Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2020 r. w sprawie I Ns 460/18 Sąd Rejonowy w Skierniewicach oddalił wniosek I. B. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie prawa własności nieruchomości gruntowej położonej w obrębie W. pod adresem O. K., W. 34, B. składającej się z działki o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 1500 m ² i z fragmentu działki o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 300 m ², dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), który nabyła wraz ojcem W. B. (1) i babcią Z. B. (1) oraz zasądził od I. B. na rzecz Skarbu Państwa – Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwa S. w M. kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(postanowienie k. 143)

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowane postanowienie, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji.

(uzasadnienie k. 178-188)

Apelację od postanowienia Sądu Rejonowego w Skierniewicach z dnia 26 lutego 2020 roku w sprawie I Ns 460/18 złożyła wnioskodawczyni podnosząc, iż przedmiotowa nieruchomość pozostaje w posiadaniu rodziny od 1967 roku, a do 2008 roku uczestnik postępowania nie wiedział, kto w niniejszej nieruchomości jest zameldowany. Nadto wskazała, iż jej babcia Z. B. (1) nie miała możliwości płacenia podatku od posiadanej nieruchomości w gminie, a przesyłane z Nadleśnictwa Lasów Państwowych dokumenty dotyczące czynszu opłacała ze strachu. Wnioskodawczyni podniosła, iż zarówno jej ojciec jak i ona, żyli w przekonaniu, iż posiadania nieruchomość stanowi ich własność.

W uzupełnieniu powyższej apelacji przedłożonej przez pełnomocnika wnioskodawczyni apelująca wskazała, iż zaskarża powyższe postanowienie w całości. Zaskarżonemu orzeczenie zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, które to naruszenie miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a.  art. 233 §1 k.p.c. poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny materiału dowodowego przedmiotowej sprawy, w sposób nieodpowiadający logiki, a także zawierający sprzeczności , tj.

⚫

pomimo prawidłowego ustalenia przez Sąd I instancji faktu, iż umowa z dnia 2 stycznia 1992 r., pod którą podpis Z. B. (1) został podrobiony i jednocześnie przyjęcie sprzecznych z tak ustalonym faktem wniosków, tj. że pomimo tego strony łączył stosunek najmu w konsekwencji dokonanie przez Sąd I instancji błędnego ustalenia faktu, iż świadczenia płacone przez Z. B. (1) na rzecz Lasów Państwowych stanowiły czynsz najmu, w sytuacji gdy:

- pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia umowy najmu, a więc dokonywane przez nią płatności na rzecz Lasów Państwowych nie mogły stanowić czynszu najmu,

- a także, iż zawarte przez Z. B. (1) w późniejszym czasie aneksy nie mogły konwalidować braku wcześniejszego złożenia oświadczenia woli przez Z. B. (1), której podpis na umowie sfałszowano,

- Sąd nie ustalił z jakiego tytułu należności na rzecz Lasów Państwowych wpłacała Z. B. (1) w świetle wyżej wskazanych faktów,

- a także błędnie ustalił, iż wnioskodawczyni wraz z poprzednikami prawnymi nie zachowywali jak właściciele nieruchomości,

co doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż Z. B. (1) nigdy nie była posiadaczem samoistnym, co powoduje, iż błędnie nie doliczono tego okresu do czasu posiadania wnioskodawczyni;

⚫

dokonanie przez Sąd I instancji odmowy dania wiary zeznaniom świadków I. W., M. D., A. K., I. J., K. O. i D. B. oraz dowodowi z przesłuchania W. B. (1) i błędne ustalenie, że W. B. (1) począwszy od lat 60 tych nie mieszkała nieprzerwanie w osadzie K., w sytuacji, gdy:

- Sąd I instancji prawidłowo ustalił na podstawie tych dowodów, iż w budynku leśniczówki zamieszkiwali od 1966 r. wraz z synem W. B. (1), aż do śmierci nieprzerwanie Z. i W. B. (2),

- W. B. (1) opiekował się schorowaną Z. B. (1), co wymagało jego stałej obecności na nieruchomości,

co potwierdzają zeznania w/w świadków, które są spójne, logiczne i korespondują z wyjaśnieniami wnioskodawczyni i uczestnika, a Sąd I instancji w żaden sposób nie wyjaśnił dlaczego dowodom tym odmówił wiary,

co doprowadziło do błędnego ustalenia, iż W. B. (1) nie posiadaczem samoistnym od 1966 r., co powoduje, iż błędnie nie doliczono tego okresu do czasu posiadania wnioskodawczyni;

⚫

nieustalenie i niewzięcie pod uwagę przez Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego faktu opłacania przez poprzedników wnioskodawczyni podatku od nieruchomości, co świadczy o samoistnym charakterze posiadania nieruchomości;

⚫

brak dokonania oceny dowodu z zeznań świadka J. M. podczas rozprawy z dnia 9 lipca 2019 r., przez co motywy rozstrzygnięcia oparte są na niepełnym materiale dowodowym zebranym w sprawie, w sytuacji gdy zeznania te korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków i potwierdzały posiadanie samoistne;

⚫

pominięcie nakładów poczynionych przez wnioskodawczynię na remonty w tym, remont dachu;

⚫

w zw. z art. 365 § 1 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie na gruncie niniejszej sprawy i uznanie rozszerzonej prawomocności orzeczenia podjętego postępowaniu toczącym się przed Sądem Rejonowym w Skierniewicach o sygnaturze akt I Ns 334/08 także w zakresie ustaleń faktycznych, w sytuacji, gdy postanowienie to wiązało Sąd Rejonowy jedynie w zakresie rozstrzygnięcia i zobowiązany był on do ustalenia faktów we własnym zakresie, co skutkowało tym, że Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę błędnie przyjął, iż w przypadku W. B. termin zasiedzenia mógł rozpocząć swój bieg po dacie śmierci jego matki;

⚫

nieustalenie przez Sąd I instancji, czy w ramach złożonej przez Lasy Państwowe propozycji sprzedaży na warunkach preferencyjnych doszło do nabycia przez Z. B. własności przedmiotowej nieruchomości oraz czy wpłacone przez nią należności do Lasów Państwowych stanowiły cenę oraz czy była ona uiszczona w całości lub też w części i czy wystąpiła ewentualna nadwyżka, która została ona zwrócona;

b.  art. 98 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku wydania niewłaściwego orzeczenia co do meritum sprawy tj. naruszenie i zasądzenie kosztów od wnioskodawczyni, w sytuacji gdy przy prawidłowym rozstrzygnięciu koszty powinny być zasądzone od Skarbu Państwa “ Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwa S. w M. na rzecz wnioskodawczyni;

c.  nierozstrzygnięcie przez Sąd I instancji wniosku wnioskodawczyni złożonego na rozprawie w dniu 15 maja 2019 r. o zastaw na nieruchomości z tytułu nakładów poczynionych na nieruchomość;

oraz zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego:

a.  art. 172 kodeksu cywilnego poprzez jego błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie w niniejszej sprawie i uznanie, że nie doszło do upływu czasu stwierdzenia nabycia nieruchomości przez zasiedzenie, podczas gdy z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że samo posiadania nieruchomości będącej przedmiotem wniosku przez Z. B. (1) wystarczyło do przeniesienia własności nieruchomości przez jej zasiedzenie, co w efekcie doprowadziło do oddalenia wniosku;

b.  art. 176 kodeksu cywilnego jego błędną wykładnię zastosowanie w niniejszej sprawie i niezaliczenie przez Sąd I instancji samoistnego posiadania nieruchomości Z. B. (1) i W. B. (1), stosownie do żądania wnioskodawczyni, co w efekcie doprowadziło do oddalenia wniosku;

c.  niezastosowanie przedmiotowej regulacji, w sytuacji, gdy wnioskodawczyni i jej poprzednicy działali w przekonaniu o własności przedmiotowej nieruchomości i nie były to osoby biegłe w terminologii prawnej i działali w zaufaniu do Skarbu Państwa, który wykorzystując swoją silniejszą pozycję mimo braku wykonywania czynności władczych nad nieruchomością podejmował działania mające na celu pozbawienie ich przysługującego im prawa nabycia własności przez zasiedzenie.

W związku z powyższym wniosła:

1.  o zmianę postanowienia Sądu Rejonowego w Skierniewicach w przedmiocie oddalenia wniosku o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie nieruchomości gruntowych położonych w obrębie W. pod adresem O. K., W. 34, (...)-(...) B. przez stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie przez wnioskodawczynię, z uwzględnieniem okresu zasiadywania poprzedników, tj. Z. B. (1) i W. B. (1) zgodnie ze złożonym wnioskiem,

a w przypadku nieuwzględnienia powyższego:

2.  o uchylenie w całości postanowienia Sądu Rejonowego w Skierniewicach w przedmiocie oddalenia wniosku o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie nieruchomości gruntowych położonych w obrębie W. pod adresem O. K. W. 34, (...)-(...) B. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

3.  rozpoznanie sprawy na rozprawie,

4.  zasądzenie na rzecz pełnomocnika wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego tytułem udzielonej pomocy prawnej oświadczając, że koszty te nie zostały uiszczone ani w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje.

Zasadniczo apelacja sprowadza się do tego, iż apelująca uważa, iż zarówno jej babcia Z. B. (1), jak i ojciec W. B. (1), po śmierci dziadka W. B. (3), który jako leśniczy posiadał prawo do bezpłatnego zamieszkiwania w leśniczówce, zaczęli władać objętą wnioskiem nieruchomością jak właściciele zarówno w sensie fizycznym (element corpus possessionis) jak i psychicznym (element animus rem sibi habendi), a za powyższym ma przemawiać nie zawarcie przez Z. B. (1) umowy najmu w 1992 roku (jej podpis został sfałszowany), stałe zamieszkiwanie na nieruchomości W. B. (1), uiszczanie podatku od nieruchomości, czy też dokonanie nakładów na remont dachu posiadanej leśniczówki w 2008 roku. Skarżąca jednakże nie dostrzega, iż nie podważane przez nią dowody w postaci podpisywanych przez jej babcię Z. B. (1) przez okres kilkunastu lat aneksów do umowy najmu (aż do maja 2006 roku), uiszczanie opłat czynszowych Nadleśnictwu S. przez cały okres zamieszkiwania na nieruchomości przez Z. B. (1) jednoznacznie wskazują, iż nie miała ona zamiaru władania nieruchomością jak właściciel. Z kolei podejmowane przez nią czynności zmierzające do utrzymania posiadanej nieruchomości - budynku leśniczówki w stanie pozwalającym na zamieszkiwanie na niej tj. złożenie w 2005 roku wniosku o remont dachu do Nadleśnictwa S., wskazują, iż to we władaniu Z. B. (1), a nie jej syna W. B. (1), pozostawała leśniczówka, a W. B. (1) jedynie z niej korzystał, co słusznie pozwalało przypisać mu przez Sąd Rejonowy jedynie status dzierżyciela. W tej sytuacji wyjaśnienie, czy umowa najmu została zawarta w 1992 roku, czy też nie, czy W. B. (1) wyprowadził się do S., czy też mieszkał wraz ze swoją matką aż do jej śmierci, a w S. jedynie „pomieszkiwał” u małżonki, nie mogłyby prowadzić do konstatacji, iż wyżej wymienieni od 1985 roku byli samoistnymi posiadaczami leśniczówki położonej w O. K.. Tak więc ewentualne naruszenia procesowe Sądu I instancji w tym zakresie i tak nie miałoby znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powyższe odnosi się też ustaleń związanych z nakładami poniesionymi na remont dachu, czy uiszczaniem podatku od nieruchomości, od których to zdarzeń nie upłynął okres przewidziany do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy nie dostrzegł, aby Sąd I instancji uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów uregulowanej art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten wyznacza ramy dla sądu w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodów, która winna być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważania całego zebranego materiału dowodowego, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (zob. postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753; wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925 – komentarz do art. 233 k.p.c., teza 10, dr hab. H. Doleckiego, wyd. Lex 2013). Nie czyni natomiast zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2008 r. VI ACa 306/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r. I ACa 180/08, OSA 2009/6/55, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX 56906; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, nie publik., LEX 52753; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, nie publik., LEX 53136).

W przedmiotowej sprawie skarżąca w podniesionym w apelacji zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. niewątpliwie forsowała właśnie przeciwstawną do przyjętej przez Sąd Rejonowy wizję stanu faktycznego, na co Sąd Okręgowy zwrócił uwagę już wyżej, jednakże zgromadzone w sprawie dowody uprawniały w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego do przyjęcia, iż ani Z. B. (1) ani W. B. (1) nie zamierzali przez 2008 rokiem władać sporną nieruchomością jak właściciele. Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, iż Z. B. (1) dokonując płatności na rzecz Lasów Państwowych postrzegała je jako czynsz z tytułu zawartej umowy najmu, gdyż poprzez swoje zachowanie tj. podpisywanie umów aneksujących umowę najmu czy też traktowanie Lasów Państwowych jako właściciela nieruchomości w pismach o remont dachu czy o wykup nieruchomości, potwierdzała właśnie taką konstatację.

Także konstatacja Sądu I instancji o stałym miejscu zamieszkania W. B. (1) w S. jest prawidłowa skoro nie ulega wątpliwości, iż zakupił tam nieruchomości i tam jego córka uczęszczała do szkoły, o czym zeznała zresztą świadek I. J.. Należy przy tym zauważyć, iż także W. B. (1) nie był konsekwentny odnośnie miejsca swojego zamieszkiwania w O. K. wskazując w swoich zeznaniach, iż „pomieszkiwał” u żony w S.. Żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów, także z w/w świadków, nie wskazywał jednoznacznie, iż W. B. (1) mieszkał ze swoją matką – świadkowie wskazywali, iż jedynie widywali tam uczestnika, co nie może budzić wątpliwości, jeśli pomagał on w prowadzeniu gospodarstwa matce przejmując stopniowo większość obowiązków z uwagi na pogarszający się stan zdrowia matki. Należy jednak zwrócić uwagę, iż żaden ze świadków definitywnie i jednoznacznie nie wskazał, iż W. B. (1) mieszkał w leśniczówce przez cały czas do śmierci Z. B. (1) – świadkowie I. J. i M. D. odwoływały się do pozyskanej wiedzy, a nie własnych spostrzeżeń używając zwrotów „z tego co mi wiadomo”, „z tego co wiem”, D. B. wskazała, iż „raczej” nie miał przerw w zamieszkiwaniu w leśniczówce, a A. K. wskazała jedynie, iż często go tam widywała. Brak stanowczości w zeznaniach świadków, którzy są rodziną uczestnika i powinni mieć najpełniejszą wiedzę w tym zakresie, a także brak ich wiedzy o ewentualnym konflikcie pomiędzy W. B. (1) i jego żoną po 1982 roku, który miał być przyczyną pozostania z matką w O. K. oraz brak stanowczości w zeznaniach samego uczestnika co do miejsca jego zamieszkania uzasadniał zajętą przez Sąd I instancji ocenę dowodów z zeznań w/w świadków.

Pozostałe zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. są bezzasadne w stopniu oczywistym – w dokonanych ustaleniach Sąd I instancji nie pominął ustaleń dotyczących nakładów poniesionych przez wnioskodawczynię na leśniczówkę, natomiast konieczność dokonania ustaleń odnośnie uiszczania podatku od nieruchomości dopiero od 2008 roku w kontekście poczynionych ustaleń o charakterze wcześniejszego posiadania nieruchomości niewątpliwie była zbędna dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Wbrew twierdzeniom skarżącej zeznania J. M. nie korelowały z zeznaniami świadków, którym Sąd nie dał wiary, gdyż świadek ten nie posiadał jakiejkolwiek wiedzy co do zamieszkiwania w O. K. po 1971 roku, gdyż się stamtąd we wskazanym roku wyprowadził.

Także brak ustaleń Sądu I instancji odnośnie możliwego nabycia nieruchomości na preferencyjnych warunkach nie może naruszać art. 233 § 1 k.p.c., gdyż nie jest w żaden sposób związany z oceną dowodów. Ustalenia dotyczące stanu prawnego nieruchomości zostały przez Sąd I instancji prawidłowo poczynione w oparciu o treść księgi wieczystej (...).

Za zasadny, lecz nie mający żadnego wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy, należało natomiast uznać zarzut naruszenia art. 365 § 2 k.p.c. Rację ma skarżąca, iż Sąd Rejonowy rozstrzygający przedmiotową sprawę nie jest związany motywami rozstrzygnięcia sprawy prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Skierniewicach o sygn. akt I Ns 334/08. Stan związania orzeczeniami wydanymi w innych sprawach odnosi się wyłącznie do sentencji orzeczenia, a nie jego motywów (wyrok SN z 26 kwietnia 2019 roku w sprawie V CSK 80/18, Lex nr 2650726). Na gruncie spraw rozpoznawanych w postępowaniu procesowym dominuje pogląd, że to sentencja orzeczenia determinuje jego moc wiążącą. Posiłkowanie się treścią uzasadnienia orzeczenia, a w jego braku - treścią roszczenia procesowego odtworzoną na podstawie materiału sprawy, ma na celu jedynie dookreślenie przedmiotu rozstrzygnięcia. Przedmiotem prawomocności materialnej jest ostateczny rezultat rozstrzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego doprowadziły, wobec czego wyrok wiąże jedynie co do przysługiwania powodowi konkretnego roszczenia, a nie co do oceny relacji prawnej, z której miałoby wynikać to roszczenie. W związku z tym ustalenia faktyczne i ocena prawna przyjęte w jednej sprawie nie są wiążące dla sądu rozpoznającego inną, późniejszą sprawę. Wynikająca z art. 13 § 2 k.p.c. dyrektywa odpowiedniego stosowania unormowań dotyczących procesu do innych rodzajów postępowań nakazuje dostosowanie przedstawionego wyżej stanowiska o zakresie mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia do specyfiki postępowań nieprocesowych. W razie prawomocnego oddalenia wniosku o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości sąd w kolejnym postępowaniu o stwierdzenie zasiedzenia tej samej nieruchomości nie jest więc związany poczynionymi w pierwszej sprawie ustaleniami faktycznymi i oceną prawną tych ustaleń, w tym przypisaniem określonym podmiotom statusu posiadaczy zależnych nieruchomości (postanowienie SN z 21 lipca 2021 roku w sprawie III CSKP 103/21, publ. OSNC 2022/1/11). Powyższe oznacza więc, iż Sąd I instancji konstatując o związaniu motywami rozstrzygnięcia postanowienia Sądu Rejonowego w Skierniewicach z dnia 31 maja 2010 roku ze sprawy I Ns 334/08 odnośnie dzierżenia przez uczestnika W. B. (1) spornej nieruchomości nie pozostawał w prawie, jednakże należy zauważyć iż w zakresie ustaleń faktycznych, poza przywołaniem treści rozstrzygnięcia wskazanego orzeczenia i jego motywów Sąd I instancji poczynił równolegle własne ustalenia oparte na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, co skutkowało tym, iż podniesiony zarzut nie mógł mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Żadnego wpływu na zaskarżone rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie nie miało też nie zajęcie przez Sąd I instancji stanowiska w przedmiocie wniosku o zastaw na nieruchomości z tytułu nakładów poczynionych na nieruchomości, które nie może być rozpoznawane w przedmiotowej sprawie z uwagi na inny tryb, choć niewątpliwie Sąd I instancji winien pouczyć wnioskodawczynię występującą wówczas bez profesjonalnego pełnomocnika o stosownym trybie postępowania w przedmiocie zgłoszenia takiego wniosku.

W konsekwencji powyższych rozważań nie mogły skutkować zmianą zaskarżonego postanowienia zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 172 k.c., art. 176 k.c. i art. 5 k.c.

Wbrew wywodom apelacji przeprowadzone w sprawie dowody dawały pełne podstawy do przyjęcia, że Z. B. (1) i W. B. (1) nie byli samoistnymi posiadaczami leśniczówki położonej w O. K. do roku 2008. Sąd Rejonowy dokonał prawdziwej wykładni przepisu art. 172 i 176 k.c. i subsumcji ustalonego stanu faktycznego do przywołanej normy prawnej, a wnioskodawczyni I. B. nie mogła doliczyć do czasu, przez który sam posiadała sporną nieruchomość, czas posiadania swoich poprzedników, gdyż było ono zależne. Tym samym prawidłowo Sąd I instancji oddalił wniosek uznając, iż nie upłynął okres niezbędny do nabycia prawa własności spornej nieruchomości przez zasiedzenie przez wnioskodawczynię w oparciu o art. 172 k.c.

W przedmiotowej Sąd I instancji nie mógł też naruszyć art. 5 k.c. Powyższy przepis odnosi się bowiem do oceny stosowania prawa podmiotowego, jego nadużycia, a nie do ustalenia istniejącego stanu prawnego. Stwierdzenie przez sąd nabycia prawa własności w drodze zasiedzenia ma charakter deklaratywny, gdyż nabycie to następuje w sposób pierwotny, z mocy prawa, nawet bez woli i wiedzy posiadacza doprowadzenia do takiego skutku oraz bez konieczności podejmowania przez niego jakichkolwiek czynności. Powyższe odnosi się również do sytuacji, gdy z uwagi na brak przesłanek do stwierdzenia zasiedzenia wniosek ów należy oddalić. Przepisy regulujące zasiedzenie mają bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący. Art. 5 k.c. nie stanowi podstawy do stwierdzenia nabycia prawa własności, a jedynie umożliwia ocenę stosowania już przysługujących praw podmiotowych.

Z tych też względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w 13 § 2 k.p.c.

Na podstawie § 11 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 6 i § 16 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1714 z późn. zm.), uwzględniając kwotę należnego podatku od towarów i usług zgodnie z § 4 ust. 3 Sąd Okręgowy przyznał pełnomocnikowi z urzędu kwotę 1660,50 zł tytułem wynagrodzenia mając na względzie, iż reprezentował on wnioskodawczynię wyłącznie w postępowaniu apelacyjnym.

Pomimo występującej w sprawie oczywistej sprzeczności interesów uzasadniającej zastosowanie art. 520 § 2 k.p.c. jaka występuje w sprawie o stwierdzenie nabycia prawa własności przez zasiedzenie Sąd Okręgowy odstąpił od obciążenia wnioskodawczyni kosztami postępowania odwoławczego na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2021 roku, poz. 2257 t. jedn.) mając na względzie sytuację materialną wnioskodawczyni i charakter sprawy, w szczególności związek emocjonalny wnioskodawczyni z nieruchomością związaną praktycznie przez całe jej życie z jej rodziną, poczucie, iż winna ona stanowić jej własność motywujący ją do działania w przedmiotowej sprawie.