Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 163/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 05 listopada 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 805/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy z uwagi na ich treść i związek zostaną omówione łącznie:

- obraza art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim przyznał się on do zaboru rzeczy jednak nie będąc w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi (apelacja obrońcy);

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i będący wynikiem obrazy przepisów postępowania polegający na uznaniu, że działanie oskarżonego było działaniem wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współoskarżonym, gdzie ostrożny wyjaśnił, że działał bez porozumienia (apelacja obrońcy);

- rażąca obraza prawa procesowego wyrażonego w przepisach art. 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 8 § 2 k.p.k., art. 350 § 3 i 4 k.p.k., art. 353 § 3 i 4 k.p.k., art. 374 § 1 k.p.k. zdanie pierwsze, art. 390 § 1 k.p.k. i konstytucyjnego prawa do obrony i sądu - art. 42 ust. 2 Konstytucji RP, art. 45 ust. 1 Konstytucji RP (apelacja oskarżonego);

- obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie skutkujące błędną oceną dowodów, naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, a w szczególności złej ocenie dowodów w uzasadnieniu wyroku w punkcie 2.1 oraz braku możliwości zadawania pytań świadkom (apelacja oskarżonego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżących zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Przy czym, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Przypomnienia też wymaga (w kontekście zarzutów wyartykułowanych w uzasadnieniu apelacji oskarżonego), że w świetle ugruntowa­nego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Tymczasem w sprawie nie występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne ustalenia faktyczne. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem zastrzeżeń okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd, a nie strona postępowania.

W aspekcie powyższego apelacje oskarżonego i jego obrońcy nie wykazały w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacjach - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżących, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych - w tym wyjaśnień oskarżonych A. D., M. B. i T. B., ale też wyjaśnień samego oskarżonego D. D.. Zważyć bowiem należy, iż oskarżony D. D. co do zasady przyznał się do kradzieży w sklepach (...) dokonanej wspólnie z M. B. i A. D., a także częściowo do kradzieży na terenie drogerii H.. Podkreślić należy, iż kradzieży w drogerii H. dokonali, gdyż jak twierdził oskarżony potrzebowali pieniędzy na bilety do B., a dokonali ich - co szczególnie wymownie świadczy o postawie oskarżonych i lekceważącym stosunku do przepisów prawa - bezpośrednio po opuszczeniu Komendy Miejskiej Policji w P. (gdzie przebywali w związku z zatrzymaniami związanymi z kradzieżami w sklepach (...)). Znamienne jest to, że pomimo treści wyjaśnień oskarżonego D. D., gdzie wprost przyznał, że uzgodnili kradzieże w drogerii H. (choć jak zaprzeczał M. B. miał z nimi nie kraść), to chciałby oskarżony odpowiadać za wykroczenie (za kradzież tylko tych produktów, które osobiście zabrał, ale już nie za produkty zabrane przez pozostałych współsprawców). Co więcej ostatecznie podczas przesłuchania w dniu 19.08.2020 r. oskarżony D. D. przyznał się w całości do zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (vide k. 300-302). W tym miejscu, zauważyć należy, iż rzeczywiście sąd meriti konstruując uzasadnienie w części dotyczącej oceny dowodów - w jednym z wersów - błędnie podał dane współoskarżonych określając je jako (...) - vide k. 602), co jednakowoż jest prawnie irrelewantne z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego D. D.. Oczywiście sporządzając uzasadnienie należy w sposób rozważny operować słowem i wystrzegać się wszelkich pomyłek, a więc do takich standardów należy zawsze dążyć. W tym kontekście prawidłowo też Sąd meriti dokonał wartościowania pozostałych dowodów osobowych i nieosobowych, w tym depozycji (zeznań) świadków.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżących koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił co do zasady prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem ich analizy. A zatem, przekonanie Sądu meriti o możności przypisania oskarżonemu D. D. zrealizowania znamion czynu mu zarzucanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach skarżącego żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzutach. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie, oraz ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego D. D.. Tym samym poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Odnosząc się w dalszej części do wielu, powołanych przez oskarżonego D. D. przepisów, które rzekomo miałyby być na kanwie przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż zarzuty te nie są również zasadne. Przede wszystkim, podkreślić należy, iż jakkolwiek oskarżony D. D. nie uczestniczył na rozprawie przed Sądem I instancji, niemniej jednak jego obecność nie była obowiązkowa - nie została w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznana za obowiązkową (vide zarządzenie z dnia 20.04.20221 r. - k. 403), zaś zawiadomienie o terminie pierwszej rozprawy w dniu 01 czerwca 2021 roku zostało przesłane na podany przez niego adres dla doręczeń - ul. (...), (...)-(...) B. (vide k. 63). Dodatkowo, zauważyć należy, iż odpis aktu oskarżenia został odebrany w dniu 14.01.2021 r. przez dorosłego domownika (vide k. 384). A zatem, w żadnej mierze nie doszło do naruszenia normy wyrażonej w art. 374 § 1 k.p.k. (statuującego, że "Oskarżony ma prawo brać udział w rozprawie. Przewodniczący lub sąd mogą uznać jego obecność za obowiązkową"). Jednocześnie jak wynika z analizy akt sprawy w/w zawiadomienie było dwukrotnie awizowane w dniach 28 kwietnia 2021 roku i 06 maja 2021 roku zostało uznane za doręczone prawidłowo przez awizo na podstawie art. 133 § 1 i 2 k.p.k. (vide k. 433, k. 439). W ocenie sądu odwoławczego, postąpienie Sądu Rejonowego w tym względzie było prawidłowe. Bowiem oskarżony D. D. - pomimo, że zawiadomienie zostało wysłane na prawidłowy adres dla doręczeń wskazany przez niego w postępowaniu przygotowawczym - nie odebrał zawiadomienia o terminie rozprawy przed Sądem I instancji. Podkreślić więc należy, że przebywając na wolności, mając świadomość o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu karnym oskarżony świadomie nie odbierał adresowanej do niego korespondencji sądowej. Przy czym, zaznaczyć należy, iż oskarżony został pozbawiony wolności dopiero w dniu 22.05.2021 r. A zatem, nic nie stało na przeszkodzie, aby odebrał przedmiotowe zawiadomienie (bo wówczas gdy było do niego kierowane i podejmowano próby jego dostarczenia nie był pozbawiony wolności i miał możliwość jego odebrania). W tym miejscu zważyć należy, iż zgodnie z brzmieniem art. 75 § 1 k.p.k. oskarżony jest obowiązany zawiadamiać organ prowadzący postępowanie o każdej zmianie miejsca swojego zamieszkania lub pobytu trwającego dłużej niż 7 dni, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie. Oskarżony jest obowiązany ponadto stawić się na każde wezwanie w toku postępowania karnego. O powyższych obowiązkach należy oskarżonego uprzedzić przy pierwszym przesłuchaniu (oskarżony został o powyższych obowiązkach pouczony w dniu 26.02.2020 r. - vide k. 66 i verte oraz ponownie w dniu 19.08.2020 r. - vide k. 296-297), co potwierdził własnoręcznym podpisem). Oznacza to zatem, że na oskarżonym ciąży prawny obowiązek powiadomienia organu procesowego prowadzącego postępowanie, co do którego oskarżony ma świadomość jego prowadzenia, np. o tymczasowym aresztowaniu lub odbywaniu kary pozbawienia wolności ponad 7 dni. Niewywiązanie się z tego obowiązku powoduje, iż pismo procesowe wysłane na ostatni znany adres będzie uznane za doręczone prawidłowo (art. 139 § 1 k.p.k.). Ponadto na oskarżonym spoczywa obowiązek powiadomienia organu prowadzącego postępowanie o każdej zmianie danych umożliwiających kontaktowanie się, a wskazanych w art. 213 § 1 KPK, co do których ma on wiedzę, iż są znane organowi prowadzącemu postępowanie. Dotyczy to np. numeru telefonu czy adresu poczty elektronicznej. Tym samym, oskarżony był pouczony o obowiązkach, które pomimo osadzenia w izolacji penitencjarnej nie spełnił. Bowiem nie zawiadomił organów procesowych o pobycie ani w Areszcie Śledczym w P., ani w Zakładzie Karnym w Ł., a zatem nie zrealizował obowiązku informacyjnego zawartego w cytowanym powyżej przepisie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06.09.2018 r., III KZ 33/18, Legalis). W aspekcie powyższego, oczywiście o ile zgodnie z treścią art. 390 § 1 k.p.k. oskarżony ma prawo być obecny przy wszystkich czynnościach postępowania dowodowego, tym niemniej wobec swej postawy procesowej D. D. nie skorzystał z tego uprawnienia.

Na zakończenie zważyć należy, iż w postępowaniu przed sądem odwoławczym, na wniosek oskarżonego D. D. umożliwiono mu zapoznanie się z aktami sprawy - co nastąpiło w dniu 14.04.2021 r. - k. 747, albowiem oskarżony twierdził w jednym ze swych pism procesowych (vide k. 722-723), że zamierza zgłosić wnioski dowodowe, co jednakowoż nie nastąpiło. Reasumując uznać należy, iż twierdzenia oskarżonego D. D. o naruszeniach jakich miał się dopuścić Sąd Rejonowy w omawianym zakresie okazały się również całkowicie bezzasadne.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz przyznanie od Skarbu Państwa kosztów udzielonej oskarżonemu pomocy prawnej z urzędu, które nie zostały opłacone ani w całości ani w części, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonego D. D. za winnego przypisanego mu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynu inkryminowanego oskarżonemu w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W aspekcie powyższego, Sąd pierwszej instancji, również kształtując orzeczenie o karze wobec oskarżonego nie naruszył zasad wymiaru kary. Zważyć należy, iż ustawowe założenie, że kara wymierzona sprawcy ma go wychowywać nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary najłagodniejszej rodzajowo, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara rodzajowo dolegliwsza spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji.

Tym samym, mając na względzie uprzednią, pięciokrotną karalność D. D. (w tym za przestępstwa przeciwko mieniu) wymierzona izolacyjna kara pozbawienia wolności w rozmiarze 1 roku nie jest nadmiernie surowa.

W tych okolicznościach, zważając na okoliczności przedmiotowej sprawy, orzeczenie kary w postaci określonej przez Sąd Rejonowy będzie stanowiła dla oskarżonego wymierną i odczuwalną dolegliwość wpływającą na zmianę jego postawy i skłaniającą go do przestrzegania w przyszłości społecznie akceptowanych norm zachowania, a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. D. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, które zasądzono na rzecz adwokata M. M. ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 2 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18 z późn. zm.).

5

Biorąc pod uwagę ograniczone możliwości zarobkowe oskarżonego powiązane z koniecznością wykonania kary bezwzględnej pozbawienia wolności jak również to, że spoczywa na nim obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. kwoty 1118,36 złotych, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolnił go od uiszczenia opłaty za drugą instancję oraz od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. D..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 05 listopada 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 805/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony D. D..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 05 listopada 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 805/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana