Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, X Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Radosław Ochał

Protokolant: Dorota Paś

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2022 r. w S.

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej we W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w S.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w S. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej we W. kwotę 7.409,15 (siedem tysięcy czterysta dziewięć 15/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi dnia 15 lutego 2019 r. do dnia zapłaty.

II. Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III. Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.774,62 (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt cztery 62/100) złotych tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka akcyjna we W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej w S. kwoty 11.702,83 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 24 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 25 listopada 2015 r. strony zawarły umowę leasingu nr (...). Na jej podstawie powódka zobowiązała się nabyć i przekazać pozwanej na czas trwania umowy ustalony umownie przedmiot leasingu tj. samochód m-ki P. (...). Z kolei pozwana zobowiązała się do zapłaty opłat leasingowych, zgodnie z harmonogramem będącym częścią umowy. Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy zaprzestając bieżącego regulowania opłat leasingowych, czego konsekwencją było skierowanie do niego wezwania do zapłaty. W treści wezwania wskazano na umowne konsekwencje braku płatności, w tym możliwość wypowiedzenia umowy. W związku z zakończeniem umowy ustalono saldo zaległości pozwanej jako sumę kwot należnych powódce z tytułu niezapłaconych należności zafakturowanych w kwocie 15.654,38 zł. Należność ta stała się wymagalna 24 grudnia 2018 r.

Sąd udzielił roszczeniom powódki ochrony prawnej w nakazie zapłaty wydanym w postepowaniu upominawczym. Nakaz ów został zaskarżony w całości przez pozwaną, która w sprzeciwie wniosła o oddalenie powództwa. Swój wniosek argumentowała tym, iż dokonała zapłaty wszystkich opłat leasingowych. Natomiast zakwestionowała wysokość opłat poleasingowych, które w jej ocenie zostały naliczone bezpodstawnie. Po zakończeniu umowy leasingu, w dniu 21 grudnia 2018 r. sporządzony został protokół zwrotu pojazdu. Z protokołu tego wynika, że w stwierdzono ponadnormatywne zużycie auta - tzw. nadprzebieg, ale nie stwierdzono żadnych widocznych uszkodzeń. Tymczasem w dniu 31 grudnia 2019 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 15.654,38 zł. W w/w fakturze wyszczególnione zostały takie pozycje jak „ponadnormatywne zużycie auta - uszkodzenie PL” (kwota 4.293,68 zł), „ponadnormatywne zużycie auta nadprzebieg leasing” (kwota 3.951,55 zł) oraz „ponadnormatywne zużycie auta - nadprzebieg serwis” (kwota 7.409,15 zł). Pomimo braku przedstawienia przez stronę powodową sposobu wyliczenia należności z tytułu nadprzebiegu, pozwana w dniu 1 kwietnia 2019 r. zapłaciła kwotę 3.951,55 zł, ponieważ przekroczenie limitu kilometrów zostało stwierdzone w protokole zwrotu pojazdu. Według pozwanej również w uzasadnieniu pozwu powódka nie wyjaśniła, na jakiej podstawie wystawiła fakturę VAT nr (...), z czego wynikają wymienione tam kwoty oraz w jaki sposób zostały obliczone. Zarówno w umowie leasingu, która łączyła strony, jak też w umowie serwisowej oraz ogólnych warunkach umowy serwisowej nie ma kwot wskazanych w w/w fakturze. Sama umowa serwisowa oraz jej ogólne warunki nie przewidują możliwości naliczenia jakichkolwiek dodatkowych opłat serwisowych ani jednostronnej zmiany obowiązujących opłat serwisowych po zakończeniu umowy stron. Tymczasem faktura VAT nr (...) została wystawiona w dniu 31 stycznia 2019 r., a więc już po zakończeniu umowy. Zgodnie z postanowieniami umowy (wraz z ogólnymi warunkami) w przypadku jakichkolwiek zdarzeń o charakterze nadzwyczajnym, tj. uszkodzenia samochodu, nadmiernego zużycia, wymiany podzespołów lub części, jego odbiór powinien nastąpić z udziałem rzeczoznawcy. W sytuacji, gdy leasingodawca nie uznał za stosowne zastosowania takiego trybu i podpisał protokół przekazania mu pojazdu, w którym nie odnotowano żadnych uszkodzeń, jest rzeczą oczywistą, że z chwilą tą na leasingodawcę przeszło ryzyko utraty bądź jego uszkodzenia. Tym samym w chwili obecnej nie istnieją żadne podstawy faktyczne i prawne, aby pozwana miała zostać obciążona jakimikolwiek zobowiązaniami wynikającymi z pozaumownych, jednostronnych i arbitralnych żądań leasingodawcy opartych na zarzucie nadmiernego zużycia przedmiotu leasingu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopada 2015 r. strony zawarły umowę leasingu nr (...). Na jej podstawie powódka jako leasingodawca zobowiązała się nabyć i przekazać pozwanej jako leasingobiorcy pojazd samochodowy m-ki P. (...) o nr VIN (...). Umowę zawarto na 35 miesięcy. Strony ustaliły, iż końcowa wartość ofertowa w/w pojazdu wynosi 44.308,94 zł netto. Wartość końcowa to 24.719,90 zł netto. Przebieg pojazdu po okresie leasingu nie przekroczy 100.000 km. Integralną częścią umowy będą jej ogólne warunki, które pozwanej doręczono przed zawarciem umowy i zostały przez nią zaakceptowane.

Jednocześnie strony zawarły na okres 36 miesięcy umowę serwisową o tym samym numerze. Na jej podstawie powódka zobowiązała się do świadczenia usług serwisowych w pojeździe stanowiącym przedmiot umowy leasingu. Zastrzeżono w niej, że i w tym przypadku maksymalny przebieg pojazdu w okresie obowiązywania umowy nie przekroczy 100.000 km.

Ogólne warunki umowy leasingu wymieniały jako jedną z opłat – opłatę z tytułu przekroczenia limity kilometrów. Przysługiwała ona leasingodawcy, gdy leasingobiorca po zakończeniu umowy nie zdecydował się na wykup pojazdu, a jednocześnie stwierdzono przekroczenie limitu przebiegu pojazdu. Naliczana była za każdy jeden kilometr nadprzebiegu. Jej wysokość określona została w Tabeli Opłat obowiązującej u powódki. Informację o obowiązującej tabeli leasingobiorca otrzymywał w chwili zawarcia umowy. Była też dostępna na stronie internetowej leasingodawcy.

Po zakończeniu umowy leasingobiorca zobowiązany był do zwrotu przedmiotu leasingu w miejscu wskazanym przez leasingodawcę celem protokolarnego odbioru. Sam przedmiot leasingu powinien znajdować się wówczas w stanie odpowiadającym normalnemu zużyciu. W przypadku stwierdzenia jego uszkodzenia, nadmiernego zużycia lub też nieuzgodnionej z leasingodawcą, albo niezgodnej z instrukcją wymiany podzespołów lub części, odbiór przedmiotu leasingu nastąpi z udziałem rzeczoznawcy. Wartość określonych w ten sposób szkód oraz koszty opinii rzeczoznawcy obciążać będą leasingobiorcę.

W przewodniku zwrotu pojazdu powódka wyszczególniła uszkodzenia, które akceptuje przy zwrocie i takie, które stanowią ponadnormatywne zużycie. M.in. za akceptowane powódka uznawała zarysowania lakieru możliwe do spolerowania, jak i te których nie można spolerować, ale nie są dłuższe niż 10 cm i nie głębsze niż powłoka lakiernicza. W przypadku elementów nielakierowanych akceptowane były każde rysy dające się spolerować. Za akceptowane uznawała też:

- drobne punktowe odpryski, w których nie nastąpiło uszkodzenie podkładu pod lakierem i są bez śladów korozji

- łagodne wgniecenia lub wybrzuszenia bez ostrych krawędzi i uszkodzeń podkładu pod lakierem o średnicy nie większej niż 5 cm.

Zgodnie z Tabelą Opat obowiązującą od 20 lutego 2017 r. opłata leasingowa z tytułu przekroczenia limitu kilometrów określonego umową wynosiła przy końcowej wartości przedmiotu leasingu od 30.001 zł netto do 60.000 zł netto wynosiła 10 groszy za każdy kilometr. Opłata serwisowa z tytułu przekroczenia limitu kilometrów określonego umową wynosiła przy końcowej wartości przedmiotu leasingu od 30.001 zł netto do 60.000 zł netto wynosiła 15 groszy za każdy kilometr. Dodatkowo, gdy przebieg przekraczał 20% limitu, stawka opłaty ulegała zwiększeniu o 50%.

Dowód:

- umowy k. 20-21, 22

- ogólne warunki umów k. 23-28

- Tabela Opłat k. 89

- protokół wydania k. 90

- przewodnik k. 93-100

Pojazd m-ki P. (...) został wydany pozwanej i był przez nią wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Po zakończeniu okresu leasingu pozwana nie skorzystała z możliwości wykupu pojazdu m-ki P. (...) i w dniu 21 grudnia 2018 r. zwróciła go pozwanej. Pojazd dostarczono na wskazany przez powódkę parking mieszczący się we W.. Pracownik odbierający pojazd w imieniu powódki dokonał jego oględzin. Sporządził też dokumentację fotograficzną. Nie stwierdził on widocznych uszkodzeń, w tym rys, wgnieceń, odprysków, pęknięć, rdzy, dużych uszkodzeń, złamań, śladów rozprucia i plam. Stwierdził jedynie, iż pojazd jest zabrudzony. Odnotował też przebieg pojazdu wynoszący 126.781 km. Znalazło to odzwierciedlenie w protokole zwrotu pojazdu. W formularzu protokołu zwrotu znajdował się zapis, że protokół nie stanowi podstawy oceny stanu technicznego oraz wyceny zużycia pojazdu. Ostateczna ocena nastąpi w terminie 14 dni od jego przekazania.

Dowód:

- protokół zwrotu k. 36

- zeznania T. K. k. 131

- zeznania T. J. k. 131

W sprawozdaniu dotyczącym stanu pojazdu m-ki P. (...) odnotowano w nim zużycie wytłumienia wycenione na 199,03 zł, pęknięcie szyby przedniej wycenione na 1.344,48 zł, rdzę na pokrywie przedniej wycenioną na 576,60 zł oraz wygięcie błotnika tylnego wycenione na 1.311,80 zł. Całość uszkodzeń wyceniono na 3.431,91 zł netto. Czynności sprawdzające miały miejsce 17 stycznia 2019 r. Samo sprawozdanie nie zostało opatrzone podpisem osoby je przeprowadzającej.

Dowód:

- sprawozdanie k. 29-33

W dniu 31 stycznia 2019 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę Vat nr (...) na łączną kwotę 15.654,28 zł z terminem płatności przypadającym na dzień 14 lutego 2019 r. Obejmowała ona trzy pozycje, mianowicie:

- „ponadnormatywne zużycie auta-uszkodzenie pl” – 4.293,68 zł brutto

- „ponadnormatywne zużycie auta-nadprzebieg leasing” – 3.951,55 zł brutto

- „ponadnormatywne zużycie auta-nadprzebieg serwis” – 7.409,15 zł brutto

Pozwana w dniu 1 kwietnia 2019 r. uiściła na rzez powódki kwotę 3.951,55 zł tytułem opłaty za nadprzebieg leasingu.

Dowód:

- faktura Vat k. 44

- wydruk potwierdzenia przelewu k. 65

Po doręczeniu w/w faktury pozwana w piśmie z dnia 27 marca 2019 r. wskazała, że pomimo braku przedstawienia sposobu wyliczenia należności z tytułu nadprzebiegu w fakturze VAT nr (...) pod pozycją „ponadnormatywne zużycie auta — nadprzebieg leasing” w kwocie brutto 3.951,55 zł, uznaje swoje zobowiązanie z tego tytułu. W pozostałym zakresie odmówiła zapłaty żądanych kwot jako nie znajdujących podstaw faktycznych ani prawnych. Podniosła, że w świetle postanowień łączącej strony umowy leasingu brak jest podstaw do obciążenia jej zarówno kosztami dodatkowego serwisu jak i ponadnormatywnego zużycia samochodu, jak i ponadnormatywnego jego zużycia. W przypadku jakichkolwiek zdarzeń o charakterze nadzwyczajnym, uszkodzenia samochodu, nadmiernego zużycia, wymiany podzespołów lub części, jego odbiór nastąpić powinien z udziałem rzeczoznawcy. W sytuacji, gdy powódka nie uznała za stosowne zastosowania takiego trybu i podpisała protokół przekazania pojazdu, w którym nie odnotowano żadnych uszkodzeń, to na nią przeszło ryzyko utraty, bądź jego uszkodzenia, a pozwana uzyskała swoiste „skwitowanie” umownego obowiązku przekazania samochodu w stanie odpowiadającym normalnemu zużyciu. Umowa łącząca strony umowa nie przewidywała pokrywania przez leasingobiorcę kosztów serwisu poleasingowego. Jego przeprowadzenie nie koresponduje z jakimkolwiek zapisem w protokole przekazania pojazdu. Chwila sporządzenia którego była ostatnim momentem, w którym istniała możliwość wykazania złego stanu technicznego samochodu przekraczającego zakres normalnego zużycia. Ponadto pomimo upływu kilku miesięcy od daty odbioru samochodu, pozwana nie przedstawiła żadnej ekspertyzy rzeczoznawcy wskazującej np. na fakt ponadnormatywnego zużycia pojazdu - niemożliwego do stwierdzenia podczas czynności odbiorowej.

Dowód:

- pismo z 27.03.19 r. k. 66-68

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów przedstawionych przez strony oraz zeznania świadków T. K. i T. J..

Strony wiązała umowa leasingu stypizowana w art. 709 ¹ – 709 ¹⁸ k.c. Została ona wykonana w całości w zakresie wydania przedmiotu leasinu, jak i opłacenia rat leasingowych. Sporem objęte były roszczenia powódki wynikające z nadmiernego zużycia przedmiotu leasingu.

Zgodnie z treścią art. 709 ¹⁷ k.c. do odpowiedzialności finansującego za wady rzeczy powstałe na skutek okoliczności, za które finansujący ponosi odpowiedzialność, uprawnień i obowiązków stron w razie dochodzenia przez osobę trzecią przeciwko korzystającemu roszczeń dotyczących rzeczy, odpowiedzialności korzystającego i osoby trzeciej wobec finansującego w razie oddania rzeczy tej osobie przez korzystającego do używania, zabezpieczenia rat leasingu i świadczeń dodatkowych korzystającego, zwrotu rzeczy przez korzystającego po zakończeniu leasingu oraz do ulepszenia rzeczy przez korzystającego stosuje się odpowiednio przepisy o najmie, a do zapłaty przez korzystającego rat przed terminem płatności stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży na raty.

Przepis art. 675 k.c. stanowi, że po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym, jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Wnioskując a contrario, leasingobiorca ponosi odpowiedzialność względem leasingodawcy za zużycie przedmiotu leasingu wynikające z nieprawidłowego używania.

Powódka uznała, że pozwana powinna uiścić opłatę wynikającą z ponadnormatywnego przebiegu pojazdu m-ki P. (...), jak i koszty jego nieakceptowanych uszkodzeń stanowiących wynik nadmiernego zużycia.

Umowa leasingu nr (...) przewidywała, iż przebieg w/w pojazdu w dacie zakończenia jej obowiązywania nie może przekroczyć 100.000 km. Takie samo postanowienie zawierała zawarta przez strony umowa serwisowa.

Ogólne warunki umowy leasingu wymieniały jako jedną z opłat – opłatę z tytułu przekroczenia limity kilometrów. Przysługiwała ona leasingodawcy, gdy leasingobiorca po zakończeniu umowy nie zdecydował się na wykup pojazdu, a jednocześnie stwierdzono przekroczenie limitu przebiegu pojazdu. Naliczana była za każdy jeden kilometr nadprzebiegu. Jej wysokość określona została w Tabeli Opłat obowiązującej u powódki na kwotę 10 groszy za każdy ponadnormatywny kilometr przebiegu. Tabela opłat przewidywała też opłatę serwisową z tytułu przekroczenia limitu kilometrów określonego umową. Dla przedmiotu leasingu o końcowej wartości ofertowej od 30.001 zł netto do 60.000 zł netto, wynosiła ona 15 groszy za każdy kilometr. Dodatkowo, gdy przebieg przekraczał 20% limitu, stawka opłaty ulegała zwiększeniu o 50%.

Nadto ogólne warunki umowy leasingu stanowiły, że po zakończeniu umowy leasingobiorca jest zobowiązany był do zwrotu przedmiotu leasingu w miejscu wskazanym przez leasingodawcę celem protokolarnego odbioru. Sam przedmiot leasingu w dacie zwrotu powinien znajdować się w stanie odpowiadającym normalnemu zużyciu. Zastrzeżono, że w przypadku stwierdzenia jego uszkodzenia, nadmiernego zużycia lub też nieuzgodnionej z leasingodawcą, albo niezgodnej z instrukcją wymiany podzespołów lub części, odbiór przedmiotu leasingu nastąpi z udziałem rzeczoznawcy. Wartość określonych w ten sposób szkód oraz koszty opinii rzeczoznawcy obciążać będą leasingobiorcę.

W ocenie Sądu uzasadnione było roszczenie powódki o zapłatę kwoty 7.409,15 zł odpowiadające wysokości opłaty serwisowej za ponadnormatywny przebieg pojazdu m-ki P. (...).

Przebieg tego pojazdu w dacie zwrotu wynosił 126.781 km. Uwzględniając przebieg istniejący w dacie jego wydania, pozwana przekroczyła dopuszczalny przebieg o 26.782 km. Zatem należna powódce opłata wynosiła 6.023,70 zł netto (7.409,15 zł brutto). Wyliczenia powódki w tym zakresie Sąd uznał za prawidłowe. Stawka opłaty powiększona o 50% wynosiła 0,225 zł. Po przemnożeniu przez wartość nadprzebiegu dawała kwotę ujętą w pkt 3 faktury Vat nr (...).

W świetle zgromadzone materiału dowodowego za bezzasadne należało uznać roszczenie o zapłatę kwoty 4.293,68 zł brutto wynikającej z ponadnormatywnego zużycia auta.

Jak już wspomniano, powódka zastrzegła, iż w przypadku stwierdzenia uszkodzenia przedmiotu leasingu, nadmiernego zużycia lub też nieuzgodnionej z leasingodawcą, albo niezgodnej z instrukcją wymiany podzespołów lub części, odbiór przedmiotu leasingu nastąpi z udziałem rzeczoznawcy. Wartość określonych w ten sposób szkód oraz koszty opinii rzeczoznawcy obciążać będą leasingobiorcę.

Zwrot przedmiotu leasingu nastąpił w miejscu wyznaczonym przez powódkę i w obecności jej przedstawiciela, który dokonał jego oględzin. W ich wyniku nie stwierdził w pojeździe widocznych uszkodzeń, w tym rys, wgnieceń, odprysków, pęknięć, rdzy, dużych uszkodzeń, złamań, śladów rozprucia i plam. Stwierdził jedynie, iż pojazd jest zabrudzony. Jego ustalenia znalazły odzwierciedlenie w protokole zwrotu pojazdu. W tej sytuacji nie istniały przesłanki do zlecenia przez powódkę sporządzenia opinii rzeczoznawcy.

Oceny tej nie zmienia zapis w protokole zwrotu, wedle którego sam protokół nie stanowi podstawy oceny stanu technicznego oraz wyceny zużycia pojazdu. Ostateczna ocena nastąpi w terminie 14 dni od jego przekazania. Jest to bowiem jedynie informacja, która w żaden sposób nie wiąże strony zwracającej przedmiot leasingu.

Zapis ten miałby znaczenie tylko wówczas, gdyby odpowiadała mu treść umowy leasingu lub ogólnych warunków umowy. Tymczasem nie zawarto go w nich, dlatego nie wiązał pozwanej. Toteż należało uznać, iż w chwili zwrotu powódka miała obowiązek sprawdzenia, czy pojazd m-ki P. (...) nosi ślady uszkodzeń nie wynikających z normalnego zużycia. Przyjęcie przez nią pojazdu bez zastrzeżeń co do jego stanu pozbawiało ją możliwości późniejszego obciążania pozwanej kosztami opinii rzeczoznawcy, jak i powoływania się na to, że stan pojazdu jest inny, niż wynika to z protokołu zwrotu.

W konsekwencji w pkt I wyroku Sąd udzielił ochrony prawnej wyłącznie roszczeniu o opłatę serwisową za ponadnormatywny przebieg w wysokości 7.409,15 zł. Wobec faktu, iż nie została ona opłacona przez pozwaną w terminie wynikającym z faktury Vat nr (...), Sąd uwzględnił również roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od tej kwoty.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił art. 7 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 424), zgodnie z którym w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

W pkt II Sąd jako bezzasadne oddalił powództwo o zapłatę kwoty 4.293,68 zł oraz liczone od niej odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych.

W pkt III wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Jego podstawę stanowił art. 100 k.p.c.

Na koszty powódki składały się: opłata od pozwu (750 zł) ustalona zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, wynagrodzenie pełnomocnika (3.600 zł) ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Na koszty pozwanej składały się: wynagrodzenie pełnomocnika (3.600 zł) ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacki oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Powództwo uwzględnione zostało w 63%. Po rozliczeniu kosztów Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.774,62 zł.

Podstawę do zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu stanowił art. 98 § 1 ¹ k.p.c.