Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant – sekretarz sądowy Magdalena Żabińska

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2022 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości Grupa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o obliczenie opłaty koncesyjnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 28 stycznia 2020 r., znak: (...) ((...))

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powoda Syndyka masy upadłości Grupa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 203/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 28 stycznia 2020 r., znak: (...)( (...): (...)), na podstawie art. 34 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2019 r., poz. 755, z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 stycznia 2018 r. i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096, z późn. zm.), art. 21 § 3 i art. 23 § 3 w zw. z art. 2 § 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz § 6 ust. 2 i 4 w zw. z ust. 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. z 1998 r. Nr 60, poz. 387, z późn. zm.), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty koncesyjnej, określił dla: GRUPA (...) SP. Z O.O. W UPADŁOŚCI (NIP: (...)) na rzecz, której działa Syndyk - pan J. P.:

1)  coroczną opłatę należną za 2017 r., którą należało obliczyć i wnieść na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki w terminie do dnia 31 marca 2017 r. z tytułu koncesji w zakresie: obrót paliwami ciekłymi (decyzja Prezesa URE (...) z dnia 10 sierpnia 2010 r.) na kwotę 9 676 zł (słownie: dziewięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt sześć złotych i 00/100);

2)  coroczną opłatę należną za 2018 r., którą należało obliczyć i wnieść na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki w terminie do dnia 31 marca 2018 r. z tytułu koncesji w zakresie: obrót paliwami ciekłymi (decyzja Prezesa URE (...) z dnia 10 sierpnia 2010 r.) na kwotę 9 869 zł (słownie: dziewięć tysięcy osiemset sześćdziesiąt dziewięć złotych i 00/100).

Od powyższej decyzji odwołanie złożył Syndyk masy upadłości Grupa (...) Sp. z o. o. z siedzibą w C. zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie:

1.  naruszenie art. 41 ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne poprzez jego niezastosowanie i brak wydania decyzji o cofnięciu koncesji mimo trwałego zaprzestania przez upadłego działalności objętej koncesją;

2.  naruszenie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i nieuwzględnienie przy wyliczaniu opłaty stanu faktycznego tj. zaprzestania przez posiadacza koncesji działalności objętej koncesją;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę Decyzji poprzez pominięcie znanej organowi okoliczności pozostawania posiadacza koncesji w upadłości i związanego z tym zaprzestania wykonywania działalności koncesjonowanej;

4.  naruszenie art. 7a k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i dokonanie interpretacji przepisów prawa, które nasuwają wątpliwości, na korzyść strony;

5.  art. 8, 9 i 10 k.p.a. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i brak poinformowania strony o konsekwencjach nieprzedstawienia właściwych deklaracji oraz poprzez nieuwzględnienie wskazanej przez strony okoliczności dotyczącej upadłości podmiotu i niewykonania przez niego działalności gospodarczej;

6.  art. 70 i 80 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i dokonanie błędnej oceny zebranych w sprawie materiałów, które ocenione w sposób logiczny i wszechstronny uzasadniały ustalenie, że posiadacz koncesji trwałe zaprzestał wykonywania działalności objętej koncesją.

W związku z powyższymi zarzutami Odwołujący wniósł o:

1.  Uchylenie zaskarżonej decyzji.

2.  Zasądzenie od organu na rzecz odwołującego się kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1)  oddalenie odwołania,

2)  na wypadek wyznaczenia posiedzenia przygotowawczego, zwolnienie na podstawie art. 205 ⁵ § 3 k.p.c. Pozwanego (Prezesa URE) od obowiązku stawienia się na posiedzeniu przygotowawczym, gdyż z okoliczności sprawy wynika, że udział pełnomocnika Pozwanego będzie wystarczający,

3)  zasądzenie od Powoda na rzecz Prezesa URE kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorcy - (...) Sp. z o. o. z siedzibą w C. udzielona została przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, decyzją z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: (...), koncesja w zakresie: obrót paliwami ciekłymi. / k. 11-13 akt adm./

Udzielenie powyższej koncesji, obligowało Przedsiębiorcę do wnoszenia z tego tytułu opłat, zwanych dalej też „opłatą koncesyjną" - zgodnie przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. z 1998 r., Nr 60, poz. 387, z późn. zm.).

Pismem Prezesa URE, powiadamiającym o udzieleniu koncesji, Przedsiębiorca został poinformowany o obowiązku wnoszenia corocznej opłaty z tego tytułu, ze wskazaniem przepisu § 4 ust. 1 rozporządzenia, zgodnie z którym przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji, wnosi opłatę w terminie do dnia 31 marca każdego roku. /bezsporne/

W ostatnim przekazanym Prezesowi URE formularzu z dnia 15 marca 2016 r. dotyczącym opłaty koncesyjnej za 2016 r., Przedsiębiorca wykazał przychód z działalności objętej koncesją w 2015 r. w kwocie (...) zł. Na tej podstawie Przedsiębiorca wyliczył i wniósł opłatę koncesyjną w kwocie 9 734 zł. /k. 8 akt adm./

Z uwagi na to, że opłaty za łata 2017 i 2018 nie zostały uregulowane Prezes Urzędu Regulacji Energetyki pismem z dnia 18 marca 2019 r., znak: (...) (...) wezwał Przedsiębiorcę do ich wniesienia. /k. 1 akt adm./

W odpowiedzi Strona przedstawiła negatywne stanowisko w sprawie należnych opłat koncesyjnych za lata 2017 i 2018. /k. 2 akt adm./

Wobec powyższego, zawiadomieniem z dnia 19 lipca 2019 r. Prezes URE wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie obliczenia corocznych opłat z tytułu koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE nr (...) z dnia 10 sierpnia 2010 r., należnej za 2017 r. i za 2018 r., które należało obliczyć i wnieść na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki w terminie odpowiednio do dnia 31 marca 2017 r. i do dnia 31 marca 2018 r. /k. 5-6 akt adm./

Przedsiębiorca został wezwany do prawidłowego obliczenia wysokości opłaty z tytułu udzielonej koncesji za 2017 r. i za 2018 r. oraz przedstawienia Prezesowi URE danych stanowiących podstawę jej obliczenia, tj. przychodów osiągniętych w 2016 r. iw2017 r. ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej koncesją (§ 3 rozporządzenia w sprawie opłat) w terminie 14 dni od dnia doręczenia ww. zawiadomienia.

Ponadto Prezes URE na podstawie art. 10 § 1 w związku z art. 73 k.p.a. zawiadomił Przedsiębiorcę o przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów, jak również o prawie do złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień.

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Częstochowie, VII Wydział Gospodarczy, ogłosił upadłość Spółki. /k. 20 akt sprawy/

Decyzją z dnia 13 lutego 2019 r. Prezes URE, na podstawie art. 41 ust. 2c pkt 4 ustawy - Prawo energetyczne, cofnął z urzędu koncesję Powoda na obrót paliwami ciekłymi. /k. 14 i następne akt sprawy/

W odpowiedzi na zawiadomienie Przedsiębiorca pismem z dnia 7 sierpnia 2019 r. nie przedstawił żądanych informacji wskazując jedynie, że od dnia 21 sierpnia 2017 r., tj. od dnia ogłoszenia upadłości Przedsiębiorca nie prowadzi działalności operacyjnej, a głównym zadaniem Syndyka jest maksymalnie możliwe uregulowanie zobowiązań spółki, spieniężenie majątku oraz ściągnięcie przysługujących spółce należności od dłużników. /k. 18 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym oraz twierdzeń stron, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane. Powód nie kwestionował w odwołaniu faktu naruszenia obowiązku stosowania się do ograniczeń.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zarzuty naruszenia przez ozwanego przepisów postępowania administracyjnego nie są zasadne. Odnosząc się bowiem do zarzutów naruszenia przez pozwanego szeregu przepisów postępowania administracyjnego mających w ocenie odwołującego wpływ na rozstrzygnięcie sprawy należy wskazać, że postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia tym samym stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06). Ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, albowiem nie ma ono wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna bowiem postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza zatem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego też względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. Do powoda należy zatem wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą Sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku, a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego. Na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych oraz dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Są uznaje za niezasadny zarzut naruszenia art. 41 ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne poprzez jego niezastosowanie i niewydanie decyzji o cofnięciu koncesji mimo trwałego zaprzestania przez upadłego działalności objętej koncesją, albowiem dopiero decyzją z dnia 13 lutego 2019 r. Prezes URE cofnął z urzędu koncesję Przedsiębiorcy. Zaś o trwałym zaprzestaniu działalności nie decyduje sam fakt ogłoszenie upadłości, skoro syndyk ma ustawowe uprawnienie do kontynowania działalności koncesjonowanej.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 220, ze zm.), przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, wnosi coroczną opłatę do budżetu państwa, obciążającą koszty jego działalności, zwaną dalej "opłatą koncesyjną".

Powyższe wyznacza obowiązek wnoszenia corocznych opłat koncesyjnych poprzez sam fakt uzyskania i posiadania ważnej koncesji oraz obliguje do uiszczenia opłaty koncesyjnej. Przedsiębiorstwa energetyczne, które uzyskały i posiadają koncesję udzieloną przez Prezesa URE na wykonywanie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 32 P.e., mają obowiązek zatem wnoszenia pierwszej i kolejnych corocznych opłat do budżetu państwa.

Opłaty koncesyjne są wnoszone do budżetu państwa, na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki i stanowią dochód tego budżetu. Opłata koncesyjna ma zatem charakter opłaty administracyjnej i każde przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji jest obowiązane do jej uiszczenia. Wynika to z samego faktu uzyskania i posiadania ważnej koncesji.

Podkreślenia wymaga, że opłata ta jest uiszczana w związku z przyznaniem praw wynikających z treści koncesji, nie odnosi się jednak ona do faktycznego wykonywania działalności koncesjonowanej lecz do hipotetycznej możliwości jej wykonywania, na co wskazuje moment jej uiszczenia tj. z góry za cały rok oraz oderwanie wartości opłaty od faktycznie zrealizowanych w danym roku obrotów, a ustalenie jej na podstawie obrotu z roku poprzedniego. Opłata ta nie jest zatem świadczeniem przedsiębiorstwa energetycznego, które wnosi ono proporcjonalnie do okresu, w którym korzysta z udzielonej sobie koncesji.

Opłata koncesyjna stanowiąc jednorazową opłatę za wykonywanie działalności w danym roku kalendarzowym nie podlega stopniowemu wykorzystaniu i nie może być ustalana proporcjonalnie do okresu w danym roku w którym działalność faktycznie była wykonywana. Stanowisko takie zostało wielokrotnie wyrażone w orzecznictwie (tak np. wyrok SOKiK sygn. XVII AmE 52/15).

Odnośnie zasad, wysokości i sposobie pobierania omawianej opłaty, kwestie te regulowało (w dacie wydania zaskarżonej decyzji) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. Nr 60, poz. 387, ze zm.). Delegacja dla Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa URE opłat koncesyjnych zawarta w ust 3. powołanego artykułu, wskazuje, że opłaty te należy określić z uwzględnieniem wysokości przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji. Należy wskazać, że opłata z tytułu posiadania koncesji jest opłatą płatną z góry, a jej wysokość ustala się na podstawie przychodów osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty.

W myśl § 1 ust. 1 ww. Rozporządzenia, wysokość corocznej opłaty, wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, zwanej dalej „opłatą", stanowi iloczyn przychodów przedsiębiorstwa energetycznego, uzyskanych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty, oraz współczynników opłat, z zastrzeżeniem § 2.

Podmiot posiadający koncesję w danym roku zobowiązany jest uiścić zatem „całą" opłatę koncesyjną za ten rok w wysokości wynikającej z przepisu § 1 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, niezależnie od faktu, że przed upływem terminu płatności opłaty koncesja taka została cofnięta lub wygasła.

Zgodnie natomiast z § 4 ust. 1 ww. Rozporządzenia, opłatę wnosi się w terminie do 31 marca każdego roku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Przy czym ust. 2 stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji z urzędu, wnosi pierwszą opłatę w terminie do 30 dni od dnia wydania koncesji.

Z kolei zgodnie z ust. 3 powołanego przepisu, w terminie określonym w ust. 2 pierwszą opłatę wnosi także przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji na wniosek, jeżeli w roku poprzedzającym udzielenie koncesji uzyskało przychody ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją.

W sytuacji, gdy przedsiębiorstwo energetyczne nie wniesie opłaty w terminie określonym przez § 4. ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, tj. do dnia 31 marca każdego roku, z takim zastrzeżeniem, sformułowanym w ust. 2 oraz 3 omawianego przepisu, że w terminie do 30 dni od dnia wydania koncesji wnosi pierwszą opłatę przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji z urzędu, jak również przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji na wniosek, jeżeli w roku poprzedzającym udzielenie koncesji uzyskało przychody ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją.

W myśl §6 rozporządzenia w sprawie opłat, w razie stwierdzenia, że opłata została obliczona w sposób nieprawidłowy, oraz w razie niewniesienia opłaty w terminie określonym, to Prezes URE dokonuje obliczenia opłaty koncesyjnej.

W konsekwencji powyższego, ponieważ zawiadomieniem z dnia 19 lipca 2019 r. (k. 5 akt sprawy) Powód został poinformowany, iż w przypadku nie przekazania formularza opłaty koncesyjnej za rok 2017 i 2018 (z przychodami ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej koncesją za rok 2016 i 2017), wysokość należnej opłaty koncesyjnej za 2017 r. i 2018 r. będzie obliczona na podstawie danych przedstawionych w formularzu za rok 2016. Za chybiony w związku z tym należy uznać zarzut powoda o naruszeniu w toku postępowania administracyjnego art. 8, 9 i 10 k.p.a. poprzez brak poinformowania strony o konsekwencjach nieprzedstawienia właściwych deklaracji, jest bezzasadny.

Opłaty koncesyjne są opłatami o charakterze administracyjnym, wnoszonymi do budżetu państwa i stanowią dochód tego budżetu. Ponadto należą one do kategorii tzw. opłat, do których ustalenia lub określenia uprawnione są inne niż wymienione w § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej organy, do których stosownie do treści art. 2 § 2 Ordynacja podatkowa mają zastosowanie przepisy Działu III Ordynacji podatkowej, regulujące między innymi szacowanie wymiaru zobowiązań.

Zdaniem sądu zarzuty odwołującego dotyczące przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, tj. naruszenia art. 21 § 3, wskazanej ustawy, nie są zasadne. W ocenie Sądu organ regulacyjny w ramach szacowania wysokości przychodu, ze względu na brak dostarczenia żądanych danych od przedsiębiorcy przyjął, że podmiot posiadający w 2017 r., jak i w 2018 r., koncesję winien uiścić opłatę za 2017 i 2018 r. Przy czym dla określenia opłaty za rok 2017 miarodajne powinny być przychody przedsiębiorstwa energetycznego uzyskane z działalności objętej koncesją w roku poprzedzającym określenie opłaty, a więc w roku 2016. Natomiast w przypadku opłaty za 2018 r., przychody z 2017 r.

Przedsiębiorca, co należy podkreślić, nie przedstawił dowodów na wielkość przychodów z tej działalności w 2016 i 2017 r., zatem konieczne było odwołanie się do metody szacowania podstawy zobowiązania. W konsekwencji przyjęcie dla szacowania przychodu z lat poprzednich (za rok 2015 Prezes URE posiadał dane przedstawione przez przedsiębiorcę dla określenia opłaty koncesyjnej, k. 8 akt sprawy), powiększonego o wzrost inflacji jest metodą adekwatną dla oszacowania przychodów Przedsiębiorcy osiąganych w kolejnych latach obrotowych. Przy założeniu, że obroty z działalności koncesjonowanej pozostawały na zbliżonym poziomie, to wielkości przychodów powinny różnicować jedynie współczynniki inflacyjne. Tak oszacowana wartość przychodu Przedsiębiorcy, jak to uczynił pozwany, jest w ocenie Sądu, najbardziej zbliżona do rzeczywistej wartości przychodu.

Sąd podziela stanowisko pozwanego, że sam fakt ogłoszenia w sierpniu 2017 r. upadłości Powoda, nie świadczy o tym, że w 2016 r. i 2017 r. Powód nie prowadził działalności koncesjonowanej oraz że nie uzyskał w tym okresie przychodu. Zgodnie z art. 169 ust. 4 prawa upadłościowego syndyk prowadzący przedsiębiorstwo upadłego może prowadzić działalność wymagająca koncesji, licencji albo zezwolenia, chyba że co innego wynika z odrębnych ustaw.

Bezsprzecznie nie można zatem stwierdzić braku istnienia zobowiązania Powoda do wniesienia stosownych opłat koncesyjnych, a w konsekwencji o wadliwości Decyzji skutkującej koniecznością jej uchylenia. O podstawie do uchylenia Decyzji nie może też świadczyć wykazanie przez Powoda, już po wydaniu ww. decyzji, przychodu z roku 2016 r. Powód przy piśmie z dnia 17 lutego 2020 r. przekazał bowiem do URE formularz z dnia 13 lutego 2020 r. dot. opłaty koncesyjnej za 2017 r. zawierający informację o przychodzie osiągniętym w 2016 r. z działalności koncesjonowanej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że decyzja jest prawidłowa i dlatego odwołanie podlegało oddaleniu na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Do kosztów niezbędnych do celowej praw przed sądem zaliczono poniesione przez powoda koszty zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia SO Bogdan Gierzyński