Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...) wniosła o nakazanie pozwanemu P. O. opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w O. i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż pozwany zajmuje kwaterę znajdującą się w zasobach powódki. Kwatera ta została przyznana pozwanemu na podstawie decyzji w sprawie przydziału kwatery zastępczej (...) z 14 listopada 2001 r. na czas pełnienia służby wojskowej. Pozwany został zwolniony z zawodowej służby wojskowej 31 stycznia 2002 r., a w związku z tym jako osoba nieuprawniona do zajmowania przedmiotowej kwatery miał obowiązek ją opuścić i opróżnić, a z tego zobowiązania nie wywiązał się. Z informacji posiadanych przez powódkę wynika, iż obecnie jedynie pozwany zajmuje przedmiotową kwaterę.

Gmina O. zgłosiła interwencję uboczną po stronie powódki i wniosła o wydanie orzeczenia zgodnie z żądaniem pozwu, w przypadku orzeczenie eksmisji wniosła o nie przyznawanie pozwanemu prawa do lokalu socjalnego i zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem zaocznym z 10 lipca 2018 r. nakazał pozwanemu, aby opróżnił, opuścił i wydał powódce opisany w pozwie lokal mieszkalny, nie przyznał pozwanemu prawa do lokalu socjalnego, orzekł o kosztach procesu i nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Pozwany P. O. wniósł sprzeciw od wyroku zaocznego, jak należy przyjąć, zaskarżając go w całości i wnosząc o nieuwzględnienie powództwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podał, iż został zwolniony ze służby wojskowej z uwagi na stan zdrowia i wciąż kategoria zdrowia nie pozwala mu na kontynuację tej służby. W tej sytuacji zdaniem pozwanego nadal uzasadnione jest jego zamieszkiwanie w przydzielonym lokalu.

Sąd ustalił, co następuje:

Dyrektor Oddziału Terenowego (...) (będącej poprzednikiem prawnym powodowej Agencji Mienia Wojskowego) decyzją z 14 listopada 2001 r. przyznał pozwanemu P. O. będącemu żołnierzem zawodowym kwaterę zastępczą nr 4 położoną przy ul (...) w O. na czas pełnienia służby.

(dowód: decyzja k. 10 – 11)

Pozwany został zwolniony z zawodowej służby wojskowej 31 stycznia 2002 r. wskutek ustalenia przez wojskowa komisję lekarską niezdolności do służby wojskowej bez nabycia prawa do emerytury wojskowej.

Pozwanemu przysługiwało prawo do wojskowej renty inwalidzkiej w okresie od 1 lutego 2002 r. do 29 lutego 2004 r.

(dowód: zaświadczenie k. 12, wyrok NSA z uzasadnieniem k. 84 - 89)

Obecnie jedynie pozwany zajmuje opisaną kwaterę. (bezsporne)

Dyrektor Oddziału (...) (...) w O., po wszczęciu przed 1 lipca 2010 r. postępowania administracyjnego, decyzją z 13 sierpnia 2010 r., nr (...)/431/09- (...), orzekł o obowiązku zwolnienia przez pozwanego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w O..

Prezes (...) decyzją z 6 października 2010 r., (...), na podstawie artykułu 13 ust. 7 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (tj. z 2005 r., nr 41, poz. 398 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania pozwanego od wskazanej decyzji z 13 sierpnia 2010 r., utrzymał ją w mocy.

Pozwany wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. od wskazanej decyzji Prezesa (...) z 6 października 2010 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 12 lipca 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 180/11, oddalił skargę P. O. na powołaną decyzję.

Ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej pozwanego od wskazanego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., wyrokiem z 13 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 387/12, uchylił zaskarżony wyrok i wskazane decyzję Prezesa (...) z 6 października 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Oddziału (...) (...) w O. z 11 sierpnia 2010 r.

(dowód: wyrok NSA z uzasadnieniem k. 84 - 89)

Sąd zważył, co następuje:

Pozwanemu jako żołnierzowi zawodowemu przysługiwało prawo do kwatery zastępczej przyznane mu decyzję administracyjną Dyrektora Oddziału Terenowego (...) w O. z 14 listopada 2001 r. W tej sytuacji, wobec tego, iż pozwany został zwolniony z zawodowej służby wojskowej 31 stycznia 2002 r. wskutek ustalenia przez wojskowa komisję lekarską niezdolności do służby wojskowej bez nabycia prawa do emerytury wojskowej i wobec tego, że prawo do wojskowej renty inwalidzkiej przysługiwało pozwanemu w okresie od 1 lutego 2002 r. do 29 lutego 2004 r. i tylko w tym okresie był on uprawniony do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu, wszczęto przed 1 lipca 2010 r. postępowanie administracyjne, w wyniku którego Dyrektor Oddziału (...) (...) w O. decyzję z 11 sierpnia 2010 r. o obowiązku zwolnienia przez pozwanego przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Zastosowanie w tej sprawie miały zatem przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z 22 Stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 28, poz. 143). Zgodnie bowiem z artykułem 18 ust. 1 ustawy z 22 Stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 28, poz. 143), do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ostatecznymi decyzjami administracyjnymi lub zawarciem umowy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art 1 w brzmieniu dotychczasowym.

Niewątpliwie powołany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego uchylający wydane w postepowaniu administracyjnym wobec pozwanego decyzje i wyrok sądu administracyjnego jest prawomocny, niemniej – w ocenie Sądu – nie kończył on sprawy administracyjnej o nakazanie pozwanemu opróżnienia lokalu mieszkalnego stanowiącego kwaterę, która to sprawa została wszczęta wobec pozwanego przed 1 lipca 2010 r.

W piśmiennictwie prawniczym zwracano bowiem uwagę na to, że decyzja kasacyjna nie kończy sprawy, choć kończy postępowanie (zob. M. Jaśkowska, A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do Kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 2016, wyd. el., komentarz do art. 145, pkt 3; zob. też K. Sobieralski, Zagadnienie charakteru prawnego decyzji kasacyjne a możliwość wykorzystania instytucji wznowienia postępowania administracyjnego, Samorząd Terytorialny 2000, nr 3, S51 54, powołane w uzasadnieniu wyroku WSA w Poznaniu z 22.2.2018 r., sygn. akt II SAB/Po 2011/17).

Jak trafnie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z 22 lutego 2018 r., sygn. akt II SAB/Po 2011/17, ustawodawca w różnych regulacjach raz stanowi o „postępowaniach wszczętych i niezakończonych ostateczną decyzją”, a w innych o „sprawie zakończonej ostateczną decyzją”. Skoro więc w powołanym artykule 18 ust. 1 ustawy z 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 28, poz. 143) ustawodawca posłużył się pojęciem „spraw wszczętych i niezakończonych” przed dniem wejścia w życie tej ustawy, to upoważnia to do wyprowadzenia wniosku, że wskazany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wydany w sprawie pozwanego zakończył postępowanie, ale nie zakończył sprawy administracyjnej, a zatem o obowiązku opróżnienia zajmowanej kwatery zastępczej – w ocenie Sądu w tym składzie – powinien orzekać w drodze decyzji administracyjnej wydanej w postępowaniu administracyjnym Dyrektor Oddziału (...) (...) w O. w oparciu o przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2010 r.

W niniejszej sprawie zatem Sąd, w oparciu o złożony przez stronę powodową już po wydaniu w niniejszej sprawie wyroku zaocznego wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z uzasadnieniem, ostatecznie stwierdził, że droga sądowa przed sadem powszechnym nie jest dopuszczalna. Zgodnie zaś z art. 199 § 1 pkt 1 kpc, Sąd odrzuci pozew jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna.

W tym stanie rzeczy Sad – na podstawie art. 347 zd. 1 kpc, zgodnie z którym po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza – orzekł jak w sentencji wyroku.

SSR Paweł Juszczyszyn

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  Odpis wyroku z 5.3.2019 r. z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda;

3.  Przedłożyć za 14 dni lub z apelacją.

O., 27 marca 2019 r.