Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 września 2013 roku nr (...)

w sprawie W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się W. S. emeryturę począwszy od dnia 5 lipca 2013 roku.

Sygn. akt IV U 1725/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 roku

Decyzją z dnia 16 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił W. S. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż odwołujący nie spełnia warunków, od których zależy prawo do emerytury, gdyż nie wykazał wymaganych co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, co nie daje podstaw do przyznania świadczenia emerytalnego na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł W. S. domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do emerytury. Ubezpieczony podniósł, iż przedmiotowa decyzja jest dla niego krzywdząca, gdyż posiada wymagany staż pracy w warunkach szczególnych na stanowisku betoniarza z (...)Przedsiębiorstwa (...)na dowód czego wniósł o przesłuchanie wymienionych w odwołaniu świadków.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny domagał się jego oddalenia, powołując argumentację z zaskarżonej decyzji. Ponadto jak podniesiono Zakład nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia u powyżej wymienionego pracodawcy w okresie od 8.10.1975 r. do 31.12.1982 r., ponieważ z przedłożonej dokumentacji osobowej wynika, iż pracował wówczas na stanowiskach kopacza i robotnika budowlanego.

Bezsporne między stronami było:

W. S. urodzony w dniu (...)r. ukończył 60 lat w dniu (...)r. Posiada na dzień 1.01.1999 r. łączny staż zatrudnienia wynoszący 25 lat.

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 8.10.1975 r. do 31.07.1993 r. odwołujący był zatrudniony w (...)Przedsiębiorstwie (...) w R. na stanowisku betoniarz. Przedsiębiorstwo to zajmowało się budownictwem obiektów przemysłowych, użyteczności publicznej oraz mieszkaniowej.

Dowód:

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego się,

- zeznania odwołującego - k. 19,

- zeznania świadków K. C., E. C. i M. S. – k. 18-19.

W powyższym Przedsiębiorstwie, również w początkowym okresie od 8.10.1975 r. do 31.12.1982 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (poza dniami, kiedy to przebywał na urlopie bezpłatnym, to jest w 1975 r. - 1 dzień; w 1976 r. - 10 dni; w 1977 r. – 10 dni; w 1978 r. – 29 dni; w 1979 r. – 24 dni; w 1980 r. – 9 dni, a w 1981 r. od 19.01 do 15.04) wykonywał prace betoniarskie, innych prac nie wykonywał. Praca ta polegała na betonowaniu stóp betonowych – wrzucaniu piasku i cementu do betoniarki, a później wożeniu tego betonu taczkami (w tym czasie nie było jeszcze tzw. „gruszek”), a następnie wylaniu go i zatarciu. Prace te były wówczas wykonywane głównie na terenie zakładów (...)w M., których budową zajmowało się to Przedsiębiorstwo. Betonowano wówczas wylewki na halach i w budynkach, stropy, fundamenty, całe stopy pod hale. Zupełnie sporadycznie zdarzało się, że trzeba było coś podrównać pod betonowanie i wtedy pracownicy z brygady betoniarskiej w której był odwołujący łopatą robili to. Ubezpieczony zaczął pracę w powyższym Przedsiębiorstwie po ukończeniu jedynie szkoły podstawowej i odbyciu służby wojskowej, dlatego też początkowo w jego dokumentacji pracowniczej, jako stanowisko pracy wpisywano mu: kopacz, robotnik budowlany - aby było to zgodne z tzw. „widełkami” płacowymi. Z czasem, gdy ukończył kurs betoniarski w 1983 r. dostał dopiero angaż na betoniarza, pomimo, iż cały czas od początku tego zatrudnienia pracował jako betoniarz.

Dowód:

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego się,

- zeznania odwołującego - k. 19,

- zeznania świadków K. C., E. C. i M. S. – k. 18-19.

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów w postaci akt ZUS i akt osobowych odwołującego, jego zeznań oraz zeznań świadków.

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Sąd w całości uznał za wiarygodne zeznania świadków oraz odwołującego się. Ich zeznania w sposób spójny i konsekwentny wskazywały, iż w powyższym okresie zatrudnienia odwołujący faktycznie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych – prace betoniarskie. Zeznania te nie zawierały wewnętrznych sprzeczności, były spójne i konsekwentne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu zgodne z zasadami doświadczenia życiowego są depozycje świadków i odwołującego się, że powodem tego, iż wpisywano mu w angażach w pierwszych latach pracy stanowisko kopacz było to, iż był młodym pracownikiem, bez zawodu i przyszedł pracować z ukończoną tylko szkołą podstawową. Dopiero gdy ukończył kurs betoniarza w 1983 roku zaczęto wpisywać mu w angażach betoniarz. Ponadto zeznawali oni wszyscy, że takiego stanowiska jak „kopacz” to na budowie nie było, nie było pracowników którzy tylko kopali.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy W. S. przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. ZUS jako pracę w warunkach szczególnych uznał jedynie 10 lat, 1 miesiąc i 26 dni pracy z (...)Przedsiębiorstwa (...) w R. w okresie od 1.01.1983 r. do 31.07.1993 r.

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku poz.1440 ze zm.) zgodnie, z którą ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, tj. 60 lat życia dla mężczyzny, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli w dniu 1.01.1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzny.

Z kolei według art. 32 wyżej powołanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącymi pracownikami (o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe wymienione zarówno w art. 32 ust. 2 jak i w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku (sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż odwołujący spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury. Otóż ukończył 60 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowisku objętym wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w warunkach szczególnych może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego, w tym z zeznań stron i świadków.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z zeznań odwołującego i zeznań świadków w sposób jednoznaczny potwierdziły, że ubezpieczony pracując w (...) Przedsiębiorstwie (...)w R., również w początkowym okresie, to jest od 8.10.1975 r. do 31.12.1982 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (poza dniami, kiedy to przebywał na urlopie bezpłatnym) wykonywał prace betoniarskie (czyli prace wymienione w Wykazie A Dziale V pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze), nie wykonując przy tym innych prac.

Tym samym, biorąc pod uwagę przedmiotowy okres zatrudnienia wraz z okresem pracy w warunkach szczególnych uznanym przez ZUS, odwołujący spełnia wymagany warunek co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach (z uwzględnieniem wyłączenia dni kiedy przebywał na urlopach bezpłatnych).

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu emeryturę począwszy od dnia 5.07.2013 r., tj. od dnia złożenia wniosku.