Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

sędzia SO Karol Troć

Protokolant:

p. o. sekr. sąd. Olga Wojtczuk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 451/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 4 kwietnia 2022 r., sygn. II K 485/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

----------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. W.

Brak możliwości wykonywania przez oskarżonego pracy zarobkowej w okresie objętym zarzutem z a/o.

wyrok SR w Mińsku Mazowieckim, III RC 159/21 i utrzymujący go w mocy wyrok SO w Siedlcach V Ca 1012/21

257-258

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

wyrok SR w Mińsku Mazowieckim, III RC 159/21 i utrzymujący go w mocy wyrok SO w Siedlcach V Ca 1012/21

Brak znaczenia dla ustalenia faktów omówiono w rubryce 3.1.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

- mając wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, będący skutkiem naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego i przypisanego mu czynu, w sytuacji gdy prawidłowa ocena dowodów, w tym wyjaśnień samego oskarżonego oraz zeznań J. W. oraz dowodów z dokumentów wskazuje, że w niniejszej sprawie okresowy brak zapłaty alimentów przez oskarżonego był spowodowany obiektywnymi, niezawinionymi i niezależnymi od oskarżonego przyczynami, w tym brakiem pracy spowodowanym pandemią COVID-19 oraz złym stanem zdrowia oskarżonego;

- wydanie wyroku w oparciu o niepełny materiał dowodowy, tj. przed wydaniem prawomocnego wyroku w sprawie obniżenia alimentów zasądzonych od oskarżonego na rzecz syna, w sytuacji gdy oskarżony wniósł o obniżenie alimentów także za okres objęty postępowaniem w niniejszej sprawie;

- art. 170 § 1 pkt 3 kpk oraz art. 193 § 1 kpk, poprzez oddalenie wniosków dowodowych w zakresie dopuszczenia dowodu z opinii sądowo-lekarskiej biegłego lekarza ortopedy, lekarza chirurga, uzupełniającej opinii sądowo-psychiatrycznej na okoliczność niezdolności do pracy oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia i czynienia, przy jednoczesnym błędnym czynieniu przez Sąd samodzielnych ustaleń w zakresie stanu zdrowia oskarżonego i wpływu stanu zdrowia oskarżonego na jego możliwości zarobkowe;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy poza tym, że była niezasadna, zredagowano ją wadliwie, bez uwzględnienia wzajemnych zależności względnych przesłanek odwoławczych z art. 438 pkt 1-4 kpk, przy jednoczesnym sformułowaniu jednostek redakcyjnych, w których zarzut skutkowy został postawiony jako pierwszy, zaś zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego art. 209 § 1 kk został postawiony mimo tego, że skarżący miał zastrzeżenia do ustaleń faktycznych poczynionych w I instancji. Rozległość zarzutów i alternatywnych konkluzji apelacji nie zawsze jest skutecznym środkiem służącym do wykazania nietrafności orzeczenia.

W orzecznictwie wskazuje się, iż zarzut apelacyjny powinien dotyczyć tylko uchybienia o charakterze pierwotnym, a nie jego następstw. W razie oparcia odwołania na zarzutach tzw. mieszanych, to jest na twierdzeniu odpowiadającym kilku podstawom odwoławczym, jako podstawę odwołania należy powołać zarzut tzw. pierwotny. Nieodpowiednie jest powołanie kilku zarzutów, gdy jeden jest konsekwencją innego bądź gdy zarzuty wzajemnie się wykluczają (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7.04.2016 r., II AKa 315/16, KZS 2016, nr 6, poz. 58).

Od profesjonalnego podmiotu, jakim jest adwokat, można wymagać, aby w sposób należyty rozróżniał istotę oraz charakter poszczególnych rodzajów zarzutów określonych w art. 438 kpk (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.03.2019 r., sygn. II AKa 354/18, LEX nr 2668774).

Niezależnie od przyjętego we wniesionym środku odwoławczym nazewnictwa względnych przesłanek odwoławczych, w niniejszych rozważaniach Sąd Okręgowy odniesie się co do zasady do esencji zarzucanych uchybień.

Zacząć należało od tego, czego nikt nie kwestionował - oskarżony w niemal całym okresie objętym zarzutem z aktu oskarżenia (luty 2020 r. – 18 maja 2021 r. ) nie uiszczał na rzecz małoletniego syna alimentów, absolutnie żadnych, nawet najmniejszych kwot. Począwszy od maja 2021 r. zaczął uiszczać 500 zł z zasądzonych prawomocnie 1500 zł, a zatem była to jedynie 1/3 należnej kwoty. Pozew o obniżenie alimentów A. W. złożył dopiero w dniu 30 czerwca 2021 r., a zatem po tym gdy wniesiono przeciwko niemu akt oskarżenia w tej sprawie (24 maja 2021 r.). Przesłuchany po raz pierwszy w dniu 18 maja 2021 r. wyjaśnił, iż wczoraj (a zatem 17 maja 2021 r.) wpłacił 500 zł na poczet należności alimentacyjnych. Zadać sobie należało zatem pytanie, czym dokładnie umotywowana była zmiana zachowania oskarżonego i czy nie wynikała ona bezpośrednio z wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwo niealimentacji, co prowadziłoby do wnioskowania o celowym, uprzednim lekceważeniu obowiązku alimentacyjnego i to niezależnie od tego ile wynosiły owe należności alimentacyjne. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 12 października 2021 r., sygn. III RC 159/21 obniżono alimenty z 1500 zł na 500 zł, poczynając od dnia 30 czerwca 2021 r., a zatem od dnia wniesienia pozwu. Sąd Okręgowy nie widział żadnych podstaw, aby z tego powodu uniewinnić oskarżonego, bądź też okroić czasookres przypisanego oskarżonemu czynu – przestępstwa trwałego, rozciągniętego w czasie. Jak już wskazano, w tej sprawie oskarżony nie uiszczał na rzecz małoletniego syna absolutnie żadnych kwot od lutego 2020 r. do maja 2021 r. Orzeczenia o sygn. III RC 159/21 i V Ca 1012/21 nie miały charakteru prejudykatów. Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu (art. 8 § 1 kpk) i chociaż prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny są jednak wiążące (art. 8 § 2 kpk), a A. W. mógł w pozwie cywilnym wnioskować o obniżenie alimentów z datą wsteczną, to w sprawie niniejszej nie mieliśmy do czynienia ze zbiorczym zliczeniem części nieuiszczonych świadczeń, co w czasie odsunęłoby moment, kiedy zaległości alimentacyjne osiągnęłyby pułap „równowartości trzech świadczeń okresowych” (art. 209 §1 kk). Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż zamiar oskarżonego, tj. nastawienie psychiczne do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego w postępowaniu karnym należało oceniać w czasie stawianego mu zarzutu (czyli luty 2020 – 18 maja 2021 r.) a nie na podstawie działań, jakie podjął próbując obniżyć wysokość alimentów w postępowaniu cywilnym w późniejszym czasie.

W uzasadnieniu apelacji obrońca obszernie przytoczył treść zeznań matki oskarżonego – świadka J. W., próbując przeforsować odmienną aniżeli pierwszoinstancyjna ocenę tychże depozycji. Sąd Rejonowy podkreślił, iż opinia świadka odnośnie tego, czy oskarżony miał możliwość regulowania alimentów, chociażby częściowo, jest subiektywną oceną świadka i nie podlega ocenie Sądu w kwestii wiarygodności tychże zeznań. Sąd Odwoławczy ze stanowiskiem tym się zgodził. Sąd I instancji swe przekonanie, że oskarżony jest sprawcą przypisanego mu w wydanym wyroku czynu z art. 209 § 1 kk i jest to czyn przez niego zawiniony, opierał na wieloaspektowej, bardzo wnikliwej ocenie wszystkich przeprowadzonych w toku procesu dowodów, istotnych z punktu widzenia przedmiotu procesu, przeprowadzonej z właściwym uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji sprowadzające się do uznania, iż nie istniały w odniesieniu do skonkretyzowanej sytuacji oskarżonego żadne obiektywne, niezawinione i niezależnie od oskarżonego przyczyny uniemożliwiające mu regulowanie należności alimentacyjnych. Oskarżony jako rodzic niezajmujący się dzieckiem na stałe, miał większe pod względem czasowym możliwości do podjęcia pracy chociażby w trybie zmianowym. Jak wynikało ze zgromadzonych dowodów, w okresie objętym zarzutem mieszkał z rodzicami, jedynie w niewielkim stopniu dokładając się do kosztów utrzymania wspólnego gospodarstwa domowego i zakupu żywności. Sądowi Okręgowemu znane są lokalne uwarunkowania i rynek pracy. O ile oskarżony mógł mieć trudności ze znalezieniem pracy w zawodzie, za satysfakcjonujące go wynagrodzenie, o tyle przeznaczenie chociażby części pensji na należności alimentacyjne, nie było wykluczone w jego skonkretyzowanej sytuacji. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż tam gdzie pojawia się konieczność utrzymania nie tylko siebie, ale i rodziny (przede wszystkim małoletnich dzieci) kończy się pole do manewru co do wyboru charakteru wykonywanej pracy, a ambicje zawodowe i oczekiwane warunki płacowe schodzą - przynajmniej czasowo - na dalszy plan. Najniższe minimalne wynagrodzenie w 2020 r. wyniosło 2600 zł brutto – 1920,62 zł netto, w 2021 r. 2800 zł brutto – czyli 2061,67 zł netto i osiągniecie tego wynagrodzenia nie pozostawało poza możliwościami oskarżonego w okresie objętym zarzutem. Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, że oskarżony nie był długotrwale hospitalizowany, podejmował prace dorywcze i nie przebywał na długotrwałych zwolnieniach lekarskich. Podejmowanie przez niego prac dorywczych w okresie objętym zarzutem powodowało jednocześnie, iż wadliwym byłoby uznanie, iż jego stan zdrowia był na tyle zły, że nie mógł pracować w ogóle. Utrata prawa jazdy była konsekwencją jego innego przestępczego zachowania – prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i jedynie ograniczyła mu możliwości zarobkowe, implikując konieczność dojazdów do pracy publicznymi środkami transportu, czy też wspólnie z innymi osobami, przy podziale kosztów z tego tytułu. Z akt sprawy nie wynikało jednocześnie, aby oskarżony w czasie, kiedy nie pracował, proponował matce swojego dziecka, a swojej byłej żonie A. A., że dołoży więcej osobistych starań i więcej czasu poświęci synowi. Osobisty kontakt oskarżonego z synem mimo tego, że ich miejsca zamieszkania dzieliło jedynie ok. 35 kilometrów, tj. pół godziny jazdy samochodem, był ograniczony właściwie do kilku spotkań w roku. Wobec oskarżonego prowadzono egzekucję komorniczą alimentów od lipca 2020 r., która była bezskuteczna (k. 2) i wówczas, mimo toczącego się postępowania egzekucyjnego, oskarżony nie złożył pozwu o obniżenie alimentów, czyniąc to dopiero gdy postawiono mu zarzut z art. 209 § 1 kk, tj. ponad rok później, co zdaniem Sądu Okręgowego obrazowało jego rzeczywisty, a nie deklarowany stosunek do obowiązku alimentacyjnego. Zawiadomienie o przestępstwie z art. 209 § 1 kk, inicjujące postępowanie, złożył zresztą komornik, a nie była żona oskarżonego. Pandemia COVID-19, przy mnogości lokalnych ofert pracy dotyczących chociażby minimalnego wynagrodzenia, przy wykonywaniu nieskomplikowanych prac fizycznych, nie mogła tłumaczyć tego rodzaju całościowego stosunku oskarżonego do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Znamiennym przez pryzmat sytuacji materialnej oskarżonego pozostawało, iż w przedmiotowej sprawie reprezentował go obrońca z wyboru. W aktach niniejszej sprawy, zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania sądowego I i II instancji, brak jest chociażby wzmianki o tym, aby oskarżony wnioskował o przyznanie mu obrońcy z urzędu z uwagi na swoją deklarowaną, trudną sytuację materialną.

Reasumując powyższe rozważania, ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, dotyczące tego, że oskarżony uchylał się od płacenia alimentów na rzecz małoletniego syna, znajdowały oparcie w zebranym materiale dowodowym, który został poddany przez Sąd Rejonowy analizie i ocenie, respektującej przepisy art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 410 kpk.

Puentując dodać można, iż art. 209 § 1 kk penalizuje jedynie uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego przez osobę, która jest do niego zobowiązana. Sytuacja materialna matki dziecka, byłej żony oskarżonego, jej dochody i majątek pozostają zatem bez znaczenia dla kwestii ustalenia sprawstwa oskarżonego. Okoliczności te mogą mieć znaczenie jedynie, gdy zarzut kwalifikowany jest z art. 209 § 1a kk i dotyczy narażenia uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, z czym nie mieliśmy do czynienia w tej sprawie. Dość wysokie dochody matki małoletniego syna oskarżonego nie oznaczały, że cały ciężar wychowania i utrzymania małoletniego winien spoczywać wyłącznie na niej, a oskarżonego te kwestie nie powinny w ogóle obchodzić. Fakt zaspokojenia podstaw życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji albo innych osób niezobowiązanych, nie warunkuje braku odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Bezzasadny był również zarzut obrońcy w części dotyczącej postulatu przeprowadzenia dowodu z opinii sądowo-lekarskiej biegłego lekarza ortopedy, lekarza chirurga oraz uzupełniającej opinii sądowo-psychiatrycznej, oparty na tych samych podstawach jakie obrona podała w I instancji. Sąd Rejonowy odnośnie przeprowadzenia tych dowodów zajął klarowne stanowisko w postanowieniach z dnia 28 września 2021 (k. 156) oraz z dnia 4 stycznia 2022 r. (k. 207 akt sprawy), a stanowisko odnośnie powodów oddalenia tychże wniosków dowodowych podziela Sąd Odwoławczy, nie stwierdzając jednocześnie obrazy wskazanych przez skarżącego przepisów. Co do opinii sądowo-psychiatrycznej została ona przeprowadzona w I instancji, a skarżący nie wykazał aby cechowała się ona ułomnościami, o jakich stanowi art. 201 kpk. Obraza art. 170 § 1 kpk i art. 193 kpk odniesieniu do dowodu z opinii biegłego może mieć zastosowanie jedynie przy rozpoznawaniu pierwszego w sprawie wniosku o powołanie ekspertów, których dotąd nie powołano, albo wniosku o powołanie biegłego odnośnie do zupełnie innego przedmiotu opinii niż ten, którego dotyczy złożona już ekspertyza. Natomiast materię wydania opinii uzupełniającej lub też nowej opinii, jeżeli dotychczasowa ekspertyza jest niepełna lub niejasna czy też wewnętrznie sprzeczna, reguluje kompleksowo art. 201 kpk i jeśli już to obraza tegoż przepisu wchodziła w grę. Skarżący w uzasadnieniu apelacji nie podjął nawet próby wykazania w jakim względzie i dlaczego, oczywiście w jego ocenie, opinia biegłych z k. 125-127v nie spełnia wymogów art. 201 kpk. Co do zasadności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych lekarzy chirurga i ortopedy, pamiętać z kolei należało, że oskarżony po tym, gdy utracił prawo jazdy, miał podejmować prace dorywcze m.in. jako taksówkarz, przy montażu wentylacji, wychodząc z domu ok. 6 rano a wracając po godz. 17, a zatem skarżący domagał się przeprowadzenia dowodu, przeczącego temu, czemu logicznie zaprzeczyć się nie dało. Stan zdrowia oskarżonego wcale nie był na tyle zły, aby nie mógł pracować – pracował, a więc mógł.

Wniosek

Wnioski o uzupełnienie postępowania dowodowego:

- o dopuszczenie przez Sąd II instancji dowodu z opinii sądowo-lekarskiej biegłego lekarza chirurga – ortopedy, lekarza neurochirurga, na okoliczność stanu zdrowia oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia i wpływu schorzeń oskarżonego na jego możliwości zarobkowe;

- o uzupełniające odebranie wyjaśnień od oskarżonego na okoliczność stanu zdrowia oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia i wpływu schorzeń oskarżonego na jego możliwości zarobkowe.

Wniosek główny:

- o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie

- o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim celem ponownego rozpoznania.

Wniosek kosztowy:

- o zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów obrony za obie instancje według norm prawem przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wskazano, postulat przeprowadzenia dowodów z opinii biegłych nie zasługiwał na uwzględnienie. W tej części wniosek obrońcy o uzupełnienie postępowania dowodowego pozostawiono bez rozpoznania na mocy art. 368 § 2 kpk w zw. z art. 458 kpk.

Na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 i 5 kpk, oddalono z kolei wniosek o przesłuchanie oskarżonego w postępowaniu odwoławczym. Oskarżony był już przesłuchiwany przed Sądem I instancji, mógł wówczas składać wyjaśnienia i odpowiadać na pytanie swojego obrońcy, jednak skorzystał z prawa odmowy ich składania, nadto stan jego zdrowia w okresie z aktu oskarżenia wynikał z innych zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym dokumentacji medycznej, zaś złożenie dodatkowego wniosku o odroczenie rozprawy odwoławczej, mimo braku jakiegokolwiek usprawiedliwienia nieobecności oskarżonego na rozprawie, świadczyło zdaniem Sądu Okręgowego wyraźnie o tym, że wniosek ten jedynie zmierza do przedłużenia postępowania.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosków głównych.

Przy utrzymaniu w mocy wyroku skazującego brak było podstaw do zasądzenia na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

Lp.

Zarzut

2.

- naruszenie art. 209 § 1 kk, poprzez błędne uznanie, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo, w sytuacji gdy oskarżony nie miał obiektywnej możliwości spełnienia ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, a zatem nie można w jego wypadku mówić o uchylaniu się od obowiązku łożenia na utrzymanie syna;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawienie w apelacji zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego z części szczególnej Kodeksu Karnego jest zasadne jedynie wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane w sprawie ustalenia faktyczne, tego zaś o wniesionym środku zaskarżania powiedzieć nie było można. Wadliwość redakcji zarzucanych uchybień i ich sztuczne powielanie leżące po stronie obrońcy, nie obligowały Sądu Okręgowego do równie drobiazgowego, co wtórnego tłumaczenia powodów utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy, przy braku stwierdzenia istoty zarzucanych uchybień, obojętnie jak, prawidłowo czy nieprawidłowo, skarżący je zakwalifikował w tzw. petitum. Sposób wypełnienia przez Sąd II instancji obowiązku art. 457 § 3 kpk w odniesieniu do zarzutów i wniosków konkretnej apelacji jest pochodną, z jednej strony, jakości i kompletności wywodu zawartego w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji (do tychże Sąd Okręgowy nie miał zastrzeżeń), a z drugiej strony, treści zarzutów samej apelacji oraz argumentacji, która ma wspierać owe zarzuty.

W uzasadnieniu apelacji (ostatni akapit z k. 242) przytoczono judykat dotyczący przestępstwa znęcania się z art. 207 § 1 kk i Sąd Okręgowy właściwie nie mógł odczytać czemu to miało służyć. A. W. nie postawiano zarzutu znęcania się nad rodziną w akcie oskarżenia wniesionym w tej sprawie. W jego Karcie Karnej także nie było skazania za czyn z art. 207 § 1 kk. Brak było informacji, aby takie postępowanie toczyło się wobec podsądnego, a relacje między byłymi małżonkami były złe. Z tychże powodów, do problematyki wzajemnych relacji art. 207 § 1 kk i art. 209 § 1 kk, czy też art. 207 § 1 kk i art. 216 kk oraz art. 217 kk, Sąd Odwoławczy się w ogóle nie odnosił, uznając ów fragment apelacji za wpadkę jej autora, nieprzystającą do przedmiotu tego procesu oraz skonkretyzowanych stosunków występujących w nim stron.

Wniosek

Wniosek główny:

- o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie

- o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku głównego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Na zakończenie dodać jedynie można, że Sąd Okręgowy poddając zaskarżony wyrok kontroli odwoławczej nie stwierdził, aby pierwszoinstancyjne rozstrzygnięcie o karze cechowało się rażącą niewspółmiernością. Biorąc także pod uwagę, że obrońca we wniesionej apelacji nie przedstawił żadnych uwag dotyczących tej kwestii, za niecelowe uznano abstrakcyjne omawianie tego zagadnienia. Uwzględniając kategorię zarzutu podniesionego we wniesionej apelacji, odnoszącego się jedynie do winy, przy jednoczesnym braku przesłanek z art. 440 kpk, Sąd Okręgowy nie był do tego zobligowany (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. II AKa 275/17, LEX nr 2453740).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, określając, iż jego wydatki poniesie Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana