Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III RC 290/19

POSTANOWIENIE

Dnia 09 listopada 2020 roku

S ąd Rejonowy w Tczewie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący: sędzia Rafał Gorgolewski

Protokolant: sekr. Monika Raczyńska - Kalinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 listopada 2020 roku w Tczewie sprawy

z powództwa T. D. (1)

przeciwko pozwanej J. K.

o alimenty

postanawia:

1. odrzucić pozew;

2. skazać powódkę T. D. (1) na 870 /osiemset siedemdziesiąt/ złotych grzywny;

3. zasądzić od powódki T. D. (1) na rzecz pozwanej J. K. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 120 /sto dwadzieścia/ złotych, wraz z ustawowymi odsetkami za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty;

4. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. H. z Kancelarii Radców Prawnych kwotę 147,60 zł /sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy/ tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie powódki T. D. (1) z urzędu, w tym kwotę 27,60 zł /dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy/ tytułem podatku od towarów i usług.

Sygn. akt III RC 290/19

UZASADNIENIE

Odno śnie odrzucenia pozwu:

13 września 2019 r. T. D. (1) wniosła przeciwko J. K. pozew o alimenty w kwocie 1000 zł miesięcznie.

Z tożsamym powództwem (przy czym opiewającym na kwotę 2000 zł )T. D. (1) wystąpiła wcześniej przed Sądem Rejonowym w Kwidzynie. Sprawa toczyła się pod sygnaturą akt III RC 166/17 i zakończyła się prawomocnie 16 stycznia 2019 r. oddaleniem powództwa wobec stwierdzenia, iż powódka nie pozostaje w niedostatku.

W uzasadnieniu powództwa wniesionego w przedmiotowej sprawie podniesiono te same okoliczności faktyczne, jak podczas pierwszego rozpoznania sprawy.

Zgodnie z dyspozycją art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona.

Taka właśnie przesłanka zachodzi w przedmiotowej sprawie. Identyczne są zarówno przedmiot procesów, ale także ich podstawa prawna i faktyczna (w obu pozwach powódka powołuje się na fakt dokonania na rzecz pozwanej darowizny oraz na swój stan zdrowia – przy czym w przedmiotowym postępowaniu wskazała te same choroby, które były już zdiagnozowane podczas postępowania przed SR w Kwidzynie). W tej sytuacji, nawet pomimo ograniczenia żądanej kwoty, Sąd był zobligowany do odrzucenia pozwu. W wypadku, gdy wystąpiono wcześniej z powództwem o świadczenie, niedopuszczalne jest bowiem późniejsze powództwo dotyczące żądania nie innego, lecz tylko węższego co do zakresu. Zasądzenie świadczenia, wymaga bowiem uprzedniego przesądzenia zasady jego istnienia, tj. bytu stosunku prawnego, z którego ono wynika (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 113/18, LEX nr 2668895).

Odno śnie grzywny:

Zgodnie z art. 2262 § 1 pkt 1) k.p.c. w przypadku gdy sąd stwierdzi nadużycie przez stronę prawa procesowego, może w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie stronę nadużywającą skazać na grzywnę.

W przedmiotowej sprawie należy uznać, iż T. D. (1) nadużyła prawa do wniesienia pozwu. Tożsame żądanie było już bowiem rozpoznane przez dwie instancje, powódka znała wynik sprawy, a pomimo tego – w oparciu o te same przesłanki – ponownie skierowała sprawę do sądu. Należy podkreślić, iż po podniesieniu przez pełnomocnika pozwanej zarzutu powagi rzeczy osądzonej, T. D. nadal podtrzymywała roszczenie – nawet po pouczeniu, iż w przypadku potwierdzenia zasadności zarzutu będzie to nadużyciem prawa procesowego. W tej sytuacji należy uznać, że powódka założyła, iż będzie pozywała J. K. „do skutku”, to jest do czasu, gdy kolejny skład rozpoznający sprawę w końcu być może podzieli jej stanowisko. Jest to sytuacja oczywiście niedopuszczalna, która powoduje nie tylko zbędną pracę Sądu, ale także wywołuje konieczność reakcji po stronie pozwanej, skutkującą poświeceniem czasu oraz pieniędzy.

Wobec powyższego T. D. (1) została skazana na 870 /osiemset siedemdziesiąt/ złotych grzywny. Zasądzona kwota to odpowiednik kosztów, które musiałaby uiścić na rzecz Skarbu Państwa strona przegrywająca sprawę o roszczenie w tożsamej wysokości: 750 zł opłaty oraz 120 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu. Konieczność zapłaty wskazanej kwoty uświadomi skazanej, jakie są wymierne koszty rozpoznania sprawy przez Sąd i winna powstrzymać ją przed ponawianiem składania tego samego powództwa po raz kolejny. T. D. winna bowiem przede wszystkim zrozumieć, że chociaż sama była ustawowo zwolniona od kosztów sądowych, to musieli ponieść je za nią inni – podatnicy, zaś czas i praca Sądu poświęcona na przedmiotową sprawę mogły być wykorzystane znacznie bardziej pożytecznie.

Odno śnie kosztów postępowania:

Zgodnie z dyspozycją art. 98 § 1 k.p.c. T. D. (1), jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązana jest zwrócić pozwanej koszty procesu.

W konsekwencji Sąd zasądził na rzecz J. K. kwotę 120 /sto dwadzieścia/ złotych, wraz z ustawowymi odsetkami za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 11 k.p.c.), tytułem zwrotu kosztów procesu. Kwoty te stanowią należność pełnomocnika, określoną w § 4 ust. 1 pkt 9 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu powódki ustalono zgodnie z dyspozycją § 4 ust. 1 - 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Bazowa wysokość wynagrodzenia to 60 zł (§ 10 ust. 1 pkt 9 wskazanego rozporządzenia), która zgodnie z kryteriami § 4 ust. 2 została podwojona, tj. do 120 /stu dwudziestu/ złotych, od której to kwoty wyliczono stawkę podatku VAT – 27,60 zł /dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy/.

III RC 290/19

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE