Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Marczyńska (spr.)

Sędziowie: SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

SSO Mariola Mastalerz

Protokolant: stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji wnioskodawcy A. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 kwietnia 2013r. sygn. IV U 372/11

1.  oddala apelację,

2.  zawarty w odwołaniu wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przekazuje do rozpoznania organowi rentowemu.

Sygn. akt V Ua 35/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 października 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonemu A. S. prawa do świadczenie rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, iż ubezpieczony po wykorzystaniu 182 dni zasiłku chorobowego odzyskał zdolność do pracy.

Od powyższej decyzji wniósł odwołanie A. S..

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie.

Podstawę wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego:

Wnioskodawca do dnia 29 czerwca 2011 roku korzystał z zasiłku chorobowego. Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 12 października 2011 roku stwierdziła, iż wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy.

Wnioskodawca skarżył się na dolegliwości bólowe kończyny górnej prawej, które wystąpiły wskutek urazu – przewrócił się na prawy bark. Obecnie zgłasza bóle i zawroty głowy, szumy uszne, bóle prawego barku, osłabienie kończyny górnej prawej, a od jesieni 2011 także kończyny górnej lewej, wskazuje na zaburzenia snu, stany lękowe. Leczy się na nadciśnienie tętnicze i chorobę wrzodową żołądka.

U wnioskodawcy stwierdzono chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego bez obecności zespołu korzeniowego i objawów ubytkowych, uraz przeciążeniowy mięśni dwugłowych ramion i mięśni piersiowych wielkich w wywiadzie, przebyte uszkodzenia po obu stronach ścięgien głów długich mięśni dwugłowych ramion, zmiany zwyrodnieniowe obu stawów barkowych, zwłaszcza prawego – średniego stopnia. Z punktu widzenia neurologa wnioskodawca nie jest niezdolnym do pracy, nie kwalifikuje się do świadczenia rehabilitacyjnego.

Z punktu widzenia ortopedy wnioskodawca nie jest niezdolnym do pracy, nie kwalifikuje się do świadczenia rehabilitacyjnego.

U wnioskodawcy stwierdzono objawy organicznego uszkodzenia OUN pod postacią zaburzeń depresyjnych i organicznej chwiejności afektywnej oraz szkodliwe używanie leków uspokajających. Choroba ta jest utrwalona, prawidłowe leczenie może doprowadzić do złagodzenia objawów nie do ich ustąpienia.

Z punktu widzenia psychiatrycznego po wyczerpaniu zasiłku chorobowego wnioskodawca pozostawał niezdolnym do pracy, dalsze leczenie i rehabilitacja nie rokują odzyskania pełnej zdolności do pracy , tj. nie kwalifikuje się do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne i nie budzące wątpliwości dowody w postaci zebranych w aktach sprawy dokumentów oraz dokumentów zawartych w załączonych aktach organu rentowego.

W tym zakresie wskazał, że w niniejszej sprawie sporządzona była opinia przez biegłych neurologa A. P. i ortopedy J. B., którzy w swoich opiniach stwierdzili, iż w zakresie ich specjalności dolegliwości wnioskodawcy nie skutkowały niezdolnością do pracy. W ocenie Sądu I instancji wnioski wskazanych wyżej biegłych są jasne zupełne i należycie uzasadnione.

Ponadto wnioskodawca był badany przez biegłego psychiatrę B. J. który zdiagnozował u wnioskodawcy uszkodzenia organiczne skutkujące zaburzeniami depresyjnymi i chwiejnością afektywną. Biegły w oparciu o stwierdzone schorzenie wskazał na istniejącą niezdolność do pracy. Wnioskodawca zgodził się z wnioskami biegłego. ZUS wniósł zastrzeżenia skutkujące wydaniem opinii uzupełniającej, która jednakże nie wyjaśniła wszystkich wątpliwości podnoszonych przez ZUS. Celem wyjaśnienia tych wątpliwości został dopuszczony dowód z opinii biegłej M. L., która w swojej opinii także wskazała na zmiany organiczne UON u wnioskodawcy, dokonując jednakże szczegółowej oceny stanu chorobowego wnioskodawcy wskazała, iż dalsze leczenie i rehabilitacja nie rokują odzyskania pełnej zdolności do pracy, tj. nie kwalifikuje się do świadczenia rehabilitacyjnego. Wnioski biegłej zostały szczegółowo uzasadnione, a wnioskodawca nie zgłosił zastrzeżeń do opinii biegłej. W ocenie Sądu Rejonowego biegła w sposób jednoznaczny i konsekwentny odpowiedziała na zadane pytania, jej wnioski są jasne i zupełne dlatego też należało uznać powyższą opinię za pełnoprawny środek dowodowy i istotne źródło dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Motywując powyższe wskazał, że w świetle art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było czy 29 czerwca 2011 roku, to jest po zakończeniu okresu korzystania przez 182 dni z zasiłku chorobowego wnioskodawca był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja mogły mu przywrócić zdolność do pracy.

Biorąc pod uwagę treść opinii biegłej M. L. Sąd I instancji stwierdził, iż wnioskodawca po zakończeniu 182 dniowego korzystania ze zasiłku chorobowego nie odzyskał zdolność do pracy, jednakże dalsze leczenie i rehabilitacja nie rokują odzyskania pełnej zdolności do pracy, tj. nie kwalifikuje się do świadczenia rehabilitacyjnego. Odnośnie natomiast żądania wnioskodawcy przyznania prawa do renty, Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca został pouczony, iż przedmiotem niniejszego postępowania jest wyłącznie kwestia jego prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli zaś niezależnie domaga się renty winien zainicjować odpowiednie roszczenie składając wniosek o przyznanie prawa do tego świadczenia.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją wnioskodawca.

W uzasadnieniu apelacji wskazał, że wyrok Sądu Rejonowego jest dla niego krzywdzący, albowiem nie został wydany na podstawie korzystnej dla niego opinii biegłego psychiatry B. J.. Wskazał, że na podstawie tej opinii powinien mieć przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 29 czerwca 2011 roku do dnia 29 czerwca 2012 roku, a następnie, zgodnie z opinią biegłej psychiatry M. L. powinien mieć przyznane prawo do renty.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, o czym stanowi przepis art. 378 kpc. Powyższe oznacza zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice oraz nakaz rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków.

Zarzut podniesiony w apelacji sprowadza się do kwestionowania prawidłowości ustalenia Sądu Rejonowego, iż wnioskodawca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego był nadal niezdolny do pracy z tym, że dalsze leczenie lub rehabilitacja zdolności tej nie mogły mu przywrócić. Wnioskodawca podnosił mianowicie, że prawidłowa była opinia biegłego psychiatry B. J., iż wnioskodawca taką zdolność odzyska. Wskazywał też, że biegła psychiatra M. L. badała go dopiero w dniu 30 października 2012 roku, a zatem jej opinia, zawierająca wniosek przeciwny, jest nieprawidłowa.

Mając na uwadze to, że opinie ww. biegłych lekarzy psychiatrów w zakresie oceny rokowań wnioskodawcy co do odzyskania niezdolności do pracy były sprzeczne, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry J. B. (2). Podnieść bowiem należy, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwestionował opinię biegłego psychiatry B. J. nie dlatego, że biegły ten stwierdził rokowania co do odzyskania przez wnioskodawcę zdolności do pracy po leczeniu lub rehabilitacji, ale dlatego, że biegły uznał, iż wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy. I wszystkie zastrzeżenia organu rentowego zgłoszone w toku postepowania przed Sądem I instancji do opinii biegłego psychiatry B. J. dotyczyły tej właśnie kwestii; organ twierdził, że wnioskodawca do pracy jest zdolny. W sytuacji zatem, gdy także biegła psychiatra M. L. stwierdziła u wnioskodawcy niezdolność do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego, zakwestionowanie przez Sąd Rejonowy opinii biegłego B. J. tylko z tego względu, iż opinia ta nie wyjaśniła wszystkich wątpliwości podnoszonych przez ZUS, jest niezrozumiałe.

Z opinii sporządzonej przez biegłego psychiatrę J. B. wynika, że u wnioskodawcy występują organiczne zaburzenia nastroju i organiczna chwiejność afektywna. Po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy oraz jego badaniu podmiotowym i przedmiotowym biegły stwierdził ponadto, że po zakończonym zwolnieniu lekarskim wnioskodawca był nadal niezdolny do pracy i nie rokował, że odzyska zdolność do pracy po dalszym leczeniu lub rehabilitacji. Do opinii tej żadna ze stron nie zgłosiła jakichkolwiek zastrzeżeń.

W aspekcie podniesionego w apelacji zarzutu wskazać należy, że opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00, LEX nr 77046)

Opinie biegłych psychiatrów M. L. i J. B. są w swych wnioskach zbieżne. Są one nadto jasne, pełne i szczegółowo uzasadnione. Biegli wnikliwie przeanalizowali dokumentację medyczną wnioskodawcy i z zapisów w przedstawionej im dokumentacji oraz badania wyprowadził logiczne wnioski. Brak jest podstaw do tego, by wnioski ww. opinii kwestionować. Tym samym wniosek zawarty w opinii biegłego psychiatry B. J., iż wnioskodawca rokował odzyskanie zdolności do pracy, jako odosobniony, nie może zyskać akceptacji.

A skoro tak, to właściwie Sąd Rejonowy zastosował przepis art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa i oddalił odwołanie.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 kpc orzeczono, jak w punkcie „1” sentencji.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca został pouczony, iż przedmiotem niniejszego postępowania jest wyłącznie kwestia jego prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, więc jeśli domaga się renty, powinien złożyć wniosek o przyznanie prawa do tego świadczenia. Należy jednak zauważyć, że wnioskodawca taki wniosek złożył już w odwołaniu. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 kpc orzekł jak w punkcie „2” wyroku.