Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Gałkowska

Protokolant p.o. sekretarza sądowego Katarzyna Łazińska

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2022 r. w Puławach

sprawy z powództwa W. D.

przeciwko Miejskiemu (...) w B.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę

1.Zasądza od pozwanego Miejskiego (...) w B. na rzecz powoda W. D. kwotę 5.400,00 zł ( pięć tysięcy czterysta złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2021r. do dnia zapłaty;

2.Wyrokowi w pkt 1 do kwoty 1.800,00 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

3.Zasądza od pozwanego Miejskiego (...) w B. na rzecz powoda W. D. kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11 maja 2021r. powód W. D. wnosił o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego jemu przez Miejski (...) w B. za bezskuteczne.

Pozwany Miejski (...) w B. powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

W piśmie procesowym z dnia 15 lipca 2021r. powód zmienił swoje powództwo w ten sposób, że domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Miejskiego (...) w B. odszkodowania w wysokości 5.500,00 zł za nieuzasadnione wypowiedzenie jemu umowy o pracę.

Na rozprawie w dniu 28 lipca 2022r. powód sprecyzował swoje żądanie w ten sposób, że domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Miejskiego (...) w B. odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za nieuzasadnione wypowiedzenie jemu umowy o pracę.

Pozwany Miejski (...) w B. zmienionego powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód W. D. był pracownikiem pozwanego Miejskiego (...) w B. od 1 stycznia 2015r., w wymiarze ½ etatu, jako młodszy instruktor ( k.4, akta osobowe). Powód posiadał zakres obowiązków i czynności (akta osobowe). Do obowiązków powoda należało przede wszystkim nagłośnienie i oświetlenie imprez organizowanych przez (...) w B. i jednostki zewnętrzne w (...), sprawy techniczne w (...) ( zeznania świadków: M. S. złożone na piśmie k.62-65v, A. W. złożone na piśmie k.45-85v i ustnie -k.166, J. K. złożone na piśmie k.89-96v ).

W dniu 22 maja 2017r. zawarta została umowa o współpracy pomiędzy dyrektorem (...) L. w L., a Gminą B. i ówczesnym dyrektorem (...) w B. J. K. ( k.25-26) i w wyniku tej umowy, w dniu 23 maja 2017r. (...) w B. przekazał (...) L. 34 obrazy, sporządzony został protokół przyjęcia tych obrazów, a celem ich przekazania było przechowywanie tych obrazów w (...). digitalizacja i objęcie opieką konserwatorską ( k.28-30).

W dniu 15 listopada 2017r. Zarządzeniem ówczesnego Dyrektora (...) w B. J. K. powołana została komisja likwidacyjna i komisja inwentaryzacyjna do przeprowadzenia likwidacji i inwentaryzacji w (...) w B., powód został wyznaczony na przewodniczącego, a członkami byli A. W. i E. G. ( k.7, 32). Spis z natury wykonany był w grudniu 2017r. i polegał na tym, że powód i A. W. podzielili się obszarami (...) objętymi spisem i spisywali znajdujące się przedmioty, nie „przydzielając” ich do konkretnych pomieszczeń , a E. G. wpisywała w arkusze spisu z natury podawane przez powoda i A. W. przedmioty ( zeznania świadka A. W., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). W czasie dokonywania tego spisu komisja wraz dyrektorem J. K. zastanawiali się jak potraktować eksponaty – 34 obrazy , które były własnością (...), a które w dniu 23 maja 2017r. zostały przekazane do (...) L. celem ich renowacji i wspólnie ustalono, że obrazy te, jako stanowiące majątek (...), zostaną wpisane jako znajdujące się fizycznie w (...) ( arkusz spisu k.8-9, 31-31v, zeznania świadka A. W., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Spis był wykonany w grudniu 2017r., arkusze spisu zostały podpisane przez wszystkich członków komisji, nikt nie składał żadnych zastrzeżeń ( zeznania świadków: A. W., J. K., E. G. złożone na piśmie k68-74v, ustnie k.165v).

Od dnia 1 marca 2021r. dyrektorem pozwanego (...) w B. została J. S. ( k.27).

Po objęciu stanowiska, dyrektor J. S. przeglądała dokumenty min. księgi inwentarzowe, ostatni spis z natury i stwierdziła że w dokumentach znajduje się protokół przekazania do (...) L. obrazów, a z arkusza spisu z natury wynikało, że te obrazy były na dzień sporządzania spisu w (...) ( zeznania dyrektor pozwanego J. S. słuchanej w trybie art. 299 kpc - k.166v). W dniu 16 kwietnia 2021r. dyrektor pozwanego zatelefonowała do (...) L. i uzyskała informację, że obrazy te zostały zdigitalizowane (korespondencja mailowa k.23-24

W dniu 19 kwietnia 2021r. w godzinach porannych do powoda przyszła Dyrektor pozwanego, która przedstawiła powodowi swoje pismo z dnia 19 kwietnia 2021r., w którym prosiła ona powoda, jako przewodniczącego komisji inwentaryzacyjnej przeprowadzającej inwentaryzację w terminie od 1 grudnia 2017r. do 8 grudnia 2017r., do złożenia wyjaśnień w zakresie miejsca przechowywania obrazów wykazanych w arkuszu spisu nr (...) z dnia 5 grudnia 2017r. od pozycji 1 do 34 włącznie. Dalej dyrektor napisała, że prosi o złożenie tych wyjaśnień w formie pisemnej w tym dniu do godz. 12.00 ( k.10). Dyrektor nie wyjaśniła przyczyn żądania tych wyjaśnień ( bezsporne). Powód próbował sobie przypomnieć sytuację z grudnia 2017r. ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc), pytał pozostałych członków komisji inwentaryzacyjnej tj. A. W. i E. G. , czy wiedzą gdzie te obrazy mogły się w czasie sporządzania spisu w grudniu 2017r. znajdować, ale one tego nie pamiętały ( zeznania świadka E. G. ). Wtedy powód, A. W. i J. K. uznali, że obrazy te znajdywały się wtedy – jak było tak od zawsze - w skrzyniach znajdujących się w tzw. kabinie kinooperatora oraz garderobie (...); nie pamiętali wtedy, że obrazy wcześniej były przekazane do (...) L. ( zeznania świadka A. W., zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc). Powód tego dnia do godz. 12.00 złożył na piśmie te wyjaśnienia wskazując, że spis z natury został przeprowadzony, a jego potwierdzenie znajduje się w arkuszu spisu z natury nr (...), co zostało potwierdzone podpisem przewodniczącego oraz członków w/w komisji inwentaryzacyjnej. Miejsce przechowywania obrazów w dniu prowadzonego spisu to skrzynie znajdujące się w tzw. Kabinie kinooperatora oraz garderobie (...) w B.. Dalsze informacje dot. miejsca przechowywania obrazów są w posiadaniu b. dyrektora (...) w B. J. K. ( k.11). Następnego dnia dyrektor pismo o podobnej treści przedstawiła A. W., która odpowiedziała, że obrazy te wtedy znajdowały się w skrzyniach w tzw. kabinie kinooperatora oraz garderobie (...) ( zeznania świadka A. W.). Także pismo o podobnej treści otrzymał J. K., który w piśmie wskazał miejsce przechowywania obrazów – (...) oraz że obrazy te w późniejszym terminie zostały przekazane do (...) L. ( zeznania świadka J. K.). W piśmie z dnia 22 kwietnia 2021r. dyrektor pozwanego poprosiła E. G. (1) o złożenie takich samych wyjaśnień ( k.33), a E. G. zanim odpowiedziała, to zatelefonowała do (...) L. z pytaniem od kiedy obrazy stanowiące własność (...) w B. znajdują się w tym (...) i uzyskała informację, że od 25 maja 2017r. (zeznania świadka E. G. złożone na piśmie k.68-74, ustnie k.165-165v). W piśmie z dnia 22 kwietnia 2021r. E. G. odpowiedziała dyrektor pozwanego, że spisu wymienionych w piśmie obrazów dokonała przepisując listę obrazów z poprzedniej inwentaryzacji ( decyzja Przewodniczącego komisji inwentaryzacyjnej) . W związku z tym nie jest w stanie określić faktycznego miejsca ich przechowywania na dzień 5 grudnia 2017r. ( k22).

A. W. i J. K. zostali wezwani do dyrektor pozwanego i tam otrzymali kary nagany za to, że w pismach wyjaśniających podali nieprawdę co do miejsca przechowywania obrazów w grudniu 2017r. ( zeznania świadków A. W. i J. K.).

W dniu 27 kwietnia 2021r. dyrektor pozwanego sporządziła oświadczenie woli o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, a jako przyczynę tej decyzji wskazano: utratę zaufania do powoda jako pracownika (...) w B. wynikającą z poświadczenia nieprawdy w arkuszu spisu z natury nr (...) z dnia 5 grudnia 2017r. , którego przedmiotem był spis środków trwałych - galeria obrazów a także w piśmie z dnia 19 kwietnia 2021r. w zakresie informacji dla pracodawcy, co do przeprowadzonego spisu z natury a także miejsca przechowywania obrazów na dzień spisu stanowiących przedmiot w/w spisu, który nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Dalej w treści pisma podano, że sprawa spisu z natury z roku 2017 została ujawniona w dniu 16 kwietnia 2021r. przez pracodawcę, który analizując bieżący stan środków trwałych w księgach inwentarzowych i porównując go do spisu z 2017r. stwierdził nieprawidłowości oraz brak 34 obrazów będących zgodnie ze spisem na stanie pracodawcy w dniu spisu, podjął też działania wyjaśniające. W tym czasie pracodawca odnalazł protokół przekazania obrazów oraz pozyskał wiedzę od (...) L., że w/w obrazy zostały przekazane 25 maja 2017r. Jednocześnie komisja pod kierownictwem powoda potwierdziła w dniu 5 grudnia 2017r. że w/w obrazy znajdują się nadal na stanie pracodawcy i nie zostały nigdzie przekazane, tym samym poświadczając nieprawdę w dokumencie inwentarzowym, który ma istotne znaczenie dla spisu inwentarza oraz środków trwałych. Działanie to tym samym wypełniło znamiona prawa karnego a także naraziło pracodawcę na szkodę majątkową i odpowiedzialność w zakresie dyscypliny finansów publicznych. Mając powyższe na uwadze, zachowanie powoda skutkuje utratą do niego zaufania jako pracownika, naraziło też pracodawcę na szkodę, tym samym wypowiedzenie umowy o pracę jest w realiach przedmiotowej sprawy niezbędne i konieczne ( k.5-6, akta osobowe). Pismo to zostało powodowi doręczone 27 kwietnia 2021r..

Wynagrodzenie miesięczne powoda stanowiło kwotę 1800,00 zł (k. 127).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o akta osobowe powoda i dokumenty złożone do akt sprawy przez strony, których prawdziwość nie była kwestionowana przez powoda, a więc sąd uznał złożone do akt sprawy dokumenty za wiarygodne. Zeznania świadków: A. W. i J. K. są w całości zgodne ze sobą, także z dokumentami złożonymi do akt sprawy, a nadto zeznania te są absolutnie zgodne – w opisie stanu faktycznego, z zeznaniami powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, którego zeznania w całości sąd obdarzył wiarą. Zeznania bowiem powoda co do każdej okoliczności są zgodne z zeznaniami świadków: A,W. i J. K., a nadto są one spójne, logiczne i prawdopodobne. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka E. G. w części, gdy zeznała ona, zarówno na piśmie, jak i ustnie, że w trakcie inwentaryzacji w grudniu 2017r., to na polecenie powoda przepisała do arkuszy spisowych stan z poprzedniej inwentaryzacji. Te zeznania są sprzeczne z zeznaniami pozostałych członków komisji tj. A. W. i powoda, którzy zgodnie zeznali, że dokonali oni wtedy faktycznego przeglądu przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniach (...) i podawali te dane E. G., która je wpisywała do arkuszy spisowych. Zeznania świadka A. W. i powoda w całości, a więc i w tym zakresie sąd obdarzył wiarą w całości, bo są one zgodne ze sobą i dokumentami spisowymi, zaś zeznania E. G. w tym zakresie pozostają odosobnione i nie są one prawdopodobne, bo nie było wtedy żadnych przesłanek, aby E. G. miała wykonać polecenie powoda, który przecież nie był jej przełożonym, a nadto nawet gdyby takie polecenie było jej wydane, to E. G. nie powinna go, jako sprzecznego z prawem, wykonać. Zresztą E. G., podobnie jak i pozostali członkowie komisji inwentaryzacyjnej, złożyła swój podpis na arkuszach spisowym, czym potwierdziła prawdziwość dokonanych tam wpisów. Zatem zeznania E. G. złożone przez nią w tym zakresie są niewiarygodne; natomiast w pozostałym zakresie sąd zeznania tego świadka – co do faktów, obdarzył walorem wiarygodności. Zeznania dyrektor pozwanego J. S. słuchanej w trybie art. 299 kpc – co do faktów, nie zawierają żadnych sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym, a tylko ocena zachowania powoda, A. W., J. K. i E. G. dokonana przez dyrektor na podstawie stanu faktycznego, jest niewłaściwa i nie zasługuje na jej podzielenie.

Zeznania świadka S. K. złożone na piśmie ( k.86-88) nie wniosły nic do sprawy i nie zostały poddane analizie przez sąd.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Miejskiego (...) w B. odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za nieuzasadnione wypowiedzenie jemu umowy o pracę, jest uzasadnione.

Na wstępie podnieść należy, iż rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem jest jednym ze sposobów rozwiązania stosunku pracy, w sytuacji gdy jedna ze stron stosunku pracy nie chce dalej współpracować z drugą i jest oczywiście przewidzianym prawem sposobem rozwiązania stosunku pracy. Wypowiedzenie stanowi więc normalny sposób rozwiązania umowy o pracę, nie wymaga stwierdzenia winy pracownika, a jedynie musi być uzasadnione i musi być dokonane z konkretnie wskazanej przyczyny – zgodnie z art. 30 § 4 kp. Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje, że ocena zasadności wypowiedzenia powinna być dokonana z uwzględnieniem słusznych interesów zakładu oraz przymiotów pracownika związanych z pracą. Dla uznania zasadności wypowiedzenia decydujące znaczenie ma rodzaj i ciężar gatunkowy przyczyny wypowiedzenia. Waga tej przyczyny może przesądzać o bezskuteczności powoływania się przez pracodawcę na okoliczności dotyczące jego interesu W przypadku naruszenia przez pracownika jakiegokolwiek podstawowego obowiązku pracowniczego ogólnie opisanego w art. 100kp, pracodawca może wyciągnąć konsekwencje wobec takiego pracownika i niektóre z zachowań mogą uzasadniać zarówno nałożenie na takiego pracownika kary porządkowej, ale też mogą być jednocześnie podstawą wypowiedzenia. Jednakże decyzja pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę, czyli jej rozwiązaniu, musi być adekwatna do jego celu i rodzaju naruszenia, a o charakterze naruszenia obowiązków pracowniczych decyduje całokształt okoliczności faktycznych w danym przypadku, także pod względem skutków jakie wywołało zachowanie pracownika.

Dyrektor pozwanego w piśmie wypowiadającym powodowi umowę o pracę jako przyczynę tej decyzji wskazała utratę zaufania do powoda jako pracownika (...) w B. wynikającą z poświadczenia nieprawdy w arkuszu spisu z natury nr (...) z dnia 5 grudnia 2017r. , którego przedmiotem był spis środków trwałych - galeria obrazów, a także w piśmie z dnia 19 kwietnia 2021r. w zakresie informacji dla pracodawcy, co do przeprowadzonego spisu z natury, a także miejsca przechowywania obrazów na dzień spisu stanowiących przedmiot w/w spisu, który nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ocenie sądu, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do konkluzji, że pozwany pracodawca nie miał podstaw, aby utracić do powoda, jako pracownika (...), zaufanie w związku okolicznościami wskazanymi w piśmie wypowiadającym jemu umowę o pracę, a tym samym nie zaistniała sytuacja powodująca niemożność dalszego zatrudniania powoda. W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że co do zasady, za przyczynę wypowiedzenia można uznać utratę zaufania, ale utrata zaufania powinna być prawdziwa, obiektywna i racjonalna, a więc musi znajdować oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie może być wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń. Pracodawca w treści wypowiedzenia powinien więc bezwzględnie przedstawić podstawy i konkretne sytuacje, które przyczyniły się do utraty zaufania do pracownika (zasada konkretności). Nie wystarczy zatem samo wskazanie, że przyczyną wypowiedzenia umowy jest utrata zaufania, bo pracownik powinien zostać poinformowany, jakie okoliczności doprowadziły do stanu, w którym zaufanie do niego ze strony pracodawcy zostało utracone, istotna jest nie tyle sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, ile przyczyny, które ją spowodowały i które powinny być wprost przedstawione pracownikowi. Tylko w ten sposób pracownik ma możliwość oceny, czy złożone mu wypowiedzenie jest uzasadnione, czy też można je skutecznie zaskarżyć przed sądem pracy. Konkretyzacja przyczyny wypowiedzenia opiera się na szczegółowym opisie okoliczności, które doprowadziły do utraty zaufania. Konieczne jest zatem wskazanie przez pracodawcę konkretnych przyczyn takiej utraty zaufania, aby można było ocenić, czy w tej konkretnej sytuacji, pracodawca obiektywnie rzecz ujmując, nie może już ufać danemu pracownikowi, co uzasadniałoby wypowiedzenie. Jak wyżej podniesiono, nigdy podstawą do wypowiedzenia nie mogą być arbitralne oceny pracodawcy i dlatego istotna jest nie tyle sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, która przecież jest subiektywna, ile przyczyny, które ją spowodowały. Zatem sąd ocenia, czy wskazane przez pracodawcę okoliczności mogły uzasadniać utratę zaufania do pracownika, a następnie, pod warunkiem pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii - czy utrata zaufania w tych okolicznościach uzasadniała dokonanie wypowiedzenia. Utrata zaufania do pracownika uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę, także warunków umowy o pracę, jeżeli w konkretnych okolicznościach nie można wymagać od pracodawcy, by nadal darzył pracownika zaufaniem.

Pozwany pracodawca, jak wyżej podniesiono, w treści pisma wypowiadającego powodowi umowy o pracę wskazał konkretne przyczyny utraty zaufania do powoda, które- według pracodawcy powodowały niemożność dalszego zatrudnienia powoda i w ocenie sądu, dyrektor pozwanego nie miała, obiektywnie to oceniając, uzasadnionych podstaw, aby utracić do powoda zaufanie i rozwiązać z nim umowę o pracę.

Oczywiście faktem jest, że pisemna odpowiedź powoda z dnia 19 kwietnia udzielona dyrektor pozwanego na jej pytanie zawarte w piśmie z dnia 19 kwietnia tj. co do podania miejsca przechowywania w czasie przeprowadzania inwentaryzacji w terminie od 1 grudnia 2017r. do 8 grudnia 2017r. obrazów wykazanych w arkuszu spisu nr (...) z dnia 5 grudnia 2017r. od pozycji 1 do 34 włącznie, była błędna, bo faktycznie te 34 obrazy, stanowiące własność (...), wtedy tj. w grudniu 2017r. znajdowały się w (...) L. w L., do którego były przekazane 23 maja 2017r., czyli przed tą inwentaryzacją. Jednakże powód zdecydowanie twierdzi, a jego zeznania są jak najbardziej prawdopodobne, że w dniu 19 kwietnia 2021r., a więc po ponad 3 latach od momentu przeprowadzania inwentaryzacji, gdy nieoczekiwanie został zapytany o sprawę tamtej inwentaryzacji, gdy nie wiedział dlaczego takie pytanie jest jemu postawione, to nie pamiętał jak wtedy było, czyli gdzie były te obrazy. Fakt, że powód nie pamiętał w kwietniu 2021r. co się działo z obrazami w grudniu 2017r. oraz że wtedy zastanawiał się nad tym i rozmawiał z pozostałymi członkami komisji, wynika z zeznań świadków A. W. i E. G. oraz powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc. Powód oczywiście mógł w takiej sytuacji udzielił odpowiedzi, że nie pamięta, gdzie wtedy były te obrazy, lecz należy dać wiarę jego zeznaniom, że z uwagi na krótki czas w którym miał odpowiedzieć na to pytanie, po konsultacji z innymi członkami komisji i ówczesnym dyrektorem J. K. uznał, że skoro z protokołu spisowego z grudnia 2017r. wynika, iż obrazy te były w (...), to musiały się one znajdować w (...) w miejscu, w którym „od zawsze” się znajdowały, czyli w skrzyniach ustawionych w tzw. kabinie kinooperatora oraz garderobie (...) i taką informację, podobnie zresztą jak i potem A. W. i J. K., udzielił na piśmie. Powód, A. W. i J. K. nie pamiętali wtedy, czyli w kwietniu 2021r., że obrazy te jeszcze przed inwentaryzacją były przekazane do (...) L.; wręcz J. K., który jako dyrektor uczestniczył w przekazaniu tych obrazów, był przekonany, że obrazy te były przekazane do (...) już po tej inwentaryzacji, co zresztą zawarł w swoim pisemnym wyjaśnieniu, a to z pewnością mogło utwierdzić powoda w przekonaniu, że obrazy te wtedy były faktycznie w tych skrzyniach. Zatem stwierdzić należy że powód składając w dniu 19 kwietnia wyjaśnienia na piśmie, jako pierwszy zresztą , podał taką informację, która według niego, ale też i według A. W. i J. K. była prawdziwa, będąc przekonanym, że te obrazy znajdowały się w miejscu, w którym „od zawsze” w (...) były przechowywane. Powód tego dnia do godz. 12.00 złożył na piśmie te wyjaśnienia wskazując, że spis z natury został przeprowadzony, a jego potwierdzenie znajduje się w arkuszu spisu z natury nr (...), co zostało potwierdzone podpisem przewodniczącego oraz członków w/w komisji inwentaryzacyjnej. Jak wynika ze zgodnych zeznań 2 członków komisji inwentaryzacyjnej dokonującej tego spisu z natury tj. powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc oraz świadka A. W., którym to zeznaniom sąd dał wiarę w całości, a nie dał wiary zeznaniom E. G., co podniesiono wyżej, dokonali oni wtedy faktycznego przeglądu przedmiotów znajdujących się w pomieszczeniach (...) i podawali te dane E. G., która je wpisywała do arkuszy spisowych. Niezrozumiałym dla sądu jest dlaczego dyrektor pozwanego (...), oceniając wyjaśnienia przedstawione przez powoda, A. W. i E. G. w kwietniu 2021r. co do przebiegu inwentaryzacji z grudnia 2017r. oraz mając podpisane przez te osoby protokoły spisu z natury, podzieliła opis stanu faktycznego przedstawiony jedynie przez E. G. , który w ocenie sądu jest niewiarygodny, a nie uznała, że opis przebiegu spisu z natury przedstawiony przez powoda i A. W. jest prawdziwy. Jeżeli zaś chodzi o umieszczenie tych 34 obrazów w grudniu 2017r. w arkuszu spisu z natury, które przekazane były wcześniej na podstawie protokołu przekazania do (...) L., to za wiarygodne i prawdopodobne należy uznać twierdzenia powoda, poparte zeznaniami świadków: A. W. i J. K., że wtedy, podczas dokonywania tego spisu, zastanawiali się nad tym jak potraktować te obrazy i uznali wspólnie, iż należy te obrazy, jako stanowiące własność (...), umieścić w arkuszu spisu z natury. Nie można więc powodowi i pozostałym członkom komisji postawić zarzutu poświadczenia nieprawdy. Poświadczeniem nieprawdy jest bowiem zawarcie w treści dokumentu stwierdzeń niezgodnych z rzeczywistością, może ono polegać na podaniu okoliczności, które nie miały miejsca bądź zatajeniu lub przeinaczeniu tych, które rzeczywiście zaistniały. W przedmiotowej sprawie faktem jest, że wpisano w arkusz spisowy obrazy, które wtedy fizycznie były poza budynkiem (...), ale nadal stanowiły one własność (...), zaś miejsce gdzie one się wówczas znajdowały było wiadome. Należy zwrócić uwagę, że w treści zarządzenia nr (...) powołującego komisję inwentaryzacyjną wskazano, iż zarządzono pełną inwentaryzację składników majątkowych tj. środków trwałych oraz dzieł sztuki w (...), z czego wprost nie wynika, iż chodzi o budynek (...), a zatem mogła być interpretacja, iż chodzi o wszystkie składniki majątkowe stanowiące własność (...) na moment dokonywania spisu. Zatem nawet jeżeliby uznać, że obrazy te nie powinny znaleźć się w spisie z natury, który co do zasady zawiera spis przedmiotów faktycznie znajdujących się w pomieszczeniach pracodawcy, to jednakże wpisanie tych przekazanych do (...) obrazów do arkusza spisu z natury nie stanowiło przeinaczenia faktów, bo miejsce gdzie te obrazy się znajdowały było znane, zaś motywacja umieszczenia przez komisję inwentaryzacyjną tych obrazów w tym spisie była prawdopodobna i zaakceptowana przez ówczesnego dyrektora (...).

W ocenie sądu, zupełnie niezrozumiała jest natomiast postawa dyrektor pozwanego (...), która oczywiście mogła mieć wątpliwości co do w/w dokumentów księgowych, ale przecież dyrektor dysponowała też dokumentem na podstawie którego przekazano te 34 obrazy do (...) i nawet już 16 kwietnia, czyli przed wezwaniem powoda do złożenia wyjaśnień, miała wiedzę gdzie te obrazy się znajdują, a jednak takie pytanie zadała powodowi. Oczywiście dyrektor miała prawo wyjaśnić tę sprawę i mieć pełną wiedzą w zakresie dokumentacji co do tych obrazów stanowiących własność (...) , ale podejmowanie takich działań wobec pracowników (...), czyli zobowiązywanie ich do podawania w krótkim czasie informacji, gdzie znajdowały się te obrazy w grudniu 2017r., zamiast rozmowy z tymi pracownikami, w szczególności z byłym dyrektorem, było formą niewłaściwego realizowania uprawnień dyrektora. Powód w tym (...) pracował 6 lat i jak wynika z zeznań świadków, był zaangażowany w swoją pracę, otrzymywał od poprzedniego dyrektora nagrody i niezrozumiałym jest dla sądu dlaczego w związku z opisanymi w wypowiedzeniu sytuacjami dyrektor utraciła do powoda zaufanie i to aż tak, że podjęła decyzję o wypowiedzeniu jemu umowy o pracę.

Zatem w ocenie sądu, zastosowanie wobec powoda bardzo dotkliwej dla niego kary jaką jest rozwiązanie z nim umowy o pracę, było nieuzasadnione.

Wobec tego i na podstawie art. 45§1 kp sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie, którego wysokość wynika z treści art. 47 ¹ kp. Przepis ten stanowi, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Wobec tego sąd orzekł jak w sentencji.

Nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia uzasadnia przepis art. 477 ² §1 kpc.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 kpc przy uwzględnieniu §9 ust 1 pkt 1 i § 15 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2018r, poz.265).

Zarządzenie : odp. wyroku z uzasad. doręczyć pozwanemu i pełn. pozwanej ( P.I.).