Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2022r.

Sąd Rejonowy w Giżycku IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Bożena Makowczenko

Protokolant p.o. sekr. sąd. M. S. (1)

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa D. W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w likwidacji

o odszkodowanie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wynagrodzenie za pracę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w likwidacji na rzecz powódki D. W. kwoty:

a/ 10500,00 zł (dziesięć tysięcy pięćsety złotych) tytułem odszkodowania za wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę

b/ 3500,00 zł (trzy tysiące pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2020r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za październik 2020r.

c/ 5015,62 zł (pięć tysięcy piętnaście złotych 62/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2020r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za rok 2018 i 2019r.

d/ 3804,95 zł (trzy tysiące osiemset cztery złote 95/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2020r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za rok 2020.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

4.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1141, 00 zł (jeden tysiąc sto czterdzieści jeden złotych ) tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona oraz kwotę 857,09 zł (osiemset pięćdziesiąt siedem złotych 09/100) tytułem zwrotu wydatkowanych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów postępowania.

5.  Wyrokowi w pkt 1 do kwoty 3500,00 zł (trzy tysiące pięćset złotych ) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Bożena Makowczenko

Sygn. akt IV P 66/20

UZASADNIENIE

Powódka D. W. pozwem z dnia 10 sierpnia 2020r. skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 10.500 zł. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanej spółki kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska podała, że w dniu 30 czerwca 2016r. strony zawarły umowę o telepracę na czas oznaczony do 30 czerwca 2017r., a następnie na czas nieoznaczony. Początkowo otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 7.000 zł brutto miesięcznie, jednak w dniu 22 stycznia 2019r. pozwana wypowiedziała powódce warunki umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia, obniżając je do 3.500 zł. Podała, że w okresie od 13 lipca 2020r. do 31 lipca 2020r. przebywała na urlopie wypoczynkowym przysługującym jej na podstawie art. 14 oraz 154 kp, a pozwana w czasie jego trwania tj. w dniu 20 lipca 2020r. wypowiedziała jej umowę o pracę. Wskazała, iż zgodnie z art. 41 kp pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika. Podała, że ochrona pracownika przed wypowiedzeniem w okresie przebywania na urlopie rozciąga się na wszystkich pracowników, bez względu na charakter świadczonej pracy. D. W. przedstawiła, iż dochodzi odszkodowania w wysokości przysługującego jej wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a orzeczenie o bezskuteczności wypowiedzenia jest niecelowe. Zdaniem powódki działania pozwanej są nieuczciwe i naruszające zasady współżycia społecznego i dalsze kontynuowanie pracy u pozwanej będzie pozbawione zaufania i będzie miało negatywny wpływ na wydajność powódki, co w przypadku pozwanej może rodzić dalsze problemy finansowe. Podała nadto, że wypowiedzenie umowy o pracę w okresie przebywania pracownika na urlopie mającym na celu zapewnienie wydajności pracownika w zakresie świadczenia pracy należy uznać za nieuczciwe i niemoralne.

W piśmie z dnia 14 grudnia 2020 r. powódka rozszerzyła swoje powództwo wnosząc dodatkowo o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz:

– kwoty 3.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 października 2020r. do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za miesiąc październik 2020 r.;

– kwoty 5.015,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 października 2020r. do dnia zapłaty, tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2018 i 2019 r.;

– kwoty 3.804,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 października 2020r. do dnia zapłaty, tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2020r.;

– kwoty 5.250 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 09 grudnia 2020r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za niewydanie w terminie świadectwa pracy.

Powódka podała, że pozwany pracodawca nie wypłacił jej wynagrodzenia za miesiąc październik 2020r., mimo, że termin zapłaty upłynął 31 października 2020 r., a wynagrodzenie wynosiło wg stawki miesięcznej 3.500 zł. Wskazała również, że za lata 2018 i 2019 miała niewykorzystane aż 29 dni urlopu wypoczynkowego, za który pracodawca powinien był wypłacić jej ekwiwalent w wysokości 5.015,62 zł, przy czym termin płatności powinien nastąpić w ostatnim dniu pracy tj. 31 października 2020 r. Zaznaczyła, iż również za 2020r. miała niewykorzystane aż 22 dni urlopu wypoczynkowego, za który ekwiwalent powinien być wypłacony w kwocie 3.804,95 zł, a termin płatności powinien nastąpić również w ostatnim dniu pracy tj. 31 października 2020r.

D. W. wskazała ponadto, że pozwany pracodawca nie wydał jej świadectwa pracy, na skutek czego w dalszym ciągu powódka pozostaje bez zatrudnienia. Zaznaczyła, iż zgodnie z art. 99 § 2 kp przysługuje jej zatem odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni, co oznacza, że odszkodowanie powinno wynosić 5.250 zł, zaś odsetki ustawowe za opóźnienie powinny być liczone od dnia 09 grudnia 2020r. Powódka dodała, że w treści pism z dnia 09 grudnia 2020r. kierowanych do likwidatora pozwanego, wezwała go do zapłaty należnych jej kwot, nadto zażądała wydania dokumentacji pracowniczej, w tym świadectwa pracy, jednakże bezskutecznie.

W odpowiedzi pozwany pracodawca - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. - wniósł o oddalenie powództwa w całości, w tym również powództwa rozszerzonego. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania od powódki na swoją rzecz, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana spółka wskazała, iż pandemia (...)19 spowodowała drastyczne zmniejszenie obrotów gospodarczych w spółce, przez co spółka zaczęła uzyskiwać mniejsze zyski. Wskazano, iż w deklaracjach VAT– 7 podstawa do opodatkowania w styczniu wynosiła 65.061,00 PLN, w lutym 91.064,00 PLN, zaś od początku pandemii przychód w spółce uległ znacznemu pogorszeniu i podstawa do opodatkowania w kolejnych miesiącach wynosiła jedynie: w marcu 47.769,00 PLN, w kwietniu 37.172,00 PLN oraz w maju 42.539,00 PLN. Zaznaczono, że z uwagi na trudną sytuację finansową, w czerwcu oraz we wrześniu 2020r. prezes spółki zmuszony był pożyczyć własne pieniądze celem utrzymania przez pozwaną płynności finansowej. Przedstawiono, iż z uwagi na zmniejszenie się obrotów z powodu pandemii, prezes zarządu pozwanej spółki zdecydował o jej rozwiązaniu i w tym celu podjął działania zmierzające do zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej i likwidacji spółki. Podjęto decyzję o zwolnieniu wszystkich trzech zatrudnionych pracowników– powódki, M. S. (2), E. Z., a w dniu 22 września 2020r. pozwana udzieliła pełnomocnictwa do podjęcia uchwały w przedmiocie likwidacji spółki.

Pozwana podała dalej, że pracodawca miał prawo do zwolnienia pracownika z uwagi na podjętą decyzję o zamknięciu spółki i zaprzestaniu prowadzenia dalszej działalności i z tego powodu dalsze zatrudnienie powódki nie było możliwe. Pozwana zaznaczyła, iż zgodnie z art. 41 ¹ § 1 kp, w razie ogłoszenia upadłości spółki lub likwidacji pracodawcy, nie stosuje się przepisów art. 38, 39 i 41, ani przepisów szczególnych dotyczących ochrony pracowników przez wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę. Pozwana powołała orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2016r. (sygn. akt OSNP 2017/10/126), zgodnie z którym nie można przyjmować, iż art. 41 ¹ kp ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy dochodzi do faktycznego i prawnego unicestwienia pracodawcy. W takiej sytuacji nie istniałby przecież podmiot mogący rozwiązać z pracownikami stosunki pracy. Dlatego też powołany przepis nie posługuje się terminem „zlikwidowania” pracodawcy, a zwrotem „likwidacja” i ma zastosowanie już w momencie zarządzenia owej likwidacji, chyba że decyzja taka jest nieważna lub pozorna. Pozwana podała, iż nie tylko zgłoszenie likwidacji, lecz cały proces podjęty celem likwidacji podmiotu jest przesłanką umożliwiającą pracownikowi wypowiedzenie umów o pracę, o ile wiąże się to z procesem zamykania spółki. W ocenie pozwanej w ramach zamknięcia działalności spółki konieczne było zwolnienie jej pracowników, co pozwoliło na zagospodarowanie wolnych środków pieniężnych na przeprowadzenie likwidacji podmiotu. Pozwana podała, że spółka nie posiada odpowiednich środków finansowych na dalsze zatrudnienie pracowników. Nadto przedstawiono, że strony nie podjęły próby polubownego rozwiązania sporu, zatem powództwo w niniejszej sprawie jest przedwczesne i choćby z tego tytułu nie zasługuje na uwzględnienie.

Pozwana wskazała także, że dodatkowe żądania powódki nie są jej należne, a dodatkowe wynagrodzenie i ekwiwalent za niewykorzystany urlop byłoby niesłuszne i stanowiłoby nadużycie praw podmiotowych powódki w świetle art. 5 k.c. Podała, że w okresie pandemii świadczona przez powódkę praca była drastycznie zmniejszona z powodu znikomej ilości zamówień, a powódka przez cały okres pracowała w trybie online bez zwierzchniego kierownictwa. Wskazano, że powódka w każdej chwili mogła wystąpić o urlop. Zdaniem pozwanej żądanie o wypłatę odszkodowania tytułem dodatkowego wynagrodzenia i ekwiwalentu za niewykorzystane urlopy, w sytuacji gdy powódka nie świadczyła pracy w pełnym wymiarze pracy zgodnie z umową i jednocześnie nigdy nie wystąpiła z wnioskiem urlopowym uznać należy za rażąco niesprawiedliwe i społecznie nieakceptowalne. Przedstawiono, że powódka nie świadczyła pracy w pełnym wymiarze od ponad pół roku, naruszyła zaufanie swojego pracodawcy, będąc świadomą złej kondycji spółki żąda od niej odszkodowania za niewykorzystany urlop, na którym nieformalnie przebywała od ponad pół roku. Odnosząc się zaś do niewydanego świadectwa pracy pozwana podała, że likwidator pozwanej spółki mieszka na terenie Szwajcarii i z uwagi na pandemię koronawirusa nie ma możliwości przyjazdu do Polski i sporządzenia świadectwa pracy. Dodano, że likwidator nie posługuje się językiem polskim, nie zajmował się rozliczaniem kadrowym pracowników i nie ma aktualnie dostępu do dokumentacji kadrowej. Podano, że do rozliczeń kadrowo–pracowniczych w spółce była zatrudniona księgowa z którą powódka pozostawała w kontakcie. Zdaniem pozwanej roszczenie o odszkodowanie za niewydanie w terminie świadectwa pracy należy uznać za przedwczesne.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka D. W. w dniu 30 czerwca 2016r. zawarła z pozwaną (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o pracę na czas określony do dnia 30 czerwca 2017r. Umowa została zawarta w pełnym wymiarze czasu pracy, a powódka została zatrudniona na stanowisku kierownika administracyjnego. Wynagrodzenie zasadnicze ustalono na kwotę 6.000 zł brutto, zaś od 01 stycznia 2017r. na kwotę 7.000 zł brutto. Ustalono, że pracownika będzie dodatkowo obowiązywać system comiesięcznego premiowania w przypadku osiągnięcia przez pracodawcę wartości zrealizowanych umów sprzedaży w danym miesiącu kalendarzowym w wysokości 230.000 zł i powyżej – premia w wysokości 1.000 zł brutto. W umowie wskazano, że praca będzie wykonywana poza zakładem pracy, w miejscu zamieszkania pracownika. Następnie w dniu 30 czerwca 2017r. strony zawarły kolejną umowę o pracę, na czas nieokreślony. Wymiar czasu pracy, stanowisko, wysokość wynagrodzenia i miejsce wykonywania pracy nie uległy zmianie. W dniu 22 stycznia 2019r. pracodawca wypowiedział powódce warunki umowy o pracę z dnia 30 czerwca 2017r. w części dotyczącej wymiaru czasy pracy i przysługującego jej wynagrodzenia z powodu pogorszenia się sytuacji ekonomicznej spółki. Od dnia 01 marca 2019r. ustalono następujące warunki umowy o pracę: zmniejszenie wymiaru czasu pracy powódki do połowy etatu i zmniejszenie wynagrodzenia zasadniczego do 3.500 zł brutto miesięcznie. Dodatkowo ustalono, że powódkę obowiązywać będzie system co miesięcznego premiowania w przypadku osiągnięcia przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przychodów ze sprzedaży w danym miesiącu kalendarzowym w wysokości 150.000 zł brutto– premia w wysokości 1.750 zł brutto, a w przypadku osiągnięcia przez spółkę przychodów ze sprzedaży w danym miesiącu kalendarzowym w wysokości 200.000 zł brutto– premia w wysokości 3.500 zł brutto. Pozostałe warunki umowy o pracę nie uległy zmianie.

(dowód: umowy o telepracę k. 5, 6; wypowiedzenie warunków umowy o pracę k. 7)

Pozwana spółka zajmowała się handlem naczyniami ze stali szlachetnej. W dniu 02 grudnia 2019r. wszystkie udziały w spółce nabył A. N., a nadto został on prezesem zarządu spółki. Od początku pandemii tj. od marca 2020r. obroty spółki spadły. Podstawa do opodatkowania w styczniu 2020r. wynosiła 65.061,00 zł, w lutym 91.094,00 zł, w marcu 47.769,00 zł, w kwietniu 37.172,00 zł, a w maju 42.539,00 zł.

(dowód: deklaracje VAT–7 k. 34–44; sprawozdanie z działalności spółki k. 31; wyjaśniania powódki k. 141)

Powódka od dnia 13 lipca 2020r. do dnia 31 lipca 2020r. przebywała na urlopie wypoczynkowym.

(dowód: wniosek o urlop k. 9; wyjaśnienia powódki k. 165v.)

Pismem z dnia 20 lipca 2020r. pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wypowiedziała D. W. umowę o pracę z dnia 30 czerwca 2017r. zawartą na czas nieokreślony z zachowaniem 3–miesięcznego okresu wypowiedzenia. Pozwana jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę wskazała negatywną kondycję finansową spółki spowodowaną pandemią (...)19 i wskazała, że jest zmuszona zakończyć wszystkie umowy o pracę. Pozwana wówczas wypowiedziała również umowy o pracę pozostałym pracownikom spółki– (...) i E. Z..

(dowód: wypowiedzenia umów o pracę k. 8,. 48–51)

D. W. odebrała wypowiedzenie w dniu 22 lipca 2020r., przebywając w dalszym ciągu na urlopie wypoczynkowym.

(dowód: potwierdzenie odbioru k. 54; wyjaśnienia powódki k. 166)

W dniu 22 września 2020r. Prezes pozwanej spółki (...) udzielił pełnomocnictwa r. pr. Ł. H. oraz aplikantce radcowskiej B. W. do podjęcia uchwały w przedmiocie otwarcia likwidacji (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i powołania jej likwidatora, w tym do zwołania Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników, wzięcia w nim udziału i oddania głosu.

(dowód: pełnomocnictwo k. 47)

W dniu 23 września 2020 r. pracodawca poinformował powódkę drogą e–mailową o zwolnieniu jej z obowiązku dalszego świadczenia pracy na rzecz spółki.

(dowód: wiadomość e–mail k. 67; wyjaśnienia powódki k. 141)

W dniu 30 września 2020r. przed notariuszem odbyło się Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników pozwanej spółki, podczas którego została podjęta uchwała nr 1 w przedmiocie zaprzestania działalności i likwidacji (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz powołania likwidatora spółki. Na mocy w/w uchwały zdecydowano o rozwiązaniu spółki i o otwarciu jej likwidacji. Ustanowiono dla spółki likwidatora w osobie A. N..

(dowód: akt notarialny k. 60–62)

Trzymiesięczny okres wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 30 czerwca 2017r. upłynął w dniu 31 października 2020r. D. W. nie otrzymała od pracodawcy wynagrodzenia za miesiąc październik 2020r., a nadto nie otrzymała także świadectwa pracy.

(dowód: wyjaśnienia powódki k. 166)

Pismem z dnia 09 grudnia 2020r. powódka zwróciła się do pełnomocnika pozwanej spółki r. pr. Ł. H. o zapłatę wynagrodzenia za miesiąc październik 2020r., ekwiwalentu za urlop za lata 2018, 2019, 2020 oraz odszkodowania z tytułu niewydania jej świadectwa pracy w terminie.

(dowód: pismo k. 126; potwierdzenie nadania przesyłki k. 127).

Obecnie pozwana działa pod firmą (...) Sp. z o.o. w likwidacji.

(dowód: wydruk KRS k. 264)

Sąd zważył co następuje:

Nie ulega wątpliwości, iż pracodawca (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., obecnie w likwidacji, wypowiedział powódce umowę o pracę w czasie, gdy D. W. przebywała na urlopie wypoczynkowym. Okoliczność ta nie jest między stronami sporna. Nie są też sporne przyczyny, dla których pozwany zdecydował o wręczeniu powódce wypowiedzenia.

Spór między stronami dotyczący przedmiotowego wypowiedzenia dotyczył jednej kwestii, mianowicie tego czy wypowiedzenie to obarczone jest wadą formalną w postaci nie zachowania reguł opisanych w art. 41 kp, zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W przekonaniu Sądu za słusznym w tym zakresie uznać należy pogląd reprezentowany przez powódkę co oznaczało konieczność uznania tego wypowiedzenia za wadliwe.

Zgodnie z treścią art. 41 kp pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę w czasie urlopu lub innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy jest postacią naruszenia przepisów o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 i n. kp), które uzasadnia powództwo o stwierdzenie bezskuteczności wypowiedzenia, przywrócenie do pracy (jeżeli umowa o pracę uległa już rozwiązaniu) bądź zasądzenie odszkodowania ( Kodeks pracy. Komentarz, P. W., red. Dr hab. K. W., 2021 r., wyd. 32, L.).

Słusznie pozwana spółka wskazała, iż w/w ograniczenia i zakazy wypowiadania umów o pracę nie mają zastosowania w razie ogłoszenia likwidacji lub upadłości pracodawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 41 ¹ § 1 kp w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy, nie stosuje się przepisów art. 38, 39 i 41, ani przepisów szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę. Ponadto zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wskazana w art. 41 kp ochrona pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę ustaje z chwilą rozpoczęcia procesu likwidacyjnego, a nie po jego zakończeniu, za czym przemawia wykładnia logiczno-językowa powołanego artykułu oraz względy natury funkcjonalnej i systemowej. Przepis art. 41 ¹ § 1 kp ma zastosowanie już w momencie zarządzenia owej likwidacji, chyba że decyzja taka jest nieważna lub pozorna . (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2008 r., II PK 44/08, L.)

Z akt sprawy wynika, iż mimo mniejszych obrotów pracodawcy od marca 2020r. pierwsze kroki w celu likwidacji (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zostały podjęte dopiero w dniu 22 września 2020r., kiedy to Prezes Zarządu A. N. udzielił pełnomocnictwa innym osobom do podjęcia uchwały w przedmiocie otwarcia likwidacji pozwanej spółki i powołania jej likwidatora, w tym do zwołania Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników. Uchwała w tym przedmiocie została w konsekwencji podjęta w dniu 30 września 2020r. Powyższe ukazuje, że pozwana spółka po wypowiedzeniu D. W. umowy o pracę działała jeszcze przez około dwa miesiące nie podejmując żadnych czynności zmierzających do jej likwidacji.

Sąd stoi zatem na stanowisku, iż na gruncie niniejszej sprawy przepis art. 41 ¹ § 1 kp nie miał zastosowania, a powódka z uwagi na fakt przebywania na urlopie wypoczynkowym w okresie od 13 do 31 lipca 2020r. podlegała ochronie wynikającej z art. 41 kp. W związku z powyższym należało uznać, iż pracodawca w sposób wadliwy wypowiedział powódce umowę o pracę, albowiem nastąpiło to w czasie, gdy D. W. przebywała na urlopie wypoczynkowym, a pozwana spółka dopiero w późniejszym czasie rozpoczęła proces zmierzający do likwidacji spółki.

W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu (art. 45 § 1 kp). D. W. nie domagała się przywrócenia do pracy, a wniosła o zasądzenie od pozwanej spółki na jej rzecz odszkodowania w kwocie 10. 500 zł. W ocenie Sądu powództwo w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie w całości. Jak wynika z treści art. 47 ¹ kp odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1a/ sentencji wyroku zasądził od pozwanego pracodawcy na rzecz powódki kwotę 10.500 zł odpowiadającą wynagrodzeniu powódki za okres trzech miesięcy.

Przechodząc do kolejnego żądania pozwu wniesionego przez D. W. wskazać należy, iż istotną cechą umowy o pracę jest odpłatność i jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy jest terminowa i prawidłowa wypłata wynagrodzenia za pracę (art. 94 pkt 5 kp). Ponadto pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę (art. 84 kp).

W niniejszej sprawie okres wypowiedzenia umowy o pracę między powódką a pozwaną spółką upłynął w dniu 31 października 2020r., jednak D. W. nie otrzymała od pracodawcy wynagrodzenia za pracę za miesiąc październik, czego z resztą pozwana nie kwestionowała w toku procesu. Bez znaczenia pozostaje tu kwestia zwolnienia powódki z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia, albowiem w okresie tego zwolnienia pracownik w dalszym ciągu zachowuje prawo do wynagrodzenia, o czym mówi przepis art. 36 ² kp. W związku z niedopełnieniem przez pracodawcę jednego z podstawowych obowiązków, Sąd uwzględnił w całości żądanie D. W. w tym zakresie i zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 3.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2020 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc październik 2020 r. (punkt 1b/ wyroku).

Ponadto Sąd uwzględnił żądanie powódki w przedmiocie zapłaty ekwiwalentu za niewykorzystany przez nią urlop. W myśl art. 171 § 1 kp w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Sąd uznał twierdzenia powódki w zakresie niewykorzystanego urlopu za prawdziwe. Pozwana w toku procesu nie przedstawiła żadnej dokumentacji świadczącej o tym, że powódka w latach 2018, 2019 i 2020 wykorzystała w całości przysługujący jej urlop wypoczynkowy lub że pracodawca wypłacił jej należny ekwiwalent. W związku z powyższym Sąd w punkcie 1c/ zasądził od pozwanego pracodawcy kwotę 5.015,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2020 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za rok 2018 i 2019, zaś w punkcie 1d/ kwotę 3.804,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2020 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za rok 2020.

Sąd z kolei nie uwzględnił powództwa D. W. w zakresie odszkodowania za niewydanie przez pozwaną spółkę świadectwa pracy w terminie.

Zgodnie z treścią art. 97 § 1kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. Jeżeli z przyczyn obiektywnych wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej w tym terminie nie jest możliwe, pracodawca w ciągu 7 dni od dnia upływu tego terminu przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 1041) albo doręcza je w inny sposób. Pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy (art. 99 § 1 kp). Należ pamiętać, że sam fakt niedopełnienia przez pracodawcę obowiązków w tym zakresie nie uzasadnia jednak przyznania pracownikowi odszkodowania, albowiem niezbędne jest równoczesne ziszczenie się następujących przesłanek: pracodawca nie wykonał w ogóle albo wykonał nienależycie spoczywający na nim obowiązek wydania świadectwa pracy (nieprawidłowe działanie pracodawcy), pracownik poniósł uszczerbek majątkowy z powodu niemożności podjęcia nowego zatrudnienia lub niemożności korzystania z określonych świadczeń (szkoda), szkoda powstała w związku z nieprawidłowym działaniem pracodawcy (związek przyczynowy). Zdaniem Sądu powódka nie zdołała wykazać, że poniosła szkodę w związku z niewydaniem przez pracodawcę świadectwa pracy. D. W. w toku procesu przyznała, iż w rzeczywistości nie szukała nowego zatrudnienia po rozwiązaniu umowy o pracę z pozwaną spółką. Nie przedstawiła żadnych materiałów dowodowych świadczących o podjęciu jakichkolwiek kroków w celu znalezienia nowej pracy, w związku z czym Sąd w punkcie 2 wyroku powództwo w tym zakresie oddalił.

Sąd na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265) zasądził od pozwanego pracodawcy na rzecz powódki kwotę 2.700 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku.

W punkcie 4 wyroku Sąd na podstawie art. 13 ust. 2 uksc nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.141 zł tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona, a także kwotę 857,09 zł tytułem zwrotu wydatkowanych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów postępowania.

Ponadto w punkcie 5 sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 477 ² § 1 kpc nadał wyrokowi w punkcie 1 do kwoty 3.500 zł rygor natychmiastowej wykonalności.