepisu, która prowadzi do przyjęcia, iż przedsiębiorstwo energetyczne, które zachowuje ciągłość prowadzenia działalności objętej koncesją udzieloną przez Prezesa URE, zobowiązane byłoby do ponoszenia więcej niż jednej opłaty rocznej z tytułu udzielenia koncesji.

W związku z zarzutem dotyczącym naruszenia przepisu art. 34 ust. 1 p.e. powódka podniosła, iż § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. 1998.60.387 ze zm.) nie stanowi wymaganego przez ustawę Prawo energetyczne wykonania delegacji zawartej w art. 34 ust. 3 tej ustawy .

Na zakończenie powódka odniosła się do faktu wszczęcia postępowania dotyczącego opłaty od koncesji wydanej 18 lutego 2015 roku dopiero 4 listopada 2016 roku i zakończenia 22 maja 2018 roku. Jej zdaniem prowadzenie postępowania blisko 3 lata, bez jego przesłużenia, należy uznać za przewlekłe i uznać za działanie na jej szkodę (odwołanie k. 15- 18 akt sąd.).

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych (odpowiedź na odwołanie - k. 30-35 akt sąd.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. w L. prowadziła obrót energią elektryczną w oparciu o udzieloną 30 stycznia 2006 r. przez Prezesa URE koncesję nr (...) ważną od 1 lutego 2006 roku do 1 lutego 2016 r. (k. 8-11 akt sąd.). Z tytułu posiadanej koncesji przedsiębiorca 16 marca 2015 r. uiścił należną za 2015 r. opłatę w wysokości 10 025,00 zł ( potwierdzenie opłaty - k. 12 akt adm., formularz opłaty k. 11 akt adm.).

Powódka w 2014 roku uzyskała przychody w zakresie działalności objętej koncesją w wysokości (...) zł (k. 11 akt adm.).

Przed wygaśnięciem koncesji z 2006 r., powódka złożyła do Prezesa URE 9 października 2014 r. wniosek o udzielenie kolejnej koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną (k. 13v akt sąd.).

Po przeprowadzeniu postępowania w sprawie udzielenia koncesji, Prezes URE decyzją z 18 lutego 2015 r. nr (...) udzielił powódce koncesji na obrót energią elektryczną, na określonych w niej warunkach, na okres od 2 lutego 2016 r. do 31 grudnia 2030 r. (decyzja koncesyjna k. 12-14 akt sąd.).

W związku z udzieleniem powódce w 2015 roku kolejnej koncesji, Prezes URE pismem z 26 sierpnia 2015 r. wezwał powódkę do wniesienia w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma opłaty z tytułu udzielonej koncesji na obrót energią elektryczną oraz poinformował o sposobie jej uiszczenia (wezwanie wraz z z.p.o. k. 1- 2 akt adm.).

Pomimo wezwania powódka nie uiściła opłaty koncesyjnej we wskazanym terminie. Jednocześnie przedstawiła negatywne stanowisko co do jej żądania ( k. 2- 3 akt adm.).

W związku ze stanowiskiem powódki, Prezes URE pismem z 4 listopada 2016 r. zawiadomił ją o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia pierwszej opłaty z tytułu koncesji na obrót energią elektryczną (zawiadomienie o wszczęciu postępowania wraz z z.p.o. - k. 7-8 akt adm.).

W piśmie z 18 listopada 2016 r. powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazała, że „Jak wynika z okresu na jaki zostały udzielone nowe koncesje (od 2 lutego 2016r. do 31 grudnia 2030r.), spółka w roku poprzedzającym ich wydanie (2014r,) nie mogła uzyskać przychodów związanych z przedmiotowymi koncesjami (...), oraz (...), jednocześnie uzyskała takie przychody związane z koncesjami (...) oraz " (...), w związku z powyższym naliczyła i odprowadziła wymagane opłaty (potwierdzenia w załączeniu) za rok 2015. W związku z powyższym naliczenie takich opłat za 2015 w odniesieniu do nowych koncesji w ocenie przedsiębiorstwa nie znajduje uzasadnienia.” (pismo powoda z 18 sierpnia 2016 r. – k. 13-14 akt adm.).

Pismem z 28 marca 2017 roku zawiadomiono powódkę o zgromadzeniu materiału dowodowego w sprawie oraz o możliwości zapoznania się z nim i wypowiedzenia się co do niego, jak również złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień (zawiadomienie k.26 akt adm.).

22 maja 2018 roku Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję (decyzja Prezesa URE - k. 30-32 akt adm.).

Powyższy stan faktyczny był bezsporny między stronami. Sporna była natomiast ocena prawna skutków uzyskania kolejnej koncesji dla obowiązku uiszczenia ponownej opłaty koncesyjnej za 2015 rok. Sama wysokość opłaty koncesyjnej nie była kwestionowana przez powódkę.

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał, że nie było konieczności przeprowadzenia zawnioskowanego przez powódkę dowodu z przesłuchania stron, gdyż dowód ten przeprowadza się tylko wtedy, gdy po przeprowadzeniu innych dowodów nadal istnieją niewyjaśnione okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 299 k.p.c.).

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 p.e., przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, wnoszą coroczne opłaty do budżetu państwa, obciążające koszty ich działalności.

Delegacja dla Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa URE opłat koncesyjnych zawarta w art. 34 ust. 3 p.e., wskazuje, że opłaty te należy określić z uwzględnieniem wysokości przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji.

Zgodnie z powyższą delegacją ustawową szczegółowe zasady określania należności z tytułu opłaty koncesyjnej zostały uregulowane w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (dalej Rozporządzenie).

Stosownie do § 1 ust. 1 Rozporządzenia, wysokość corocznej opłaty, wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, zwanej dalej „opłatą”, stanowi iloczyn przychodów przedsiębiorstwa energetycznego, uzyskanych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty, oraz współczynników opłat, z zastrzeżeniem § 2.

Natomiast zgodnie z § 4 ust. 1 Rozporządzenia, opłatę wnosi się w terminie do 31 marca każdego roku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Ustęp 2 stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji z urzędu, wnosi pierwszą opłatę w terminie do 30 dni od dnia wydania koncesji. Natomiast zgodnie z ust. 3 powołanego przepisu w terminie określonym w ust. 2 pierwszą opłatę wnosi także przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji na wniosek, jeżeli w roku poprzedzającym udzielenie koncesji uzyskało przychody ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że przepisy Rozporządzenia w zakresie, w jakim regulują obowiązek przedsiębiorcy posiadającego koncesję do dwukrotnego uiszczania w danym roku opłaty koncesyjnej, są sprzeczne z delegacją ustawową.

Opłata koncesyjna stanowi w pewnym sensie swoistą cenę za prawo prowadzenia działalności koncesjonowanej, a jej wysokość stosownie do treści art. 34 ust. 3 p.e. ma być pochodną wysokości przychodów przedsiębiorstwa osiąganych z działalności objętej koncesją a także kosztów regulacji.

Z treści przepisu art. 34 p.e. niewątpliwe wynika, że opłaty koncesyjne są wnoszone do budżetu państwa i stanowią dochód tego budżetu. Powyższe determinuje charakter opłaty koncesyjnej, która z tej racji, że stanowi należność budżetową jest daniną publiczną, o której mowa w przepisie art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ( dalej Konstytucja RP ). Zgodnie ze wspomnianym przepisem nakładanie podatków, innych danin publicznych, określenie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wskazuje się, że daniną publiczną jest „przymusowe, bezzwrotne, powszechne świadczenie pieniężne o charakterze publicznoprawnym, stanowiące dochód państwa lub innego podmiotu publicznego, nakładane jednostronnie (władczo) przez organ publicznoprawny w celu zapewnienia utrzymania państwa (choć mogą mu towarzyszyć także inne cele, np. stymulacyjne, prewencyjne), które służy wypełnianiu zadań (funkcji) publicznych wynikających z Konstytucji i ustaw” (tak Trybunał Konstytucyjny w wyrokach: z 19 lipca 2011 r., sygn. akt P 9/09, OTK ZU nr (...), poz. 59; 4 listopada 2009 r., sygn. akt KP 1/08, OTK ZU nr (...), poz. 145; 26 października 2010 r., sygn. akt K 58/07, OTK ZU nr(...), poz. 80).

W świetle powyższego stanowiska opłata koncesyjna niewątpliwie ma cechy daniny publicznej, gdyż została ustanowiona w drodze przepisów ustawowych, jest powszechna (dotyczy wszystkich podmiotów prowadzących działalność w oparciu o koncesje udzielane przez Prezesa URE), ma charakter przymusowy (obowiązek zapłaty spoczywa na wszystkich podmiotach prowadzących działalność koncesjonowaną, realizacja tego obowiązku nie zależy od woli podmiotu podlegającego opodatkowaniu), a przychody z opłaty są przeznaczone na realizację celów publicznych, stanowiąc dochód budżetowy.

Powyższa kwalifikacja opłaty koncesyjnej sprawia, że możliwość jej kreowania przez przepisy rangi podustawowej jest ograniczona.

Jednakże niepodatkowy charakter opłaty koncesyjnej, znacznie obniża standard prawodawczy jaki jest wymagany dla tego typu regulacji. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego dopuszczono, w odniesieniu do opłat o charakterze niepodatkowym, przekazanie do uregulowania w drodze rozporządzenia szerszego zakresu spraw niż w wypadku podatków (zob. wyrok TK z: 9 lutego 1999 r., sygn. akt U 4/98 - dotyczący opłaty eksploatacyjnej; 10 grudnia 2002 r., sygn. akt P 6/02, OTK ZU nr 7/2002, poz. 91 - dotyczący opłat za parkowanie). Trybunał Konstytucyjny uznał w powołanych wyrokach, że określenie w rozporządzeniu stawki opłaty jest dopuszczalne, pod warunkiem wskazania w ustawie minimalnych i maksymalnych stawek oraz dostatecznych kryteriów, pozwalających na ustalenie konkretnej stawki.

Powyższa zasada ustawowej regulacji materii dotyczącej podatków i danin publicznych wynikająca z art. 217 Konstytucji RP, powinna determinować wykładnię Rozporządzenia. Konieczne jest zatem odniesienie tej zasady do wykładni treści delegacji ustawowej do wydania powołanego Rozporządzenia, w odniesieniu do oceny jego zgodności z delegacją zawartą w art. 34 ust. 3 p.e. Wspomniany przepis stanowi o obowiązku wnoszenia corocznej opłaty, a zatem powstaje pytanie, czy Rozporządzenie mogło wykreować obowiązek dwukrotnego w ciągu roku uiszczania opłaty koncesyjnej, w jakichkolwiek okolicznościach.

Zdaniem Sądu takie ukształtowanie Rozporządzeniem obowiązku zapłaty opłaty koncesyjnej, aby zachodził po stronie przedsiębiorstwa posiadającego koncesję obowiązek uiszczania opłaty dwukrotnie w ciągu tego samego roku nie było prawnie dopuszczalne. Skoro bowiem przepis rangi ustawowej ustanowił jako zasadę opłatę coroczną, a więc płaconą raz do roku, to delegację ustawową do wydania rozporządzenia odnoszącego się li tylko do wysokości i sposobu pobierania tego typu opłat, należy wykładać ściśle i tylko w takim właśnie kierunku. Oznacza to, że Rozporządzenie wydane na podstawie i w granicach delegacji ustawowej mogło wskazywać na wysokość i sposób poboru opłat, ale dokonywanych tylko raz do roku.

Skoro Rozporządzenie, mimo treści delegacji ustawowej, wprowadziło obowiązek uiszczania ponownie, w ciągu tego samego roku, kolejnej opłaty koncesyjnej, w sytuacji gdy przedsiębiorca kontynuujący działalność podlegającą koncesjonowaniu uzyskał kolejną koncesję na dalszy okres, to zdaniem Sądu, takie rozwiązanie prawne wykreowane w Rozporządzeniu pozostaje w sprzeczności z delegacją ustawową. Przepis upoważniający nie przewidywał bowiem, bo też i nie mógł w świetle art. 34 ust 1 p.e. przewidywać, wprowadzenia przez Rozporządzenie zasady innej, niż jednokrotne w ciągu roku uiszczanie opłaty koncesyjnej.

W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z przepisem art. 92 ust. 1 Konstytucji RP „Rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.”. Zatem upoważnienie do wydania aktu wykonawczego musi mieć charakter szczegółowy pod względem podmiotowym (musi określać organ właściwy do wydania rozporządzenia), przedmiotowym (musi określać zakres spraw przekazanych do uregulowania) oraz treściowym (musi określać wytyczne dotyczące treści aktu). Pomimo zawarcia upoważnienia w ustępie trzecim art. 34 p.e., należy jego treść rekonstruować także w odniesieniu do treści ustępu pierwszego art. 34 p.e., z którego jednoznacznie wynika, że koncesjonariusz w każdych okolicznościach powinien być obciążony tylko jedną opłatą koncesyjną w ciągu roku, także w sytuacji, gdy kontynuuje działalność koncesjonowaną, nawet na podstawie nowej koncesji, ale odnoszącej się do tożsamej działalności koncesjonowanej. Z tak zrekonstruowanej treści delegacji ustawowej nie można wywieść uprawnienia do zróżnicowania w treści Rozporządzenia obowiązków koncesjonariusza związanych z ponoszeniem opłaty koncesyjnej w zależności od tego, czy kontynuuje on koncesjonowaną działalność na podstawie nowej koncesji, czy też w oparciu o przedłużenie koncesji dotychczasowej. Delegacja ustawowa, która mówi o uregulowaniu w Rozporządzeniu tylko wysokości i sposobu wnoszenia opłaty, nie upoważnia organu do wprowadzenia odstępstwa od zasady wyrażonej w ustawie o jednorazowym w ciągu roku uiszczaniu opłaty przez koncesjonariusza, nawet w sytuacji gdy w celu kontynuowania dotychczasowej działalności uzyskał on nową koncesję.

Warto przy tym podkreślić, że stan faktyczny niniejszej sprawy jednoznacznie wskazuje, że pobieranie od koncesjonariusza opłaty w związku z uzyskaniem nowej koncesji, w sytuacji gdy za ten sam rok uiścił on już opłatę koncesyjną w związku z posiadaniem dotychczasowej koncesji, jednoznacznie pozostaje w sprzeczności z treścią art. 34 ust. 1 p.e., gdyż powoduje, że koncesjonariusz w tym roku wnosi dwie opłaty, przy czym co istotne podstawę do ustalenia każdej z nich stanowią dochody przedsiębiorcy z tego samego okresu, to jest z roku poprzedniego, a więc taka sama jest podstawa do obliczenia koncesji. Zatem koncesjonariusz ponosi dwukrotnie w ciągu roku opłatę z tego samego tytułu.

W świetle powyższych rozważań jest niewątpliwe, że analizowane Rozporządzenie zostało wydane z przekroczeniem upoważnienia ustawowego, gdyż określone w nim warunki ustalania opłaty koncesyjnej wykreowały niezgodny z przepisem art. 34 ust. 1 p.e. obowiązek uiszczania opłaty koncesyjnej więcej niż raz do roku.

W związku z powyższym, Sąd stosownie do treści przepisu art. 178 Konstytucji RP, zgodnie z którą sądy podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom, wywiódł wniosek, że nie jest związany treścią Rozporządzenia w zakresie, w jakim jego regulacje nie odpowiadają delegacji ustawowej, a więc w zakresie w jakim kreują obowiązek uiszczania w ciągu tego samego roku kolejnej opłaty koncesyjnej przez przedsiębiorcę posiadającego koncesję, w sytuacji, gdy uzyskuje on kolejną koncesję na kontynuowanie dotychczasowej działalności koncesyjnej, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.

Warto w tym miejscu podkreślić, że stanowisko w myśl którego sądy nie są związane aktami podstawowymi w przypadku ich niezgodności z normą hierarchicznie wyższą jest akceptowane w orzecznictwie. W uzasadnieniu do wyroku z 9 marca 2005 roku (FSK 618/04, ONSAiWSA 2005, nr 6, poz. 120) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził „gdy przed sądem orzekającym w konkretnej sprawie wyłoni się kwestia niezgodności podustawowego aktu normatywnego (np. rozporządzenia) z Konstytucją lub ustawą, sąd może w tej sprawie (ad casum) samodzielnie zdecydować o pominięciu danej normy prawnej (norm) tego aktu podustawowego przy wydawaniu swego rozstrzygnięcia, które w takim przypadku wydaje wyłącznie na podstawie przepisów ustawy” (podobnie NSA w wyroku z 17 lutego 2010 roku, sygn. akt I OSK 1205/09).

Na marginesie należy zaznaczyć, że bez znaczenia dla powyższej konstatacji jest okoliczność, że powódka wystąpiła z wnioskiem o udzielenie kolejnej koncesji, a nie o przedłużenie poprzedniej koncesji, skoro bowiem była to ta sama działalność koncesyjna, a koncesja została udzielona na okres następujący bezpośrednio po okresie na jaki udzielona była wcześniejsza koncesja, to wiążąca winna być dla organu regulacyjnego treść art. 34 ust. 1 p.e., w myśl którego przedsiębiorcy, którym została udzielna koncesja wnoszą coroczne opłaty.

Reasumując Sąd uznał, iż decyzja została wydana bez podstawy prawnej i dlatego podlegała uchyleniu na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c., gdyż na powódce nie ciążył obowiązek wniesienia kolejnej opłaty koncesyjnej w związku z udzieloną 18 lutego 2015 r. koncesją na obrót energią elektryczną na okres od 2 lutego 2016 roku do 31 grudnia 2030 r. Powódka wprawdzie wypełniała przesłanki określone w § 4 ust. 3 rozporządzenia, tj. złożyła wniosek o udzielenie jej koncesji, uzyskała decyzję o udzieleniu koncesji, prowadziła przed wydaniem przedmiotowej decyzji działalność w zakresie obrotu energią elektryczną oraz uzyskała z tej działalności przychód, który stanowił podstawę obliczenia opłaty koncesyjnej, jednak w ocenie Sądu z obowiązku uiszczenia tej opłaty zwalnia powódkę uiszczenie opłaty od koncesji udzielonej decyzją z 30 stycznia 2006 r. i obowiązującej do 1 lutego 2016 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na uwzględnienie odwołania w całości, pozwanego należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz powódki zwrot kosztów procesu. Na powyższe koszty złożyła się opłata sądowa od odwołania w wysokości 100,00 zł. Innych kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego powódka w niniejszym postępowaniu nie poniosła, gdyż nie była reprezentowana (do chwili wydania wyroku) przez profesjonalnego pełnomocnika.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik