Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXIII Zs 89/22

POSTANOWIENIE

Dnia 15 lipca 2022r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy i Zamówień Publicznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Aleksandra Komór

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2022r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy o udzielenie zamówienia publicznego

z udziałem przeciwnika skargi zamawiającego: (...) W.

uczestników:

Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

sprawy ze skargi (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej

z dnia 16 maja 2022r., sygn. akt KIO 561/22, KIO 563/22, KIO 573/22, KIO 574/22, KIO 575/22, KIO 577/22, KIO 579/22, KIO 581/22, KIO 587/22, KIO 589/22

postanawia:

1. umorzyć postępowanie skargowe w sprawie;

2. zasądzić od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Miasta S. (...) 500 (dwanaście tysięcy pięćset) złotych tytułem kosztów postępowania skargowego.

Aleksandra Komór

UZASADNIENIE

Pismem z dnia lipca 2022 r. skarżący cofnął skargę na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 16 maja 2022r., i wniósł o umorzenie postępowania skargowego.

Zamawiający wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 579 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2021 r., 1129 z późn. zm.) w postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia skargi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego o apelacji, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

W niniejszej sprawie znajdzie zatem odpowiednie zastosowanie art. 391 § 2 k.p.c., który stanowi, że w razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu.

Wobec cofnięcia skargi postępowanie wywołane skargą podlegało umorzeniu. Sąd Okręgowy nie znalazł przy tym podstaw aby cofnięcie skargi uznać za niedopuszczalne na zasadzie art. 203 § 4 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i w zw. z art. 579 ust. 2 p.z.p., nie jest ono bowiem sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 203 § 3 k.p.c., do którego odsyła art. 391 § 2 k.p.c. w zw. z art. 579 p.z.p. Zgodnie z tym przepisem w razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów.

Przepis ten wprowadza zasadę, że w przypadku cofnięcia pozwu (skargi w niniejszej sprawie) kosztami postępowania obciążana jest strona wszczynająca postępowanie (tu skarżący), o ile jej przeciwnik złoży stosowny wniosek. Powołany przepis wprowadza więc wskazanie interpretacyjne, zgodnie z którym co do zasady należy uznać powoda (skarżącego), który cofnął skutecznie pozew (skargę) za stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu przepisu art. 589 ust. 1 p.z.p.

Orzeczenie o kosztach postępowania ze skargi Sąd Okręgowy oparł właśnie na treści art. 589 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych. Zgodnie z tym przepisem strony ponoszą koszty postępowania stosownie do jego wyniku.

Koszty poniesione przez przeciwnika skargi Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. w postepowaniu skargowym sprowadzają się do wynagrodzenia reprezentującego go pełnomocnika będącego radcą prawnym. Ustalając wysokość tych wynagrodzeń na kwotę 12 500 zł Sąd Okręgowy kierował się treścią § 2 pkt 9 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U z 2018 r., poz. 265 ze zm.), z uwzględnieniem okoliczności, iż pełnomocnik ten prowadzili sprawę również przed Krajową Izba Odwoławczą, tj. 50% stawki minimalnej.

Wypada zauważyć, że żaden przepis w/w rozporządzenia nie określa wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w sprawach ze skargi na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej. Brak jest również podstaw by poszukiwać dalekich analogii z innymi przepisami określającymi wysokość stawki w poszczególnych rodzajach spraw. Dlatego zdaniem Sądu zastosowanie powinny tu znaleźć postanowienia § 2 rozporządzenia określającego w sposób najbardziej ogólny stawki minimalne uzależniającego ich wysokość od wartości przedmiotu sprawy (tu zaskarżenia).

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w postanowieniu.

Aleksandra Komór

XXIII Zs 89/22

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE