Sygn. akt II Ka 389/21
15 lipca 2022 roku
Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: sędzia Marek Ziółkowski
Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj
przy udziale prokuratora Jacka Górskiego
po rozpoznaniu w dniach 13.05.2022r., 15.06.2022r.,1.07.2022 r.
sprawy Z. S.
oskarżonego o przestępstwo z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 239 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego, oskarżonego,
prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Turku
z dnia 30 czerwca 2021r. sygn. akt IIK 191/17
1. Zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżonego Z. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 239 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.
2. Kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
3. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 619,92zł z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.
Marek Ziółkowski
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II Ka 389/21 |
||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
3 |
|||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 30 czerwca 2021 r., sygn. akt II K 191/17. |
||||||||||||||||||||
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||
☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
☐ inny |
||||||||||||||||||||
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||
0.11.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
||||||||||||||||||||
0.12.1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
0.12.2. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
I. II. III. |
Oskarżony orzeczeniu zarzucił rażącą obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.: 1. art. 6 k.p.k. poprzez odebrania prawa do obrony i rozpoznanie sprawy bez udziału oskarżonego przy jednoczesnym spełnieniu innego obowiązku i zawiadomieniu w dniu 8 stycznia 2021 r. przez menadżera AŚ w Z. drogą mailową Sąd Rejonowy w Turku o pozbawieniu wolności, nowym adresie do korespondencji oraz wniosku o sprowadzenie na każdą rozprawę a to odebranie prawa do osobistej obrony i udziału w rozprawie poprzez celowe działanie Sądu Rejonowego, polegające na milczącym przeczekaniu do rozprawy w dniu 24.06.2021 r. i ogłoszeniu wyroku 30.06.2021 r. podczas, gdy Sąd ten miał obowiązek zawiadomienia oskarżonego o rozprawie w terminie umożliwiającym skuteczne złożenie wniosku o sprowadzenie w sytuacji, gdy już na terenie Polski od dnia 02.06.2021 r. Sąd Rejonowy miał wiedzę z urzędu o osadzeniu oskarżonego w AŚ W. B., a od dnia 14.06.2021 r. został prawidłowo powiadomiony o zmianie miejsca pobytu w rozumieniu art. 75 § 1 k.p.k. (vide postanowienie SO Konin z 25.10.2021 r., II Kz 208/21); 2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań A. Ś. i wyjaśnień K. M., a także opinii biegłego grafologa wydanej w oparciu o elementy grafiki kserokopijnej nie mogącej być przedmiotem badań grafologicznych z powodu braku badania dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. i braku przeto przydatności i skutków prawnych tak uzyskanego, a wprost wyprodukowanego przez Sąd z kserokopii dowodu. 3. art. 7 k.p.k. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów sprzecznej z zasadami logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia, a także z pominięciem zasady prawdy materialnej, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych; 4. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez uznanie wszelkich wątpliwości, tj. skutku braku osobistego kontaktu z A. Ś., braku dowodu spotkania z K. M., otrzymania od niego pieniędzy, braku dowodu osobistego uczestnictwa oskarżonego w zdarzeniach objętych zaskarżonym wyrokiem, niezgodność imienia oskarżonego jako nowego właściciela Cetan za obciążające oskarżonego i dowodzące o jego winie; 5. wydanie orzeczenia przez osobę nieuprawnioną, tj. nie będącą sędzią z powodu powołania przez (...) B. S.. Obrońca oskarżonego orzeczeniu zarzucił: 1.naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przyjęcie dowolnej oceny materiału dowodowego oraz odstąpienie od wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego w sprawie, co doprowadziło do nienależytego i sprzecznego z przebiegiem wydarzeń ustalenia stanu faktycznego i przyjęcia, iż oskarżony Z. S. jest winny tego, że w marcu i w kwietniu 2003 roku w L. i R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej występując w imieniu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. poprzez dostarczenie fikcyjnego zamówienia na usługę transportową nr (...) z datą 21.03.2003 r. która w rzeczywistości nie miała miejsca i sprostowania tego zamówienia z datą 02.04.2003 r. poprzez potwierdzenie przyjęcia fikcyjnej faktury VAT nr (...) z datą 24.03.2003 r. wystawionej przez P.H.U. (...) K. M. (2) z siedzibą w S., udzielił pomocy K. M. (2) i A. Ś. (1) – sprawcom przestępstwa polegającego na usiłowaniu sprzedaży nieustalonym nabywcom detalicznym, poprzez wprowadzenie ich w błąd co do rodzaju, jakości i wartości nabywanego paliwa i doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w kwocie nie mniejszej niż 66 800,00 złotych, w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, mimo że należyta, wnikliwa i wszechstronna analiza materiału dowodowego, prowadzi do całkowicie odmiennych wniosków, a mianowicie, iż w niniejszej sprawie brak jest tzw. bezpośrednich dowodów potwierdzających dokonanie przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa, albowiem nie odnaleziono oryginałów dokumentów, nie ujawniono naocznych świadków czynu przestępnego, a całe postępowanie i dowodzenie faktów zachodziło na poziomie poszlak oraz zeznań świadków K. M. i A. Ś., którzy w toku postępowania wielokrotnie zmieniali odwoływali swoje zeznania w zależności w jakiej roli procesowej występowali w sprawie i jaki na dany czas mieli interes w rzeczonej sprawie; 2. art. 4 i art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie przez Sąd I instancji niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w tym uwzględnienie przez Sąd jednie okoliczności na niekorzyść oskarżonego, co przejawiło się: a) w subiektywnej ocenie zeznań świadków K M. i A. Ś. świadków zeznających na niekorzyść oskarżonego przez bezkrytyczne danie wiary ich zeznaniom mimo, że jak zauważa Sąd I instancji na stronie 9 uzasadnienia wyroku, że zeznania świadków A. Ś. i K. M. na przestrzeni lat nie ulegały ewolucji…”, „… świadkowie w toku postępowania przygotowawczego i przed Sądem I instancji znajdowali się w różnych rolach procesowych. Jako podejrzani w początkowej fazie postępowania negowali swój udział w przestępstwie i stąd forsowali najbardziej korzystną w ich przekonaniu wersję wydarzeń”, co w konsekwencji spowodowało zbudowanie na tejże podstawie ciągu wydarzeń sprzecznego z całokształtem materiału dowodowego i ostatecznie skazanie oskarżonego za czyn z art. 239 § 1 k.k., b)odmową przypisania przez Sąd orzekający waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, mimo że oskarżony na rozprawie w dniu 29 maja 2007 roku opisał zdarzenie z udziałem A. Ś. jakie miało miejsce podczas wspólnego transportu z AŚ w B. do ZK w P., kiedy to jeden ze świadków, tj. A. Ś. chwalił się w obecności oskarżonego jakie to niby „wałki” miał robić, co jednoznacznie wskazuje na to, że świadek A. Ś. nigdy nie miał kontaktu z oskarżonym Z. S., s potkał go dopiero w trakcie ww. transportu pomiędzy jednostkami penitencjarnymi, co utwierdza w przekonaniu, że zeznania świadka A. Ś. obciążające oskarżonego pozbawione są waloru jakiejkolwiek wiarygodności; c)w pominięciu treści zeznań złożonych przez kluczowych świadków w szczególności A.Ś., który na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. (k.3883), podsumowując swoje zeznania stwierdził: „ja jestem płotką w tej aferze (…), ci co mają potężne pieniądze nie siedzą za paliwo. Jaka jest prawda, ja zatrzymuję dla siebie”. Oskarżyciel orzeczeniu zarzucił: 1.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że przestępstwo zostało popełnione w L. i R. podczas, gdy de facto miejscami popełnienia przestępstwa były przede wszystkim P. i W. oraz pominięciu w opisie czynu, że sprawca działał w celu utrudnienia postępowania karnego; - rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec Z. S. w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz motywacji sprawcy, a także jego właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co powoduje że kara ta nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zaspokaja potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co uzasadnia wymierzenie kary znacząco surowszej, a jednocześnie sprawiedliwej. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się niezasadna. Z kolei apelacje oskarżonego oraz jego obrońcy okazały się zasadne i doprowadziły do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym. Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd nie podzielił zarzutu oskarżonego, dotyczącego zastosowania zasady specjalności. W aktach sprawy brak jest bowiem informacji, dotyczącej zawiadomienia Sądu Rejonowego w Turku o pozbawieniu wolności oskarżonego i pobycie w Areszcie Śledczym w Z.. Nadto Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko SN zawarte w wyroku z 28.09.2015 r., sygn. IV K 136/15 oraz w uchwale SN z 24.10.2010 r., sygn. I KZP 19.10, wskazujące że zasada specjalności wskazana w art. 607a § 1 k.p.k. nie ma charakteru bezwzględnego, w szczególności jeśli postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności (art. 607a § 1 pkt 4 k.p.k.). Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Wracając do meritum, przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała bowiem, iż zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny nie pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego czynu. W ocenie Sądu odwoławczego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony ułatwił sprawcom przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej przez dostarczenie im stosownych dokumentów dla wykazania legalności transakcji w postaci zamówienia na (...) z 21.03.2003 r., sprostowania do zamówienia z 02.04.2003 r. oraz faktury VAT nr (...).03 z 24.03.2003 r. Przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego stanowi przede wszystkim konsekwencję dania wiary zeznaniom świadków K M. oraz A. Ś., mimo iż swobodna, a nie dowolna ocena tychże zeznań winna prowadzić do wniosku, iż nie zasługują one na wiarę. Co przy tym istotne, zeznania tychże świadków nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w świetle czego w sprawie brak jest obiektywnych i bezpośrednich dowodów świadczących o sprawstwie i winie oskarżonego Z. S.. Sąd odwoławczy podziela wspólne stanowisko obrońcy oraz oskarżonego, iż zeznania świadków K. M. i A. Ś. nie mogą zostać uznane za wiarygodne, z uwagi na fakt, iż w toku całego postępowania były niekonsekwentne, ich treść ulegała zmianom, w zależności od tego w jakiej roli procesowej występowali, na co wprost wskazał świadek K. M. w toku rozprawy w dniu 18 marca 2014 r. Nadto zeznania świadków zawierały liczne sprzeczności co do tych samych okoliczności – w tym co najistotniejsze, w zakresie udziału oskarżonego w całym procederze. Świadkowie ci wskazywali siebie nawzajem jako osobę, która przekazała drugiemu numer właściciela nowego właściciela spółki (...), przy czym żaden ze świadków nie potrafił wskazać konkretnego numeru z którego miał się kontaktować z oskarżonym. Ponadto świadek K. M. relacjonował wydarzenia w sposób skrajnie wybiórczy, nie był w stanie opisać wyglądu osoby z którą wówczas miał się spotkać ani wskazać pory dnia spotkania, a są to okoliczności istotne przy ocenie wiarygodności tychże zeznań, bowiem pozwalają na ocenę czy do takiego spotkania w ogóle doszło. Nadto wskazani świadkowie w tym samym postępowaniu zeznawali z kolei, że nie znali osobiście oskarżonego, nie kontaktowali się z nim bezpośrednio, wskazywali jedynie na kontakt telefoniczny, podczas którego mieli rozmawiać z mężczyzną o imieniu A., mimo iż oskarżony nosi inne imię. Ponadto świadek A. Ś. zeznawał, iż osoba z którą rozmawiał przez telefon miała około 50 lat, a oskarżony w chwili zarzucanego przestępstwa miał 29 lat. Co również niezwykle istotne, świadek A. Ś. nie rozpoznał oskarżonego na tablicy poglądowej z dnia 3 października 2004 r. W kontekście oceny wiarygodności zeznań tego świadka istotne znaczenie ma również zdarzenie jakie miało miejsce podczas wspólnego transportu z AŚ w B. do ZK w P.. Podczas wskazanego transportu świadek A. Ś. nie rozpoznał oskarżonego, rozmawiając o nim z innymi przewożonymi zatrzymanymi, co całkowicie poddaje w wątpliwość okoliczności podawane przez świadka w toku postępowania. Z uwagi na powyższe okoliczności, wskazujące na zasadność odmowy wiarygodności zeznań ww. świadków, w ocenie Sądu odwoławczego brak jest racjonalnych podstaw, z uwagi na które Sąd orzekający kategorycznie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, wskazując iż pozostają one w sprzeczności z zeznaniami ww. świadków. Należy przy tym podkreślić, iż w sprawie brak jest również jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego przekazanie oskarżonemu kwoty pieniędzy. Dla przypisania winy oskarżonego nie jest wystarczająca okoliczność podnoszona przez Sąd I instancji, iż „od początku w zeznaniach obydwu świadków przewijał się nowy właściciel (...), którego żaden z nich wcześniej nie znał”. Sąd odwoławczy ma na uwadze upływ czasu od zdarzeń objętych zarzutem, jednakże mając na uwadze wzajemną zależność tychże zeznań z pozostałymi dowodami, nie można uznać tych zeznań za wiarygodne. Co istotne, w sprawie brak jest również oryginałów dokumentów w postaci zamówienia, jego sprostowania przez firmę (...) Sp. z o.o. jak i faktury VAT, wystawionej przez K. M.. Fakt ten uniemożliwia niewątpliwą identyfikację autora odręcznych zapisów, zatem nie sposób bezsprzecznie stwierdzić, iż na sprostowaniu do zamówienia z 21 marca 2003 r. jak i na pozostałych dokumentach faktycznie widnieje podpis oskarżonego Z. S.. W konsekwencji, kontrola instancyjna wykazała iż Sąd orzekający zbyt duży walor wiarygodności nadał opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, który wskazał iż podpis ten prawdopodobnie należy do oskarżonego. Z uwagi na powyższe, materiał dowodowy nie pozwala w sposób nie budzący wątpliwości ustalić jednej wersji zdarzenia, ciągu wydarzeń i czy oskarżony pełnił w nim zarzucaną rolę, co zgodnie z zasadą wysłowioną w art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje rozpatrywać wszelkie wątpliwości na korzyść oskarżonego. Norma wskazana w tym przepisie, obciążająca oskarżyciela, stanowi jedną z podstawowych gwarancji praw oskarżonego, w myśl której, za winną uznać można tylko taką osobę w stosunku do której wina udowodniona w sposób niewątpliwy. W ocenie Sądu odwoławczego, mimo wykorzystania wszelkich możliwości dowodowych nie udało się usunąć wątpliwości co do winy oskarżonego, zatem należy je tłumaczyć w sposób dla niego korzystny. W pozostałym zakresie, tj. co do zarzutów nie pokrywających z apelacją obrońcy oskarżonego, Sąd odwoławczy nie odniósł się do zarzutów podniesionych przez oskarżonego, bowiem nie złożył on w ustawowym terminie wniosku o uzasadnienie wyroku. Z uwagi na powyższe, nie Sąd nie dokonał oceny ich zasadności w punkcie 3 przedmiotowego uzasadnienia. Z uwagi na powyższe okoliczności, oczywiście niezasadna okazała się apelacja oskarżyciela publicznego. Biorąc pod uwagę, iż Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu, niecelowa jest analiza wskazanego przez prokuratora elementu stanu faktycznego, tj. tego gdzie miało zostać popełnione przestępstwo zarzucane oskarżonemu. Z tych samych względów oczywiście niezasadny okazał się zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego. Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku. |
||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||
1. Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie, względnie z ostrożności procesowej o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. 2.Obrońca oskarżonego wniósł o: a) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania; b) przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu Z. S. przez Sądem I jak i II instancji, albowiem nie zostały one uiszczone ani w całości ani w części w wysokości półtorakrotności stawki wynikającej z rozporządzenia, z uwagi na nakład pracy adwokata, w szczególności czas poświęcony na przygotowywanie się do prowadzenia sprawy (akta sprawy liczące 26 tomów), liczbę stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach (począwszy od 2018 roku), stopień zawiłości sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (akta sprawy liczące 26 tomów). 3.Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: a) przyjęcie, że oskarżony Z. S. popełnił zarzucane mu przestępstwo w L., R., P. i W. oraz działał w celu utrudnienia postępowania karnego; b) orzeczenie wobec oskarżonego kary 4 lat pozbawienia wolności. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
Z uwagi na brak obiektywnych dowodów świadczących o winie oskarżonego, za zasadny Sąd ocenił wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Zasadny okazał się przy tym wniosek obrony w zakresie zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w wysokości półtorakrotności stawki wynikającej z rozporządzenia z uwagi na czas trwania postępowania, stopień jej skomplikowania i nakład pracy obrońcy. Z uwagi na uwzględnienie apelacji obrony i oskarżonego, niezasadny okazał się wniosek oskarżyciela publicznego o zmianę zaskarżonego orzeczenia we wskazanym zakresie. W sprawie brak jest przy tym przesłanek, uzasadniających uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. |
||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||
1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
0.1 |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||||
0.0.1 Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||
Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, iż zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. |
||||||||||||||||||||
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
2. 3. |
Sąd na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. B. kwotę 619,92 złotych (w tym VAT) z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. |
|||||||||||||||||||
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||
Marek Ziółkowski |