Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...) w W. Oddział (...) w O. – wniosła o nakazanie pozwanemu – A. P. – aby opróżnił, opuścił i wydał powódce lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w O., a nadto o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Powódka wniosła o orzeczenie, że pozwanemu przysługuje prawo do lokalu socjalnego i wezwanie do udziału w sprawie Gminy O. w charakterze interwenienta ubocznego.

W uzasadnieniu podała, że pozwany zajmuje w/w lokal bez tytułu prawnego. Lokal przydzielony został pozwanemu w 1991 r. jako lokal zamienny po zwolnieniu go z zawodowej służby wojskowej i przeniesieniu do rezerwy, bez nabycia uprawnień emerytalnych. Lokal zajmowany był przez pozwanego jego żonę i syna. Ostatecznie pozwany rozwiódł się i wyprowadził z spornego lokalu, by w końcu 17 listopada 2004 r. zrzec się prawa do zamieszkiwania w nim na rzecz byłej żony. Pozwany nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu od stycznia 2000 r. do listopada 2013 r., kiedy to ponownie zajął lokal doprowadzając do jego dalszego zadłużania. Powódka wskazała, że pozwany jest osobą względem której wydano orzeczenie o zaliczeniu do znacznego stopnia niepełnosprawności, co oznacza że przysługuje mu prawo do lokalu socjalnego.

Pozwany – A. P. – na posiedzeniu w dniu 29 października 2018 r. przyznał, że złożył oświadczenie o zrzeczeniu się prawa do spornego lokalu oraz że go nie zamieszkiwał przez ok. 10 lat. Wskazał, że chce spłacić zadłużenie i nadal mieszkać w lokalu powódki. Wyjaśnił, że ma troje dzieci, ale tyko z najstarszym synem utrzymuje kontakt. Nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu.

Interwenient uboczny po stronie powodowej – Gmina O. – w przypadku orzeczenia opróżnienia i opuszczenia lokalu mieszkalnego wniosła o nieprzyznawania pozwanemu prawa do lokalu socjalnego oraz zasądzenie kosztów interwencji ubocznej i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła, że do lokali będących w dyspozycji (...) nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 poz. 1610 z późn. zm.). Lokal zajmowany przez pozwanego nie wchodzi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, a Gmina nie ma obowiązku zapewniania takich lokali każdemu mieszkańcowi. Pozwany winien przede wszystkim swoim staraniem, ewentualnie staraniem osób mu najbliższych zabezpieczyć swoje podstawowe potrzeby mieszkaniowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie decyzji z 1991 r. pozwanemu przyznano zamienny lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w O.. Uprawnionymi do zamieszkiwania z pozwanym byli wówczas jego żona oraz troje dzieci.

(dowód: decyzja przydziału zamiennego lokalu mieszkalnego – k. 10)

Pozwany rozwiódł się z żoną i ostatecznie ok. roku 2003 wyprowadził się z wspólnie zajmowanego lokalu. W konsekwencji, na skutek decyzji z dnia 13 października 2003 r. wymeldowano go z pobytu stałego z w/w lokalu.

(dowód: decyzja Prezydenta Miasta O. z dnia 13 października 2003 r. – k. 11, wydruk danych z bazy PESEL – k. 12, dowód z zeznań pozwanego A. P. – k. 72, 73)

Pozwany 17 listopada 2004 r. złożył oświadczenie, w którym zrzekł się prawa do lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w O., na rzecz byłej małżonki i najmłodszego syna.

(okoliczności przyznane vide k. 72, 73)

W lokalu następnie zamieszkiwali kolejno była żona pozwanego wraz z synami, a następnie córka pozwanego wraz z mężem. Ostatecznie pozwany ponownie zajął sporny lokal w 2013 r.

(dowód: notatka służbowa – k. 13-14, oświadczenie – k. 42, dowód z zeznań pozwanego A. P. – k. 72, 73)

Pozwany po ponownym zajęciu lokalu nie uzyskał od powódki prawa do jego dysponowaniem. Powódka uzależniała zawarcie umowy najmu spornego lokalu od spłaty zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyjnych. Pozwany nie spłacił zadłużenia, nie uiszczał na bieżąco opłat eksploatacyjnych.

Lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w O. posiada zadłużenie, które na dzień 31 lipca 2018 r. wynosiło 46.699,05 zł.

(dowód: kartoteka lokalu – k. 15-34)

Pismem odebranym przez pozwanego w dniu 24 marca 2015 r. powódka bezskutecznie wzywała pozwanego do dobrowolnego opróżnienia i przekazania do dyspozycji powódki lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w O. w terminie 30 dni od daty doręczenia wezwania.

(dowód: wezwanie z z.p.o. – k. 35-38)

Pozwany A. P. nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna w Miejskim Urzędzie Pracy w O.. Wobec pozwanego wydano orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Pozwany nie pobiera renty i emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, od czerwca 2016 r. korzysta jednak ze świadczeń pomocy społecznej.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 39-40, pismo Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w O. – k. 56, pismo Miejskiego Urzędu Pracy w O. – k. 58, pismo Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. – k. 65-67, pismo ZUS – k. 68, dowód z zeznań pozwanego A. P. – k. 72, 73)

Pozwany utrzymuje się z zasiłku opiekuńczego w kwocie 150 zł i świadczeń pomocy społecznej w wysokości 450 zł miesięcznie. Nie ma prawa do zamieszkania w innym lokalu. Pozwany utrzymuje kontakt jedynie z jednym z synów, który zamieszkuje za granicą.

( dowód :z zeznań pozwanego A. P. – k. 72, 73)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w części dotyczącej orzeczenia eksmisji pozwanego zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonując rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana oraz nie budziła wątpliwości Sądu.

Za wiarygodny uznano również dowód z przesłuchania pozwanego A. P., gdyż złożone przez niego zeznania były spójne i logiczne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzony w sprawie, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały przekonująco.

W sprawie bezspornym było, że pozwany zajmuje lokal mieszkalny należący do powódki i nie partycypuje w kosztach jego utrzymania, co doprowadziło do powstania kilkudziesięciotysięcznego zadłużenia. Pozwany nie kwestionował również, że zajmuje w/w lokal bez tytułu prawnego.

Podstawę prawną żądania zgłoszonego pozwem stanowi przepis art. 29a ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U.2018.133 j.t.) w zw. z art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Powyższe roszczenie powstaje w razie bezprawnego pozbawienia właściciela (powódki) posiadania rzeczy pod warunkiem, że osobie, która włada tą rzeczą nie przysługuje skuteczne uprawnienie względem właściciela do władania rzeczą.

W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu fakt, że pozwanego nie wiąże z powódką żaden stosunek prawny, na podstawie którego byłby on uprawniony do władania lokalem. Pozwanemu od 1991 roku przysługiwało prawo do zajmowania lokalu na mocy wydanej wówczas decyzji przydziału zamiennego lokalu mieszkalnego, z którego to prawa pozwany korzystał do ok. roku 2003. Po tym czasie na skutek dobrowolnego opuszczenia lokalu i ostatecznie złożenia oświadczenia o zrzeczeniu się prawa do zajmowania lokalu na rzecz żony i syna, pozwany ów prawo utracił. W uznaniu Sądu zatem na skutek dobrowolnego oświadczenia woli pozwanego doszło do wygaśnięcia jego tytułu prawnego do spornego lokalu. Następnie po ponownym zajęciu lokalu przez pozwanego w roku 2013 nie doszło do nawiązania nowego stosunku prawnego pomiędzy powodem jako dysponentem lokalem, a pozwanym. Jak twierdzi sam pozwany starał się otrzymać ponownie przydział na zajęty lokal w Agencji, ale uzależniono ewentualną decyzję w tej kwestii od spłaty zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyjnych przez pozwanego. Pozwany zaległości nie spłacił. Co więcej pozwany nie płacił nawet bieżących opłat, a powód wzywał go do wydania lokalu, więc trudno uznać, że doszło do nawiązania stosunku umownego w sposób dorozumiały. Wreszcie powód wezwał go do dobrowolnego wydania lokalu w terminie 30 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

W tych warunkach żądanie nakazania opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu mieszkalnego przez pozwanego na rzecz powódki była jak najbardziej uzasadniona (jak w pkt. I wyroku).

Przechodząc dalej zastanowić się należało nad kwestią uprawnienia pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego.

Powód bowiem, z uwagi na wydane w stosunku do pozwanego orzeczenie o niepełnosprawności, wstrzymał się z wydaniem decyzji o opróżnieniu lokalu i zgodnie z treścią art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, skierował do tut. Sądu powództwo o opróżnienie lokalu mieszkalnego, orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego i o wezwanie do udziału w postępowaniu gminy.

W pierwszej kolejności należało uznać, że treść przywołanych przepisów, pozwala na ustalenie, że w okolicznościach niniejszej sprawy, droga sądowa jest dopuszczalna.

Interwenient uboczny wywodził, iż do lokali będących w dyspozycji (...) nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 poz. 1610 z późn. zm.). Swoje wnioski opierał przede wszystkim na literalnym brzmieniu przepisu art. 1a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2018.1234 j.t.).

Ze stanowiskiem interwenienta nie sposób się zgodzić. Wprawdzie w istocie w dniu 1 lipca 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203), która to wprowadziła do ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego art. 1a, wyłączający spod jej działania lokale będące w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, to jednak jednocześnie dokonała ona nowelizacji art. 45 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr, 41 poz. 398 ze zm.), która nie tylko wprost wytyczyła drogę sądową w sprawach o przymusowe wykwaterowanie m.in. małoletniego, czy osób z orzeczonym stopniem niepełnosprawności (ust. 3 pkt 2), ale także określiła zakres postępowania w takiej sprawie, nakazując dyrektorowi regionalnemu Agencji wystąpić do sądu z pozwem o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego, orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, o wezwanie do udziału w procesie gminy oraz określenie odszkodowania. W ten sposób ustawodawca zapewnił osobom eksmitowanym, wymagającym szczególnej ochrony, nie tylko gwarancje wynikające z drogi procesu cywilnego, lecz także - przepis ten traktować bowiem należy jako odesłanie - uprawnienie do uzyskania lokalu socjalnego, do którego stosować należy reguły przewidziane w ustawie o ochronie praw lokatorów, który to lokal obowiązana jest dostarczyć gmina. Ten obowiązek gminy należy do jej zadań własnych związanych z zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnoty m.in. poprzez gminne budownictwo mieszkaniowe (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr, 142 poz. 1591 ze zm.).

Ta szczególna regulacja, chociaż zasadniczo powtarza unormowanie art. 14 i 15 u.o.p.l., modyfikuje zarówno krąg uprawnionych do lokalu socjalnego, jak i przesłanki jego orzeczenia [nie przywołuje ogólnych podstaw (materialnych) prawa do lokalu socjalnego ani przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 14 ust. 4 in fine]. Wydaje się jednak, że art. 14 stosuje się także w postępowaniu z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, tym bardziej że zobowiązanym do dostarczenia lokalu socjalnego będzie właściwa gmina ( vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2008 r., IV CNP 47/08, LEX nr 590260).

W konsekwencji uznać należy, że art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej stanowi swoisty wyjątek od zasady wyrażonej w treści norm z art. 1a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym lokal socjalny może być orzeczony w orzeczeniu wydanym po przeprowadzeniu postępowania sądowego ( vide Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 30 stycznia 2012 r. (...) SA/Wa (...), LEX nr 1114050).

Powyższe ostatecznie potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 2010 r., III CZP 30/10, wedle której przepisy art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (jedn. tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398 ze zm.) oraz art. 14 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz.U. 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) stanowią podstawę prawną do nałożenia na gminę obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego osobie, której sąd nakazał opróżnienie lokalu mieszkalnego pozostającego w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że w art. 45 ust. 3 u.z.S.Z.R.P. odwołano się do pojęcia "lokalu socjalnego" przez nakazanie sądowi orzekającemu o opróżnieniu lokalu mieszkalnego, będącego w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, orzeczenie także o uprawnieniu pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego. Należy zatem uznać, że dyspozycja przytoczonej części końcowej przepisu art. 45 ust. 3 u.z.S.Z.R.P. jest wskazanym w art. 4 ust. 2 u.o.p.l. "wypadkiem przewidzianym w ustawie". Wnioskowanie takie jest uzasadnione, ponieważ powołany przepis ustawy o ochronie praw lokatorów wskazuje - przed ogólnym odwołaniem się do przepisów tej ustawy - kto i w jakich okolicznościach ma prawo oczekiwać przyznania prawa do lokalu socjalnego. Tego wnioskowania nie narusza art. 1a u.o.p.l., gdyż dotyczy lokali będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, a nie osób uprawnionych do lokali socjalnych, o których stanowi art. 45 ust. 3 in fine u.z.S.Z.R.P. (...)

Jeżeli jednak art. 45 ust. 3 u.z.S.Z.R.P. stanowi, że należy orzec o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, a jednocześnie przewiduje obowiązek wezwania gminy do udziału w sprawie, to tkwi w tym racjonalny cel, którym jest uzyskanie przez uprawnionego lokalu socjalnego. (...) Wezwanie gminy do udziału w sprawie ma na celu wykonanie przez nią obowiązku dostarczenia określonej osobie takiego lokalu. Potwierdzają to przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jedn. tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), a zwłaszcza art. 1 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 u.o.p.l., nakładający na gminę zadania własne związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych mieszkańców. Skoro zatem ustawodawca nie wskazał innego podmiotu jako wykonawcy uprawnienia mieszkańca opróżniającego dotychczas zajmowany lokal mieszkalny, to zapewnienie mu mieszkania w formie pomocy socjalnej, jeśli spełnia odpowiednie warunki prawne, należy bezpośrednio do zadań gminy. Obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego nie należy do Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, ponieważ w przeciwieństwie do przepisów, które nakładają taki obowiązek na gminę, czyniąc to bezpośrednio lub pośrednio, żaden przepis nie stanowi o takim obowiązku wobec innego podmiotu, w tym wobec Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. (...)

W sprawie ustalono, że pozwany dobrowolnie opuścił lokal przy ul. (...) ok. roku 2003, następnie zrzekł się praw do zamieszkiwania w nim na rzecz żony i syna. W rezultacie uznać trzeba, że od tego czasu nie przysługiwało mu żadne prawo do władania nieruchomością powódki i zamieszkując w niej ponownie w roku 2013 zajął ją samowolnie.

Przyjmując zatem, że do rozstrzygnięcia kwestii spełnienia przesłanek do uzyskania lokalu socjalnego należy stosować reguły przewidziane ustawą o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego zastanowić się należało, czy pozwanemu należy się lokal socjalny pomimo, że jest osobą niepełnosprawną dla której zarówno w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej przewidziano lokal socjalny, jak również w ustawie o ochronie praw lokatorów. W sytuacji jednak, gdy lokal powódki pozwany zajął samowolnie, bez tytułu prawnego. Art. 14 ust. 3 powołanej ustawy stanowi, że Sąd badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Jednocześnie jednak w myśl art. 17 ust. 1 u.o.p.l., przepisów art. 14 i 16 nie stosuje się, gdy powodem opróżnienia lokalu jest stosowanie przemocy w rodzinie lub wykraczanie w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, albo niewłaściwe zachowanie czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku albo gdy zajęcie lokalu nastąpiło bez tytułu prawnego. Inne rozumowanie doprowadziłoby do sytuacji, że osoba eksmitowana z lokalu należącego do (...) będąca np. niepełnosprawna zawsze miałaby prawo do lokalu socjalnego mimo, że np. posiadałaby własny lokal, który wynajmowałaby go na warunkach wolnorynkowych. Gmina, zaś byłaby zawsze zmuszona dostarczyć lokal socjalny przy eksmisji z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej dla kręgu osób wskazanych w art.45 ust.3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej, pomimo zajścia przesłanek wyłączających to prawo zgodnie z ustawą o ochronie praw lokatorów. Zwłaszcza, że skoro zobowiązanym do dostarczenia lokalu socjalnego będzie właściwa gmina to w ocenie Sadu powinno się stosować regulacje ustawy o ochronie prawa lokatorów w zakresie spełnienia przesłanek w kwestii przyznania lokalu socjalnego.

Wobec ustalenia, że pozwanemu w chwili jego ponownego objęcia w posiadanie nie przysługiwało żadne skuteczne prawo do władaniem lokalem opisanym pozwem, należało orzec że nie przysługuje mu również prawo do lokalu socjalnego. (pkt II wyroku)

Z uwagi na trudną sytuację materialną pozwanego, nie obciążono go kosztami procesu na rzecz powódki i interwenienta ubocznego. W piśmiennictwie, a także w judykaturze panuje bowiem zgodne przekonanie, iż art. 102 k.p.c. stwarza podstawę do nieobciążania strony przegrywającej proces kosztami tego procesu, zatem również kosztami zastępstwa procesowego, a nie zaś wyłącznie kosztami sądowymi. Przeciwny pogląd nie znajduje zatem żadnego uzasadnienia, zwłaszcza uwzględniwszy fakt, iż w sytuacji, gdy ustawodawca zamierza wyłączyć pewne koszty spod dyspozycji danego przepisu, to czyni to wyraźnie, tak jak w przypadku przepisu art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. W myśl art. 102 kpc. w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W/w przepis ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Nie konkretyzuje on pojęcia "wypadków szczególnie uzasadnionych", pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. orzeczenie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, niepubl. ). Do kręgu okoliczności, które Sąd powinien brać pod uwagę przy ocenie przesłanek z art. 102 k.p.c. należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i będące „na zewnątrz” procesu, a zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Rozstrzygnięcie o kosztach zgodnie z art. 102 k.p.c. nie wymaga wniosku „strony przegrywającej”. Zdaniem Sądu za nieobciążaniem pozwanego kosztami procesu przemawia zarówno trudno sytuacji materialna jak i zdrowotna pozwanego (pkt III wyroku).

/-/ SSR Justyna Smolińska

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu z pouczeniem o apelacji,

3)  z apelacją lub za 21 dni;

O., 7 listopada 2018 r.