Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, X Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Radosław Ochał

Protokolant: Dorota Paś

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2022 r. w S.

sprawy z powództwa Towarzystwo (...) spółki akcyjnej w W.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej w S.

o zapłatę

I. Oddala powództwo.

II. Zasądza od powoda Towarzystwo (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w S. kwotę 287 (dwieście osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 41/22

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2021 roku powódka Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 734,49 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, że świadczyła na rzecz pozwanej ochronę z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z dnia 9 czerwca 2020 roku w ramach prowadzonej działalności w miejscu: T. Z. 73, (...)-(...) S., w zamian za co pozwana była zobowiązana do zapłaty składki ubezpieczeniowej. Trzecia rata składki w kwocie 709,03 zł nie została przez pozwaną uregulowana. Poza ratą składki powódka wskazała, że dochodzi też kwoty 25,46 zł z tytułu niezapłaconych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. Postanowieniem z dnia 19 października 2021 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie umorzył postępowanie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu od wydanego w sprawie nakazu zapłaty. Pozew o analogicznej treści powódka wniosła do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 19 stycznia 2022 roku.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazała, że żądaną kwotę pozwana zapłaciła w dniach 27 maja i 14 czerwca 2021 roku, kiedy to wysłała na rzecz powódki przelewy na kwoty 875,03zł oraz 2.591,97 zł. Stwierdziła więc, że uregulowała swoje zadłużenie w całości i to na rok przed wniesieniem pozwu.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. W odniesieniu do zarzutów pozwanej, wskazała, że wpłaty pozwanej zostały zaksięgowane w ten sposób, że kwota 875,03 zł została przeznaczona na IV ratę spornej polisy, która to składka była dochodzona osobnym postępowaniem, a kwota 2.591,97 zł została zaksięgowana Na poczet rat nr I, II częściowo III (do kwoty 156,97 zł) oraz kosztów sądowych w kwocie 700 zł. Do zapłaty pozostała zatem kwota 709,03 zł stanowiąca przedmiot żądania pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 czerwca 2020 roku pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. zawarła z pozwaną Towarzystwem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej prowadzonej działalności gospodarczej. Umowa wskazywała na okres ubezpieczenia od dnia 13 czerwca 2020 roku do dnia 12 czerwca 2021 roku ze składką ubezpieczeniową ustaloną na kwotę 3.467 zł.

Dowód:

- polisa OC k. 9 – 10,

Pozwana, w związku z zawartą umową, sporządziła polisę nr (...). Zgodnie z treścią polisy, składka płatna była w czterech ratach: I rata w kwocie 869 zł do 23 czerwca 2020 roku, II rata w kwocie 866 zł do 12 września 2020 roku, III rata w kwocie 866 zł do 12 grudnia 2020 roku, IV rata w kwocie 12 marca 2021 roku.

Dowód:

- polisa OC k. 9 – 10,

W dniu 30 marca 2021 roku powódka wytoczyła przeciwko pozwanej pozew do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zapłatę kwoty 4.131,70 zł z tytułu zapłaty kwoty 2.255 zł jako drugiej raty składki ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego, kwoty 78,19 zł tytułem odsetek od tej należności, a także kwoty 869 zł z tytułu raty nr 1 oraz kwoty 866 zł z tytułu raty nr 2 do składki ubezpieczenia nr (...) oraz odsetek w kwocie 37,20 zł oraz 23,31 zł. Postępowanie prowadzono pod sygnaturę VI Nc-e 469936/21. W sprawie wydany został nakaz zapłaty, lecz pozwana wniosła sprzeciw, skutkiem czego postępowanie w sprawie zostało umorzone postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2021 roku, w którym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził, że każda ze stron ponosi koszty procesu związane ze swym udziałem w sprawie.

Dowód:

- wydruki z akt sprawy o sygnaturze VI Nc-e 469936/21 k. 29 – 38,

W dniu 27 maja 2021 roku powódka uiściła na rachunek powódki kwotę 875,03 zł z tytułu polisy nr (...)

W dniu 14 czerwca 2021 roku powódka uiściła na rachunek powódki kwotę 2.591,97 zł z tytułu polisy nr (...).

Dowód:

- potwierdzenia przelewu k. 24 – 25,

Pismem z dnia 25 czerwca 2021 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 730,13 zł w terminie do dnia 2 lipca 2021 roku, na rachunek bankowy o numerze wskazanym w treści pisma.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 11.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powódka dochodziła zapłaty kwoty 734,49 zł z tytułu zapłaty składki ubezpieczeniowej oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych.

Podstawę prawną dochodzonego przez powódkę roszczenia głównego stanowił więc art. 805 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Podstawę prawną roszczenia odsetkowego powódki stanowił natomiast art. 7 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zgodnie z którym w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie – w związku z art. 482 § 1 k.c., który stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Odpierając roszczenie powódki pozwana podniosła wyłącznie jeden zarzut i stwierdziła, że uregulowała swoje zobowiązanie w całości.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), natomiast ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Jeżeli więc materiał zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie twierdzeń. Oznacza to, że jeżeli strona na której spoczywał ciężar dowodu nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń ponosi ona ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Nie jest natomiast rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Opierając się na tej regule, doktryna i judykatura przyjmują zgodnie, że powód powinien udowodnić fakty, z których wywodzi dochodzone roszczenie, a pozwany - fakty uzasadniające jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda; fakty tamujące lub niweczące roszczenie powinien udowodnić przeciwnik strony, która wystąpiła z roszczeniem, a więc w zasadzie pozwany (uzasadnienie do wyroku SN z dnia 20 sierpnia 2009 roku, sygn. akt II CSK 166/09).

Mając na uwadze nakreślone powyżej zasady rozkładu ciężaru dowodu, w ocenie Sądu pozwana wykazała zasadność podniesionego zarzutu, natomiast powódka nie zdołała potwierdzić swoich twierdzeń. Z przedłożonych przez pozwaną potwierdzeń przelewów wynika bowiem jednoznacznie, że uregulowała ona na rzecz powódki kwotę 875,03 zł oraz kwotę 2.591,97 zł. Łącznie zatem pozwana spełniła swoje świadczenie co do kwoty 3.467 zł. Tymczasem na taką właśnie kwotę ustalona została wysokość składki OC z tytułu polisy nr (...), na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy. Należało zatem przyjąć, że pozwana spełniła swoje zobowiązanie w całości, a tym samym wykazała bezzasadność powództwa.

Powódka twierdziła natomiast, że kwota 700 zł została przeznaczona na poczet kosztów sądowych, co oznacza, że tyle właśnie pozostało do zapłaty na jej rzecz, z uwagi na odmienne zaksięgowanie otrzymanych wpłat. Twierdzenia takiego powódka nie zdołała jednak udowodnić. Celem potwierdzenia zasadności podniesionego zarzutu powódka przedłożyła jedynie wydruk z akt elektronicznego postępowania upominawczego prowadzonego przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie. Tymczasem z tych dokumentów wprawdzie wynika, że powódka wytoczyła powództwo a w sprawie wydany został nakaz zapłaty, to jednak nakaz ten upadł na skutek wniesienia sprzeciwu przez pozwaną, a Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził, że każda ze stron ponosi koszty związane z udziałem w postępowaniu. Wobec upadku nakazu zapłaty zawarte w nim postanowienie o kosztach także utraciło moc, a powódka nie wykazała, aby wytoczyła powództwo w normalnym trybie i uzyskała jakikolwiek prawomocny tytuł egzekucyjny, w którym zasądzone byłyby na jej rzecz koszty postępowania. W tym stanie rzeczy zaprezentowany przez nią sposób księgowania nie mógł być uznany za odpowiadający rzeczywistemu stanowi rozliczeń stron.

Jak wynika z potwierdzeń przelewów przedstawionych przez stronę pozwaną, zapłata środków miała na celu spłacenie składki polisy (...). Faktem jest, iż w tytule przelewu z dnia 27 maja 2021 r. oprócz numeru polisy wskazano jeszcze oznaczenie (...). Według strony powodowej przelew ten dotyczył składki dochodzonej odrębnym postępowaniem. Jednocześnie powódka nie wskazała co to za postepowanie. Dlatego Sąd uznał, że kwota 875,03 zł została uregulowana celem zaspokojenia składki na umowę ubezpieczenia nr (...) obejmującą okres od 13 czerwca 2020 r. do 12 czerwca 2021 r.

W konsekwencji powyższego powództwo podlegało oddaleniu – wraz ze zgłoszonym żądaniem odsetkowym – wobec uregulowania kwoty zadłużenia w całości jeszcze przed wytoczeniem powództwa.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, albowiem strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie wzbudziły one żadnych wątpliwości.

W punkcie II sentencji wyroku rozstrzygnięto o koszach postępowania na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w powołanym przepisie strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Strona pozwana wygrała proces w całości i poniosła następujące koszty: 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 270 zł – ustalone na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016, poz. 1667). Łącznie koszty te wyniosły więc 287 zł i taką właśnie kwotę Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej.