Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z wniosku S. C.

z udziałem A. H., M. K. (1), J. K. (1), K. K. (1), M. K. (2), M. K. (3), M. K. (4), M. K. (5), E. L., P. L., D. Ł., A. N., W. N. (1), H. R. i W. R.

o wznowienie postępowania w sprawie I Ns 867/09 Sądu Rejonowego w Łańcucie zakończonej prawomocnym postanowieniem z dnia 28 stycznia 2010 r.

na skutek apelacji uczestniczki H. R.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Łańcucie

z dnia 26 września 2013 r. sygn. akt I Ns 487/11

I.  oddala apelację,

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łańcucie na rzecz adwokata K. R. kwotę 1.107 zł (jeden tysiąc sto siedem złotych), tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestniczce H. R.
z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn.akt: V Ca 326/14

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 29 kwietnia 2014 r

Postanowieniem z dnia 26 września 2013 r sygn..akt: I Ns 487/11 Sąd Rejonowy w Łańcucie w sprawie z wniosku S. C. z udziałem A. H. , W. R., D. Ł., M. K. (1), J. K. (1), K. K. (2), H. R., M. K. (4), M. K. (5), M. K. (3), M. K. (2), E. L., P. L., W. N. (1) , A. N. o wznowienie postępowania w sprawie sygn..akt: I Ns 867/09 uwzględnił skargę o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego w Łańcucie o sygn I Ns 867/09 z wniosku H. R. o zasiedzenie i w wyniku tego zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w Łańcucie z dnia 28 stycznia 2010 roku, sygn I Ns 867/09 w ten sposób, że punkt II tego postanowienia otrzymał brzmienie : „ uwidocznić projekt podziału działki nr (...) o pow. 0,95 ha położonej w P. sporządzony przez biegłego geodetę S. T. jako załącznik do opinii z dnia 15 grudnia 2012 roku , na podstawie którego działka nr (...) dzieli się na działkę nr (...) o pow 0,73 ha i działkę nr (...) o pow 0,2217 ha i stwierdzić, że H. R. c. J. i W. nabyła w drodze zasiedzenia z dniem 1 stycznia 2003 roku własność działki nr (...) o pow 0.2217 ha położonej w P. „ (pkt I) nakazał ściągnąć od H. R. na rzecz Skarbu Państwa SR w Łańcucie kwotę 3.605,54 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (pkt II), w pozostałym zakresie orzekł, że każda ze stron ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie, (pkt III) oraz zasadził od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Łańcucie na rzecz adwokata K. R. prowadzącego Kancelarię Adwokacką w Ł. kwotę 2.214 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (pkt IV).

U podstaw rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego znalazły się następujące ustalenia faktyczne:

Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2010r., sygn. akt I Ns 867/09 Sąd Rejonowy w Łańcucie stwierdził, że zgodnie z kopią mapy ewidencji gruntów wsi P. z dnia 12.02.2008r. , L. dz. (...) i pgr (...), objęte L. 101 zmieniły oznaczenie na działkę nr (...), a p. bud. (...) , objęta L. (...) i p. bud.(...), objęta L. (...)zmieniły oznaczenie na działkę (...), zaś w wyniku odnowienia ewidencji gruntów działki (...) zmieniły oznaczenie na działkę (...) oraz orzekł, że wnioskodawczyni H. R. nabyła w drodze zasiedzenia z dniem 1.06.1998r. własność nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) z zabudowaniami o powierzchni 0,95 ha, położonej w miejscowości P.. Właścicielką działek nr (...) na podstawie Aktu Własności Ziemi z dnia 15.03.1976r. nr RS. (...) (...) (...) była A. K., a na skutek odnowienia operatu ewidencji gruntów działki nr (...) połączyły się do jednej działki ewidencyjnej nr (...) o powierzchni 0,95 ha, przy czym stan prawny tej działki nie został ujawniony w księdze wieczystej. Działka nr (...) odpowiada pgr (...)z L. (...) p. bud. (...) z L. (...) oraz p.bud. (...) z L. (...).

Dalej wskazał, że A. K. zmarła jako bezdzietna panna. W dacie śmierci spadkodawczyni żyli jej bracia W., S., F. i E. K. (1). W. K. pozostawił troje dzieci tj S. C., J. K. (1) i M. K. (5). Z kolei F. K. pozostawił syna S. K. (1), po którym pozostały dzieci: M. K. (2) i K. K. (1) oraz żona M. K. (3). Natomiast S. K. (2), który również zmarł pozostawił pięcioro dzieci: A. H., D. Ł., M. K. (4), W. R. i M. K. (1). Po E. K. (1) dziedziczył E. K. (2), który zmarł bezpotomnie, pozostawiając żonę M. K. (3).

Pod koniec lat 70- tych faktycznymi użytkownikami nieruchomości nr (...) zgodnie z wolą W. K. zostali H. R., W. N. (1) i J. K. (2). H. R. nabyła zaś w drodze nieformalnej umowy sprzedaży część działki nr (...) wraz z zabudowaniami w 1982r. za kwotę 120.000 złotych od W. K., F. K. i E. K. (1). H. R. ogrodziła nabyty grunt kierując się wskazaniem przez zbywców granicy działki. Części nieruchomości położonych poza ogrodzeniem i zakupionych przez W. N. (1) i S. L. nigdy nie użytkowała.

Kolejno Sąd ustalił, iż nieformalną umową z dnia 15.03.1986r. sporządzoną w formie pisemnej W. K. sprzedał W. N. (1) część działki nr (...) o powierzchni 0,61 ha za kwotę 150.000 starych złotych. Przedmiotem umowy była część działki położona za budynkiem gospodarczym / szopą/, po prawej stronie drogi i stanowiącą grunt orny, który do chwili obecnej jest wykorzystywany rolniczo przez W. N. (1) i jego rodzinę pod uprawę zboża i ziemniaków. W szopie przechowywane są maszyny rolnicze.

Nadto część działki (...) użytkowaną przez J. K. (2) nabyli K. i S. L.. Aktem notarialnym z dnia 14.12.1993r., Rep. A nr (...) S. i K. L. sprzedali A. L. zabudowaną nieruchomość, położoną w P., oznaczoną jako działki nr (...) o łącznej powierzchni 0,86 ha. Z kolei umową darowizny z dnia 26.02.1998r., Rep. A nr (...) A. L. przeniósł własność nieruchomości nr (...) na rzecz małżonków P. i E. L.. Wraz nabytymi działkami kolejni ich właściciele weszli również w posiadanie części sąsiedniej działki nr (...). W trakcie oględzin miejsca przedmiotu sprawy uczestniczka H. R. wskazała, iż przedmiotem zasiedzenia jest grunt położony w obrębie ogrodzenia, gdzie zlokalizowany jest dom mieszkalny drewniany. Po stronie południowej za tym domem znajduje się plac budowy nowego domu, zaś po stronie zachodniej szopa z materiałami budowlanymi. Północno-wschodnią granicę przedmiotu zasiedzenia stanowi widoczny na gruncie kamień graniczny. Po wskazaniu wyżej opisanego przedmiotu zasiedzenia H. R. wniosła dodatkowo o zasiedzenie gruntu, który znajduje się po drugiej stronie drogi oddzielającej jej posesję ciągnącą się w stronę północną do miejsca, gdzie znajduje się szopa, a następnie w stronę zachodnią do ściany szopy i z powrotem w stronę południową do drogi. H. R. wskazywała również, iż nabyła w drodze zasiedzenia istniejącą na gruncie częściowo utwardzoną drogę biegnącą od istniejącej szopy w kierunku zachodnim – w całości lub przynajmniej na współwłasność. Ponadto wskazywała na grunt orny, którego nigdy nie uprawiała, ale do którego również rości sobie prawa właścicielskie.

W oparciu o powyższe Sąd Rejonowy stwierdził, że przedmiot zasiedzenia stanowi część działki ewidencyjnej nr (...), ogrodzonej trwałym ogrodzeniem na podmurówce i stanowiący działkę siedliskową, która zabudowana jest starym budynkiem mieszkalnym, a w południowej jej części znajduje się rozpoczęta budowa murowanego domu mieszkalnego. W kierunku zachodnim od rozpoczętej budowy usytuowana jest szopa na materiały budowlane. Tylko tę część działki nr (...) H. R. użytkowała i użytkuje samoistnie. Pozostałą część użytkują, opłacając podatki od tej części nieruchomości – małżeństwa: E. i P. L. oraz A. i W. N. (2).

Końcowo wskazał, że w związku z powyższymi ustaleniami po wykonaniu pomiarów na gruncie biegły geodeta sporządził mapę z projektem podziału nieruchomości polegającej na wydzieleniu z działki ewidencyjnej nr (...) działki nr (...) o powierzchni 0,2217 ha użytkowanej przez H. R. oraz nr (...) o powierzchni 0,73 ha, własności A. K., a wykorzystywanej przez małżeństwa- E. i P. L. oraz A. i W. N. (3). Na mapie stanowiącej załącznik do opinii uzupełniającej biegły wskazał również część działki nr (...), stanowiącą w terenie drogę dojazdową do sąsiednich nieruchomości.

W oparciu o te ustalenia i ocenę dowodów Sąd Rejonowy dokonał oceny prawnej stanu faktycznego. Powołując się na art. 524 § 2 kpc stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przesłanki do wznowienia postępowania w sprawie o sygn. I Ns 867/09 o nabycie własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...), położonej w miejscowości P., z uwagi na fakt, iż w w/w postępowaniu nie brali udziału wszyscy zainteresowani, będący spadkobiercami następców prawnych A. K., dotychczasowej właścicielki działki nr (...).

Dalej powołując się na art. 172 § 1 i 2 kc oraz art. 336 kc i art. 7 kc podniósł, iż mając na uwadze powołane przepisy oraz uwzględniając rezultaty przeprowadzonego postępowania dowodowego należało uznać, iż uczestniczka H. R. nabyła w drodze zasiedzenia tylko część działki nr (...) oznaczoną na mapie z projektem podziału nieruchomości, sporządzonej przez biegłego S. T. jako załącznik do opinii z dnia 15 grudnia 2012r., jako działka nr (...) o powierzchni 0,2217 ha, z dniem 1 stycznia 2003r. na skutek czego zgodnie z poczynionymi ustaleniami zmienił treść postanowienia Sadu Rejonowego w Łańcucie z dnia 28 stycznia 2010r., sygn. akt I Ns 487/11, ujawniając zarazem w treści postanowienia fakt podziału działki nr (...) dokonany na potrzeby niniejszego postępowania.

Końcowo wskazał, że za początek biegu terminu zasiedzenia przyjął rok 1982r., tj. datę pewną wynikającą z przedłożonego przez H. R. urzędowego poświadczenia zameldowania w domu zlokalizowanym na działce (...), wyjaśniając następnie, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż od tego czasu H. R. w sposób nieprzerwany korzystała przez okres następnych 20 lat z tej części nieruchomości, którą zakupiła od braci A. K., a następnie ogrodziła. Wobec braku obalenia domniemania z art. 7 kc przyjął istnienie dobrej wiary w samoistnym posiadaniu powstałej po wydzieleniu działki oznaczonej numerem (...). Z tej części nieruchomości H. R. korzystała z wolą posiadania właścicielskiego, regulując opłaty publicznoprawne związane z posiadanym gruntem.

Wypowiadając się zaś w przedmiocie rozstrzygnięć dotyczących kosztów postępowania, podniósł, iż rozstrzygnięcie zawarte w pkt II postanowienia zapadło na podstawie art. 520 § 2i 3 kpc, ponieważ niesumienne postępowanie H. R. w sprawie I Ns 867/09 spowodowało wadliwe ustalenia zarówno co do kręgu uczestników, jak i zakresu przedmiotu zasiedzenia. Dlatego tez obciążono ją w całości wydatkami poniesionymi w toku niniejszego postępowania tymczasowo przez Skarb Państwa, na które złożyły się koszty oględzin w kwocie 268,05 złotych oraz wydatki na opinie biegłego w łącznej kwocie 3.337,49 złotych / 2.797,84 zł – opinia główna; 539,65 zł - opinia uzupełniająca/ . Odnośnie zaś pozostałych kosztów zastosował art. 520§1 kpc.

Powyższe postanowienie w części dotyczącej pkt I, II i III zostało zaskarżone apelacją przez uczestniczkę H. R., która wniosła o jego zmianę poprzez oddalenie skargi o wznowienie postępowania w sprawie I Ns 867/09 Sądu Rejonowego w Łańcucie, względnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Łańcucie do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego wykonywanego z urzędu za postępowanie odwoławcze według norm przepisanych.

Powyższemu postanowieniu uczestniczka zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych oraz obrazę przepisu prawa materialnego art. 172 § 1 kc poprzez przyjęcie, że nabyła w drodze zasiedzenia jedynie część działki nr (...) oznaczona jako działka nr (...) o poz 0,2217 ha wydzieloną przez biegłego geodetę S. T.

- obrazę przepisu art. 233 § 1 kpc przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności brak ustosunkowania się do jej zeznań z których wynika, że czuła się właścicielką i uprawiało pole wchodzące w skład spornej działki, a znajdujące się po zachodniej stronie drogi przylegającej do części działki, która została ogrodzona, albowiem uważała się za współwłaścicielkę tej drogi i w takim charakterze z niej korzystała

- obrazę art. 328 § 2 kpc w z w z art. 361 kpc przez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej jej twierdzeniom w w/w zakresie

- obrazę przepisu art. 520 § 2 i 3 kpc przez ich błędne zastosowanie i obciążenie jej w całości wydatkami związanymi z niniejszym postępowaniem w sytuacji, gdy to wnioskodawczyni oraz uczestnicy E. L., P. L., W. N. (1) i A. N. byli zainteresowani przeprowadzeniem w/w dowodów i bezpodstawne ustalenie, że postępowała niesumiennie w sprawie I Ns 867/09 w sytuacji, gdy sporną nieruchomość nabyła w drodze nieformalnej umowy sprzedaży od W. K., a nie A. K. i nie była świadoma faktu, iż krąg uczestników o stwierdzenie zasiedzenia powinien być inny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestniczki H. R. nie zasługuje na uwzględnienie, skoro zaskarżone postanowienie nie jest obarczone wadami na jakie wskazano w złożonym środku odwoławczym.

Zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem i trafne w odniesieniu okoliczności faktycznych sprawy.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjętą podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy aprobuje i przyjmuje jako własne.

W tych okolicznościach, zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem Sąd Okręgowy zauważa, iż nie jest obowiązany powtarzać prawidłowo dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń i prawnej ich oceny. Należy podkreślić, że Sąd Rejonowy przedstawił zastosowany sposób oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, opierając się na logicznym rozumowaniu i zasadach doświadczenia życiowego, a ocena ta zasługuje na jednoznaczną aprobatę. Podkreślenia wymaga przy tym, że przedstawienie przez stronę niezadowoloną z zaskarżonego rozstrzygnięcia własnej wersji stanu faktycznego i własnej oceny dowodów - odmiennych od ustaleń dokonanych lub zaakceptowanych przez Sąd orzekający merytorycznie – nie prowadzi do naruszenia przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 233 § 1 kpc (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 20.01.2010r., II UK 154/09, wyrok SN z 09.12.2009r., IV CSK 290/09, wyrok SA w Poznaniu z 09.07.2008r., I ACa 432/08, wyrok SA w Szczecinie z 19.06.2008r., I ACa 180/08).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zarzuty podnoszone w apelacji nie zachodzą.

Sąd Rejonowy ustalając, że uczestniczka H. R. nabyła w drodze zasiedzenia jedynie część działki nr (...) oznaczoną na mapie z projektem podziału nieruchomości, sporządzonej przez biegłego S. T. jako załącznik do opinii z dnia 15.12.2012 r jako działka nr (...) o powierzchni 0,2217 ha z dniem 1 stycznia 2003 r., dokonał oceny zeznań wnioskodawczyni, zeznań uczestników W. N. (1), A. N., P. L., zeznań świadków niniejszego postępowania oraz oceny zgromadzonych dokumentów. Dowody te Sąd Rejonowy ocenił należycie nie przekraczając granic wyznaczonych normą art. 233 kpc, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dowody osobowe, a to zeznania wnioskodawczyni, uczestników W. N. (1), A. N. , P. L. oraz świadków K. W., A. W., W. P., J. S., K. S., M. K. (3), pozwalają przyjąć ponad wszelką wątpliwość, że uczestniczka H. R. objęła w posiadanie tylko część działki, która zabudowana jest domem mieszkalnym i w części wzniesionego ogrodzenia. Tylko tą część działki nr (...) H. R. po nieformalnym zakupie użytkowała i użytkuje samoistnie. W pozostałej części z działki korzystali i nadal korzystają W. N. (1) i rodzina L.. Przedmiot zasiedzenia zidentyfikowany na skutek oględzin spornej nieruchomości , przez biegłego sądowego z zakresu geodezji jak i synów uczestniczki, którzy jak zauważa to Sąd I Instancji wskazywali na mapie obszar działki (...), który ich matka zakupiła i użytkowała. W konsekwencji prawidłowo poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych za nietrafny należy uznać zarzut naruszenia art. 172 § 1 kc w sposób wskazany w apelacji. Z treści art. 172 § 1 kc wynika, że do nabycia w drodze zasiedzenia prawa własności nieruchomości konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek tj samoistnego nieprzerwanego posiadania oraz upływu czasu 20 lub 30 lat. Z art. 336 k.c. wynika zaś, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel uzewnętrzniając swoją wolę władania działką i wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności. Uczestniczka H. R. władała w ten sposób jedynie tą częścią działki, która zabudowana jest domem mieszkalnym i w części wzniesionego ogrodzenia. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy stwierdził, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że uczestniczka H. R. w wyniku zasiedzenia nabyła prawo własności całej działki nr (...). W kontekście zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo również Sąd Rejonowy przyjął początek biegu terminu zasiedzenia na rok 1982 r. Za przyjęciem tej daty przemawia przedłożony przez H. R. urzędowe poświadczenie zameldowania w domu na działce nr (...) i fakt nieprzerwanego od tego momentu korzystania przez uczestniczkę przez następnych 20 lat z tej części nieruchomości.

Sąd Rejonowy wytłumaczył w pisemnym uzasadnieniu motywy rozstrzygnięcia w takim zakresie, iż może być oceniona prawidłowość jego rozstrzygnięcia. Należy zauważyć, że strona może się powołać na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia, jedynie wtedy gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w art. 328 § 2 kpc zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli apelacyjnej czy kasacyjnej (wyrok SN z dnia 15.04.2005 r, I CK 756/2004). Taka sytuacja o czym mowa wyżej w niniejszej sprawie nie zachodzi,skoro uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera wad konstrukcyjnych, co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 kpc.

Skoro, zatem zasadnym było wznowienie postępowania na zasadzie art. 524 § 2 kpc, bowiem jak stwierdza to Sąd Rejonowy w poprzednim postępowaniu w sprawie sygn..akt: I Ns 867/09 o nabycie własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) położonej w miejscowości P. nie brali udziału wszyscy zainteresowani będący spadkobiercami następców prawnych A. K., dotychczasowej właścicielki działki (...), skutkiem tego było zweryfikowanie merytoryczne poprzedniego orzeczenia.

Wbrew zarzutom apelacji zasadnie również Sąd I Instancji rozstrzygnął w pkt II i III zaskarżonego postanowienia o kosztach postępowania.

Należy wskazać, że podstawą rozstrzygania o kosztach postępowania w postępowaniu nieprocesowym jest zasada ich ponoszenia przez każdego uczestnika. W postępowaniu nieprocesowym nie ma "pojedynku" dwóch przeciwstawnych stron, dlatego też nie można mówić o przegrywającym, który powinien zwrócić koszty postępowania wygrywającemu (por. art. 98 § 1 k.p.c.). Przeciwnie, z treści całego art. 520 k.p.c. wynika, że ustawodawca zakłada, iż w zasadzie uczestnicy postępowania są w tym samym stopniu zainteresowani jego wynikiem, a orzeczenie sądu udziela ochrony prawnej każdemu z nich. Dlatego ten, kto poniósł koszty sądowe lub koszty zastępstwa procesowego, nie uzyska zwrotu wydanych kwot od innego uczestnika, lecz także nie jest obowiązany do zwracania kosztów poniesionych przez innego uczestnika. Obowiązek poniesienia kosztów postępowania związanych z udziałem w sprawie oznacza, że uczestnik ponosi koszty tych czynności, które sam dokonał, takich jak koszty środka odwoławczego, ustanowienia pełnomocnika. Odstępstwa od zasady z art. 520 § 1 k.p.c., zawiera § 2 i 3 tego artykułu. Z przepisów tych wynika, że jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania albo ich interesy są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości, a jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis § 3 ma również zastosowanie w przypadku, gdy uczestnik postępował niesumiennie lub niewłaściwie. Zasadnie Sąd I Instancji stwierdził że uczestniczka w sprawie I Ns 867/09 postępowała niesumiennie skutkiem czego było wadliwe ustalenie kręgu uczestników w tym postępowaniu. Nie można przyjąć, że uczestniczka nie była świadoma faktu iż krąg uczestników był inny skoro nabyła sporną nieruchomość w drodze nieformalnej umowy sprzedaży od W. K.. Uczestniczka bowiem w poprzednim postępowaniu wyraźnie akcentowała, iż domaga się zasiedzenia działki stanowiącej własność A. K. posiadając wiedzę, iż była ona bezdzietna oraz, że miała rodzeństwo. Z analizy akt poprzedniej sprawy wynika, że H. R. była wzywana do wskazania następców prawnych zmarłych braci A. K..

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 kpc w z w z art. 13 § 2 kpc orzeczono jak w pkt I sentencji.

Sąd Okręgowy przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łańcucie na rzecz adwokata K. R. kwotę 1.107 zł na podstawie § 19, § 13 ust 1 pkt 1 , § 8 pkt 1 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U z 2013 r nr 461).