Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 lipca 2022 r. w Warszawie

sprawy H. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania H. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 12 stycznia 2021 roku, znak: (...)oraz z dnia 15 lutego 2021 r. znak: (...)

oddala odwołania.

SSO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

H. F. 3 lutego 2021 r. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z 12 stycznia 2021 r. znak: (...) w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości i wypłaty emerytury. Ubezpieczona zarzuciła skarżonej decyzji naruszenie art. 194j ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, co spowodowało błędne wyliczenie wysokości emerytury oraz zaniżenie wysokości wypłaconego wyrównania. Ubezpieczona podniosła, że zgodnie z ww. przepisem, przy ustaleniu nowej kwoty emerytury powinien przyjąć średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, tj. takie jakie przyjęto w decyzji z 7 maja 2013 r. w wysokości 254,50 miesięcy. W konsekwencji, z uwzględnieniem waloryzacji emerytura H. F. powinna wynosić: do 28 marca 2014 r. – 1 787,45 zł, od 1 marca 2014 r. – 1 816,05 zł, od 1 marca 2015 r. – 1 852,05 zł, od 1 marca 2016 r. – 1 856,49 zł, od 1 marca 2017 r. – 1 866,49 zł, od 1 marca 2018 r. – 1 922,11 zł, od 1 marca 2019 r. – 1 992,11 zł, od 1 marca 2020 r. – 2 063,03 zł, zaś organ rentowy powinien był wypłacić wyrównanie w wysokości 18 032,25 zł brutto. Ubezpieczona wniosła o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia ( odwołanie k. 3-6 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz ZUS kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o przepisy ustawy z 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach społecznych, wskutek czego dokonano przeliczenia wysokości emerytury H. F. od podstawy niepomniejszonej o kwoty wcześniej pobranych emerytur oraz wypłacono stosowne wyrównanie. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 30 czerwca 2020 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 434/20 zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 22 stycznia 2020 r. i poprzedzające go decyzje ZUS z 11 kwietnia, 16 i 17 maja 2019 r. w ten sposób, że ustalił wysokość emerytury H. F. bez odliczania kwoty stanowiącej sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne od 21 marca 2019 r. Wykonując ten wyrok, Zakład wydał decyzję z 2 listopada 2020 r., gdzie ustalił wysokość emerytury ubezpieczonej, przyjmując kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji – 10.783,37 zł oraz kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego – 444.123,28 zł. W skarżonej decyzji ZUS przyjął identyczną kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji, lecz jako kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego – 398.925,87 zł. Różnica w wysokości kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego wynikała ze złożonego przez H. F. 14 marca 2019 r. wniosku o przeliczenie kapitału początkowego. W wyniku złożenia wniosku ZUS wydał 15 marca 2019 r. decyzję o przeliczeniu kapitału początkowego począwszy od 1 marca 2019 r., a zatem ustalona w niej wysokość kapitału nie mogła zostać uwzględniona przy obliczaniu emerytury za okres poprzedzający złożenie tego wniosku ( odpowiedź na odwołanie k. 8 a.s.).

W dniu 22 kwietnia 2021 r. ubezpieczona wniosła nadto odwołanie od decyzji ZUS z 15 lutego 2021 r. znak: (...)w uzasadnieniu przywołując argumenty tożsame jak w odwołaniu od decyzji z 12 stycznia 2021 r. ( odwołanie k. 3-5 akt o sygn. VII U 630/21). Organ rentowy wniósł o połączenie spraw, oddalenie obu odwołań i o zasądzenie od odwołującej na rzecz ZUS zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. ( odpowiedź na odwołanie k. 2 akt o sygn. VII U 630/21). Postępowanie zostało na podstawie zarządzenia z 17 maja 2021 r. połączone do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VII U 299/21 ( zarządzenie z 17 maja 2021 r. k. 7 akt o sygn. VII U 630/21).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. F. urodziła się (...) Od 25 marca 2008 r. była uprawniona do emerytury, przyznanej na podstawie art. 29 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( decyzja z 19 marca 2008 r. k. 25 – tom I a.r.).

Ubezpieczona 11 kwietnia 2013 r. wniosła o przyznanie emerytury. Prawo do tego świadczenia zostało odwołującej przyznane decyzją organu rentowego z 16 maja 2013 r. znak: (...) począwszy od 25 kwietnia 2013 r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Podstawa obliczenia emerytury wyniosła 326.916,65 zł (suma kwoty składek zewidencjowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 10.734,30 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 398.925,87 zł, pomniejszona o sumę kwot pobranych emerytur 82.192,59 zł). Emerytura obliczona jako iloraz podstawy wymiaru przez średnie dalsze trwanie życia (254,50 miesięcy) wyniosła 1.286,90 zł. Emerytura ta była niższa od dotychczas wypłacanej, wobec czego organ rentowy zadecydował o dalszym wypłacaniu emerytury wcześniejszej ( wniosek z 11 kwietnia 2013 r. k. 1-3, decyzja z 16 maja 2013 r. k. 23 – tom II a.r.).

W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., ubezpieczona 14 marca 2019 r. złożyła wniosek o ponowne przeliczenie emerytury, który skutkował wydaniem przez ZUS decyzji z 17 kwietnia 2019 r. o ponownym przeliczeniu kapitału początkowego od 1 marca 2019 r. – który ustalono na kwotę 132.319,99 zł, a także decyzji o odmowie przeliczenia emerytury, która została przez H. F. zaskarżona. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z 30 czerwca 2020 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 434/20 zmienił wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 22 stycznia 2020 r. i poprzedzające go decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 11 kwietnia 2019 r., 16 i 17 maja 2019 r. w ten sposób, że ustalił wysokość emerytury H. F., bez pomniejszania podstawy wymiaru świadczenia o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na ubezpieczenie zdrowotne i przyznał H. F. prawo do tak obliczonej emerytury od 21 marca 2019 r., stwierdzając odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji ( wyrok Sądu Apelacyjnego z 30 czerwca 2020 r. k. 147-148 akt o sygn. VII U 2598/19). Wykonując ww. wyrok, Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. w dniu 2 listopada 2020 r. wydał decyzję o ponownym ustaleniu wysokości emerytury od 21 marca 2019 r., ustalając wysokość świadczenia na kwotę 1 787,45 zł, ustalonej jako iloraz podstawy obliczenia emerytury (sumy kwoty składek zewidencjowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 10.734,30 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 444.123,28 zł, bez pomniejszania o kwoty pobranych wcześniej świadczeń) przez średnie dalsze trwanie życia służące do obliczenia emerytury w decyzji o przyznaniu emerytury – 254,50 miesięcy ( decyzja z 2 listopada 2020 r. – nienumerowane karty tomu II a.r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z urzędu wydał skarżoną decyzję z dnia 12 stycznia 2021 r. znak:(...) , na podstawie ustawy emerytalnej i ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1222), w której ponownie ustalił wysokość emerytury przyznanej H. F. na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej od dnia 25 kwietnia 2013 r. i podjął jej wypłatę oraz wypłacił wyrównanie za okres od 25 kwietnia 2013 r. do 20 marca 2019r. Podstawa obliczenia emerytury nie podlegała pomniejszeniu o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych. Podstawa obliczenia emerytury wyniosła 454.906,65 zł, a obliczona emerytura od 25 kwietnia 2013 r. wyniosła 1.609,86 zł. Przy ustalaniu wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił wszystkie zmiany wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania do 20 marca 2019 r., w tym zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta. Świadczenie przysługiwało ubezpieczonej w wysokości: od 25 kwietnia 2013 r. – 1.609,86 zł, od 1 marca 2014 r. – 1.635,62 zł, od 1 marca 2015 r. – 1.671,62 zł, od 1 marca 2016 r. – 1.675,63 zł, od 1 marca 2017 r. – 1.685,63 zł, od 1 marca 2018 r. – 1.735,86 zł, od 1 marca 2019 r. – 1.992,11 zł, od 1 marca 2020 r. – 2.063,03 zł. Zakład ustalił wysokość emerytury od 1 stycznia 2021 r. na kwotę 2.063,03 zł. Organ rentowy obliczył kwotę wyrównania za okres od 25 kwietnia 2013 r. do 20 marca 2019 r. na kwotę 118.437,88 zł i pomniejszył ją o kwotę pobieranej przez ubezpieczoną w tym okresie emeryturę wcześniejszą – 113.138,02 zł – wyrównanie wyniosło 5.299,86 zł (decyzja z 12.01.2021r. – nienumerowany tom I a.r.).

Dodatkowo w dniu 15 lutego 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wydał kolejną decyzję znak: (...), w której w związku z przeliczeniem wartości kapitału początkowego skutecznej od 1 marca 2019 r. dokonał przeliczenia emerytury powszechnej ubezpieczonej od 1 marca 2019 r. – obliczając ją na kwotę 1.992,11 zł i naliczył wyrównanie za okres od 1 do 20 marca 2019 r. w wysokości 120,20 zł ( decyzja z 15 lutego 2021 r. – nienumerowane karty tomu II a.r.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie ww. dowodów, mając na uwadze, że nie był on sporny między stronami niniejszego postępowania. Dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, a Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do tego, aby odmówić im wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2020r., poz. 1575), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczy jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Na wstępie rozważań należy przypomnieć, że spór w przedmiotowej sprawie powstał w związku z tym, że Trybunał Konstytucyjny w dniu 6 marca 2019 r. wydał wyrok w sprawie o sygn. P 20/16, w którym orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w (...) r., które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy.

Konsekwencją każdego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, wynikającą z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, jest to, że takie orzeczenie stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. 2020 r., poz. 53), zwana dalej ustawą emerytalną, nie zawiera odpowiedniej regulacji określającej wprost zasady i tryb postępowania w omawianym przypadku. Jednak orzeczenie, o którym mowa w art. 190 ust. 4 Konstytucji, stanowi samodzielną i szczególną podstawę wznowienia postępowania wymienioną expressis verbis w przepisach regulujących postępowanie zarówno sądowe (art. 401 ¹ k.p.c. i art. 540 § 2 k.p.k.), jak i administracyjne (art. 145a k.p.a.). W myśl art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w niej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Za przepis, na podstawie którego może dojść do wzruszenia decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z Konstytucją, należy zatem uznać art. 145a k.p.a., zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja (§ 1). We wskazanej sytuacji skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

W rozpatrywanym przypadku wobec faktu, że 6 marca 2019 r. Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie w sprawie o sygn. P 20/16, a ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem o przyznanie i przeliczenie emerytury powszechnej w zw. z powyższym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, organ rentowy wydał skarżoną decyzję z 12 stycznia 2021 r.

W rozpatrywanym przypadku skuteczność ex tunc wskazanego wyżej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie narusza zasady ochrony praw nabytych ubezpieczonej, jak i pozostałych kobiet urodzonych w (...) r., a wręcz pozwala na chronienie tych praw, bo prowadzi do reaktywacji przyznania prawa do wypłacenia emerytury w wysokości, w jakiej ubezpieczona powinna ją otrzymywać w sytuacji, gdyby nigdy nie istniał art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Ponadto z sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wynika,
aby przedmiotowe orzeczenie miało działać jedynie na przyszłość.

Organ rentowy zaskarżonymi decyzjami z 12 stycznia 2021 r. i z 15 lutego 2021 r. ustalił ponownie wysokość emerytury powszechnej H. F. od 25 kwietnia 2013 r. i wypłacił jej wyrównanie za okres od 25 kwietnia 2013 r. do 20 marca 2019 r. Organ rentowy tym samym uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r., czyli obliczył emeryturę powszechną bez pomniejszania o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych oraz wypłacił wyrównanie.

Zgodnie bowiem z art. 194i ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 291), zwaną dalej ustawą, do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), zwaną dalej ustawą zmieniającą, która wprowadziła do porządku prawnego powołany przepis, pod warunkiem że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r.

Stosownie do art. 194j cytowanej ustawy emerytalnej:

1.  Kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...)r., który wcześniej pobierał emeryturę wymienioną w art. 25 ust. 1b na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i.

2.  Przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury.

3.  Do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia.

4.  Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata.

5.  Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie.

W ocenie Sądu treść przywołanych wyżej przepisów art. 194i oraz art. 194j ust. 1 ustawy jest jednoznaczna i nie budzi żadnych wątpliwości. Zostały one wprowadzone do ustawy emerytalnej w wykonaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, w którym stwierdzono, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści art. 194i ustawy emerytalnej wynika, że do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), która wprowadziła do porządku prawnego powołany przepis, pod warunkiem że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r.

Przepis art. 25b zobowiązuje ZUS do odliczenia od podstawy obliczenia emerytury sumy kwot pobranych emerytur wcześniejszych – w obniżonym wieku.

Jak wynika z analizy akt sprawy, odwołująca pobierała wcześniejszą emeryturę przyznaną jej decyzją z 16 maja 2013 r. na podstawie art. 46 w zw. z art. 29 ustawy emerytalnej. W skarżonej decyzji ZUS dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury odwołującej bez pomniejszania podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych z uwzględnieniem wszystkich zmian w wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania tj. zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikającej z załatwienia zgłoszonych wniosków. Należy jednakże zauważyć, że do obliczenia wysokości emerytury za okres od 25 kwietnia 2013 r. do 28 lutego 2019 r. organ rentowy posłużył się wysokością zwaloryzowanego kapitału początkowego tożsamą z ustaloną w decyzji z 16 maja 2013 r. – podobnie jak przyjętą wówczas średnią dalszą długością życia. Należy przy tym wskazać, że nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja odwołującej, jakoby organ rentowy posłużył się nieprawidłową wysokością zwaloryzowanego kapitału początkowego – należało bowiem zauważyć, że do 28 lutego 2019 r. obowiązywała dla odwołującej kwota 398.925,87 zł, która uległa podwyższeniu dopiero ze skutkiem od 1 marca 2019 r., a zatem organ rentowy nie miał możliwości wstecznego zastosowania podwyższonej kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił odwołanie H. F., o czym orzekł w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

SSO Renata Gąsior