Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 kwietnia 2019 roku P. K. (1) wniósł o nakazanie V. K. oraz małoletnim O. K. i P. K. (2), aby opróżnili, opuścili i wydali powodowi lokal mieszkalny położony przy ul. (...) w O.. W uzasadnieniu powód wskazał, że nabył własność przedmiotowego lokalu na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 11 października 2018 roku. Pozwana weszła w posiadanie przedmiotowego lokalu wykorzystując naiwność M. P., córki dotychczasowej właścicielki lokalu – A. K.. Strony miały zawrzeć umowę najmu lokalu, jednak ostatecznie do tego nie doszło, pomimo że V. K. zdążyła w nim zamieszkać. Powód wskazał nadto, że małoletnia O. K. jest współwłaścicielem innego lokalu, w związku z czym wskazała, że brak jest podstaw by przyznać pozwanym prawo do lokalu socjalnego.

W dniu 2 września 2019 roku, Gmina O., zawiadomiona o toczącym się postepowaniu w trybie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, zgłosiła interwencję uboczną po stronie powodowej. We wniesionym piśmie wskazała, że w sprawie niniejszej nie istnieje obowiązek obligatoryjnego orzeczenia o lokalu socjalnym wobec pozwanych, bowiem lokal nie wchodzi w skład gminnego zasobu mieszkaniowego. Nadto, interwenient wskazał, że z uwagi na fakt, że O. K. posiada tytuł prawny do innej nieruchomości, brak jest podstaw do przyznania lokalu socjalnego pozwanym.

Pozwani nie podjęli korespondencji sądowej i nie zajęli stanowiska.

Po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 3 października 2019 roku Sąd Rejonowy w Olsztynie wydał wyrok zaoczny, w którym nakazał pozwanym aby opróżnili, opuścili i wydali powodowi P. K. (1) zajęty przez nich bez tytułu prawnego lokal mieszkalny numer (...), położony przy ulicy (...) w O. oraz orzekł o kosztach procesu.

W dniu 7 listopada 2019 roku pozwani wnieśli sprzeciw od wyroku zaocznego, wnosząc o jego uchylenie i oddalenie powództwa w całości, a nadto o wstrzymanie rygoru natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu pozwana, reprezentująca również małoletnich, wskazała, że wyremontowała i zamieszkała w przedmiotowym lokalu za zgodę M. P., która była jej dalszą krewną. Podkreśliła, że strony ustaliły, że powódka „odmieszka” koszty remontu, a później będzie ponosiła tylko koszty bieżącej eksploatacji. Do podpisania umowy najmu ostatecznie nie doszło, bowiem strony doszły do wniosku, że wobec zawarcia umowy ustnej, nie jest to potrzebne. Powódka wskazała, że już po wykonaniu remontu, M. P. zmówiła się z powodem, który zajmuje się pośrednictwem w sprzedaży nieruchomości, że ten nabędzie przedmiotowy lokal wraz z lokatorami za rażąco niską cenę i doprowadzi do jego opróżnienia.

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2020 roku Sąd zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wydanemu wyrokowi zaocznemu.

W odpowiedzi na sprzeciw zarówno powód, jak i interwenient uboczny podtrzymali dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...) w O., do którego posiadała tytuł wynikający ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. (okoliczność bezsporna, nadto treść wniosku Prokuratora w sprawie I Ns 227/01 – k. 2 akt Sądu Okręgowego w Olsztynie)

A. K. jest osobą chorą psychicznie. Z uwagi na powyższe, postanowieniem z dnia 29 listopada 2001 roku wydanym w sprawie I Ns 227/01, Sąd Okręgowy w Olsztynie ubezwłasnowolnił ją całkowicie. Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2002 roku Sąd Rejonowy w Olsztynie ustanowił H. H. (1) opiekunem prawnym A. K.. (dowód: postanowienie k. 49 akt SO w Olsztynie I Ns 227/01, postanowienie k. 13 akt SR w Olsztynie III ROp 15/02)

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2009 roku wydanym w sprawie III RNs 804/09, Sąd Rejonowy w Olsztynie, III Wydział Rodzinny zezwolił opiekunowi prawnemu A. H. H. na dokonanie czynności prawnej polegającej na przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu położonego przy ul. (...) w O. na prawo odrębnej własności nieruchomości lokalowej. W dniu 12 lutego 2010 roku została zawarta umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności na rzecz A. K.. (dowód: postanowienie k. 16 akt III RNs 804/19 SR w Olsztynie, wydruk z centralnej informacji ksiąg wieczystych k. 20-24)

Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2012 roku Sąd Rejonowy w Olsztynie zwolnił H. H. (1) z obowiązków opiekuna A. K. i ustanowił opiekuna w osobie córki - M. P.. W czerwcu 2012 roku A. K. wraz z córką wyjechała na stałe do Austrii. (dowód: postanowienie k. 65 akt SR w Olsztynie III ROp 15/02, informacja k. 71 akt SR w Olsztynie III ROp 15/02 )

W dniu 11 października 2018 roku P. K. (1) zawarł z A. K., reprezentowaną przez pełnomocnika M. P., umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w O. o powierzchni 64,30 m ² za cenę 150.000,00 złotych. W treści umowy zawarto oświadczenie pełnomocnika sprzedającej, że przedmiotowy lokal jest zajmowany bez tytułu prawnego przez osobę trzecią oraz jej małoletnie dzieci, oraz oświadczenie kupującego o zaakceptowaniu stanu prawnego nieruchomości. (dowód: umowa k. 10-12)

Od kwietnia 2015 roku w przedmiotowym lokalu zamieszkują V. K. wraz z małoletnimi dziećmi, O. K. i P. K. (2). Lokatorzy nie opuścili mieszkania, pomimo licznych wezwań P. K. (1) i rozmów pomiędzy stronami w tym zakresie. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wskazane dokumenty, w tym dokumenty znajdujące się w dołączonych aktach Sądu Okręgowego w Olsztynie i Sądu Rejonowego w Olsztynie, III Wydziału Rodzinnego. Żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i treści dokumentów złożonych i dołączonych do akt sprawy, a Sąd nie znalazł ku temu podstaw z urzędu.

Sąd ostatecznie pominął dowód z zeznań świadka M. P. i dowód z przesłuchania stron, a precyzując - wnioski o ponowne ich przeprowadzenie, jak również wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia dokumentów dotyczących opłat eksploatacyjnych, bowiem okoliczności, na które miały zostać przeprowadzone dowody, tj. fakt czy pozwani posiadali prawo do władania zajmowanym lokalem, były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.

Z tych samych przyczyn, Sąd ostatecznie nie oparł się również na zeznaniach świadka M. K. jak i zeznaniach M. P. i zeznaniach powoda złożonych podczas pierwszej rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Wynikające z tego przepisu roszczenie służy przeciwko osobie, która faktycznie włada cudzą rzeczą bez podstawy prawnej. Rozpoznając powództwo windykacyjne, Sąd obowiązany jest badać więc, po pierwsze, czy osoba zgłaszająca roszczenie jest właścicielem rzeczy, po drugie, czy osoba, przeciwko której skierowane jest roszczenie rzeczą faktycznie włada oraz po trzecie, czy władającemu rzeczą przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do posiadania rzeczy.

Wskazać należy, że w toku niniejszego postępowania, Sąd, wobec zaistnienia przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym do dnia 6.11.2019 roku, wydał wyrok zaoczny. Zgodnie z przepisem art. 339 § 2 k.p.c., w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Zasada ta ulega jednak wyłączeniu, bowiem zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, wydanie wyroku zaocznego w sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego może nastąpić wyłącznie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, a przepisu art. 339 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego nie stosuje się.

Na podstawie postępowania dowodowego przeprowadzonego na rozprawie w dniu 3 października 2019 roku, Sąd uznał, że pozwana wraz z małoletnimi dziećmi zajęła przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego, co wypełniało przesłanki art. 17 ust 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, co z kolei wykluczało orzekanie o prawie do lokalu socjalnego.

Na skutek wniesionego sprzeciwu od wyroku zaocznego i dołączonych do niego dokumentów Sąd zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu, bowiem przedstawione w sprzeciwie okoliczności wywoływały wątpliwości co do zasadności wyroku zaocznego, przynajmniej w zakresie zajęcia lokalu przez pozwanych bez tytułu prawnego, co miało dalsze znaczenie w szczególności dla trybu wykonania wyroku oraz ewentualnego orzekania o prawie do lokalu socjalnego.

Jak już wyżej wskazano, podstawową przesłanką uwzględnienia powództwa windykacyjnego jest istnienie legitymacji czynnej po stronie powodowej, zaś ta przysługuje wyłącznie właścicielowi. Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, dlatego też fakty, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzące prawo podmiotowe), powinien co do zasady dowieść powód. Podkreślić należy, że badanie legitymacji procesowej stron procesu, która stanowi przesłankę materialnoprawną jest obowiązkiem Sądu, który do kwestii tej odnosi się przed merytoryczną oceną sprawy. Istnienie legitymacji procesowej bada zatem z urzędu Sąd orzekając co do istoty sprawy.

Należy podkreślić, że w sprawie niniejszej strona pozwana nie kwestionowała, że powód jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...), zgodnie z przedłożonymi wydrukami z ksiąg wieczystych i umową sprzedaży nieruchomości. Sąd po zapoznaniu się z nagraniami rozmów złożonymi przez strony, dołączonymi do sprzeciwu i repliki do w/w pisma, powziął jednak istotne wątpliwości co do ważności i skuteczności umowy z dnia 11 października 2018 roku, z uwagi na fakt, że z nagrań tych można było wywnioskować, że A. K. jest osobą chorą psychicznie, zaś M. P. jest jej opiekunem prawnym. Jednocześnie, na dzień przed wyznaczonym na 30 lipca 2020 roku terminem rozprawy wpłynęła do Sądu wiadomość e-mail od M. P., która usprawiedliwiając swoje niestawiennictwo nawiązała również do kwestii opieki ustanowionej przez Sąd.

W związku z powziętymi wątpliwościami, Sąd z urzędu podjął czynności mające na ustaleniu czy A. K. posiadała zdolność do czynności prawnych, a w szczególności, czy została ubezwłasnowolniona. W toku podjętych czynności Sąd ustalił, że A. K. od 2001 roku jest osobą ubezwłasnowolnioną całkowicie, zaś od 2012 roku opiekunem prawnym ustanowiona została M. P..

W myśl przepisu art. 12 i 14 § 1 k.c., nie ma zdolności do czynności osoba ubezwłasnowolniona całkowicie, zaś czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważna. Dla osoby ubezwłasnowolnień całkowicie ustanawia się opiekę (art 13 § 2 k.c.).

W myśl przepisu art. 156 k.r.o., stosowanego odpowiednio na podstawie przepisu art. 175 k.r.o., opiekun osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie powinien uzyskiwać zezwolenie sądu opiekuńczego we wszelkich ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub majątku małoletniego. W przypadku czynności materialnoprawnych, czynność prawna dokonana bez zezwolenia sądu jest czynnością prawną bezwzględnie nieważną. Jest ona bowiem sprzeczna z przepisem prawa o charakterze bezwzględnie obowiązującym (art. 58 § 1 k.c.). Pogląd o bezwzględnej nieważności czynności materialnoprawnej opiekuna dokonanej bez zezwolenia sądu opiekuńczego jest przyjmowany zgodnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych (tak m.in. G. Jędrejek, Komentarz do kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, SIP Lex oraz powołane tam orzeczenia, w szczególności uchwała całej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1961 r., I CO 16/61).

Z uwagi na fakt, że powyższe okoliczności nie były podnoszone przez strony, Sąd poinformował o nich strony obecne na rozprawie w dniu 30 lipca 2020 roku oraz zobowiązał pełnomocnika powoda do złożenia pisma, w którym odniesie się do omawianej kwestii w wydłużonym terminie 21 dni, umożliwiając tym samym dokonanie ewentualnych ustaleń czy nie zachodzą okoliczności, które mogłyby świadczyć o tym, że umowa sprzedaży zawarta w 2018 roku była jednak czynnością ważną. Strona powodowa, reprezentowana przez pełnomocnika nie złożyła jednak żadnych wniosków dowodowych oraz nie podniosła żadnych nowych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ocenę ważności zawartej umowy.

Sąd zwrócił się również do Sądu opiekuńczego o wskazanie czy toczyły się postępowania o udzielenie zgody opiekunowi prawnemu A. K. na dokonanie czynności prawnej przekraczającej zwykły zarząd. Z informacji nadesłanej przez Sąd opiekuńczy wynikało, że jedynym postępowaniem toczącym się w tym przedmiocie było postępowanie zainicjowane w 2009 roku o wyrażenie zgody poprzedniemu opiekunowi prawnemu, tj. H. H. (1) na ustanowienie odrębnej własności lokalu i nabycie jego własności przez A. K.. Brak było natomiast informacji na temat ewentualnego wniosku złożonego przez M. P. przed zawarciem umowy z P. K. (1) w październiku 2018 roku.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, stwierdzić należało, że umowa sprzedaży zawarta pomiędzy A. K. a P. K. (1) była bezwzględnie nieważna. Nie ulega wątpliwości, że sprzedaż istotnego składnika majątku osoby ubezwłasnowolnionej jakim jest nieruchomość wymaga każdorazowej zgody Sądu opiekuńczego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynikało, by M. P. taką zgodę uzyskała, co czyniło dokonaną czynność nieważną. Strona powodowa nie wykazała również by zaszła jakakolwiek okoliczność, która by pozwoliła na przyjęcie, że M. P. jako pełnomocnik, a nie jako opiekun prawny była upoważniona do dokonania tej czynności bez zgody sądu.

Na marginesie należy wskazać, że Sąd opiekuńczy rozpoznając wniosek opiekuna na dokonanie czynności prawnej kieruje się przede wszystkim interesem osoby ubezwłasnowolnionej. Sąd opiekuńczy określa zatem również warunki dokonana czynności, na którą wyraża zgodę. Wysoce wątpliwie jest zatem, czy Sąd opiekuńczy zezwoliłby na dokonanie sprzedaży nieruchomości za kwotę znacznie poniżej wartości lokalu, przy zastosowaniu ceny ok. 2.400,00 zł za m ².

Jednocześnie Sąd wskazuje, że przedstawienie pełnomocnictwa sporządzonego przed notariuszem austriackim nie mogło zastąpić zgody sądu opiekuńczego. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 roku – Prawo prywatne międzynarodowe, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osoby fizycznej, jak również ubezwłasnowolnienie takiej osoby podlegają jej prawu ojczystemu. Jednocześnie w myśl art. 22 ust. 1 ustawy, przedstawicielstwo ustawowe podlega prawu właściwemu dla stosunku prawnego, z którego wynika umocowanie do reprezentowania. Również z przepisu art. 4 ust 1 pkt c Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I) wynika, że umowa, której przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomości lub prawo do korzystania z nieruchomości, podlega prawu państwa, w którym nieruchomość jest położona.

W związku z powyższym, nie ulegało wątpliwości, że zarówno sama umowa jak i statut jej stron oraz zakres umocowania opiekuna prawnego podlegał wyłącznie prawu polskiemu, a nie prawu austriackiemu. W związku z powyższym, zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami uznać należało, że nawet jeżeli pełnomocnictwo dla M. P. zostało udzielone skutecznie w świetle prawa austriackiego, to w świetle prawa polskiego umowa z dnia 11 października 2018 roku była nieważna. To z kolei powodowało, że P. K. (1) nie nabył skutecznie własności nieruchomości i nie posiadał legitymacji czynnej w niniejszym postępowaniu.

Sąd wskazuje, że powyższym ustaleniom nie stoi na przeszkodzie domniemanie zgodności treści księgi z rzeczywistym stanem prawnym, zawarte w art. 3 ust 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Domniemanie te ma charakter wzruszalny, zaś w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika nieważność umowy sprzedaży, Sąd okoliczność taką obowiązany jest wziąć pod rozwagę z urzędu.

W ocenie Sądu, powołanie się przez powoda na działanie w dobrej wierze nie mogło skutkować wydaniem innego rozstrzygnięcia, niż oddalenie powództwa. W dobrej wierze jest bowiem ten, kto pozostaje w błędnym, aczkolwiek usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu o istnieniu określonego stanu rzeczy. W ocenie Sądu nie można zasadnie podnosić, że powód w istocie był w dobrej wierze. P. K. (1) na rozprawie w dniu 30 lipca 2020 roku przyznał, że wiedział, że A. K. jest osobą ubezwłasnowolnioną a M. P. jest jej opiekunem prawnym. Wskazał jednocześnie, że nie wiedział natomiast, że do zawarcia umowy sprzedaży niezbędna jest zgoda sądu opiekuńczego. Po pierwsze, należy przyjąć, że brak znajomości prawa nie mógł stanowić podstawy do przyjęcia dobrej wiary powoda, w szczególności, że powód zajmuje się na co dzień obrotem nieruchomościami, a zatem powinien się wykazać podwyższonym stopniem staranności w tym zakresie. Po drugie, duże wątpliwości budzi fakt, że okoliczność ubezwłasnowolnienia A. K. i ustanowienia opieki nie została ujawniona przed notariuszem, który mógłby w takim przypadku udzielić stosownych pouczeń i zapewne odmówiłby dokonania czynności, a zamiast tego zostało okazane wyłącznie pełnomocnictwo austriackie, które jak już wyżej wskazano, nie mogło sanować braku zgody sądu opiekuńczego.

Wskazać również należy, że ewentualne działanie powoda w dobrej wierze mogłoby mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy powód nabył własność nieruchomości na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych. Zgodnie z przepisem art. 5 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe (rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych). Już tylko z treści tego przepisu, wynika, że ma on zastosowanie tylko w przypadku nabycia od osoby nieuprawnionej („niewłaściciela”), która widnieje w księdze wieczystej jako właściciel. Rękojmia nie chroni przed nieważnością czynności prawnej z innych przyczyn niż wspomniany brak kompetencji do dokonania rozporządzenia po stronie osoby wpisanej w księdze wieczystej, np. w sytuacji braku zgody sądu rodzinnego czy opiekuńczego na dokonanie czynności (T. Czech, Księgi Wieczyste i Hipoteka, SIP Lex, komentarz do art. 5 ustawy, akapity 14 i 117 oraz powołana tam literatura).

W sprawie niniejszej nie zachodziła zatem sytuacja objęta hipotezą przytoczonego przepisu, bowiem A. K. była właścicielem nieruchomości, zarówno w rzeczywistości, jak i zgodnie z treścią księgi. Zastosowanie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych byłoby możliwe wyłącznie w sytuacji, gdyby również umowa nabycia własności lokalu przez A. K. była nieważna. Tymczasem z informacji uzyskanych przez Sąd wynikało, że poprzedni opiekun prawny uzyskał zgodę sądu rodzinnego na nabycie odrębnej własności lokalu, co nastąpiło w 2010 roku. W związku z powyższym, nie było żadnych podstaw by kwestionować ważność i skuteczność nabycia własności przez A. K., co wykluczało dalsze rozważania w zakresie zastosowania art. 5 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd w punkcie I wyroku uchylił w całości wydany wyrok zaoczny i oddalił powództwo. Z uwagi na fakt, że powód nie posiadał legitymacji czynnej do występowania w niniejszym postępowaniu, bezprzedmiotowe było ustalenie, czy pozwani posiadali względem niego skuteczne prawo do władania nieruchomością.

W punkcie II wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Z uwagi na to, że powód był stroną przegrywającą, obciążały go koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną. Na zasądzoną kwotę 200,00 zł składała się opłata 100,00 zł od sprzeciwu od wyroku zaocznego oraz 100,00 zł od wniosku o uzasadnienie postanowienia z 14 stycznia 2020 roku (k. 123). Sąd nie uwzględnił w zasądzonej kwocie 20,00 zł tytułem opłaty za wydanie nagrania rozprawy z dnia 3 października 2019 roku, bowiem wydatek ten nie był niezbędny do obrony pozwanej.

W związku z powyższym, orzeczono jak w sentencji wyroku.

(...) Paweł Fedorowicz

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

a)  pełnomocnikowi powoda,

b)  pozwanej – w imieniu własnym i małoletnich, z pouczeniem o apelacji

3.  wykonać punkt 4 i 5 zarządzenia k. 217v,

4.  z apelacją lub za 14 dni.

O., 12.10.2020 r.

(...) Paweł Fedorowicz