Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Maja Smoderek

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2022 w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. F.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 27 kwietnia 2020 r., sygn. akt I C 4962/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok i nadaje mu następującą treść:”

1.  zasądza od (...) S.A. na rzecz P. F. kwotę 250

( dwieście pięćdziesiąt ) EURO wraz w ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od (...) S.A. na rzecz P. F. kwotę 317

( trzysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.”;

II.  Oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od (...) S.A. na rzecz P. F. kwotę 235

(dwieście trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji

odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 1462/20

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda podlegała uwzględnieniu.

Zarzuty apelacji skutkowały zamianą zaskarżonego wyroku i uwzględnieniem powództwa w przeważającej części.

Sąd Odwoławczy analizując sprawę doszedł do przekonania, iż Sąd Rejonowy nie przeprowadził prawidłowo postępowania dowodowego i nie dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. W konsekwencji Sąd Okręgowy za trafny uznał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Odwoławczy dopatrzył się bowiem dowolnej oceny przedstawionych przez strony dowodów. Podkreślenia wymaga, że jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski nielogicznie, niepoprawne i niezgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu narusza reguły swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i nie może się ostać. Trzeba mieć przy tym na uwadze, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przepis art. 233 § 1 k.p.c., określający obowiązujące zasady oceny dowodów może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości.

Sąd Odwoławczy analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy doszedł do przekonania, iż wbrew twierdzeniom Sądu I instancji należało uznać, że powód doznał niedogodności związanej z opóźnieniem lotu, tym samym przysługiwało mu prawo do odszkodowania.

W niniejszej sprawie powód posiadał rezerwację na lot łączony na co bezpośrednio wskazują dokumenty załączone do niniejszej sprawy. Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. h Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2951/91 (Dz. U. UE L 2004/46/1) (dalej jako: „Rozporządzenie”) „miejsce docelowe” oznacza miejsce lądowania określone na bilecie przedstawionym na stanowisku kontrolnym lub, w przypadku lotów łączonych, miejsce lądowania ostatniego lotu; alternatywne dostępne loty łączone nie są brane pod uwagę, jeżeli zachowany jest planowany czas przylotu. W badanej sprawie miejscem docelowym powoda był port w G., gdzie powód dotarł z ponad 3 godzinnym opóźnieniem nie mając innej możliwości wcześniejszego dotarcia.

Zgodnie z planowymi założeniami powód miał znaleźć się w miejscu docelowym 11 lipca 2018 roku o godzinie 17:35, natomiast lot alternatywny, który zaproponował pozwany przewidywał lądowanie na lotnisku w G. dopiero następnego dnia. Przewoźnik zobowiązany był zaproponować połączenie alternatywne. Przewidując jednak ponad 6 godzinne opóźnienie w dotarciu do miejsca docelowego, strona powodowa skorzystała z możliwości szybszego dotarcia na własną rękę

W świetle powyżej przywołanych okoliczności, nie sposób zgodzić się z Sądem I instancji, że strona powodowa nie doznała niedogodności związanej z opóźnieniem lotu. Zdaniem Sądu Odwoławczego, zaoferowanie lotu alternatywnego, którego plan z góry przewiduje, że opóźnienie będzie większe niż 3 godziny nie stanowi przesłanki zwalniającej pozwanego z odpowiedzialności. Pasażer natomiast nie ma w obowiązku zaakceptowania alternatywnego połączenia.

W myśl art. 5 ust. 3 Rozporządzenia obsługujący przewoźnik lotniczy nie jest zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. W badanym stanie faktycznym pozwany nie wykazał, iż zaszły nadzwyczajne okoliczności, które uzasadniałby odstąpienie od zasądzenia odszkodowania na rzecz powoda. W szczególności nie można było przyjąć, iż taką okolicznością było nieskorzystanie przez pasażera z alternatywnego połączenia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c) Rozporządzenia, w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7. Pasażerowie, do których ma zastosowanie niniejsze Rozporządzenie, posiadają prawo do odszkodowania również w sytuacji, gdy ich lot jest opóźniony o trzy lub więcej godzin.

Z tych względów Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw dla podzielenia rozważań poczynionych przez Sąd I instancji. Fakt, że przewoźnik zaproponował pasażerowi lot alternatywny, nie wyłącza jeszcze jego odpowiedzialności za opóźnienie lotu, skoro do opóźnienia i tak by doszło. W świetle powyżej przywołanych przepisów Sąd Odwoławczy zważył, iż w badanym stanie faktycznym powód doznał niedogodności związanej z opóźnieniem lotu, skutkiem czego zasadnym było zasądzenie na jego rzecz odszkodowania.

W przedmiocie odsetek za opóźnienie należało orzec na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Opóźnienie w spełnieniu świadczenia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia go w czasie właściwym. Zauważyć należy, że kwestię wymagalności roszczenia reguluje przepis art. 455 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia. W niniejszej sprawie wezwanie do zapłaty skierowane przez powoda do pozwanego zostało doręczone w dniu 10 czerwca 2019 roku. Roszczenie odsetkowe było zatem zasadne od dnia 11 czerwca 2019 roku, w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c.

Konsekwencją wydania orzeczenia reformatoryjnego była zmiana rozstrzygnięcia także w przedmiocie kosztów postępowania za I instancję. Kosztami procesu obciążono zatem pozwanego zgodnie z zasadą określoną w art. 100 zdanie drugie k.p.c. przewidującego, że Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu z dnia wniesienia pozwu wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłata od pozwu w wysokości 30 zł.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. Na wysokość kosztów w instancji odwoławczej zasądzonych od powódki złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata od apelacji w wysokości 100 złotych.