Pełny tekst orzeczenia

(dowód: przesłuchanie przedstawicielki ustawowej powoda – A. S. - protokół k. 242 - 00:13:43 - 01:01:49; odpis zupełny aktu urodzenia powoda - k. 6; faktura VAT - k. 9 - 13, 29 - 34, 135 - 138, 173 - 178; historia rachunku bankowego - k. 14 - 18; zaświadczenie - k. 47, 186, 230 - 231; wymiar opłat za mieszkanie - k. 28; umowa o kredyt mieszkaniowy - k. 154 - 157; rozliczenie dochodu - k. 219)

Pozwany W. K. ma 29 lat, zaś z zawodu jest informatykiem. Pracuje w (...) w B. za wynagrodzeniem 6.181,73 zł brutto [4.489,30 zł netto] miesięcznie. W 2019 r. osiągnął dochód w kwocie 43.633,17 zł, w 2020 r. - 55.720,35 zł, w 2021 r. - 69.854,23 zł Nie ma innych dochodów. Zamieszkuje w mieszkaniu w B., które zostało zakupione za kredyt hipoteczny w kwocie 155.693,10 zł. Okres spłaty wynosi 240 miesięcy. Został zaciągnięty przez 3 osoby. Obecnie rata kredytu wynosi 1.400 zł miesięcznie. Koszty eksploatacyjne mieszkania to czynsz 500 zł i media około 200 zł [ internet, tv, telefon ] miesięcznie. W skali miesiąca na zaspokojenie swych potrzeb pozwany wydatkuje kwoty w zakresie: wyżywienia - 1.500 zł, ubrania - 200 zł, środków higienicznych - 100 zł, lekarstw - 200 zł.

W maju 2022 r. kupił samochód marki „A. (...)” - rok produkcji 2010 r. za kwotę 31.000 zł. Posiada jeszcze samochód marki (...) - rok produkcji 2005 r., o wartości 15.000 zł, który został wystawiony na sprzedaż. Na zakup paliwa w skali miesiąca przeznacza kwotę 500 zł. W 2011 r. miał wypadek samochodowy. Przechodził rehabilitację. Aktualnie uczęszcza do psychologa w związku z bólami somatycznymi. Płaci 200 zł za godzinę. Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, bądź orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy.

Pozwany tytułem alimentów na rzecz syna przekazywał kwotę 200 zł poczynając od listopada 2019 r. do czasu wydania postanowienia - zabezpieczającego. Poświęca synowi czas i uwagę. Jest emocjonalnie związany z dzieckiem i zorientowany w jego potrzebach. Aktualnie utrzymuje kontakt z synem w każdy poniedziałek i środę oraz każdy weekend miesiąca. Był z nim na wakacjach w 2021 r. przez 4 dni. W jego mieszkaniu jest pokój dostosowany do potrzeb dziecka. Kupił rowerek dla syna na urodziny za kwotę 600 zł. Średnio miesięcznie na syna wydatkuje kwotę w granicach 500 - 800 zł, prócz alimentów.

(dowód: przesłuchanie pozwanego W. K. - protokół k. 242 - 01:01:50 - 01:45:11; wydruk wiadomości tekstowych - k. 62 - 77, 212 - 215; karta informacyjna - k. 78, 79; informacja dla lekarza kierującego - k. 80; zaświadczenie - k. 81, 113, 114, 192, 206; potwierdzenie dokonania przelewu - k. 82, 83, 100; faktura VAT - k. 101, 103 - 111, 209 - 211; wymiar opłat za mieszkanie - k. 112; wynik badania - k. 115, 116, 117, 118, 191, 237; rachunek - k. 102; historia rachunku bankowego - k. 119 - 125; skierowanie - k. 190; rozliczenie wynagrodzenia - k. 193, 207, 234; rozliczenie dochodu - k. 194 - 199, 235 - 235; umowa o pracę - k. 94 - 96, 208; umowa kredytu mieszkaniowego - k. 97 - 99; akta tut. Sądu o sygn. III Nsm 242/20 – w załączeniu)

W oparciu o ustalony stan faktyczny Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić tak jak w orzeczeniu, a w pozostałym zakresie oddalić, zaś postępowanie o alimenty wsteczne podlegało umorzeniu.

Małoletni powód F. K. oparł swe roszczenie w zakresie żądania alimentów w przepisie art. 133 k.r.o., który stanowi, iż rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 135 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Usprawiedliwione potrzeby dziecka powinny być zaspokojone w takim zakresie w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Jego wykonanie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie dziecka.

Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumie się przede wszystkim jego potrzeby bieżące. Przez potrzeby w zakresie utrzymania rozumie się zwłaszcza potrzeby materialne uprawnionego, tj. potrzeby w zakresie wyżywienia, ubrania, mieszkania. Do potrzeb w zakresie utrzymania zalicza się jednak nie tylko potrzeby materialne, ale również potrzeby niematerialne człowieka. Sąd Najwyższy zauważył, iż potrzeby te są zróżnicowane i kształtują się w zależności od indywidualnych cech uprawnionego, tj. od wieku, stanu zdrowia, zawodu, pozycji społecznej itd. (uzasadnienie tezy III uchwały SN z dnia 16 grudnia 1987 r.).

Tym samym, rozpoznając niniejszą sprawę Sąd nie badał, czy, ale jedynie w jakiej wysokości pozwany winien partycypować w kosztach utrzymania syna. Co istotne sam pozwany nie kwestionował swojego obowiązku alimentacyjnego względem małoletniego powoda, nie zgadzał się jedynie z wysokością żądania pozwu w tym zakresie.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż za zasadne uznać należy zasądzenie alimentów na rzecz małoletniego w kwocie 850 zł miesięcznie za okres od dnia 4 listopada 2020 r. W ocenie Sądu opartej na analizie zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz doświadczeniu życiowym koszty utrzymania małoletniego kształtowały się na poziomie wskazanym w trakcie przesłuchania przedstawicielki ustawowej. Małoletni jest w okresie wzrostu, aktualnie uczęszcza do przedszkola. Zdaniem Sądu możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego pozwalają na płacenie alimentów jak wyżej. Pozwany jest zatrudniony w (...) w B. za wynagrodzeniem 6.181,73 zł brutto [4.489,30 zł netto] miesięcznie. O dobrej sytuacji materialnej pozwanego świadczy fakt, iż w maju 2022 r. kupił samochód marki „A. (...)” - rok produkcji 2010 r. za kwotę 31.000 zł, zaś drugi samochód wystawił na sprzedaż. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, iż pozwany utrzymuje dziecko w trakcie realizacji kontaktów.

W tym zakresie należy wskazać, iż górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.), choćby nawet nie zostały w tych granicach pokryte wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, iż matka małoletniego powoda pracuje w firmie (...) w B. i osiąga wynagrodzenie w wysokości 8.408,45 zł brutto (6.044,25 zł netto) miesięcznie , a zatem ma możliwość uczestniczenia również w pokrywaniu kosztów utrzymania syna.

Wobec powyższego orzeczono w pkt. I wyroku. Sąd zasądził alimenty poczynając od dnia 04.11.2020 r., tj. od dnia wniesienia pozwu oraz biorąc pod uwagę wszystkie omówione wyżej okoliczności oddalił powództwo o alimenty w pozostałej części jako nieuzasadnione i nadmiernie wygórowane.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Skutkiem nie przestrzegania przez strony zasad art. 3 k.p.c., art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., jest to, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności, na tej stronie spoczywał. Poszukiwanie za stronę przez Sąd z urzędu okoliczności przemawiających za jej stanowiskiem, w istocie stanowi wyręczenie jej w obowiązkach procesowych, przez co Sąd naraża się na uzasadniony zarzut nierównego traktowania stron procesu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.03.2010 r., sygn, akt II UK 286/09, lex 602705).

Podstawę prawną orzeczenia zawartego w pkt. II wyroku stanowi przepis art. 355 § 1 k.p.c. , który stanowi, iż Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Skoro zatem strona powodowa cofnęła powództwo o zaległe alimenty, zaś pozwany temu się nie sprzeciwiał, należało w tym zakresie postępowanie umorzyć.

Powołany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione dokumenty, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności pomimo tego, iż część z nich zostały przedstawione w formie kserokopii. Sąd nie miał jednak wątpliwości co do wartości dowodowej tych materiałów jak również strony nie kwestionowały prawdziwości informacji zawartych w tych dokumentach. Ustalenia faktyczne Sąd oparł również na zeznaniach złożonych przez przedstawicielkę ustawową małoletniego powoda oraz pozwanego. W przeważającej mierze ich zeznania uznać należy za wiarygodne, spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz logiczne. Sąd nie przeprowadził dowodu z paragonów fiskalnych, gdyż są one nieprzydatne do wykazania tez dowodowych, albowiem nie identyfikują one osoby dokonującej transakcji.

Orzeczenie o kosztach procesu, zawarte w pkt. III wyroku, zostało oparte na treści art. 100 k.c., stanowiącym, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Jednocześnie kosztami postępowania obciążono pozwanego w zakresie w jakim przegrał on sprawę i nakazano pobrać od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 637,50 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej.

Orzeczenie zawarte w pkt. V wyroku znajduje swoje uzasadnienie w art. 333 k.p.c.