Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Żebryk

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2022 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko: Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1.883,31 zł ( jednego tysiąca ośmiuset osiemdziesięciu trzech złotych trzydziestu jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1.483,31 zł ( jednego tysiąca czterystu osiemdziesięciu trzech złotych trzydziestu jeden groszy ) – od dnia 06 września 2020 r do dnia zapłaty ,

II.  oddala powództwo w pozostałej części ,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.617 zł ( jednego tysiąca sześciuset siedemnastu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty ,

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 212,60 zł ( dwustu dwunastu złotych sześćdziesięciu groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 264/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 października 2020 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 1.512,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.112,51 zł od dnia 6 września 2020 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 24 lipca 2020 roku doszło do kolizji, w której samochód marki (...) o nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany sporządził wycenę, w której określił koszt naprawy samochodu poszkodowanego na kwotę 1.916,91 zł. Poszkodowany nie zgadzając się z tą decyzją zlecił wykonanie oszacowania kosztów niezależnemu rzeczoznawcy, który określił koszt usunięcia szkody na poziomie 3.029,42 zł. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania uzupełniającego. Niniejszym pozwem powodowie dochodzą kwoty 1.512,51 zł, na którą składa się kwota 1.112,51 zł tytułem kompensaty kosztów naprawy pojazdu oraz kwota 400 zł tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy. Powód nabył ww. wierzytelność na skutek umowy cesji z dnia 28 sierpnia 2020 roku.

Nakazem zapłaty wydanym w tut. Sądzie w postępowaniu upominawczym w dniu 13 listopada 2020 roku roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył w całości nakaz zapłaty, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że brak jest podstaw do uznania skuteczności przeniesienia wierzytelności z właściciela pojazdu na powódkę. Dodatkowo pozwany wskazał, że samochód pozwanego w dniu kolizji miał ponad 20 lat, więc nie powinien zostać naprawiany za pomocą części oryginalnych oraz , że powód zawyżył dochodzone odszkodowanie. Pozwany wskazał, że proponował poszkodowanemu zakup części z rabatem, jak i naprawę pojazdu w sieci warsztatów współpracujących. Pozwany zakwestionował również zasadność żądania zapłaty kosztów sporządzenia opinii prywatnej, gdyż nabywcą tej usługi nie był poszkodowany lecz powód, więc ww. kwota nie jest elementem szkody.

W piśmie z dnia 25 stycznia 2022 roku powód rozszerzył żądanie pozwu o kwotę 370,80 zł i wniósł o zasądzenie kwoty 1883,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 6 września 2020 roku do dnia zapłaty , w pozostałej części podtrzymał dotychczasowe powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów poniesienia prywatnej ekspertyzy powypadkowej w wysokości 400 zł oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwany wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 24 lipca 2020 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanej S. P.. Sprawca wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał szkodę w przedmiotowym pojeździe na kwotę 1.916,91 zł. Pozwany przyznał i wypłacił poszkodowanemu wymienioną wyżej kwotę odszkodowania za szkodę.

Niesporne, a nadto dowód:

- decyzja, k. 20-20v,

- kosztorys nr (...), k. 21-22.

-zeznania świadka S. P. k. 83-84

Umową cesji z dnia 28 sierpnia 2020 roku uprawniona S. P. dokonała przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania należnego od ubezpieczyciela na rzecz strony powodowej. S. P. powiadomiła pozwanego o dokonanym przelewie wierzytelności.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 28.08.2020 r. wraz z załącznikiem, k.16-18v,

- zeznania świadka S. P., k. 83-84.

Powód zlecił wykonanie prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu rzeczoznawcy. Kosztorys prywatnej kalkulacji z dnia 22.09.2020 r. wskazał, że koszt usunięcia uszkodzeń w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) na dzień szkody wynosił 3.029,42 zł. Koszt sporządzenia kosztorysu prywatnej kalkulacji wyniósł 400 zł.

Niesporne, a nadto dowód:

- kalkulacja nr (...), k. 26-28.

-faktura VAT (...) z dnia 23.09.2020 r k. 25

Pismem z dnia 23 września 2020 roku powód złożył pozwanemu reklamację wraz z przedsądowym wezwaniem do zapłaty, wnosząc o ponowną analizę sprawy, weryfikację stanowiska oraz dopłatę należnego odszkodowania. Powód wniósł o dopłatę odszkodowania w wysokości 1.112,51 zł oraz kwoty 400 zł tytułem kosztów ekspertyzy.

W odpowiedzi pozwany poinformował, iż brak jest podstaw do zmiany uprzednio zajętego stanowiska.

Dowód:

- reklamacja wraz z przedsądowym wezwaniem do zapłaty, k. 23-24v,

- pismo z dnia 15.10.2020 r., k. 29-30.

W wyniku zdarzenia drogowego w dniu 24 lipca 2020 r. doszło do uszkodzenia samochodu marki (...) o nr rej. (...). Uszkodzeniu uległ błotnik tylny prawy (ściana boczna tylna prawa), którego uszkodzenie zakwalifikowano do naprawy w wymiarze 4 rbg oraz zderzak tylny, który zakwalifikowano do lakierowania. Średnie stawki robocizny (netto) obowiązujące na rynku lokalnym wynosiły dla nieautoryzowanych warsztatów 121,50 PLN /1 rbg dla prac mechanicznych i blacharskich, 127,71 PLN /1 rbg dla prac lakierniczych. W pojeździe nie zachodziła konieczność wymiany części. Ze względu na sprzedaż pojazdu biegły nie może stwierdzić, czy jego naprawa spowodowała przywrócenie go do stanu sprzed uszkodzenia. Koszt naprawy samochodu (...) o nr rej. (...) ustalony według średnich stawek robocizny nieautoryzowanych warsztatów naprawczych, przeprowadzonej zgodnie z technologią naprawy wskazaną przez producenta samochodu, wg cen aktualnych na dzień zaistnienia szkody (24.07.2020 r.) wynosił 3.400,22 PLN (brutto). Wartość rynkowa pojazdu (brutto) przed jego uszkodzeniem wynosiła 9.600,00 PLN, zaś jego wartość w stanie uszkodzonym 7.400,00 PLN.

Naprawa na częściach alternatywnych o jakości PC, PT, PJ, P oraz Q nie przywróci pojazdu do stanu sprzed szkody.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego mgr. inż. M. M., k. 89-104.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo okazało się uzasadnione niemalże w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do poszkodowanej i wypłacił jej odszkodowanie w kwocie 1.916,91 zł. Nie budziło bowiem wątpliwości, iż do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na skutek zawinionego działania uczestnika ruchu drogowego posiadającego polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego u pozwanego ubezpieczyciela.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty w pierwszej kolejności zakwestionował przysługiwanie legitymacji czynnej powoda.

Powód wywodził uprawnienie do żądania kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 24 lipca 2020 r. z umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 sierpnia 2020 r., na podstawie której, stosownie do treści przepisu art. 509 § 2 k.c., nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanej S. P. wobec pozwanego. Strona powodowa w związku z dokonaną cesją wierzytelności dokonała u strony pozwanej zgłoszenia przelewu wierzytelności objętych cesją. Legitymacja bierna pozwanej wynika natomiast z przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze przywołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej.

Pozwany kwestionował wysokość kosztów naprawy ponad ustaloną przez siebie kwotę 1.916,91 zł. Zdaniem pozwanego naprawa uszkodzonego pojazdu mogła odbyć się bowiem z pominięciem użycia przy naprawie części oryginalnych. Wreszcie wskazywał, że w toku postępowania likwidacyjnego oferował organizację naprawy pojazdu poszkodowanej w jednym ze współpracujących z nim zakładów naprawczych za kwotę wyliczoną przez pozwanego. Zdaniem pozwanego powód nie przedstawił dokumentów potwierdzających poniesienie kosztu naprawy pojazdu w kwocie wyższej niż zrefundował ubezpieczyciel, a zatem nie udowodnił zasadności roszczenia. Ponadto pozwany wskazał, że roszczenie powoda o zapłatę odszkodowania za sporządzenie prywatnej kalkulacji jest niezasadne, gdyż nabywcą tej usługi nie była poszkodowana lecz powód, więc ww. kwota nie jest elementem szkody.

W tym miejscu wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia (vide: wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26 stycznia 2006 roku II CK 372/05).

W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W przedmiotowej sprawie wobec podnoszonych zastrzeżeń strony pozwanej wykonana została opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego mgr inż. M. M.. Biegły w swej opinii miał ustalić koszty przywrócenia pojazdu marki (...) o nr. rej. (...) do stanu sprzed szkody z dnia 24 lipca 2020 roku, stawek za roboczogodzinę pracy mechanika, blacharza i lakiernika obowiązujących na rynku lokalnym, przy naprawie przedmiotowego pojazdu z wykorzystaniem części oryginalnych z logo producenta pojazdu, odpowiedzieć na pytanie, czy zastosowanie części nowych, oryginalnych jest uzasadnione oraz czy sposób naprawy z użyciem części oryginalnych spowoduje wzbogacenie powoda, odpowiedzieć na pytanie, czy naprawa samochodu dokonana przez poszkodowanego przywróciła pojazd do stanu sprzed szkody.

Biegły w swej opinii wskazał, że w wyniku zdarzenia drogowego w dniu 24 lipca 2020 r. doszło do uszkodzenia samochodu marki (...) o nr rej. (...). Uszkodzeniu uległ błotnik tylny prawy (ściana boczna tylna prawa), którego uszkodzenie zakwalifikowano do naprawy w wymiarze 4 rbg oraz zderzak tylny, który zakwalifikowano do lakierowania. Średnie stawki robocizny (netto) obowiązujące na rynku lokalnym wynosiły dla nieautoryzowanych warsztatów 121,50 PLN /1 rbg dla prac mechanicznych i blacharskich, 127,71 PLN /1 rbg dla prac lakierniczych. W pojeździe nie zachodziła konieczność wymiany części. Ze względu na sprzedaż pojazdu biegły nie mógł stwierdzić, czy jego naprawa spowodowała przywrócenie go do stanu sprzed uszkodzenia. Koszt naprawy samochodu (...) o nr rej. (...) ustalony według średnich stawek robocizny nieautoryzowanych warsztatów naprawczych, przeprowadzonej zgodnie z technologią naprawy wskazaną przez producenta samochodu, wg cen aktualnych na dzień zaistnienia szkody (24.07.2020 r.) wynosił 3.400,22 PLN (brutto). Wartość rynkowa pojazdu (brutto) przed jego uszkodzeniem wynosiła 9.600,00 PLN, zaś jego wartość w stanie uszkodzonym 7.400,00 PLN.

Naprawa na częściach alternatywnych o jakości PC, PT, PJ, P oraz Q nie przywróciłaby pojazdu do stanu sprzed szkody.

Pozwany wniósł zastrzeżenie co do wysokości stawki za rbg przyjętej przez biegłego sądowego wskazując, że została ona przyjęta w wysokości wyższej aniżeli w kosztorysie powoda. Natomiast w ocenie pozwanego w okolicznościach niniejszej sprawy, mając na względzie, że powód nie jest osobą pokrzywdzoną, stawka ta powinna zostać ustalona co najwyżej w wysokości stawek wskazanych w kosztorysie powoda.

Sąd dał wiarę opinii biegłego, albowiem została ona sporządzona przez osobę dysponującą stosowną wiedzą i doświadczeniem zawodowym, a także niezainteresowaną wynikiem sprawy. Ponadto zawiera ona opis dochodzenia do wniosków końcowych opinii, które jawią się jako logicznie wynikające z ich treści.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł, że roszczenie powoda jest niezasadne, albowiem powód miał możliwość dokonania naprawy pojazdu za cenę wskazaną w kosztorysie sporządzonym przez pozwanego. Pominął jednak przy tym istotne okoliczności.

W ramach obowiązku minimalizacji szkody ubezpieczyciel nie może domagać się od poszkodowanego, aby ten dokonał naprawy we wskazanym przez ubezpieczyciela warsztacie oraz w technologii uwzględnionej w kosztorysie naprawy. Wybór warsztatu należy bowiem do poszkodowanego, o ile w ogóle podejmie on decyzję, by pojazd naprawić.

Skoro zatem średni koszt naprawy samochodu marki z użyciem do niej oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz przy realizacji naprawy w odpowiednio wyposażonym nieautoryzowanym zakładzie naprawczym wynosił kwotę 3.400,22 zł, to różnica między tą kwotą, a wypłaconą pokrzywdzonej 1.916,91 zł to kwota 1.483,31 zł. Powód początkowo dochodził odszkodowania na poziomie 1.512,51 zł, jednak w piśmie z dnia 25 stycznia 2022 roku dokonał rozszerzenia powództwa wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 1.883,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 września 2020 roku do dnia zapłaty.

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić żądanie powoda zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy. Koszty ekspertyzy pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna. W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000, Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Ekspertyza ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...) i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia. Wysokość poniesionych kosztów powód wykazał nadto przedkładając fakturę VAT nr (...) z dnia 23 września 2020 roku opiewającą na kwotę 400 zł.

W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowiły element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi strona pozwana (art. 361 § 1 k.c.).

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy.

Z uwagi na powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w żądanej kwocie 1.883,31 zł, tj. 1.483,31 zł tytułem kompensaty kosztów naprawy pojazdu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 400 zł tytułem rekompensaty kosztów poniesionych przez powoda za sporządzenie kalkulacji naprawy, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 16 ust. 1 ustawy z 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej.

Sąd w zasadzie uwzględnił powództwo powoda w całości, jednak oddalił powództwo w zakresie żądania ponad zasądzoną kwotę 1.883,31 zł . W niniejszej sprawie koszt naprawy pojazdu wynosił kwotę 3.400,22 zł minus odszkodowanie wypłacone przez pozwanego w wysokości 1.916,91 zł , co dało kwotę należnej powodowi dopłaty do już wypłaconego odszkodowania w wysokości 1.483,31 zł,. Do tej kwoty należało doliczyć poniesione przez powoda koszty sporządzenia prywatnej ekspertyzy w wysokości 400 zł , co łącznie pozwoliło zasądzić na rzecz powoda kwotę 1.883,31 zł. Przypomnieć należy , iż strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie tylko od kwoty dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu , a nie domagała się odsetek od poniesionych kosztów prywatnej ekspertyzy . Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powód w piśmie rozszerzającym powództwo dokonał błędnego obliczenia należnego mu roszczenia z tytułu szkody i żądana kwota 1883,31 zł obok kwoty 400 zł za prywatną ekspertyzę jest omyłkowa . Kwota 1883,31 zł zawiera już bowiem w sobie należną powodowi dopłatę do już wypłaconego odszkodowania w wysokości 1483,31 zł i koszty prywatnej ekspertyzy w wysokości 400 zł . Tym samym bezzasadne roszczenie powyżej tej kwoty należało oddalić .

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. który wskazuje, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszym przypadku powód wygrał sprawę niemalże w całości , a powództwo podlegało oddaleniu jedynie w niewielkiej części.

Powód poniósł następujące koszty procesu: 200 zł tytułem opłaty od pozwu, 500 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego,
900,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, czyli łącznie kwotę 1.617 zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie III sentencji wyroku tytułem kosztów procesu.

W punkcie IV sentencji wyroku Sąd, na podstawie przepisu art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie kwotę 212,60 zł tytułem pozostałej części należnych kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa – wydatków na sporządzenie opinii biegłego, które w tej części nie znalazły pokrycia w uiszczonych przez strony zaliczkach ( 1.212,60 zł minus 1000 zł ).

Powyższe motywy legły u podstaw rozstrzygnięcia zawartego w sentencji wyroku z dnia 31 maja 2022 r .

Sędzia Agnieszka Kuryłas