Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 289/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. D.

jak w akcie oskarżenia z tym ustaleniem, że stanowił wypadek mniejszej wagi tj. czyn z art. 279§1 kk w w zw. z art. 283 kk zw. z art. 64§1 kk w zw. z art. 31§2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony W. D. utrzymuje koleżeńskie relacje z drugim z oskarżonych - Ł. C.. W dniu 23 października 2021 r. oskarżeni postanowili włamać się do pomieszczeń kościelnych przy ul. (...) w G.. Podzielili się rolami w ten sposób, że Ł. C. wszedł do budynku, zaś oskarżony W. D. pozostał "na czatach". Ł. C. włamał się do pomieszczenia zakrystii wyłamując zamek w drzwiach. Po chwili Ł. C. wyszedł trzymając w ręku telefon i laptop.

Mężczyźni nie zdążyli pozbyć się łupu, gdyż kradzież została zauważona przez siostrę zakonną Z. M., która wybiegła z zakrystii i poprosiła postronne osoby o pomoc. A. W. (1) i P. W. podeszli do oskarżonych i zażądali oddania skradzionych rzeczy. Ostatecznie mienie zostało odzyskane w stanie nienaruszonym.

wyjaśnienia oskarżonego W. D.

35-36

wyjaśnienia oskarżonego Ł. C.

32-33, 108-109, 111

zeznania świadka Z. M.

2-3

zeznania świadka A. W. (1)

8-9

zeznania świadka P. W.

12-13

zeznania świadka G. P.

16-17

zeznania świadka M. A.

55-56

protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną

22-26

Oskarżony W. D. jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu umiarkowanym a także jest uzależniony od alkoholu. W czasie popełnienia czynu miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

opinia sądowo-psychiatryczna

130-134

Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie - w przeważającej mierze za przestępstwa przeciwko mieniu. W stosunku do niego zapadło kilkanaście wyroków skazujących.

karta karna

43-44

odpis wyroku w sprawie II K 1165/14

59--59v

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

W. D.

jak w punkcie 6 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

niepopełnienie przez W. D. czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia

wyjaśnienia oskarżonego

74-75

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

karta karna

dokument urzędowy, niekwestionowany przez żadną ze stron

odpis wyroku w sprawie II K 1165/14

dokument urzędowy, niekwestionowany przez żadną ze stron

opinia sądowo-psychiatryczna

opinia biegłych lekarzy psychiatrów D. A., A. W. (2) i psychologa E. D. sporządzona w niniejszej sprawie jest jasna, pełna, konsekwentna, stanowcza i została sporządzona na podstawie wnikliwej analizy akt sprawy, dokumentacji medycznej oraz badania oskarżonego. Ponadto została sporządzona przez specjalistów z dziedziny psychiatrii i psychologii, dysponujących szeroką wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Mając powyższe na uwadze Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować poprawność i zasadność wniosków końcowych zawartych w tej opinii. Dlatego też poczytalność oskarżonego ustalono w oparciu o tą właśnie opinię i w konsekwencji Sąd przyjął, iż z uwagi na swoje upośledzenie umysłowe oskarżony działał w warunkach ograniczonej poczytalności.

protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną

sporządzony przez upoważnionego funkcjonariusza, w przepisanej prawem formie, jego wiarygodność nie była kwestionowana

wyjaśnienia oskarżonego Ł. C.

sąd dał wiarę wyjaśnieniom współoskarżonego Ł. C., w których przyznał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu i opisał szczegółowo przebieg zdarzenia. Oskarżony szczerze i spontanicznie przyznał, że wraz z W. D. udali się do P. Św. Krzyża, gdzie włamał się do pomieszczeń kościelnych i ukradł laptop, podczas gdy (...) czyli W. D. stał na czatach. Oskarżony wprost przyznał, że nie zdążyli podzielić się łupem z uwagi na interwencję postronnych osób. Wyjaśnienia te są jasne, spójne i konsekwentne a nadto w pełni korespondują z zeznaniami wszystkich wiarygodnych świadków.

wyjaśnienia oskarżonego W. D.

oskarżony W. D. zmienił swoje stanowisko w toku postępowania. Początkowo przyznał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu i szczegółowo opisał przebieg zdarzenia wskazując, że udał się w raz z C. do kościoła i podczas gdy kolega dokonywał włamania, pilnował aby nikt nie przyszedł. Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w pełni pokrywały się z wyjaśnieniami Ł. C. oraz świadków zdarzenia, dlatego też Sąd uznał, że to właśnie te depozycje są wiarygodne i w oparciu o nie dokonywał ustalenia stanu faktycznego.

zeznania świadka A. W. (1)

zeznania były w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne, szczegółowe, konsekwentne i korespondujące z pozostałymi zeznaniami świadków i samych oskarżonych. Świadek, to osoba obca w stosunku do oskarżonego nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować jej wiarygodność.

zeznania świadka G. P.

zeznania również były w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne, szczegółowe, konsekwentne i korespondujące z pozostałymi zeznaniami świadków i samych oskarżonych. Świadek jest osoba obcą w stosunku do oskarżonego nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować jej wiarygodność.

zeznania świadka M. A.

zeznania były w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne, szczegółowe, konsekwentne i korespondujące z pozostałymi zeznaniami świadków i samych oskarżonych. Świadek, to osoba obca w stosunku do oskarżonego nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować jej wiarygodność.

zeznania świadka P. W.

zeznania były w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne, szczegółowe, konsekwentne i korespondujące z pozostałymi zeznaniami świadków i samych oskarżonych. Świadek, to osoba obca w stosunku do oskarżonego nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować jej wiarygodność.

zeznania świadka Z. M.

zeznania były w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne, szczegółowe, konsekwentne i korespondujące z pozostałymi zeznaniami świadków i samych oskarżonych. Świadek, to osoba obca w stosunku do oskarżonego nie ma żadnych podstaw, aby kwestionować jej wiarygodność.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego W. D.

oskarżony W. D. na dalszym etapie postępowania wycofał się ze swojego stanowiska i złożył krótki wyjaśnienia, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wskazując, że dalsze wyjaśnienia złoży przed sądem. Nie zadeklarował jednak woli uczestnictwa w rozprawie i w konsekwencji dalszych wyjaśnień nie złożył. W ocenie Sądu drugie wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznał się do zarzucanego czynu nie polegają na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez niego, nieskuteczną linię obrony. Wyjaśnienia te nie wytrzymywały konfrontacji z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie oraz zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Brak jest racjonalnych podstaw aby uznać, że pierwotnie złożone wyjaśnienia, w których W. D. podaje wszystkie szczegóły przestępstwa, nie były zgodne z prawdą. Gdyby w istocie oskarżony nie uczestniczył we włamaniu, nie złożyłby tej treści wyjaśnień, nie miałby precyzyjnej wiedzy dotyczącej tego zdarzenia. Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, że to pierwsze wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarygodność, drugie zaś nie polegają na prawdzie jako sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

6

W. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W przepisie art. 279 § 1 kk penalizowana jest kradzież włamaniem. Włamanie polega zaś na przełamaniu zabezpieczeń chroniących przedmiot czynności wykonawczej przed kradzieżą. Najczęściej sprowadza się ono do ich fizycznego przełamania. Nie ma znaczenia, czy zabezpieczenie przedmiotu przed kradzieżą jest efektywne i jakich środków należy użyć, by je sforsować. Konieczne jest natomiast, aby rzecz była zabezpieczona przed kradzieżą i aby sprawca usunął zabezpieczenie (wyrok SN z 18.02.1972 r., VI KZP 74/71, OSNKW 1972/5, poz. 78).

Przepis art. 283 kk tworzy uprzywilejowane typy wszystkich przestępstw kradzieży, tzw. wypadki mniejszej wagi. W tak określonym typie uprzywilejowanym zachodzi w istocie wielość przesłanek uprzywilejowujących (B., Odmiany, s. 142 i n.). O ocenie czynu jako wypadku mniejszej wagi decydują bowiem elementy składające się na ocenę stopnia jego społecznej szkodliwości (art. 115 § 2). Wypadek mniejszej wagi charakteryzuje się stopniem społecznej szkodliwości zmniejszonym w stosunku do typu podstawowego (wyrok SN z 3.12.1980 r., V KRN 338/80, OSNPG 1981/5, poz. 50; wyrok SN z 9.10.1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997/3–4, poz. 27). Dlatego dla oceny czynu jako wypadku mniejszej wagi nie mają znaczenia żadne inne okoliczności, jak np. inne, poza stopniem społecznej szkodliwości, dyrektywy wymiaru kary (szczegółowy przegląd stanowisk prezentowanych w literaturze dają B., Odmiany, s. 142 i n., oraz S., Okoliczności, s. 128–129. Wypadek mniejszej wagi w najogólniejszym ujęciu to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Okoliczności te wskazują, że popełniony czyn zabroniony nie jest na tyle niebezpieczny dla społeczeństwa oraz porządku prawnego, aby stosować w stosunku do jego sprawcy zwykłe zasady odpowiedzialności przewidziane za zrealizowany przez niego typ przestępny (por. wyrok SN z dnia 7 lutego 1935 r., II K 1627/34, OSN(K) 1935, nr 9, poz. 387; wyrok SN z dnia 26 marca 1935 r., III K 159/35, OSN(K) 1935, nr 11, poz. 472; zob. też J. Makarewicz, Kodeks karny..., s. 446 i n.).Uznanie czynów opisanych w art. 283 kk za wypadek mniejszej wagi powinno się opierać na ocenie wszystkich okoliczności związanych z jego popełnieniem, zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych. Decydują o tym tak elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe, a więc także dotyczące sprawcy, przedsiębranego przez niego sposobu działania, stopnia natężenia złej woli itp. "Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych" (zob. wyrok SN z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96).

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, ze zachowanie oskarżonego W. D. należało ocenić właśnie w kategoriach występku z art. 283 kk. Oskarżony stał na czatach, skradzione mienie nie było znaczne wartości a nadto zostało odzyskane w stanie nienaruszonym. Sposób działania, natężenie złej woli a także wartość skradzionego mienia tj. 200 zł. przemawiały zatem za przyjęciem w tej sytuacji wypadku mniejszej wagi.

Jednocześnie czyn oskarżonego W. D. należało zakwalifikować jako dokonany w warunkach powrotu do przestępstwa, o którym mowa w art. 64 § 1 kk. Przepis ten stanowi bowiem, że jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W. D. zarzucanego mu w akcie oskarżenia i w konsekwencji przypisanego czynu dopuścił się w dniu 23 października 2021 r. a zatem przed upływem 5 lat po odbyciu w okresie od 21 listopada 2016 r. do 20 maja 2017 r. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu , Wydziału II Karnego z dnia 4 lutego 2015 roku za przestępstwa podobne z art. 278 § 1 kk. Należało zatem uznać, że zostały spełnione przesłanki wskazane w art. 64 § 1 kk.

Ponadto, zgodnie z opinią biegłych psychiatrów i psychologa, na podstawie art. 31 § 2 kk należało przyjąć, że oskarżony popełnił powyższy czyn znajdując się w stanie znacznie ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem z uwagi na swoje upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym.

W konsekwencji czyn przypisany oskarżonemu W. D. należało zakwalifikować jako czyn z art. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. D.

6

6

W ramach czynu przypisanego oskarżonemu, Sąd mógł wymierzyć mu karę przewidzianą w art. 283 kk (zgodnie z art. 64 § 1 kk) tj. karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Sąd nie zdecydował się na nadzwyczajne złagodzenie kary przewidziane w art. 31 § 2 kk uznając, że w zaistniałej sytuacji, głównie z uwagi na dotychczasową wielokrotną karalność, działanie w warunkach recydywy a także nadużywanie przez oskarżonego alkoholu, instytucja ta nie powinna zostać zastosowana.

Wymierzając oskarżonemu karę
4 miesięcy pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1-3 kk.

W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż orzeczona kara pozostaje w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, a także nie przekracza stopnia jego winy. Powinna ona odnieść właściwy skutek w zakresie realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej, zarówno w jej wychowawczym jak i zapobiegawczym aspekcie. Zdaniem Sądu rodzaj i wymiar tej kary odpowiada również pozostałym dyrektywom wymiaru kary, to jest uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należy bowiem stanowczo napiętnować zachowanie, którego dopuścił się oskarżony.

Reakcja organów wymiaru sprawiedliwości winna być w takiej sytuacji zdecydowana, aby zarówno w świadomości oskarżonego jak i społeczeństwa wypracować przekonanie, że takie postępowanie spotykać się będzie z odpowiednią reakcją karną.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt początkowego przyznania się przez oskarżonego w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu a także wysokość szkody, która nie była znaczna. Okolicznością łagodzącą było również działanie w stanie ograniczonej poczytalności.

Okolicznością obciążającą była z kolei uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego - w tym w szczególności za przestępstwa przeciwko mieniu a także działanie w warunkach powrotu do przestępstwa. Z uwagi na powyższe okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, że nie było podstaw do wymierzenia oskarżonemu kar łagodniejszego rodzaju po zastosowaniu art. 37 a § 1 kk, albowiem w ocenie Sądu byłyby to kary zbyt łagodne w szczególności biorąc pod uwagę dotychczasową wielokrotną karalność za czyny przeciwko mieniu . Oskarżony W. D. był do tej pory skazywany zarówno na kary pozbawienia wolności jak również na kary ograniczenia wolności, które jak się wydaje nie odniosły pożądanego skutku, skoro ponownie dopuścił się kradzieży. Dlatego też w niniejszej sprawie w ocenie Sądu należało orzec wobec niego karę pozbawienia wolności, która to kara będzie stanowiła odpowiednią reakcją karną w niniejszej sprawie.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. D.

7

6

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, zaliczył oskarżonemu zatrzymanie w okresie od dnia 23 października 2021 r. godz. 16:40 do dnia 24 października 2021 r. godz. 14:25 przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równoważny jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

Sąd przyznał kwotę 600 zł plus należny podatek VAT od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. tytułem kosztów obrony świadczonej oskarżonemu z urzędu albowiem nie została ona uiszczona w całości ani w żadnej części. Orzekając w tym względzie Sąd miał na uwadze unormowania zawarte w § 17 ust. 1 pkt 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 1 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. 2019.18)

9

Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Orzekając w tym względzie Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony nie pracuje, nie posiada żadnego majątku, korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, przebywa w zakładzie karnym, zaś wymierzona kolejna kara bezwzględnego pozbawienia wolności i jego sprawia, że uiszczenie tych kosztów byłoby dla oskarżonego praktycznie niemożliwe a ich egzekucja bezskuteczna.

Podpis