Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 1 września 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...)Bankowi Spółdzielczemu w Z.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie

1.  zobowiązuje pozwanego (...) Bank Spółdzielczy w Z. do przeproszenia powódki M. K. w ten sposób,
iż prześle na jej adres w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia
się niniejszego wyroku listem poleconym pisemne oświadczenie
o następującej treści: (...) Bank Spółdzielczy w Z. przeprasza Panią za upokorzenie moralne, jakiego doznała Pani
w związku z umieszczeniem przez Bank w rejestrach bankowych nieprawdziwych informacji o Pani śmierci, co w wyniku powzięcia przez inne placówki bankowe tej informacji skutkowało nieuzasadnionym zablokowaniem Pani karty kredytowej, jak również uniemożliwieniem dostępu do Pani rachunków bankowych, co znacznie utrudniało Pani funkcjonowanie w życiu codziennym i pozbawiło dostępu do środków pieniężnych zgromadzonych na Pani rachunkach bankowych”;

2.  zasądza od pozwanego (...) Banku Spółdzielczego w Z. na rzecz powódki M. K. kwotę:

a)  10 000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty,

b)  1 811,50 zł (jeden tysiąc osiemset jedenaście złotych 50/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

3.  oddala powództwo w pozostałej części.

Sygn. akt I C 50/22

UZASADNIENIE

M. K. wniosła o zobowiązanie Ludowego Banku Spółdzielczego w Z. do sporządzenia i przesłania, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku, listem poleconym na adres powódki przeprosin o następującej treści: (...) Bank Spółdzielczy w Z. przeprasza Panią za upokorzenie moralne, jakich doznała Pani w związku z umieszczeniem przez Bank w rejestrach bankowych nieprawdziwych informacji o Pani śmierci, co w wyniku powzięcia przez inne placówki bankowe tej informacji skutkowało nieuzasadnionym zablokowaniem Pani karty kredytowej, jak również uniemożliwieniem dostępu do Pani rachunków bankowych, co znacznie utrudniło Pani funkcjonowanie w życiu codziennym i pozbawiło dostępu do środków pieniężnych zgromadzonych na Pani rachunkach bankowych”, a także
o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 20 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od 1 października 2020 r. do dnia zapłaty i kosztów procesu.

Pozwany bank nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie oraz
o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 6 listopada 2018 r. powódka udała się wraz z małoletnią córką
na zakupy do Manufaktury w Ł.. Chciała dokonać za nie płatności kartą powiązaną z posiadanym przez nią rachunkiem bankowym w (...) Bank (...) S.A. Jej transakcja została odrzucona, sytuacja ta powtórzyła się
w kolejnych sklepach. Następnego dnia również nie mogła skorzystać z karty. Powódka zatelefonowała na infolinię tego banku, gdzie udzielono jej informacji, iż musi koniecznie udać się do jednej z jego placówek, co uczyniła następnego dnia. W nocy nie mogła spać ze stresu. Pracownicy po wylegitymowaniu powódki udzielili informacji, że widnieje ona w systemie bankowym jako osoba zmarła. Informacja ta spowodowała u powódki duży stres i zdenerwowanie,
co poskutkowało omdleniem. Pracownicy banku poinformowali, iż sprawa wymaga wyjaśnienia. Powódka była wówczas prokurentem w spółce zajmującej się produkcją rajstop i pończoch, posiadała pełnomocnictwo do konta firmowego, które również zostało anulowane z powodu informacji o jej rzekomej śmierci, (dowód: zeznania powódki - k. 189 i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r.
- płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:19:53 do 01:28:23
w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 187 verte - 188 i nagraniem rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:16:12 do 00:47:28; zeznania świadka A. K. - k. 188 - 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:51:53
do 01:06:50; zeznania świadka O. M. - k. 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:06:50
do 01:17:32).

Następnie powódka wraz z synem O. M., udziałowcem firmy, w której była prokurentem, udała się do (...) Bank S.A. Dowiedziała się tam, iż transakcje z jej konta nie są realizowane, ponieważ w systemie widnieje jako osoba zmarła. Jej konto zostało zamknięte. Kolejnym bankiem był (...) Bank (...) S.A., w którym powódka otrzymała taką samą informację, jak
w poprzednich bankach. Tam powódka chciała wyciągnąć pieniądze z konta męża, do którego była upoważniona. Zachowanie pracowników odwiedzanych przez nią banków sprawiło, iż czuła się „jak przestępca”. Powódka udała się wreszcie do urzędu stanu cywilnego, aby sprawdzić, czy tam również figuruje jako zmarła, (dowód: zeznania powódki - k. 189 i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:19:53 do 01:28:23
w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 187 verte - 188 i nagraniem rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:16:12 do 00:47:28; zeznania świadka A. K. - k. 188 - 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:51:53
do 01:06:50; zeznania świadka O. M. - k. 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:06:50
do 01:17:32).

Po wyjaśnieniu sprawy przez C. Bank (...), powódka otrzymała informację, iż to pozwany umieścił informację o jej zgonie w systemach bankowych. Powódka ponad miesiąc czekała na przywrócenie dostępu do konta męża w banku (...). Powódka wystosowała także pismo do pozwanego, w którym wezwała go do wskazania, dlaczego umieścił informację o jej zgonie w systemach bankowych. W odpowiedzi pozwany poinformował, iż umieścił zapytanie
w systemie (...) o rachunki spadkodawcy, którym miała być powódka, a nie informację o jej zgonie. Pozwany uczynił to ze względu na pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zduńskiej Woli J. K., który na podstawie posiadanego przez niego tytułu wykonawczego, jakim był nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego dla Łodzi
- Ś. w Ł. XIII Wydział Gospodarczy z dnia 27 grudnia 2016 r., zażądał udzielenia informacji o rachunkach dłużniczki, tj. powódki. Pozwany błędnie wypełnił formularz do systemu (...), który zinterpretował pytanie jako zgłoszenie zgonu strony powodowej, (dowód: zeznania powódki - k. 189
i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta
od 01:19:53 do 01:28:23 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 187 verte
- 188 i nagraniem rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:16:12 do 00:47:28; zeznania świadka A. K. - k. 188
- 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:51:53 do 01:06:50; zeznania świadka O. M.
- k. 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:06:50 do 01:17:32; pismo - k. 19 - 20; pismo - k. 12; pismo - k. 13 i k. 15; pismo - k. 14; pismo do pozwanego wraz z potwierdzeniem nadania
- k. 17 - 18; pismo - k. 19 - 20; żądanie udzielenia informacji - k. 140 - 141; kserokopia maila - k. 142 - 143; pismo z wycofaniem zapytania - k. 144).

W tym czasie powódka planowała sprzedaż działki. Dokonała jej dopiero, gdy uzyskała potwierdzenie z urzędu stanu cywilnego, iż nie został sporządzony jej akt zgonu, (dowód: zeznania powódki - k. 189 i nagranie rozprawy
z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:19:53 do 01:28:23 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 187 verte - 188 i nagraniem rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:16:12 do 00:47:28).

Powódka leczy się psychiatrycznie, przedmiotowa sytuacja spowodowała pogorszenie jej zdrowia psychicznego, powróciły lęki, stres, zaczęła obawiać
się o swoje życie. Umieszczenie informacji o jej śmierci w systemach bankowych pogorszyły jej relacje z mężem, bowiem pozostawała na jego utrzymaniu z uwagi na brak dostępu do własnych środków, (dowód: zeznania powódki - k. 189
i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta
od 01:19:53 do 01:28:23 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 187 verte
- 188 i nagraniem rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:16:12 do 00:47:28; zeznania świadka A. K. - k. 188
- 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 00:51:53 do 01:06:50; zeznania świadka O. M.
- k. 188 verte i nagranie rozprawy z 1 września 2022 r. - płyta - koperta - k. 201, minuta od 01:06:50 do 01:17:32; zaświadczenie ZUS - k. 175 - 176 i k. 179 -182; karta informacyjna - k. 177 - 178; karta medycznych czynności ratunkowych - k. 174).

Powódka sporządziła pismo z 24 września 2020 r., w którym wezwała pozwanego do usunięcia skutków naruszeń poprzez sporządzenie w terminie
do 30 września 2020 r. pisemnych przeprosin o treści: (...) Bank Spółdzielczy w Z. przeprasza Panią za upokorzenie moralne jakich doznała Pani w związku z umieszczeniem przez Bank w rejestrach bankowych nieprawdziwych informacji o Pani śmierci, co w wyniku powzięcia przez inne placówki bankowe tej informacji skutkowało nieuzasadnionym zablokowaniem Pani karty kredytowej, jak również uniemożliwieniem dostępu do Pani rachunków bankowych, co znacznie utrudniło Pani funkcjonowanie w życiu codziennym
i pozbawiło dostępu do środków pieniężnych zgromadzonych na Pani rachunkach bankowych.” oraz do zapłaty (w tym samym terminie) przez pozwanego na jej rzecz kwoty 20 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, (dowód: pismo - k. 10 - 11).

Powyższy stan faktyczny jest częściowo bezsporny, gdyż został ustalony
w oparciu o złożone przez strony dokumenty, które nie były przez nie negowane. Ponadto Sąd oparł go na zeznaniach powódki oraz przesłuchanych w sprawie świadków, którym w całości dał wiarę, gdyż korespondują z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą żądania powódki było naruszenie jego dóbr osobistych, o których stanowi art. 23 k.c. Zgodnie z tym przepisem dobrami osobistymi człowieka
są w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko
lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska.

Powołany przepis nie zawiera przy tym zamkniętego katalogu dóbr osobistych, możliwe jest zatem konstruowanie innych dóbr osobistych oprócz tych wymienionych w przywołanym przepisie. Nie oznacza to jednak pełnej dowolności.

Dobra osobiste, ściśle związane z daną osobą, mają charakter bezwzględny, a zatem są niezależne od sytuacji, w jakiej dana osoba
się znalazła. Dobra osobiste ujmowane są w kategoriach obiektywnych jako wartości o charakterze niemajątkowym, ściśle związane z człowiekiem, decydujące o jego bycie, pozycji w społeczeństwie, będące wyrazem odrębności fizycznej i psychicznej oraz możliwości twórczych, powszechnie uznane
w społeczeństwie i akceptowane przez system prawny. Nierozerwalne związanie tych wartości, jako zespołu cech właściwych człowiekowi, stanowiących o jego walorach, z jednostką ludzką wskazuje na ich bezwzględny charakter, towarzyszący mu przez całe życie, niezależnie od sytuacji w jakiej znajduje
się w danej chwili. Katalog dóbr osobistych, wymienionych w art. 23 k.c., pozostających pod ochroną prawa cywilnego jest otwarty i wraz ze zmianami stosunków społecznych mogą pojawiać się i znikać pewne dobra (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 6 maja 2010 r., II CSK 640/09, poz. LEX nr 598758).

Powódka wskazała, że doszło do naruszenia jej dóbr osobistych w postaci dobrego imienia i zdrowia poprzez zablokowanie jej dostępu do środków pieniężnych, narażenia na stres, upokorzenie moralne i całkowite uzależnienie
od męża w kwestiach finansowych do czasu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych
do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych
w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Z kolei § 2 powyższego przepisu stanowi, że jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia
na zasadach ogólnych.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. Przesłanka bezprawności działania jest zatem przesłanką konieczną do udzielenia ochrony przewidzianej
w powyższym przepisie.

W nauce i orzecznictwie przyjmuje się, że bezprawne w rozumieniu tego przepisu jest każde działanie naruszające dobro osobiste, chyba że wystąpi szczególna przyczyna usprawiedliwiająca naruszenie. Do okoliczności wyłączających bezprawność zalicza się działanie w ramach porządku prawnego, wykonywanie prawa podmiotowego, ochronę uzasadnionego interesu oraz - pod pewnymi warunkami - zgodę pokrzywdzonego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że powódka winna wykazać,
że do naruszenia jej dóbr osobistych doszło poprzez bezprawne zachowanie pozwanego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Mając na względzie cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że powódka sprostała obowiązkowi wynikającemu z treści art. 6 k.c., gdyż udowodniła, że pozwany wskazał ją jako „spadkodawcę” w systemie (...)
i prosił o wskazanie wszystkich jej rachunków bankowych. Złożyła do akt kserokopię pisma pozwanego, z której wynika, że dokonał powyższej czynności. Udowodniła to również poprzez zeznania świadków oraz pisma z innych banków, w których posiadała konta. Natomiast pozwany nie obalił domniemania bezprawności, gdyż na tę okoliczność nie złożył żadnych dowodów.

Zatem należy stwierdzić, że pozwany ponosi odpowiedzialność
za niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu czynności związanych
z prowadzeniem firmy.

Działanie pozwanego polegające na nieprawidłowym wysłaniu zapytania
o udzielenie informacji o rachunkach bankowych powódki, które spowodowało uznanie jej za zmarłą w systemach bankowych, godziło w przysługujące powódce prawo do wolności dysponowania własnymi środkami pieniężnymi, a także
w dobre imię. Na skutek działania pozwanego powódka nie miała dostępu
do posiadanych rachunków bankowych, została w tej kwestii zdana na swojego małżonka, co też doprowadziło do pogorszenia ich relacji. Mimo, iż udało jej się przywrócić dostęp do rachunków, to jednak nastąpiło to po dość długim czasie. Ucierpiało na tym również zdrowie psychiczne powódki. Powódka doznała upokorzenia, kiedy nie mogła zapłacić rachunku w sklepie, mimo posiadanych środków pieniężnych na koncie. Wstydziła się przed pracownikami odwiedzanych przez siebie sklepów, ten konkretny wyjazd z córką na zakupy zapamięta na długo. Ponadto została narażona na stres związany z wyjaśnianiem zaistniałej sytuacji w placówkach bankowych, czuła się, jak to określiła, „jak przestępca”.

Sąd nie podziela argumentacji strony pozwanej, że brak dostępu
do środków finansowych nie był dla powódki nadmiernym obciążeniem, ponieważ skoro został wydany wobec niej nakaz zapłaty, musiała liczyć się z takim rozwiązaniem na skutek egzekwowania posiadanych przez nią długów. Zdaniem Sądu takie rozumowanie pozwanego nie ma żadnych podstaw, gdyż nie
ma dowodu na to, że egzekucja z rachunków powódki była rzeczywiście prowadzona. Strona pozwana próbuje w ten sposób umniejszyć swoją winę, bagatelizując rozmiar wyrządzonych szkód, jakby nic się nie stało, co jest całkowicie nie do przyjęcia.

Oceniając żądanie powódki w zakresie zobowiązania pozwanego do jej przeproszenia, należy stwierdzić, że katalog środków służących usunięciu skutków naruszenia dobra osobistego nie jest zamknięty. Muszą to być środki celowe, nadające się do spełnienia przypadających im funkcji i wymuszenia
w drodze egzekucji, nie mogą pozostawać w sprzeczności z ustawą ani zasadami współżycia społecznego. Sąd Najwyższy w uzasadnienie uchwały z 30 grudnia 1971 r. (III CZP 87/71, OSNCP 1972, Nr 6, poz.104) wskazał, że chodzi
o „czynności”, które według powszechnie przyjętych poglądów lub pojęć danego środowiska stanowią ekwiwalent wyrządzonej krzywdy w tym znaczeniu,
że niejako niwelują jej skutki. Zastosowany środek musi zatem być adekwatny
do danego naruszenia. Przy wyborze środka usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego należy też brać pod uwagę całokształt okoliczności, takich jak: zachowanie się osoby, której dobro zostało naruszone, a w szczególności, czy zajście zostało przez nią sprowokowane itp. Czynność skierowana do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego powinna być dobrana stosownie
do rodzaju, intensywności i zasięgu dokonanego naruszenia, sądowi orzekającemu zaś przysługuje kompetencja do kontroli, czy wskazana przez powoda czynność pozwanego stanowi odpowiedni środek usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z 17 maja 2013 r. (I CSK 540/12, OSNC-ZD 2013/4/84)
w sprawie o ochronę dóbr osobistych sąd ocenia, czy określona w żądaniu powoda treść, forma i liczba oświadczeń oraz miejsce i sposób ich publikacji jest odpowiednia do zakresu i sposobu naruszenia dóbr osobistych. Może też ingerować w żądaną treść oświadczenia przez ograniczenie jej zakresu czy uściślenie określonych sformułowań.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż żądanie powódki
w zakresie otrzymania pisemnych przeprosin nie jest żądaniem nadmiernym
i nieuzasadnionym. Ponadto doprowadzi w części do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego i dlatego orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 24 k.c.

W niniejszej sprawie powódka wystąpiła również z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia na jej rzecz, które Sąd uznał za uzasadnione w części.

Zasądzenie stosownego zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych ma charakter fakultatywny. Wysokość tego zadośćuczynienia każdorazowo zależna jest od okoliczności konkretnego przypadku i decydują o nim okoliczności, w jakich doszło do naruszenia, ocena zamiaru i stopnia nasilenia winy sprawcy, ale przede wszystkim od skutków naruszenia dla pokrzywdzonego, ich skali, charakteru, a w konsekwencji - rozmiaru doznanej krzywdy.

Udzielenie pokrzywdzonemu ochrony z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych nie jest uwarukowane ziszczeniem się obawy, że skutki naruszenia przybiorą określone rozmiary i w ogóle wystąpią, lecz wystarczające jest narażenie pokrzywdzonego na poczucie zagrożenia i na odczuwanie obiektywnie uzasadnionej obawy, że określone niekorzystne dla niego skutki mogą wystąpić. Zatem w niniejszej sprawie nie miało znaczenia dla zasądzenia zadośćuczynienia jako takiego to, że powódka leczyła się psychiatrycznie już przed działaniem pozwanego. Ma to znaczenie jedynie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia,
ale o tym będzie mowa w dalszej części rozważań.

Zadośćuczynienie pieniężne za naruszenie dóbr osobistych nie może mieć jedynie charakteru penalnego, lecz musi przede wszystkim wypełniać swoją funkcję kompensacyjną. Zatem tak bardzo ważna, poza wskazanymi powyżej kryteriami, jest wysokość tego świadczenia.

Skoro działanie pozwanego polegające na umieszczeniu w systemie (...) zapytania o dane rachunków bankowych powódki jako spadkodawcy,
a nie dłużniczki, co skutkowało uznaniem jej za zamarłą w systemach bankowych, godziło w dobre imię, a przede wszystkim w zdrowie powódki, co wynika
z dokumentacji medycznej i z zeznań przesłuchiwanych w sprawie świadków,
i co wydaje się także oczywistym, mając na uwadze wcześniejszy stan zdrowia powódki i jej podatność na wszelkie zmiany nastroju i stres, to na gruncie art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 448 k.c. zasadne jest także jej żądanie o zadośćuczynienie.

Biorąc powyższe pod uwagę, a także oceniając podstawy faktyczne żądania, należy uznać, że kwotą wystarczającą do skompensowania doznanej przez powódkę krzywdy jest kwota 10 000,00 zł.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze między innymi to, że dotychczas powódka nie została przeproszona przez pozwanego za swoje zaniedbanie. Ponadto powódka za sprawą zawinionego działania pozwanego doznała upokorzenia i zakłócenia swojego spokoju psychicznego z tej przyczyny, że na skutek działania pozwanego nie miała dostępu do swoich środków pieniężnych. Została narażona również na wstyd i stres związany z wyjaśnianiem zaistniałej sytuacji. Te ujemne odczucia powódki, spowodowane działaniem pozwanego, spowodowały pogorszenie jej stanu zdrowia psychicznego,
a to zasługują na rekompensatę pieniężną. Z tych też względów Sąd orzekł, jak
w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Zdanie Sądu zasądzone na rzecz powódki zadośćuczynienie spełnia
w ustalonym stanie faktycznym zarówno swoją podstawową funkcję kompensacyjną, dając pokrzywdzonej potwierdzoną orzeczeniem sądowym satysfakcję z nałożenia na sprawcę naruszenia obowiązku naprawienia wyrządzonej krzywdy poprzez świadczenie pieniężne, jak i z drugiej strony świadczenie to wypełnia oczekiwaną funkcję prewencyjną i represyjną. Pozwany będzie miał na przyszłość świadomość skutków, jakie może przynieść błędne wypełnienie przez niego zapytania w systemie (...). Ponadto zasądzona kwota nie jest symboliczna w zestawieniu z okolicznościami, charakterem
i skutkami naruszenia dla powódki.

W pozostałej części Sąd powództwo oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku. W tym miejscu przede wszystkim należy stwierdzić, że pozwany w dość szybkim czasie anulował zapytanie do systemu (...), czym próbował naprawić swój błąd. Tym samym stopień winy pozwanego nie uzasadniał przypisania mu odpowiedzialności w takim wymiarze, jak tego oczekiwała powódka. Ponadto wypada dodać, co już wcześniej było sygnalizowane,
iż powódka nie udowodniła, że z uwagi na działanie pozwanego zmuszona była leczyć się szpitalnie i korzystać z długotrwałej terapii, gdyż na tę okoliczność nie złożył wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry, który wyjaśniłby w sposób niebudzący wątpliwości, czy leczenie szpitalne i obecny stan zdrowia powódki mają związek z naruszeniem jej dobra osobistego przez pozwanego. Zatem Sąd nie dysponował dowodem, z którego wynikałoby, w jaki zakresie działanie pozwanego banku wpłynęło na pogorszenie stanu zdrowia psychicznego powódki, a w jakim zakresie było wynikiem choroby samoistnej.

O kosztach procesu należnych powódce Sąd orzekł, jak w pkt 2 b wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c.

Powódka wygrała w całości sprawę w zakresie żądania zawartego w pkt I pozwu. Na koszty związane z jego dochodzeniem złożyła się kwota 600,00 zł stanowiąca opłatę stałą od pozwu i kwota 720,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, która została ustalona na podstawie § 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.). Zatem powódka wygrała koszty procesu w tej części w wysokości 1 320,00 zł.

W związku z żądaniem zadośćuczynienia, powódka poniosła koszty zastępstwa prawnego w wysokości 3 600,00 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.) i opłatę stałą w wysokości 1 000,00 zł, tj., łącznie w wysokości 4 600,00 zł. Pozwany natomiast poniósł w tym zakresie koszty w wysokości 3 617,00 zł, w tym 3 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, które zostały ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.) i w wysokości 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Powódka wygrała sprawę w 50 %, zatem wygrała koszty procesu w wysokości 2 300,00 zł (50 % z kwoty 4 600,00 zł). Pozwany również wygrał sprawę w 50 %, zatem wygrał koszty procesu w wysokości 1 808,50 zł (50 % z kwoty 3 617,00 zł). Różnica obu kwot daje kwotę 491,50 zł, (2 300,00 zł minus 1 808,50 zł).

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę łączną 1 811,50 zł (1 320,00 zł plus 491,50 zł).